Morgunblaðið - 03.07.2002, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 3. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Hugurinn reikar víða
og minningarnar
hrönnuðust upp eftir að
ég frétti andlát Valdísar
Halldórsdóttir, þessar-
ar góðu og stjórnsömu
konu sem gaf svo mikið af sér. Ég
kynntist henni í gegnum heimsókn-
arþjónustuna í Neskirkju.
Hún sagði mér að hún hefði haft
góða heilsu lengstum og verið fé-
lagslynd. Þegar aldurinn færðist yfir
fór hún í dagvistun á vegum Rauða
krossins. Ekki síst til þess að vera
innan um fólk. En einn daginn fékk
hún án fyrirvara áfall, sem varð henni
fjötur um fót. Með viljastyrk lærði
hún að hafa hann sem fylginaut með
reisn.
Ég fékk fljótt að vita að hún er úr
Dölunum, faðir hennar, Halldór
Helgason frá Ásbjarnarstöðum, var
mikið skáld og kennari í Hvítársíðu
og Stafholtstungum. Maður Valdísar
var sr. Gunnar Benediktsson, síðar
alþingismaður og kennari á Eyrar-
bakka og í Hveragerði. Við Valdís átt-
um það sameiginlegt að mennirnir
okkar höfðu báðir verið prestar og við
báðar um fimmtán árum yngri en
þeir, en fundum aldrei til þess aldurs-
munar. Svo vorum við báðar kenn-
arar. Öll okkar sameiginlegu sjónar-
mið og áhugamál gerðu samskipti
okkar auðveld.
Valdís hafði farið ung í kennara-
skólann og var henni dvölin þar
ógleymanleg og notadrjúg. Hún
minntist oft á dvölina þar, skólabrag-
inn, skólasystkinin og kennarana.
Sérstaklega Freystein Gunnarsson,
sem kenndi henni skemmtilegasta fag
hennar, íslenskuna. Varð henni oft
tíðrætt um hann þegar ég heimsótti
hana. Eftir námið gerðist hún kennari
á Eyrarbakka og þar kynntust þau
hjónin. Þau eignuðust börnin Heiðdísi
og Halldór. Þau hjón voru lengst
kennarar í Hveragerði, en hún heima-
vinnandi meðan börnin þurftu á henni
að halda.
Þegar Valdís gat ekki lengur verið
heima vegna sjúkleika fékk hún inni á
nýlegu hjúkrunarheimili, Skógarbæ í
Mjódd. Þar hafði hún orgelið sitt og
bókahillurnar með bókum þeirra
Gunnars. Þarna leið henni vel og fékk
þá þjónustu sem hún þarfnaðist.
Tengdadóttir hennar vann þarna líka
og fylgdist með líðan hennar. Ég sá í
heimsóknum til Valdísar hversu hlý
samskiptin innan fjölskyldunnar
voru, ekki síst frá hennar hálfu.
Valdís var söngvin og vildi fá aðra
til þess líka. Þannig var stofnaður
VALDÍS
HALLDÓRSDÓTTIR
✝ Valdís Halldórs-dóttir fæddist í
Fljótstungu í Hvítár-
síðu 27. maí 1908.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Skóg-
arbæ 17. júní síðast-
liðinn og var
jarðsungin frá Foss-
vogskirkju 2. júlí.
margraddaður kór að
frumkvæði hennar eitt
sinn þegar ég var í
heimsókn og ekki í
fyrsta skipti. Ég gleymi
ekki er ég kom til Val-
dísar eitt sinn og var
kominn gulur páfagauk-
ur til hennar. Afskap-
lega fallegur og hann
syngur og syngur. Val-
dís lá í rúminu og söng
með. Þetta voru yndis-
legir tónleikar.
Minningarnar hrann-
ast upp um samskipti
okkar Valdísar sem
voru hlý og góð.
Far þú í friði, friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt. Ég vil að
fylgi þér hér með úr uppáhalds sálm-
inum mínum, Davíð 121:
Ég hef augu mín til fjallanna: Hvaðan
kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni, skapara
himins og jarðar.
Hann mun eigi láta fót þinn skriðna, vörður
þinn blundar ekki.
Nei, hann blundar ekki og sefur ekki, hann,
vörður Ísraels.
Drottinn er vörður þinn.
Dómhildur Jónsdóttir.
Þegar horft yfir farinn veg og
minnst liðinna samverustunda með
Valdísi líða um hugann myndir um
svo margt eftirminnilegt og marg-
breytilegt. Ég kynntist Valdísi og
manni hennar, Gunnari, fyrir tæpum
þrjátíu árum, en þá þau bjuggu þá á
Dunhaga 13 Reykjavík. Það var alltaf
gott að líta inn og fá kaffi og meðlæti
að góðum og gömlum sveitasið. Við
sátum við eldhúsborðið eða inni í
stofu og annað slagið tók Gunnar hlé
frá skriftum og spjallaði við okkur.
Þessar stundir eru mjög minnisstæð-
ar eins og allar aðrar stundir með Val-
dísi og fjölskyldu hennar.
Samheldni Valdísar og Gunnars
var einstök og samstarf þeirra
skemmtilega kryddað ástuð og
glettni. Hver heimsókn skilaði manni
ríkari af reynslu og ýmsum fróðleik
um lífið og tilveruna sem var ómet-
anlegt veganesti.
Valdís var hafsjór af fróðleik og í
samræðum okkar kynnist ég norræn-
um bókmenntum ekki síður en ís-
lenskum. Hún fór gjarnan með ljóð og
samdi sjálf ljóð sem hún sagði að
væru bara sér til ánægju.
Þótt Valdís væri hætt kennslu-
störfum ræddi hún skólamál af mikl-
um áhuga og þekkingu. Því var afar
ljúft að ráðgast við hana um uppeldi
og nám barna og heyra um reynslu
hennar af kennslustörfum, m.a. á
Eyrarbakka og í Hveragerði.
Valdís var sjálfstæð kona. Hún
sótti sér menntun, sem var ekki al-
gengt hjá sveitastúlkum af hennar
kynslóð og vann alla tíð utan heimilis,
jafnhliða heimilistörfum og barna-
uppeldi. Starfið var henni hugleikið,
en allt aðrar aðstæður voru þá fyrir
mæður til að skipta sér á milli vinnu
og heimilis. Valdís tókst á við það af
skörungsskap og var að fullu sátt þótt
daglegt líf væri ekki alltaf létt. Hún
lét sig varða ýmis málefni hérlendis
sem erlendis. Valdís var hvetjandi um
menntun og að allir ættu jafnan rétt
ekki síst konur. Valdís gaf út tímaritið
Emblu ásamt fleiri konum og minnt-
ist oft á það tímabil enda var þetta
óvenjulegt framtak kvenna á þessum
tíma.
Ég kveð kæra vinkonu sem hefur
frá fyrstu kynnum veitt mér ástúð og
sérlega gefandi samverustundir með
litríkum frásögnum, skörpum tilsvör-
um og hláturmildi sem hefur augðað
líf mitt og barna minna. Ég mun
ávallt minnast hennar með þakklæti.
Votta fjölskyldu Valdísar innilega
samúð.
Anna Hermanns.
=

 $

 #

5

   &

 &

   ! 


  ! 
! 


) . ,. - . & *# 5
"G
+*,
>
 $! 


 
 8
 


&
 
'
  #
 



   ! &

  "
 ) 5 !" " * ! 
2
*(,< " !  :0 ( ' 
( < " !
6 60 ,
  

 
  '
&
2-
  #B
1 
& 

  .
& 
 


 /    
"#4.! F ! 
( !* .! F ! 

,: !
  F2 ! 
8# 2 
)  *" 2 
''*2 ! 
) 2 !
 2 ! ,
) ( 
 
 







 





.
.&

 /98-99 ' <  - 
 * $


 +   & 


  ? 


   


 /    110
95! 

 
!  & ! 3'

'" 
 & *" ! 
"#
 2( # ! 
" 2 
(  '" 
 ( 60 2
*" ! 
- '" 
 ) !* "! ! 
60 
!  :  "# 
2
 ."#" &0 " ! ! 

 
 252 ! 
.
!  - '" 
 
) 60 
 3  #" 
! 
* *
!  9 " / #  
6 60 6 6 60 
6 6 6 60 ,
) ( 

 
   '
   
2-&2.9
7
& "6 ==
+*
&
 ' &
 "


 
 


+@  


!
  
   
 


 /    110

* :0 2 ! 
&  2 
1 * 2 ! 

* 1 / #'  1 *" ! 
 1 
*   *1  < ! 
&"'+
* !  : D! 
- 
* ! 
/ #'" 
*  "#
/ 1  < ! 
( 0 " 
* ,
%! !  5   
  &


   !
9
/.7( :2. . 8-99 ' <:   
 5"%C
+*,
-  3,/ #   "# "( ' ! 
& ! ,/ #  
60  ! 
6 60 6 6 60 ,


 $

 #
 
   "5" &


  !  


   
! 
 
! 


:2. .2-
// 
/.
 +! 
/ * C
+*,
*

 $


 
 8
 





 ?

 &

  "
  F" ! 
" ":,. 6  ! 
: : !   '" " # 
1  ': !   *" - ' 
.  :    & ! !
6 60 ,
Mig langar að minn-
ast ömmu minnar
Helgu Kristjánsdóttur
í fáum orðum.
Amma Helga eins og ég kallaði
hana var alltaf tilbúin að taka á móti
mér þegar ég átti leið um Reyðar-
fjörð. Það var alltaf gott að stoppa á
Eyrarstígnum og fá sér kaffi eða mat
HELGA KRISTÍN
KRISTJÁNSDÓTTIR
✝ Helga KristínKristjánsdóttir
fæddist á Þingeyri
við Dýrafjörð 4. jan-
úar 1924. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 3. júní síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Reyðarfjarðarkirkju
12. júní.
hjá ömmu, sérstaklega
þegar komið var af
rjúpnaveiðum, og tala
um heimsins gagn og
nauðsynjar. Það var
svo afslappandi að hvíla
sig eftir langan göngu-
dag á rjúpnaveiðum og
láta þreytuna líða úr
sér inni í stofu hjá
ömmu. Amma var afar
greiðvikin kona og vildi
gera eins og hún gat
fyrir mig og ég reyndi
eftir bestu getu að gera
það sem ég gat fyrir
hana. Þó að mér fyndist hún gera svo
miklu meira fyrir mig en ég fyrir
hana var hún mér alltaf mjög þakk-
lát.
Ég minnist þess þegar ég kláraði
Fiskvinnsluskólann að ég fékk pláss
á sjó á Snæfugli SU. Þá spurði ég
ömmu og afa að því hvort ég mætti
skrá lögheimili mitt á Eyrarstíg og
þau voru ánægð með það. Þau fylgdu
mér alltaf til skips þegar ég fór á sjó
á Reyðarfirði og tel ég að það hafi
verið mér til happs, því ég slasaði
mig aldrei þann tíma sem ég var á
sjó frá Reyðarfirði. Amma var skýr
og skemmtilegt að tala við hana, þótt
sjónin væri ekki góð.
Þegar mamma hringdi í mig 3.
júní og sagði mér að amma væri dá-
in, þá var ég að undirbúa mig fyrir
sveinspróf í húsasmíði sem fram átti
að fara 10.–12. júní. Mér gekk vel í
því og kláraði verkefnið kl. 11 síð-
degis og flaug austur sama kvöld.
Mig langar að þakka fyrir þann
tíma sem við amma áttum saman.
Mér er hugsað til strákanna hans
Adda frænda á Reyðarfirði og allra
þeirra sem fengu að kynnast henni
en eins og við vitum þá erum við
mannfólkið ekki eilíft. Tími var kom-
inn hjá ömmu að kveðja. Elsku
amma, ég sakna þín.
Björn Steindórsson.