Morgunblaðið - 03.02.2003, Side 21
arfirði milli jóla og nýárs þar sem
hann dvaldi vegna veikinda sinna.
Ég sá fljótt hvert stefndi, þarna var
fársjúkur maður, hann lá í rúminu
og hlustaði á músík. Við heilsuðumst
og ég þurfti ekki að kynna mig.
„Komdu sæll, vinur,“ sagði hann,
„lækkaðu fyrir mig í þessu bölvuðu
gargi – þær voru að tilkynna mér
rétt áðan að nú ætti ég að fara í bað,
hér er maður alltaf í baði.“ Stúlka
kom inn: „Nú, þú ert búinn að fá
gest, Jörundur minn. Þá látum við
baðið bíða – talið þið bara saman,“
og hún lokaði á eftir sér.
„Hér er gott að vera,“ sagði Jörri
og brosti.
Og á herberginu hans Jörra á
DAS fórum við yfir lífshlaup okkar
og minningar allt frá komu minni 14
ára í Súðavík til þessa dags er ég
hér sat. Við höfðum margs að minn-
ast.
„Við urðum snemma miklir mát-
ar,“ sagði Jörri og brosti, „enda eft-
ir að við náðum í þessar elskulegu
konur okkar, Bubbu og Gunnu, var
nú ekki að spyrja eins og þær dáðu
nú hvor aðra.“
Það var oft gaman í Súðavík – þá
var maður svo ungur, þar var maður
miklu meira í félagslífi en seinna
meir, þá minnist maður söngæfing-
anna heima hjá Rósu og Áka og
minningar héldu áfram, um sum-
arfríin tvö, sem við fórum í með kon-
um okkar norður og austur um land
þá er við unnum báðir fyrst hjá SÍS,
en síðan hjá Íslenskum sjávarafurð-
um, í eftirlitsstörfum þvílík dásemd-
arferðalög það voru að sönnu.
Dyrnar opnast, en er lokað aftur,
ég stend á fætur. „Heyrðu, Raggi,
manstu þegar hún mamma þín, hún
Rannveig, tók á móti strákunum
okkar sömu nóttina – Gunna fæddi
Jónas og Bubba Atla? Þetta var 23.
maí 1955.“ Jörundur minn var aftur
kominn á flug æskustöðva og minn-
inga. Ég rétti honum höndina og
reisti hann í sitjandi stöðu, frammá
stokkinn. Ég fór með hægri hönd í
vinstri jakkavasann og tók þar fram
koníakspela. „Jörundur minn, ég
ráðlegg þér hér með að taka eina
matskeið af þessu meðali kvölds og
morgna.“ Ég komst ekki lengra, nú
hló Jörri hátt. Lofðu mér að sjá,
hann tók við pelanum, velti honum á
milli handa sér og sagði: „Nú á ég
pelann og nú gef ég þér hann aftur.
Segðu vinum okkar þetta, og þá
verða strákarnir hissa. Jörri neitar
snafsi!“
Og þar með kvaddi ég vin minn
og félaga, með ósk um að baðið biði
hans – hlýtt og notalegt.
Og mín hinsta kveðja til þín, vinur
minn, er að þú verðir guði falinn.
Ég votta aðstandendum öllum
mína dýpstu samúð.
Ragnar Þorbergsson.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast míns gamla góða vinar,
Jörundar Engilbertssonar, en kynni
okkar hófust austur á Vopnafirði
sumarið 1974. Undirritaður starfaði
þá sem verkstjóri hjá Fiskiðju
Vopnafjarðar og Jörundur, sem var
fiskeftirlitsmaður hjá Sjávarafurða-
deild Sambandsins, kom í heimsókn
til þess að líta eftir framleiðslu og
búnaði frystihússins. Við fyrstu
kynni kom í ljós að Jörundur var
mikill sómamaður. Hann tók faglega
á þeim málum, sem honum bar að
líta eftir, gerði sér allt far um að
leiðbeina og kenna og taldi kjark í
ungan verkstjóra með litla reynslu.
Við Jörundur urðum síðar sam-
starfsmenn hjá Sjávarafurðadeild
Sambandsins og fluttumst báðir til
Íslenskra sjávarafurða hf. við stofn-
un þess félags. Frá þeim tíma er
margs að minnast, en oftast rifjast
upp ferð okkar til Ameríku árið
1977 ásamt þeim Ragnari Þorbergs-
syni og Halldóri Hringssyni, sem
báðir störfuðu með Jörundi í fiskeft-
irlitinu. Þessi ferð var í alla staði
stórkostleg og mjög eftirminnileg.
Þetta var fyrsta ferð okkar allra til
Bandaríkjanna, móttökurnar fyrir
vestan frábærar og tveir dagar í
New York í lok ferðarinnar gleym-
ast aldrei, svo mikla ánægju höfðum
við af veru okkar í heimsborginni.
Í gegnum árin þegar starfsfólk
Sjávarafurðadeildar og ÍS kom sam-
an til þess að gera sér glaðan dag
var Jörundur mikill aufúsugestur.
Hann var hrókur alls fagnaðar,
ágætur söngmaður og naut þess að
eyða góðri kvöldstund með vinnu-
félögunum, sem allir mátu hann
mikils og undu sér vel í návist hans.
Að leiðarlokum minnist ég Jör-
undar með virðingu og þakklæti.
Hann starfaði alla sína ævi við sjáv-
arútveg og það var mikill fengur
fyrir Sjávarafurðadeild Sambands-
ins og ÍS að fá að njóta starfskrafta
hans í áratugi. Í minningunni mun
ég alltaf sjá Jörund fyrir mér eins
og ég man hann fyrst í frystihúsinu
á Vopnafirði og svo standandi á
toppi Empire State byggingarinnar
horfandi yfir stórborgina New York.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur til aðstandenda. Megi Guð blessa
minninguna um góðan dreng.
Benedikt Sveinsson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 3. FEBRÚAR 2003 21
Reykjavíkur við sameiningu veitn-
anna.
Jón hafði umsjón með byggingu
flestra mannvirkja í Heiðmörk sem
viðkoma kaldavatnsframleiðslu
Orkuveitu Reykjavíkur, þ.e. dælu-
stöðvar, vatnsgeymar, brunnar
ásamt ýmsum öðrum verkefnum
sem bera vott um vönduð vinnu-
brögð og góða fagmennsku. Jón var
einstaklega hjálpsamur og góðvilj-
aður og kunni hreinlega ekki að
segja nei þótt til hans væri leitað og
hann væri yfirhlaðinn af verkefnum.
Hann var mjög vinsæll meðal starfs-
manna og mikill húmoristi en ef
hann vissi að einhver átti í erfiðleik-
um var hann fyrsti maður til að
rétta fram hjálparhönd.
Hann tók virkan þátt í fé-
lagsstarfi samstarfsmanna sinna og
var þar hrókur alls fagnaðar enda
oft grunnt á prakkaranum og marg-
ar skemmtilegar minningar koma í
hugann um hin ýmsu uppátæki sem
hann fann upp á.
Því er okkur samstarfsmönnum
Jóns mikil eftirsjá að því góðmenni
og mannvini sem hann var en góðar
minningar lifa og við sendum Drop-
laugu og fjölskyldu okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur,
Hólmsteinn Sigurðsson.
Mig langar að minnast Jóns Stef-
áns Hannessonar í örfáum orðum.
Ég kynntist Jóni er ég hóf störf
hjá Vatnsveitu Reykjavíkur fyrir
um það bil 25 árum. Jón var lærður
húsasmíðameistari og var aðalbygg-
ingarverktakinn við allar fram-
kvæmdir Vatnsveitunnar en ég ný-
útskrifaður verkfræðingur. Við
unnum mikið saman og miðlaði hann
mér af reynslu og þekkingu sinni á
byggingarframkvæmdum. Hefur
það nýst mér alla tíð síðan.
Jón var óvenjuhjálpsamur maður
og vildi allt fyrir alla gera.
Hann tók mér og fjölskyldu minni
strax opnum örmum. Þegar faðir
minn hætti búskap fékk hann vinnu
hjá Jóni og stuttu seinna byggði Jón
sumarbústað fyrir okkur fjölskyld-
una á jörðinni fyrir norðan. Þær eru
ógleymanlegar ferðirnar sem ég fór
þangað með Jóni og nokkrum vinnu-
félögum í silungsveiði.
Jóni var mjög annt um Vatnsveit-
una og hlúði að henni á allan hátt.
Hverja einustu helgi fór Jón á jepp-
anum sínum í eftirlitsferð um at-
hafnasvæði hennar óbeðinn og án
þess að fá fyrir það laun í beinhörð-
um peningum. Fyrirtækið stendur
því í mikilli þakkarskuld við Jón sem
og fjöldi einstaklinga, þar á meðal
ýmsir sem áttu á einhvern hátt erf-
itt uppdráttar. Jón gladdi marga
slíka með heimsóknum og ýmiss
konar aðstoð.
Þetta gerði hann í kyrrþey og
hafði engin orð um, hvorki við sam-
starfsmenn sína eða aðra, að ég
hygg.
Síðustu ár voru Jóni erfið þar sem
hinn illvígi alzheimer-sjúkdómur
sótti á hann.
Að síðustu má segja að hann hafi
verið horfinn heiminum og heimur-
inn honum. En ég vil að lokum
þakka hinum mæta manni Jóni S.
Hannessyni langa samfylgd og votta
aðstandendum hans innilega samúð.
Þorvaldur Stefán Jónsson.
✝ Ólafur BjörgvinÞorbjörnsson
var fæddur að Há-
túni í Skriðdal 3.
júní 1923. Hann lést
hinn 28. október
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Filippía
Bjarnadóttir og
Þorbjörn Eiríksson.
Hálfsystir hans var
Þóra Arnheiður, en
alsystkini: Katrín,
Tryggvi og Bene-
dikt, öll látin. For-
eldrar Björgvins
fluttu að Borgargerði í Reyð-
arfirði 1928 og á Reyðarfirði
átti hann heima
alla tíð síðan, allt
til þess að hann
flutti á Dvalarheim-
ilið Hulduhlíð á
Eskifirði á janúar
árið 2000. Lengst
ævinnar var Björg-
vin á sjó, tók fiski-
mannapróf 1951 og
var lengi stýrimað-
ur. Seinustu starfs-
árin vann hann í
frystihúsi KHB.
Hann var ókvæntur
og barnlaus.
Útför Björgvins
var gjörð frá Reyðarfjarðar-
kirkju 2. nóvember.
Ég var minntur á það á dögunum,
að ýmsum eystra þætti snautlegt, að
engin kveðjuorð skyldu hafa verið
skrifuð um þann væna dreng, Björg-
vin Þorbjörnsson og hvort ekki
mætti þar um bæta.
Ljúft er mér að freista þess að
færa í letur nokkur minningarorð
um þennan sveitunga minn, því okk-
ur hafði ævinlega verið vel til vina og
gott var Björgvin að hitta allajafna,
glaðsinna og gamansamur var hann
og ekki duldist neinum, að hann átti
góða greind að förunaut og var víða
heima, enda stundaði hann löngum
lestur góðra bóka.
Vel man ég foreldra hans, þau Fil-
ippíu og Þorbjörn, mikið og gott
sóma- og dugnaðarfólk og Þorbjörn
tók mig stráklinginn oft tali, hlýr og
skemmtilegur var hann í viðræðu og
talaði við dreng svo sem hann væri
fullvaxta og það þótti honum þá mik-
ils um vert.
Ólafur Björgvin hét hann fullu
nafni og var yngstur sinna systkina.
Hann þótti ungur maður mjög
duglegur til allra verka, lagvirkur og
útsjónarsamur og eins og með fleiri
unga menn þá var það sjórinn sem
varð starfsvettvangur hans lengst af.
Og þar átti hann góða starfssögu og
farsæla mjög. Hann var lengi á sjó
með þeim valinkunna sómamanni og
skipstjóra, Bóasi Jónssyni frá Eyri
og ekki sízt fyrir eindregna hvatn-
ingu frá honum tók Björgvin fiski-
mannapróf og reyndist glöggur og
góður stýrimaður, öruggur og far-
sæll, enda heyrði ég eftir Bóasi skip-
stjóra haft að Björgvin væri einn
sinna beztu manna og segir það
margt um manninn, því Bóas hafði
jafnan mannval gott í áhöfn. Björg-
vin var einnig með þeim ágæta
manni, Jónasi skipstjóra Jónssyni
frá Eyri og var þar dugandi sem ætíð
áður. Við fleira var fengizt á lífsleið-
inni sjónum tengt og síðustu starfs-
árin vann hann í frystihúsi KHB og
skilaði þar ævinlega sínu vel.
Dóttir mín sem vann með honum
um tíma eftir að sjósókn hans lauk
kvað Björgvin hafa verið bráð-
skemmtilegan vinnufélaga, lipran og
samvizkusaman hið bezta og gjarnan
hafi honum flogið spaugsyrði af
vörum í dagsins önn.
Björgvin var kurteis maður, dag-
farsprúður og óáleitinn og kom sér
vel hvarvetna svo á sjó sem í vinnu í
landi. Björgvin átti gjarnan í baráttu
við Bakkus karlinn eins og svo fjöl-
margir og stundum hafði sá armi
þrjótur betur. En þrátt fyrir þá oft
grimmu glímu stóð hann lífsvakt
sína með ágætum.
Við hittumst oft og hlýtt var hans
trausta handtak, síðast þegar fund-
um bar saman, kvaðst hann gamlast
mjög og þá ræddum við saman um
ýmsa þætti mannlífsins, örlög sem
áskapaða hluti og glettnin góð þó
ekki víðs fjarri.
Margir voru þeir heima sem
reyndust honum mætavel, en þó
verður vart hjá því komizt að nefna
hinn góða hlut Guðnýjar minnar í
Garði sem hlúði að honum svo sem
hún gat, enda hjálpsemin og greið-
viknin hennar aðalsmerki.
Samleiðin og hlýja viðmótið hans
er þakkað í dag við leiðarlok um leið
og aðstandendum og vinum eru sam-
úðarkveðjur sendar.
Nú hefur hann Böddi minn eins og
hann var oftast kallaður siglt öruggu
fleyi sínu á ókunnar sjóleiðir og von
okkar sú að hann fái þar byr svo sem
hann bezt á skilið. Blessuð sé góð
minning hins gegna drengs.
Helgi Seljan.
ÓLAFUR BJÖRGVIN
ÞORBJÖRNSSON
Elsku Adda mín, nú
hefur Guðs engill tekið
þig frá okkur. Þú varst
svo góð, ég man að
þegar ég var lítill og
ég fór með pabba í
heimsókn til þín þá lumaðirðu alltaf
á einhverju gotteríi handa mér. Ég
man að þú hafðir sparað alla rauðu
mackintosh-bitana handa mér af
því að þú vissir að mér fannst þeir
svo góðir.
Mamma sagði mér um daginn að
þú værir orðin mjög veik þannig að
ég og Robbi bróðir ákváðum að
kíkja til þín upp á spítala. Ég man
að þegar við komum þá leið okkur
illa að sjá þig svona. En ég hugga
mig við það að nú ert þú komin á
betri stað; komin til ömmu Gunnu
og Elvars frænda. Ég er viss um að
þú færð frábært líf í nýjum heimi,
þar sem þú gast aldrei notið lífsins
til fulls hér á jörðinni vegna veik-
inda.
Elsku Adda mín, ég kveð þig
núna, elsku engillinn minn. Guð
geymi þig.
Þinn frændi
Jónþór.
Þann 16. jan. fór ég upp í kirkju-
garð til foreldra minna og litlu
frænku með blóm á leiðið, því átta
ár voru liðin síðan þau fórust í snjó-
flóði í Súðavík. Meðan ég stóð þar
leitaði hugur minn til Öddu vinkonu
minnar sem lá veik uppi á spítala.
Ég var að hugsa um að fara til
hennar daginn eftir og snyrta á
henni neglurnar, eins og ég var bú-
in að lofa. Ég ætlaði að taka með
mér eitthvert flott naglalakk og
gera hana fína. Henni fannst svo
ARNDÍS
RAGNARSDÓTTIR
✝ Arndís Ragnars-dóttir var fædd í
Súðavík 16. apríl
1948. Hún lést á
Landspítala í Foss-
vogi 16. janúar síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Langholtskirkju 24.
janúar.
gaman að vera fín. Svo
var hún líka svo
skemmtileg.
Ég var nýkomin
heim þegar síminn
hringdi. Það var hann
Eiríkur bróðir hennar.
Fékk ég þær fréttir að
Adda væri dáin. Mér
leið alveg hræðilega,
ég var svo sem búin að
búast við þessu en
innst inni vildi ég
halda að hún væri nú
ekkert á leiðinni að
fara. Mér fannst eins
og hún gæti bara ekki
dáið, hún var svo lífsglöð og dugleg
þrátt fyrir öll veikindin. Fyrir
nokkrum mánuðum fórum við á
kaffihús saman, ég og Adda. Við
vorum að spjalla um daginn og veg-
inn. Allt í einu kom smá þögn og
Adda leit á mig með sínum stóru
augum og minnti mig á litla stúlku
og hún sagði: Veistu það, Maja, að
þegar ég dey þá er ég viss um að
það bíður mín eitthvað gott, ég verð
örugglega prinsessa eða drottning
af því að ég er búin að hafa það oft
svo erfitt hér, og svo hló hún. Já,
það er ég viss um að hún er örugg-
lega prinsessuengill og komin til
mömmu sinnar sem hún saknaði
svo mikið og Elvars bróður síns
sem dó fyrir rúmu ári. Adda dó ein-
mitt á fæðingardegi Elvars, 16. jan.
Adda var dugleg að föndra og á
ég margt sem hún hefur gefið mér
og mun ég varðveita það enda var
allt svo persónulegt sem hún gaf
mér og fjölskyldu minni. Hennar
verður sárt saknað, hún var svo góð
við alla. Ég kveð þig nú, elsku Adda
mín. Guð geymi þig, elskan, og takk
fyrir allt.
Ég votta Guðlaugi, Ragnari og
systkinum hennar, Jónasi, Rann-
veigu, Eiríki og Önnu Lind, vinum
og ættingjum samúð mína.
Þín vinkona,
María.
Elsku Adda, ég sakna þín mjög
mikið og ég vorkenndi þér voða
mikið þegar að ég frétti að þú væri
dáin því þú varst svo góð. Þú gafst
mér ullarsokka og vettlinga og hús-
gögn í dúkkuhúsið mitt. Núna líður
þér ekki illa því þú ert komin til
Guðs og hann passar þig, góða
Adda. Ég elska þig. Þín
Hrafnhildur.
Hann Bjarni afi er
dáinn.
Ég trúi því varla, en
tíminn hans var liðinn
hér á jörðu.
Þegar hugsa um
Bjarna afa eru það góðar minningar
sem koma í huga manns. Afi Bjarni
BJARNI MARINÓ
STEFÁNSSON
✝ Bjarni MarinóStefánsson fædd-
ist í Fjörðum 16.
september 1919.
Hann lést á heimili
sínu í Reykjavík 18.
janúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Bústaða-
kirkju 24. janúar.
var góður og hlýr mað-
ur og vildi öllum vel og
sá alltaf það besta í öll-
um.
Elsku afi, takk fyrir
stundirnar sem við
höfðum og með þessum
orðum langar okkur til
að kveðja þig og biðjum
góðan Guð að geyma
þig.
Í friði leggst ég til
hvíldar og sofna,
því að þú, Drottinn,
lætur mig búa óhultan
í náðum.
(Úr 4. Davíðssálmi.)
Sesselja Björk Barðdal.