Morgunblaðið - 19.05.2003, Blaðsíða 24

MINNINGAR
24 MÁNUDAGUR 19. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Eyvindur Áskels-son, bóndi í
Laugafelli í Reykja-
dal, fæddist 22. júlí
1932. Hann varð
bráðkvaddur á heim-
ili sínu 7. maí síðast-
liðinn. Foreldrar Ey-
vindar voru Dagbjört
Gísladóttir, frá Hofi í
Svarfaðardal, f.
1903, d. 1994, og Ás-
kell Sigurjónsson frá
Litlu-Laugum í
Reykjadal, f. 1898, d.
1997. Systkini Ey-
vindar eru Halldóra,
f. 1933, Ingibjörg, f. 1935, Þor-
steinn, f. 1937, Kristín, f. 1939, d.
1978, og Ingunn, f. 1944.
Dóttir Eyvindar og Guðnýjar
Elísdóttur, f. 1940, d.
1994, er Guðrún Val-
dís, f. 1961, gift Jón-
asi Baldurssyni og
eiga þau fjögur
börn, þau eru: Arna
Guðný, Heiða Dögg,
Ævar Geir og Bald-
ur Þór.
Eyvindur var bú-
fræðingur frá
Hvanneyri og bóndi í
Laugafelli ásamt
foreldrum sínum
meðan þeirra naut
við og eftir það sá
hann einn um bú-
reksturinn í Laugafelli.
Útför Eyvindar fer fram frá
Einarsstaðakirkju í Reykjadal í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Eyvindur frændi minn í Laugafelli
er dáinn.
Fallegan maímorgun hinn 7. maí
voru dagar þínir allir. Trén halda
áfram að laufgast og grasið að
grænka í Laugafellsgarðinum sem
og brekkunni allri þar sem þú plant-
aðir ótal trjám. Ósjaldan sá ég glitta
í þig uppi í skógræktargirðingu eða á
bersvæði í brekkunni að planta. Þeg-
ar ég hugsa til baka finnst mér eins
og þú hafir alltaf verið eins, alltaf í
Laugafelli, ekkert eldri eða yngri en
fyrir rúmum 30 árum eða frá því ég
fyrst man. Hægur og rólegur, skiptir
ekki skapi, með þægilega nærveru
og þinn skemmtilega húmor. Sast
heima í Laugafelli einn við kaffiborð-
ið með kaffibollann þinn og bakkelsi,
hugsi og virtist njóta líðandi stundar,
kyrrðarinnar. Eins var það þegar við
systur vorum í Laugafelli með öll
börnin okkar við kaffiborðið, skvald-
ur og hlátur, krakkarnir hlaupandi
til og frá, þá var ekkert sem raskaði
ró þinni en þú fylgdist með börnun-
um, kímdirog hlóst innra með þér.
Margar og góðar minningar á ég
úr Laugafelli. Inni í herberginu þínu
fannst mér gaman að skoða National
Geographic-blöðin þín og slide-
myndirnar. Stundum spjölluðum við
saman um skógræktarferðina, sem
myndirnar sýndu frá, eða bara hitt
og þetta. Mér er sérstaklega minn-
isstætt þegar ég, 5 ára gömul, spurði
þig af hverju þú ættir enga konu.
Ekki raskaði þessi ágenga spurning
ró þinni frekar en aðrar slíkar og
svaraðir þú því til að ekki ættu nú
allir konu. Ég lét mér þetta svar ekki
nægja og spurði þig því hvort þú ætl-
aðir ekki að gera eitthvað í því. Og
enn svaraðir þú með ró en varst nú
farinn að glotta; „haaa … finnst þér
að ég ætti að fá mér konu?“ Já, mér
fannst það, en hvað þér fannst var
ómögulegt að vita.
Kæri frændi, sérstaklega er ég
þakklát fyrir síðustu samverustund
okkar, þegar við systur ásamt fjöl-
skyldum okkar, mömmu, pabba og
Ása, borðuðum saman veislumat á
dúklögðu borði í Laugafellsstofunni
sl. páskadag. Það var yndislegur
dagur sem við nutum öll saman.
Hafðu þökk fyrir allt.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Dagbjört Jónsdóttir.
Eyvindur mágur minn Áskelsson,
bóndi í Laugafelli í Reykjadal, varð
bráðkvaddur á heimili sínu 7. maí sl.
Fráfall hans kom mjög óvænt því
enginn vissi til að hann kenndi sér
neins meins. Svo gat þó hafa verið
því hann var jafnan fátalaður um eig-
in hagi.
Eyvindur fæddist á Litlulaugum
en flutti 12 ára gamall með foreldr-
um sínum í Laugafell, nýbýli sem
þau reistu úr landi Litlulauga. Hann
gekk á Laugaskóla eins og venja var
með unglinga í Reykjadal. Hann fer
svo til náms að Bændaskólanum á
Hvanneyri og útskrifast þaðan sem
búfræðingur 1953. Eftir það fer
hann að vinna á búi foreldra sinna og
stofnar fljótlega með þeim félagsbú.
Í Laugafelli var búið með sauðfé og
kýr. Eyvindur hugsaði um kýrnar en
faðir hans um sauðféð. Þegar for-
eldrar hans hættu búskap lagði Ey-
vindur niður fjárbúskapinn en sneri
sér eingöngu að mjólkurframleiðslu
og skógrækt. Hann hafði snemma
fengið mikinn áhuga á skógrækt og
bera hlíðar Laugafells þess vitni en
þær eru nú nær alþaktar skógi.
Plöntur sem þar hafa verið gróður-
settar skipta tugum þúsunda. Búið
var afurðagott enda maðurinn afar
vinnusamur. Fyrir fjórum árum
hætti hann mjólkurframleiðslu og
seldi kvótann.
Eyvindur starfaði mikið í Skóg-
ræktarfélagi Reykdæla og var for-
maður þess um tíma. Þá var hann
mjög virkur í Skógræktarfélagi
Þingeyinga. Hann ferðaðist til Nor-
egs til að kynna sér skógrækt og var
víðlesinn um þetta efni. Eyvindur las
mikið eftir því sem tími einyrkja-
bónda leyfði. Þegar hann var ung-
lingur lenti hann í slysi sem skerti
sjón hans verulega. Því þótti manni
það oft undrunarefni hve laginn
hann var við smíðar og viðgerðir en
hann hafði ríka smíðanáttúru þótt
hann hefði ekki kringumstæður til
að sinna því eins og hann hefði viljað.
Eyvindur var vinsæll af samferða-
fólki sínu enda afar greiðvikinn.
Frændsystkini hans höfðu miklar
mætur á honum og ekki síst kunnu
þau að meta hans hægláta húmor en
hann hafði næmt auga fyrir ýmsu
skoplegu í fari náungans sem hann
flíkaði þó ekki oft. Eftir að móðir Ey-
vindar lést 1995 hafði hann ráðskon-
ur en síðustu árin var hann einbúi en
systir hans bjó í næsta nágrenni og
skammt til annarra frænda.
Eyvindur var í eðli sínu fé-
lagslyndur og naut samvista við
aðra. Um tíma starfaði hann með
leikdeild Eflingar og lék þar allmörg
hlutverk. Eyvindur var hæglátur og
ekki afskiptasamur um annarra hagi
en alltaf tilbúinn að hjálpa. Alltaf var
hann aflögufær um hey ef nágrann-
arnir þurftu á að halda og gekk ekki
eftir greiðslum.
Það var afskaplega notalegt að
setjast niður með þessum greinda og
margfróða manni er dagsverki lauk
og njóta frásagna hans. Í fjölmenni
tranaði hann sér ekki fram en hélt
sig til hlés.
Eyvindur var ókvæntur en átti
eina dóttur, Guðrúnu Valdísi, nú
húsfreyju á Grýtubakka í Höfða-
hverfi. Honum þótti vænt um þær
stundir þegar Guðrún og Jónas,
maður hennar, komu með barnahóp-
inn sinn í heimsókn í Laugafell.
Þegar ég nú kveð þennan ágæta
mann sem kvaddi okkur svo langt
fyrir aldur fram sendi ég dóttur
hans, tengdasyni, barnabörnum og
systkinum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kári Arnórsson.
Sumar minningar fá mann til að
vikna. Það er snemma sumars og
lognkyrrð yfir Reykjadal. Heiða-
brúnirnar bylgjast í tíbránni og
hljóðin úr umhverfinu kastast hlíða á
milli, kindajarmur handan úr Mýr-
aröxlinni, skellirnir í rússneska
traktornum á Hólum. Á slíkum degi
er Reykjadalurinn suðræn sveit; litl-
ir strákar á stuttbuxum og væru ef-
laust berfættir ef stubburinn á ný-
slegnum túnunum væri ekki svona
harður. Og maður verður að vera í
skyrtu til að hlífa brunnum öxlum
sem amma bar á júgursmyrsl í
morgun.
Á þessum árstíma voru vinnudag-
ar Eyvindar móðurbróður míns
langir. Þegar mjöltum var lokið og
við hin höfðum sötrað kvöldkaffið
laumaðist hann út og fór að slá. Mað-
ur heyrði dyninn frá tækjunum fram
yfir miðnætti en víst gat hann verið
dálítið syfjulegur morguninn eftir
þegar amma vakti hann í fjósið. Þau
voru svona sumrin í þá daga.
Eyvindur Áskelsson var elstur sex
barna móðurforeldra minna, Dag-
bjartar og Áskels í Laugafelli. Hann
var bóndi allt sitt líf, bjó lengi fé-
lagsbúi með föður sínum og síðan
einn eftir að foreldrar hans tóku að
eldast. Í rúm fimmtíu ár fór hann í
fjós, kvölds og morgna.
Eyvindur kvæntist aldrei, en eign-
aðist dótturina Guðrúnu Valdísi.
Hún átti heima í annarri sveit en var
alltaf ljósgeislinn í lífi hans. Hin
seinni ár gerði hann sér tíðum daga-
mun með því að heimsækja hana og
afabörnin, þau voru hans framhalds-
líf.
Þótt einhleypur væri stundaði Ey-
vindur barnauppeldi í stórum stíl.
Systkinabörn hans dvöldu mörg
sumarpart í Laugafelli og oft gekk
hann til búverkanna með einn eða
tvo smávaxna fylgdarmenn trítlandi
á eftir sér. Hann var svo sérstaklega
óáleitinn, stjórnaði eiginlega aldrei í
okkur krökkunum. Fyrir mörg okk-
ar var Eini í Laugafelli eiginlega sér-
stök stofnun; uppáhaldsfrændinn
sem alltaf var hægt að ganga að vís-
um. Svo varð hann aldrei reiður, í
hæsta lagi aðeins þögulli en vanalega
ef honum mislíkaði. Hann var þó
enginn þumbari; Eyvindur var glett-
inn og félagslyndur og kunni líkt og
aðrir Þingeyingar kynstrin öll af
sögum af sveitungum sínum. Hann
kunni að skemmta sér en fór vel með
það.
Eyvindur var menntaður búfræð-
ingur og afar natinn og vandvirkur
bóndi. Hann var hagur smiður og
umgekkst allan vélbúnað búsins af
kunnáttu og nákvæmni. Þótt maður
sæi hann ekki beinlínis skipta skapi
fór það aldrei á milli mála að honum
mislíkaði þegar unglingsstrákar
sýndu gassagang á vélunum.
Eyvindur tók engum nýjungum
gagnrýnislaust, en hikaði ekki við að
færa sér það í nyt sem hann var viss
um að væri til bóta. Ég sá hann sjald-
an með bók í hönd, en þó var Eyvind-
ur víðlesinn og fróður um umheim-
inn og átti ótrúlegustu handbækur á
erlendum málum.
Það sem tengdi okkur Eina
frænda umfram annað var skóg-
ræktin. Hún var hans hjartans mál
og ástríða sem óx frekar en minnkaði
með árunum. Þau urðu ófá sporin
okkar upp í Kvíakinn þar sem við
vissum báðir að skógræktarskilyrði
eru hvað best á Íslandi. Þegar eg
man fyrst eftir mér vorum við að
planta í girðingu sem var rúmur
hektari á stærð, en seinna meir var
öll hlíðin fyrir ofan bæinn lögð undir,
upp á brún. Þegar vegfarendur horfa
af þjóðvegi eitt heim að Laugum
blasir við lífsstarf Eyvindar skógar-
bónda í hálfa öld, og það er ekki lítið.
Líklega hafa fáir bændur afkastað
meiru við gróðursetningu og um-
hirðu skógar en hann. Í seinni tíð
sátum við oft lengi og spjölluðum um
tegundir og kvæmi, aðferðir við
gróðursetningu, tíðarfar og annað
sem skógræktarmenn tala um. Eða
röltum í þúsundasta sinn upp í
Kvíakinn og upp á Bæjarhól til að
skoða framfarirnar í reitnum og
velta vöngum yfir því hvað kæmi nú
best út.
Eyvindur í Laugafelli hefur nú
gróðursett sitt síðasta tré. Með hon-
um er genginn einstakur öðlingur,
trygglyndur og hógvær frændi og
vinur. Mestur er missir dóttur hans
og afabarnanna, en öll erum við svo
miklu fátækari eftir.
Hvíl þú í friði, elsku frændi minn,
og þakka þér fyrir allar stundirnar
sem við áttum saman.
Áskell Örn Kárason.
EYVINDUR
ÁSKELSSON
Haustið 1979 réðst
undirrituð að Héraðs-
skólanum í Reykholti,
lítt reyndur kennari,
nýútskrifaður líffræðingur sem að-
eins hafði fengist við kennslu með
náminu. Á því forna fræðasetri var þá
starfræktur fjölmennur heimavistar-
skóli með harðsnúnu kennaraliði sem
hafði meira eða minna starfað þar ár-
um saman. Í þeim hópi var Snorri Þór
Jóhannesson ásamt konu sinni Sigríði
Bjarnadóttur. Þar mætti mér ótæm-
andi gnægtabrunnur ráðlegginga,
hvatninga og stuðnings til góðra
verka sem reyndist mér gott vega-
nesti inn á þann starfsvettvang sem
ég hafði valið mér, að leiðbeina og
kenna ungu fólki.
Ef til vill tökum við okkur öll ljóst
eða leynt einhverjar fyrirmyndir í líf-
inu sem við lítum til á vegferð okkar
og reynum af veikum mætti að taka til
fyrirmyndar. Snorri Þór var mér slík
fyrirmynd. Af öllum þeim kennurum
sem ég hef átt samleið með, hvort
heldur er í hlutverki nemanda eða
samstarfsmanns stendur Snorri Þór
upp úr vegna þeirra sterku eiginleika
sem einkenndu allt hans fas. Í honum
sameinuðust kröfuharður leiðtogi,
faglegur eldhugi og félagi. Í þau sex-
tán ár sem við störfuðum saman við
Héraðsskólann í Reykholti bar aldrei
á starfsleiða eða þreytu. Frekar var
hann óþreytandi við að útbúa verkefni
og framreiða námsefni í nemendur
sína sem hann bar mikla umhyggju
fyrir eins og mér er ljóst að margir
þeirra muna og þakka, þakka frábæra
kennslu og muna góðan félaga og ger-
bollur sem hann bakaði jafnan handa
nemendum þegar hann vildi umbuna
þeim.
Ógleymanleg eru þeim sem þekkja
ótal brellur og brögð sem Snorra datt
í hug á góðum stundum, á kennara-
stofunni, í skólanum og þegar hann
átti kvöld- eða helgargæslu á heima-
vistinni. Í Reykholti var hefð fyrir
SNORRI ÞÓR
JÓHANNESSON
✝ Snorri Þór Jó-hannesson fædd-
ist í Vestmannaeyj-
um 19. júlí 1940.
Hann lést á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi við
Hringbraut 23. apríl
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 2.
maí.
kennarakvöldvökum í
desember, eins konar
jólakveðja starfsfólks til
nemenda. Allir lögðust
á eitt við að útbúa
skemmtidagskrá þar
sem starfsmenn
skemmtu nemendum og
slepptu fram af sér
beislinu og létu áður
dulda listræna hæfi-
leika njóta sín í leik,
söng og gríni. Snorri
var þar fremstur í
flokki, samdi marga
ljóðabálka sem gaman
væri að eiga í dag. Ár-
lega var gefin út skólabók með nem-
enda- og starfsmannatali ásamt því
helsta sem á góma bar í skólastarfinu.
Bækurnar prýða ljósmyndir af starfs-
mönnum, nemendum og svipmyndum
úr skólalífinu. Þessar myndir tók
Snorri, framkallaði og gekk frá til
prentunar ásamt Sigríði. Óhemju
vinna hlýtur að hafa farið í þetta starf
og hygg ég að í dag verði erfitt að
finna jafn óeigingjarna starfsmenn
sem uppskáru einungis gleði, bros og
hlý handtök viðtakenda að launum.
Lífstré Snorra Þórs Jóhannesson-
ar er sölnað, laufin fallin og tréð sem
áður stóð svo sterkt og bauð vindinum
byrginn stendur eftir hnípið og mun
aftur verða að moldu um sama leyti
og við kristnir menn fögnum uppris-
unni og endurnýjun lífsins. Ég og fjöl-
skylda mín sendum Sigríði, Jóhann-
esi, Bjarna og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur, missir
þeirra er mikill.
Þórunn Reykdal.
MINNINGARGREINUM þarf
að fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minningar-
greina
Sæll er sá, er situr í skjóli
Hins hæsta,
sá er gistir í skugga
Hins almáttka,
sá er segir við Drottin:
„Hæli mitt og háborg,
Guð minn, er ég trúi á!“
(Sálmarnir, fjórða bók, sálmur nr. 91.)
Elsku Hugrún, stóra systir mín.
Ég gleymi aldrei orðum þínum
þegar þú í janúar sagðir mér að þú
værir komin með krabbamein. Þú
horfðir á mig með fallegu brúnu aug-
unum þínum og sagðir: Ég skil ekki
af hverju ég af öllum skuli fá krabba-
mein líka. Hugrún, ég skil það held-
ur ekki og mun aldrei skilja.
Þrátt fyrir veikindi og erfiðleika
misstir þú aldrei lífsgleðina og þinn
frábæra húmor. Ég er svo þakklát
fyrir þær fáu en góðu stundir sem
við áttum saman og sérstaklega þeg-
ar þú og prinsinn þinn Balli komuð
til okkar hjónanna síðastliðið sumar
HUGRÚN HLÍN
INGÓLFSDÓTTIR
✝ Hugrún Hlín Ing-ólfsdóttir fæddist
í Vestmannaeyjum
25. ágúst 1948. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans 3. maí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Áskirkju 8. maí.
til Danmerkur þar sem
við áttum saman ynd-
islegar stundir. Manstu
þegar við sátum úti í
garði, nutum náttúr-
unnar og sungum
gömlu Eyjalögin sem
þú kunnir öll utanbók-
ar.
Ég veit Hugrún, að
þú ert núna þar sem
ljósið er skærast og
birtan mest.
Við vottum Baldri,
dætrum og öðrum að-
standendum okkar
dýpstu samúð.
Kristín Hrönn, Pierre og börn.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Við sendum fjölskyldu Hug-
rúnar samúðarkveðjur.
Starfsfólk Útibúaþjónustu
Íslandsbanka.
HINSTA KVEÐJA