Morgunblaðið - 26.05.2003, Qupperneq 25

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 26. MAÍ 2003 25
ATVINNU-
AUGLÝSINGAR
I
I
Bifvélavirki
Óskum eftir bifvélavirkja til starfa.
Um framtíðarstarf getur verið að ræða.
Þarf að geta hafið störf sem fyrst.
Bílaspítalinn,
Ingvi, s. 897 3150 e. kl. 18 og um helgar,
Ingvi, vs. 565 4332.
Á kvöldin
— á besta aldri
Viljum fá til samstarfs sölufólk vegna kvöld-
verkefna. Reynslan sýnir, að röskir og reyndir
sölumenn, fertugir og eldri, ná árangri og
góðum tekjum.
BM ráðgjöf ehf.,
sími 590 8000 — oligeirs@bm.is
Ármúla 36, Reykjavík.
Járnsmiður
BM Vallá óskar eftir að ráða járnsmið til starfa
í viðhaldsdeild fyrirtækisins. Umsóknum skal
skila inn á aðalskrifstofu félagsins, Bíldshöfða
7, eða á skrifstofa@bmvalla.is merktum:
„Járnsmiður“
Bíldshöfða 7
R A Ð A U G L Ý S I N G A R
ATVINNUHÚSNÆÐI
Skrifstofuherbergi/leiga
Til leigu rúmgóð nýinnréttuð skrifstofu-
herbergi í 104 Reykjavík. Beintengt
öryggiskerfi. Sameiginleg kaffistofa.
Upplýsingar í síma 896 9629.
Til leigu
Byggingarfélag Gylfa og Gunnars ehf. er með
eftirtalið húsnæði til leigu:
Hlíðasmári 11
Til leigu í nýju og fallegu húsnæði. Hentar vel
fyrir skrifstofur, verslun eða þjónustu.
Stærðir frá 150—600 fm.
Síðumúli 24—26
Nýtt skrifstofu- og verslunarhúsnæði.
Stærðir frá 150—300 fm með stórum gluggum,
innréttað að óskum leigutaka.
Mörkin 4
Mjög glæsilegt og fullinnréttað ca 680 fm
skrifstofuhúsnæð á 2. hæð, sem hægt er að
skipta niður í tvær einingar.
Upplýsingar gefur Gunnar í síma 693 7310.
NAUÐUNGARSALA
Uppboð
Sýslumaðurinn á Keflavíkurflugvelli auglýsir hér með uppboð
á eftirfarandi lausafé:
Chevrolet Suburban, árgerð 1997.
Arctic Cat MC vélsleða, árgerð 2001.
Arctic Cat Powder Special EFi vélsleða, árgerð 1999.
Uppboðið fer fram við sýsluskrifstofuna Grænási föstudaginn 30.
maí 2003 kl. 15.00, en ofangreind ökutæki verða til sýnis á uppboðs-
stað á uppboðsdegi frá kl. 13.00.
Uppboðsskilmálar munu liggja frammi á sýsluskrifstofunni Grænási,
235 Keflavíkurflugvelli, frá og með miðvikudeginum 28. maí 2003.
Keflavíkurflugvelli, 26. maí 2003.
Sýslumaðurinn á Keflavíkurflugvelli.
ÝMISLEGT
Fyrsta verk nýs Alþingis
verður að bregðast við kjörbréfum alþingis-
manna, gefnum út af Landskjörstjórn, sem
sætir formennsku móðurbróður eins flokksfor-
mannsins, D.O. Landskjörstjórnin hefur ekki
fallist á endurtalningu atkvæða í kosningunum,
þrátt fyrir formlega beiðni þar um, og þrátt fyr-
ir, að skýrslur yfirkjörstjórna hafi verið gerðar
án vitneskju um úrslit í öðrum kjördæmum.
Tómas Gunnarsson, áhugamaður um opinbera stjórnarhætti.
upplýsingar er að finna á mbl.is/upplýsingar
ATVINNU- OG RAÐAUGLÝSINGAR
mestu heimavinnandi á meðan hún
bjó úti og henni leiddist stundum og
hafði heimþrá. Þó að ég væri frekar
dugleg að skrifa, fannst henni ekki
nóg að gert og sendi mér stundum
brýnandi vísur þar að lútandi sem
gefa einnig til kynna einmanaleika:
Allt er betra en ekki neitt
öllum blöðum er fagnað.
Landi í Svía lítt er teitt
og „Landið kalda“ er þagnað.
Gunna færði tilfinningar sínar
stundum í vísnabúning en þannig
taldi hún óhætt að hleypa þeim út án
þess að eiga á hættu að þær yrðu of
berskjaldaðar og á einhvern hátt
færðumst við svolítið nær hvor ann-
arri í fjarlægðinni. Þegar systir mín
kom svo heim og fjölskyldan settist
að á Akureyri hófust okkar bestu ár.
Við vorum báðar með börn og eign-
uðumst fleiri og gátum aftur farið að
stunda hestamennsku saman. Gunna
var þó sú sem var veitandi eins og
hún vildi alltaf vera, hún lagði til
barnfóstrur og var hugmyndasmið-
urinn á bak við margar ferðir sem við
fórum saman. Af öllum þessum ferð-
um stafar nú ævintýrablær. Ég
minnist ferða sem við fórum með
krakkana austur á land. Gunna lagði
til bílinn, sem var sendibíll af gerð-
inni Renault, þar sem gírinn var bara
handfang fram úr mælaborðinu. Við
stöfluðum krökkunum í rýmið aftur í
og keyrðum svo austur. Í annað
skipti fórum við hvor á sínum bíl og
vorum þá talsvert ábyrgðarfyllri.
Hún á Simkunni sinni sem var
spretthörð á sléttlendi en þoldi illa
brekkur. Ég á gamla Moska sem var
seigur og náði Simkunni alltaf í Fjall-
görðunum, þar sem sauð á henni og
seinna í ferðinni lenti hún útaf og það
sprakk á Moska en öllu komum við
austur heilu og höldnu.
Allra best minnist ég reiðtúranna
og hestaferðanna. Fyrsti hesturinn
hennar Gunnu, hann Faxi, var ekki
auðveldur viðfangs og einu sinni urð-
um við að gefast upp við að koma
honum yfir vaðið á Laxá þegar við
vorum að fara á mót á Einarsstöðum.
Við kræktum þá bara uppá brú en
mótið var búið þegar við komum en
okkur var nokkuð sama. Þegar dæt-
urnar eltust voru alltaf einhverjar af
þeim með í för. Ég minnist ferða upp
Laxárdal, í Mývatnssveit, um Mý-
vatnsheiði niður í Bárðardal, þar sem
við týndum hestunum og mínir hlupu
austur en hennar vestur. Við riðum í
Kelduhverfi ásamt fleirum, inn í
Eyjafjörð og í Skagafjörð. Í þeirri
ferð áðum við á Syðri-Bægisá og
fengum kaffi en húsbændurnir þar
sögðu okkur, að í þeirra búskapartíð
hefðu margir farið þar um ríðandi en
þetta væri í fyrsta skipti sem þrjár
konur kæmu „einsamlar“ eins og þau
orðuðu það. Systir mín gantaðist oft
með það að eiginlega vantaði okkur
bara góða eiginkonu til að vera tilbú-
in með bíl að keyra okkur og sækja í
náttstað í þessum ferðum okkar eins
og við sáum að karlarnir í hesta-
mennskunni höfðu. Í minningunni er
alltaf sól í þessum ferðum, meira að
segja kuldasumarið 1979 náðum við
að ríða í Mývatnssveit einu sólarhelg-
ina sem þá kom. Systir mín naut sín
ákaflega vel í frjálsræðinu á hestbaki
og ég held að henni hafi hvergi liðið
betur en í hestaferðum, enda lagði
hún með hverju ári meiri áherslu á að
komast ríðandi um landið á sumrin.
Við áttum líka margar góðar rök-
ræður á þessum árum um jafnrétti
og kvenfrelsi og ólíkt flestum öðrum
rökræðum okkar vorum við nú yfir-
leitt sömu skoðunar og gátum byggt
hvor aðra upp.
Einn áberandi þáttur í fari Gunnu
var kímnigáfan. Í öllu okkar hesta-
brasi var kímnin óþrjótandi og lyfti
mörgu grettistaki en með árunum
átti systir mín til að beita kímnigáf-
unni á tvíræðan hátt svo stundum
sveið undan. Ég vissi að systur minni
leið ekki alltaf vel og þetta var henn-
ar aðferð til að gefa það til kynna en
inn fyrir hjúpinn, sem hún sveipaði
tilfinningar sínar á meðan við vorum
börn, komst ég aldrei.
Á síðari árum breyttust aðstæður
okkar og samskiptin minnkuðu; við
urðum báðar of uppteknar af eigin
bardúsi til að hafa tíma til að ríða út
saman eða yfir höfuð rækta sam-
bandið. Ég náði því langþráða tak-
marki, að eigin mati, að standa jafn-
fætis stóru systur en hún lét sem hún
vissi það ekki. Samskiptin urðu
meira í þeim stopula rökræðustíl sem
þau voru fyrr á árum. Við ræddum þó
flest, allt frá hrossarækt til tilvist-
arheimspeki, vorum aldrei sammála
að venju og hvorug sannfærði hina.
Mest ræddum við þó líklega um Guð
og systir mín reyndi mikið að leiða
mér fyrir sjónir að tilvist hans væri
nokkuð sem ekki gæti staðist rök.
Gunna vildi alltaf hafa sól, gott veður
og velgengni í lífinu fyrir alla. Ef
hennar nánustu gekk vel sagði hún
mér það gjarnan en ef eitthvað bját-
aði á þurfti ég alltaf að spyrja. Systir
mín viðurkenndi ekki að fólk eltist og
þyrfti að breyta lífsháttum sínum. Að
láta ellina beygja sig fannst henni
löðurmannlegt. Hún var á móti jarð-
arförum því þær kæmu fólki í þær
aðstæður að missa stjórn á tilfinn-
ingum sínum og dauðinn var ekki til í
hennar orðaforða.
Ég hafði þó hugsað mér að við ætt-
um eftir góðan tíma þegar aldurinn
færðist yfir og við færum, nauðugar
eða viljugar, að róast. Ég hélt að við
fengjum tíma til að sitja og prjóna á
barnabörnin, rökræða mikið, eiga
nokkra góða klára og að fara saman í
útreiðartúra. Því var ekki ætlað að
verða.
Samkvæmt trú stóru systur hvarf
hún inn í óminnið þaðan sem enginn á
afturkvæmt þarna um kvöldið 13.
maí. Ég kýs frekar að trúa því að
dauðinn hafi viljað glettast svolítið
við hana, þar sem hann vissi að hún
hafði góða kímnigáfu en viðurkenndi
ekki hann sjálfan. Ég sé hann fyrir
mér í líki glæsilegs manns, því sá
hlýtur að vera mikill sjarmur sem er
trúað fyrir örlögum allra sálna, hald-
andi í tvo hesta með reiðtygjum
þarna um kvöldið við lækinn. Hest-
arnir eru sá bleiki hans og hún
Blúnda, bleikrauða uppáhaldshryss-
an hennar Gunnu, sem farin var yfir
móðuna miklu rétt á undan henni.
Dauðinn spyr hvort hún vilji ekki
hafa hestaskipti og skreppa á Blúndu
til Sólarlandsins með honum og hún
systir mín slær til því það yndisleg-
asta sem hún vissi var að þeysa á
góðum hesti í sól og sumaryl. Hún
hefur því fljótt fyrirgefið honum
glettnina.
Það er svo skrítið að oft koma
huggunarorðin beint eða óbeint til
manns frá þeim sem er farinn og ver-
ið er að syrgja. Eina huggunin sem
ég get miðlað til ykkar sem um sárast
eiga að binda, eru erindi úr ljóði, sem
stóra systir orti og sendi mér frá
Svíaríki fyrir löngu en þau gætu al-
veg eins komið frá Sólarlandinu í dag
og þau tala beint til mín og þín:
Lífið vona ég veiti þér
visku með hverju ári,
lífsins speki lærum vér
léttast af felldu tári.
Gleði áttu og gáskafjör
glettinn er þinn kraftur.
Þótt hamingjan sigli háskaför
mun hláturinn sigra aftur.
Bergljót Hallgrímsdóttir.
Elsku Gunna frænka. Við trúum
því ekki að þú sért farin frá okkur, þú
fallega og góða frænkan okkar. Við
eigum svo margar góðar minningar
um þig hvort sem það var heima í
sveitinni eða heima hjá þér á Akur-
eyri. Það var alltaf svo gaman þegar
þið komuð öll í Haga og þá var alltaf
eitthvað skemmtilegt í vændum,
hvort sem það var að fara í berjamó,
eða þegar þið Þórarinn fóruð á þorra-
blót með mömmu og pabba og við
krakkarnir vorum heima og stóru
stelpurnar áttu að passa okkur sem
vorum yngri. Einnig fóruð þið
mamma í margar hestaferðir saman.
Okkur langaði alltaf að fara með en
vorum víst of litlar en stundum feng-
um við að vera með á myndunum sem
voru teknar í hlaðinu heima áður en
þig lögðuð af stað. Svo þegar við vor-
um orðnar nógu gamlar til að fara í
styttri ferðir var alltaf mikil eftir-
vænting og spenna við undirbúning-
inn og alltaf urðu einhver ævintýri í
þeim ferðum. Einnig voru margar
góðar stundir í Þingvallastrætinu til
dæmis þegar við vorum yngri feng-
um við oft að fara í páskafríinu og
vera hjá ykkur nokkra daga. Þá
keyptir þú alltaf lítil páskaegg handa
okkur krökkunum og þótti það alltaf
mjög gaman að fá páskaegg þó að
páskarnir væru ekki komnir. Eftir að
við byrjuðum í skóla á Akureyri vor-
um við tíðir gestir í Þingvallastræt-
inu og þú varst alltaf boðin og búin ef
okkur vantaði hjálp við námið. Þú
varst alltaf nokkrum skrefum á und-
an öllum, þegar enginn í fjölskyld-
unni átti tölvu, áttir þú tvær. Þegar
við áttum að skila verkefnum tölvuút-
prentuðum gátum við alltaf komið til
þín og þú hjálpaðir okkur við að setja
ritgerðirnar upp og ég er viss um að
okkar ritgerðir hafa verið þær flott-
ustu.
Elsku Gunna, minnig þín lifir með
okkur að eilífu.
Arnheiður og Droplaug
(Doppa).
Kveðja frá starfsfólki
og nemendum Giljaskóla
Ljós ber á rökkurvegu,
rökkur á ljósvegu.
Líf ber til dauða,
og dauði til lífs.
Þegar ótímabær dauðsföll verða
eigum við erfitt með að sætta okkur
við orðinn hlut, sjá tilgang eða hið
æðra samhengi hlutanna – sem Þor-
steinn Valdimarsson bendir okkur á í
smáljóðinu „Hvel“. Við fráfall Guð-
rúnar Hallgrímsdóttur sjáum við
ekki, í mannlegum breyskleika okkar
og söknuði, hvernig við eigum að
komast af án hennar – svo mikilvægt
hjól var hún í gangverki skólans okk-
ar.
Guðrún hóf störf sem ritari Gilja-
skóla fyrir þremur árum og þjónaði
skólanum sem slík af mikilli kost-
gæfni. Einnig hafði hún umsjá með
tölvum skólans og virtist ná við þær
sérstöku sambandi. Hún var einstak-
ur starfsmaður, mikilvirk, traust og
sjálfstæð. Væri til hennar leitað
leysti hún hvers manns vanda með
undraskjótum hætti. Oft mátti sjá
þessa grönnu, kviku konu á þönum
um gangana með tölvu í fangi. Marg-
an dag settist hún aðeins niður eins
og kría til að næra sig og njóta sam-
vista við samstarfsfólk. Guðrún hafði
ekki mörg orð um hlutina eða kvart-
aði þegar hún átti annríkt; hún lét
verkin tala. Hún var hrein og bein og
hafði ákveðnar skoðanir sem hún
fylgdi fast eftir þætti henni ástæða
til. Þótt Guðrún bæri ekki tilfinning-
ar sínar á torg gladdist hún með glöð-
um og hafði næmt skopskyn.
Nemendur skólans leituðu mikið
til Guðrúnar; sérstaklega þeir eldri,
og hún bar hag þeirra mjög fyrir
brjósti. Henni var það sérstakt
áhugamál að greiða þeim leið inn í
tölvuheiminn; vildi geta sýnt þeim
traust, en ætlaðist jafnframt til þess
að þau lærðu að bera ábyrgð á vafri
sínu um viðsjárverða heima tölvunn-
ar. Nemendur sakna nú vinar í stað
sem oft var kallaður til aðstoðar.
Svo virtist sem allt sem Guðrún
fékkst við yrði henni ákaflega hug-
leikið og gilti þá einu hvort það voru
tölvurnar, hestamennskan eða
prjónaskapurinn! Það að helga sig
þannig sérhverju verkefni er ekki að-
eins vís leið til árangurs og færni,
heldur einnig til þess að láta gott af
sér leiða. Þegar við, nemendur og
starfsfólk Giljaskóla, kveðjum Guð-
rúnu í hinsta sinn færum við þakkir
fyrir allt hennar fórnfúsa starf og
vonum að hún hafi horfið á braut full-
viss um að hún var metin að verð-
leikum. Jónasi, eiginmanni Guðrún-
ar, móður hennar, dætrunum þrem
og þeirra fólki – og öðrum ástvinum –
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur. Blessuð sé minning Guðrúnar
Hallgrímsdóttur.
 Fleiri minningargreinar
um Guðrúnu Hallgrímsdóttur
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.