Morgunblaðið - 22.09.2003, Blaðsíða 21

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. SEPTEMBER 2003 21
✝ Bergsteinn Sig-urðarson fæddist
á Hjallanesi á Landi í
Landsveit 11. maí
1919. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut að kvöldi
11. septembers síð-
astliðins, þá 84 ára.
Foreldrar hans voru
Sigurður Lýðsson og
Ingiríður Berg-
steinsdóttir. Systur
hans eru Lára, Mar-
grét og Sigríður sem
er yngst og lifir hún
bróður sinn ásamt
uppeldisbróður þeirra Þór Páls-
syni.
Hinn 29. september 1955 kvænt-
ist Bergsteinn eftirlifandi eigin-
konu sinni, Unni S. Malmquist, f.
29.9. 1922. Foreldrar hennar voru
Jóhann Pétur Malmquist og Krist-
rún Bóasdóttir frá Stuðlum í Reyð-
arfirði. Börn Bergsteins og Unnar
eru: 1) Sigurður Jóhann, f. 3.1.
1956, kvæntur Bryndísi Kondrup,
þeirra börn eru Sunna, f. 10.10.
1980, og Máni, f. 22.2. 1990. 2)
dóttur er Ingibjörg Sólveig Kolka,
f. 15.10. 1947 gift Jóni Bjarnasyni,
þeirra börn eru. Bjarni, f. 6.6. 1966
(hann á eina dóttur), Ásgeir, f.
21.6. 1970 (kvæntur Gerði Bolla-
dóttur, þau eiga tvö börn), Ingi-
björg J. Kolka, f. 13.1. 1972, Lauf-
ey Erla, f. 4.2. 1978, Katrín Kolka,
f. 29.9. 1982, og Páll Valdimar
Kolka, f. 1.12. 1983.
Bergsteinn stundaði nám við
Héraðsskólann á Laugarvatni og
síðan húsasmíði við Iðnskólann í
Reykjavík. Bergsteinn vann við
smíðar til 1963 en réðst þá til eft-
irlitsstarfa á byggingadeild borg-
arverkfræðings þar sem hann
starfaði til 1991, en eitt af aðal-
verkefnum hans þar var að sinna
skipulagningu viðhalds á leikskól-
um Reykjavíkurborgar.
Bergsteinn vann mikið að fé-
lagsmálum, fyrst í Trésmiðafélagi
Reykjavíkur og síðar í Starfs-
mannafélagi Reykjavíkurborgar
og í BSRB. Hann var einn af stofn-
endum Félags eldri borgara í
Reykjavík, sat í stjórn þess og var
formaður þess 1988-1992 og vann
þá m.a. að því að hvetja til stofn-
unar sams konar félaga á lands-
byggðinni og loks stofnunar
Landssambands eldri borgara.
Útför Bergsteins verður gerð
frá Grafarvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Bóas Dagbjartur, f.
23.3. 1959. Sambýlis-
kona hans er Þorbjörg
Gísladóttir. Bóas á
eina dóttur, Krist-
rúnu, f. 23.9. 1995,
móðir hennar er
Bryndís Eiríksdóttir.
Börn Unnar af fyrra
hjónabandi eru Úlla
Knudsen, f. 15.8. 1940,
og Hilmar Knudsen, f.
5.10. 1941. Úlla var
gift Sæmundi Stefáns-
syni sem er látinn,
þeirra börn eru Sæ-
mundur, f. 22.8. 1962
(kvæntur Margréti Völu Kristjáns-
dóttur, þau eiga þrjú börn), Unnur,
f. 2.5. 1964, (gift Sveini Stefáns-
syni, þau eiga tvö börn) og Geir, f.
13.6. 1965 (kvæntur Ernu Torfa-
dóttur, þau eiga þrjú börn). Hilmar
er kvæntur Ólöfu Kjaran, þeirra
börn eru Helga Sveinbjörg, f. 20.6.
1963 (gift Ólafi Gunnarssyni, þau
eiga þrjú börn) og Unnur, f. 5.8.
1966 (gift Arnaldi Halldórssyni,
þau eiga þrjú börn). Dóttir Berg-
steins og Ingibjargar Kolka Páls-
Vorið 1946 kom ungur nýútskrif-
aður trésmiður norður á Skaga-
strönd til að vinna við byggingu
nýrrar síldarverksmiðju. Hann
vakti strax athygli fyrir bjartan,
hreinan og glaðlegan svip. Pilturinn
var kvikur í hreyfingum og afar
kurteis og fágaður í framkomu.
Móðir mín var þá enn í foreldra-
garði á Blönduósi.
Á sjómannadaginn 1946 tókust
með foreldrum mínum kynni sem
stóðu næstu misserin, fyrst fyrir
norðan á Skagaströnd og Blönduósi
um sumarið og síðan áfram í
Reykjavík veturinn eftir, en þar
dvöldu þau bæði, hún í vinnu hjá
móðurbróður sínum Lofti Guð-
mundssyni ljósmyndara, en faðir
minn við smíðar í Reykjavík.
Svo fór þó að leiðir foreldra
minna skildu áður en ég fæddist.
Faðir minn var lærður trésmiður
og þótti afar efnilegur í iðngrein
sinni. Gáfur hans voru fjölþættar,
hann var víðlesinn og áhugasviðið
breitt. Félagar hans í Héraðsskól-
anum á Laugarvatni minntust hans
sem mikils námsmanns, góðs félaga
og prúðmennsku hans var við-
brugðið. Veturinn 1947 bauðst hon-
um fjárstyrkur til náms og kynn-
isdvalar í Svíþjóð sem hann þáði og
dvaldi þar um hríð. En hann kom
heim aftur og eftir að ég flutti suð-
ur ræktaði hann samband okkar og
fór með mig í heimsóknir til föð-
urfólksins, svo að ég gæti kynnst
því. Ég á margar skemmtilegar
minningar frá þessum samveru-
stundum okkar og með foreldrum
hans, Sigurði og Ingiríði, og systr-
um hans. Í heimsókn hjá Jóni og
Guðrúnu á Grettisgötunni smakkaði
ég í fyrsta skipti banana. Mér
fannst hann afspyrnu vondur enda
voru bananar ekki almennt í búðum
þá. Ég fór með föður mínum á
fyrstu bíómyndina sem ég man eft-
ir. Að vísu varð ég hrædd og grenj-
aði svo hann þurfti að fara með mig
út í miðri mynd. Hann teiknaði fyr-
ir mig myndir m.a. af dýrum. Þýddi
Andrés Önd fyrir mig en Andrés
kom þá aðeins út á dönsku.
Árið 1955 kvæntist faðir minn
Unni Malmquist og eignaðist in-
dælt heimili með henni og börnum
hennar, Úllu og Hilmari. Síðan
bættust Siggi og Bóas í hópinn.
Þangað fannst mér gott að koma.
Eigum við, ég og fjölskylda mín,
ljúfar og skemmtilegar minningar
frá heimsóknum og mörgum sam-
verustundum með þeim.
Börn okkar Jóns litu á það sem
sérstök forréttindi að eiga tvö pör
af móðuröfum og ömmum.
Bergsteinn var afar barngóður
og hafði einstakt lag á að hæna
börn að sér, leika og ræða við þau á
jafnréttisgrunni. Hann hafði gaman
af rökræðum, fróður og mótaði sér
sjálfstæðar skoðanir á mönnum og
málefnum. Hann var einstaklega
orðhagur, kastaði fram smellnum
tækifærisvísum og var skemmtileg-
ur bréfritari.
Síðustu árin átti faðir minn við
heilsuleysi að stríða. Ódrepandi
baráttuhugur og þrjóska, eins og
hann kallaði það, fleytti honum á
ótrúlegan hátt í gegnum sjúkdóms-
legur.
Faðir minn hélt fullri andlegri
heilsu, kímni og kankvísum tilsvör-
um til hinstu stundar.
Ég og fjölskylda mín geymum
ljúfar minningar um góðan föður,
tengdaföður, afa og langafa.
Blessuð sé minning föður míns,
Bergsteins Sigurðssonar.
Ingibjörg Sólveig Kolka
Bergsteinsdóttir.
Tengdafaðir minn Bergsteinn
Sigurðarson er látinn 84 ára gam-
all.
Ég hitti hann fyrst haustið 1962.
Hann og Unnur tengdamóðir mín
fluttu þetta haust heim frá Svíþjóð
ásamt litlu strákunum sínum tveim-
ur, Sigga og Bóasi, eftir árs dvöl
þar í landi. Á meðan þau voru í
burtu hittumst við Hilmar og vor-
um við nýtrúlofað par þegar ég
heilsaði verðandi tengdaforeldrum
mínum í fyrsta sinn.
Ég hef því þekkt hann tengda-
föður minn í rúm 40 ár, en í hin 40
árin þar á undan fékk ég svo inn-
sýn af frásögnum hans. Held ég að
fáir menn hafi gefið mér betri
mynd af lífinu til sveita hér á landi
á fyrri hluta síðustu aldar en hann.
Í sumarbústað tengdaforeldra
minna héngu litlir prjónaleppar til
skrauts á vegg. Lepparnir voru
hvítir með rauðu útprjóni sem mig
minnir að hafi verið fangamarkið
,,BS“. Þetta voru undurfallegir
leppar sem hlýjað höfðu litlum fót-
um í sauðskinnsskóm á moldargólfi
í sveit, á árunum upp úr 1920.
Þessir litlu skóleppar leiddu huga
minn að því að trúlega hefur engin
kynslóð fyrr eða síðar upplifað aðr-
ar eins breytingar og sú sem fædd-
ist snemma á síðustu öld.
Bergsteinn var barn síns tíma og
oft hristi hann höfuðið yfir nútím-
anum og lái honum það hver sem
vill. Hann var held ég alla tíð í
hjarta sínu sveitadrengurinn úr
Landsveitinni, unni grænum grund-
um, lyngivöxnum mó, bláum berja-
lautum svo og rammíslenskum mat.
Börnin horfðu stórum augum á að-
farirnar þegar hann borðaði augun
úr sviðum og sagði að þau væru
það besta. Hangikjötið á jólunum
vildi hann hafa ,,væna flís af feitum
sauð“. Hann gaf lítið út á nútíma
hollustumatargerð með uppistöðu
úr grasi eins og hann orðaði það.
Bergsteinn vildi líka hafa fiskinn
nýdreginn úr sjó, helst stóran fal-
legan þorsk. Hann, Hilmar eigin-
maður minn og nokkrir félagar
gerðu út litla trillu í 14 ár. Þá var
róið til fiskjar út á flóann eftir
vinnu á daginn og veitt í soðið.
Tengdaforeldrar mínir bjuggu í
Reykjavík allan sinn búskap en
áttu sinn sælureit í Hvammsvík í
Hvalfirðinum. Þar áttu þau hús
sem þau gerðu upp saman af mikilli
natni og segja má að hann hafi
klappað og strokið hverri einustu
fjöl og borði í húsbyggingunni, en
hún gerði upp og skreytti fallega
innanstokksmuni. Þetta varð þeim
margra ára verkefni og áhugamál
og þarna nutu þau þess að vera
meðan heilsa leyfði. Annan ekki
síðri sælustað áttu þau í Hrísey á
Eyjafirði hjá Úllu dóttur sinni og
hennar fjölskyldu. Þar voru þau í
nokkrar vikur á hverju sumri í
sumarparadís. Okkur hér fyrir
sunnan skildist helst að aldrei
drægi ský fyrir sólu þarna fyrir
norðan og bláberin væru bæði
stærri, blárri og sætari en hér.
Þetta með berin fengum við svo að
sannreyna með berjaveislu þegar
þau komu heim á haustin.
Fyrir réttum hálfum mánuði kom
Bergsteinn í síðasta sinn heim með
berin að norðan. Hann sagðist vera
orðinn svoddan aumingi að þetta
væri ekki neitt en samt var okkur
Hilmari boðið í ber með rjóma sem
auðvitað brögðuðust betur en sunn-
lensku berin.
Tengdafaðir minn var heill og
góður maður sem skilaði sínu dags-
verki með láði. Hann var náttúru-
barn og ég gleðst yfir því að hann
skyldi fá að lifa þetta góða sumar
og komast einu sinni enn út í nátt-
úruna nú í ágúst þótt af veikum
mætti væri.
Ég kveð tengdaföður minn að
hausti alveg eins og ég heilsaði
honum að hausti fyrir 41 ári. Þakka
ég honum allt og bið honum guðs
blessunar.
Ólöf.
Tengdapabbi minn hefur nú
fengið hvíldina, sem hann var far-
inn að þrá, því að hann var orðinn
máttfarinn og þreyttur. En alltaf
reyndi hann að vera léttur í lund og
oft var glettnisblik í augum. Þannig
minnist ég hans frá fyrstu tíð,- allt-
af hæglátur, ljúfmannlegur, lág-
róma og með þetta blik í augum.
Þau hjónin Unnur og Bergsteinn
voru um margt afskaplega ólík.
Hún alltaf kát og félagslynd, mið-
punktur og sameiningartákn stór-
fjölskyldunnar. Hann hægur og ró-
legur, horfði með velþóknun og
næstum því undrun á þennan stóra
og myndarlega afkomendahóp. En
andstæður eiga oft vel saman og
mér er minnisstæð falleg ræða
Bergsteins síðast þegar kona hans
átti stórafmæli. Hann hóf mál sitt
þannig: „Ég sá þessa glæsiskvísu
fyrst á Bláu Stjörnunni fyrir 50 ár-
um og sá stjörnur.“ Og svo leit
hann á hana aðdáunaraugum.
Síðustu árin var heyrnin farin að
gefa sig en alltaf reyndi Bergsteinn
að fylgjast með þjóðmálunum og
varð þá gjarnan heitt í hamsi þegar
honum misbauð mörg vitleysan í
pólitíkinni.
Í lok ágústmánaðar skruppum
við fjölskyldan í heimsókn til Hrís-
eyjar, þar sem Bergsteinn og Unn-
ur dvöldu hjá Úllu dóttur sinni í
góðu yfirlæti. Þangað reyndu þau
alltaf að koma á hverju hausti til að
tína ber og njóta náttúrufegurð-
arinnar. Það er ómetanlegt, ekki
síst fyrir börnin okkar, að hafa
fengið þessar góðu lokastundir með
afa. Við borðuðum góðan mat sam-
an, fórum upp að vita og horfðum á
kvöldsólina. Morguninn eftir kysst-
um við afa bless þar sem hann sat
úti á pallinum í góða veðrinu og
horfði á stórbrotið landslagið,
þreytulegur en ánægður.
Bryndís Kondrup.
Hann afi hefur fengið hvíldina.
Við minnumst hans með þakklæti
og gleði í huga. Þakklæti fyrir að
hafa verið svo lánsöm að fá að vera
afabörnin hans, þó þar væri ekki
um blóðbönd að ræða. Þakklæti
fyrir alla þá elsku og hlýju sem
hann ávallt sýndi okkur systkinun-
um og síðar mökum okkar og börn-
um. Gleði yfir öllu sprellinu er hann
skemmti okkur með sem þó var svo
laust við læti og hamagang. Afi var
rólegur maður en glettinn, einkar
skemmtilegur og göldróttur í
þokkabót. Það var okkur krökk-
unum óskiljanlegt hvernig peningar
hurfu skyndilega og birtust aftur á
allt öðrum stað. Við sóttum fast að
fá að sitja hjá honum á aðfanga-
dagskvöld, því undantekningalaust
fékk sá möndlugjöfina sem næst
honum sat. Afi var sérstaklega
barnelskur maður, enda hændust
öll börn fljótt að honum. Með sínu
rólega fasi en um leið grallaralegu
svipbrigðum vakti hann forvitni
þeirra og voru jafnvel þau feimn-
ustu komin í fang hans eftir stutta
stund og undu sér þar vel. Margar
ljúfar minningar eigum við frá því
þegar afi og amma heimsóttu okkur
í Hrísey. Afi sagðist ávallt hafa tek-
ið með sér sól á flösku til að
tryggja gott veður. Hvað sem veðr-
inu leið færði hann okkur sól í
hjarta í hvert skipti. Fátt gladdi afa
meira en að komast á handfæri og
ófáar veiðiferðirnar voru farnar út
á Eyjafjörð. Þar skemmti afi okkur
með göldrum sínum og ýmsum
uppátækjum til að auka veiðina.
Það brást ekki að alltaf veiddi hann
manna mest. Afi náði að koma til
Hríseyjar í sumar, þó heilsan væri
orðin léleg. Hann fór sína síðustu
ferð í berjamó, líklega meira af
vilja en mætti. Nú er hann lagður
upp í sína hinstu ferð. Við kveðjum
hann með söknuði og virðingu fyrir
einstökum manni. Elsku amma,
megi Guð gefa þér styrk nú þegar
afa nýtur ekki lengur við. Minning-
arnar munu ylja okkur öllum um
ókomin ár.
Sæmundur, Unnur og Geir.
Bergsteinn Sigurðarson var á
meðal helstu frumkvöðla að stofnun
Félags eldri borgara í Reykjavík
árið 1986. Hann var síðan formaður
félagsins 1988 til 1992. Bergsteinn
vann ötullega að stofnun Lands-
sambands eldri borgara en það var
stofnað á Akureyri 1989. Hann kom
einnig á samskiptum á milli félags-
ins og norrænna landsambanda
eldri borgara.
Bergsteinn var mikill hugsjóna-
maður og vildi hag félagsins sem
mestan. Hann hafði mikinn áhuga á
því að félagið eignaðist sitt eigið
húsnæði. Það tókst með samheldni
og dugnaði stjórnenda félagsins að
láta þann draum rætast og árið
1990 keypti félagið ásamt Reykja-
víkurborg húsnæði á Hverfisgötu
105 og var starfsemi félagsins þar
til húsa til ársins 1998. Félagið óx
og dafnaði vel í formannstíð hans.
Stjórn félagsins gerði Bergstein að
heiðursfélaga árið 2001. Ég vil f.h.
stjórnarinnar þakka Bergsteini
giftusamleg störf í þágu félagsins.
Ég undirrituð var svo lánsöm að
fá að kynnast Bergsteini þegar ég
hóf störf hjá félaginu 1989.
Bergsteinn var mikill öðlingur og
góðmenni og einstaklega gott var
að vinna undir hans stjórn. Hann
var glaðlyndur og barngóður með
eindæmum. Eitt sinn mætti ég með
yngstu dóttur mína, þá litla, í vinn-
una vegna kennarafundar í leik-
skólanum. Bergsteinn var á skrif-
stofunni og þau áttu góða stund
saman. Eftir það tókst mikil vinátta
á milli þeirra og minnist hún hans
með hlýhug.
Ég þakka Bergsteini þau ár sem
ég hef fengið að vera með honum
bæði í leik og starfi.
Ég og fjölskylda mín vottum
Unni, börnum, fósturbörnum og
fjölskyldum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Stjórn Félags eldri borgara í
Reykjavík sendir einnig Unni og
fjölskyldu innilegar samúðarkveðj-
ur.
Stefanía Björnsdóttir,
framkvæmdastjóri Félags
eldri borgara í Reykjavík.
Nú er fallinn frá einn af öfl-
ugustu og ötulustu forystumönnum
Félags eldri borgara í Reykjavík og
nágrenni sem stofnað var 1986, en
þá var hann strax í forystu við að
byggja upp starf bæði út á við og
ekki hvað síst inn á við.
Að mörgu þurfti að hyggja í
þessu stóra félagi sem það varð
strax.
Bergsteinn var látlaus maður,
sem ekki hafði hátt, en vann öt-
ullega að eflingu félagsins á marg-
víslegan hátt, því alltaf leitaði hann
leiða til að félagið næði sem bestum
árangri. Frumherjarnir komu þess-
ari hreyfingu af stað með mörgum
nýjungum sem nú þykja sjálfsagð-
ar. Þó að baráttumál aldraðra hafi
ekki náð nógu langt á sumum svið-
um, þá höfum við nú félög sem
standa fyrir okkar málum og er það
vel.
Nú eru yfir 8000 manns í félag-
inu í Reykjavík, sem Bergsteinn
stýrði sem formaður 1988-1992, en
á öllu landinu eru nú 53 félög aldr-
aðra, með alls 15000 meðlimum.
Það er ekki svo lítið að skila af sér
slíku félagsstarfi. Bergsteinn átti
við langvarandi veikindi að stríða
síðustu árin, en alltaf þegar færi
gafst sneri hann sér að þessum
málefnum.
Við færum Unni og ættingjum
Bergsteins innilegar samúðarkveðj-
ur og þökkum honum margvísleg
störf í þágu aldraðra.
Páll Gíslason læknir.
BERGSTEINN
SIGURÐARSON
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
KRISTÍN JÓNSDÓTTIR,
Breiðumörk 11,
Hveragerði,
lést á Sjúkrahúsi Suðurlands föstudaginn
19. september.
Guðfinna Sigmundsdóttir, Árni Guðmundsson,
Karlinna Sigmundsdóttir, Magnús Gíslason,
Ingibjörg Sigmundsdóttir, Hreinn Kristófersson,
barnabörn og barnabarnabörn.