Morgunblaðið - 25.10.2003, Blaðsíða 35

m 35
Vinkonurnar og leikkonurnar Katla Mar-
grét Þorgeirsdóttir, Linda Ásgeirsdóttir og
Edda Björg Eyjólfsdóttir hittust á hlýlegu
heimili þeirrar síðastnefndu, dekkuðu
borðið og drógu fram sína bestu náttkjóla.
Til hvers líka að vera með sítt hár ef maður
setur það ekki stundum upp með fuglum
og fjöðrum til skrauts? Andi sjötta áratug-
arins svífur yfir borðum – túrkisblátt og föl-
grænt, túberað hár og bleikar pífur og í
þessu umhverfi er ekki hægt annað en að
vera kátur og glaður með lífið.
Vinkonurnar „spekúlera“ í því hvort
heimiliskötturinn verði ekki að fá blóm í
feldinn svo hann passi inn í boðið eða fái að
minnsta kosti hársprey. Blóm verður ofan á
og Kjáni köttur er hæstánægður með það
ef hann bara fær að kúra í fangi húsmóður
sinnar. Meðan dömurnar laga á sér hárið
og athuga hvort fölgræna blómið fari bet-
ur bak við eyrað eða við hliðartoppinn
verður Eddu að orði að þær, svona fínar,
minni á ljóð, já, gott ef ekki á japanska
hæku og flytur hátíðlega af munni fram
þessa ódauðlegu ljóðlínu; „blómið – og
fuglinn – saman í straumlínu hársins“. Katla
kemur fram á litríkum sloppnum og segist
bara hafa „hent einhverri dulu yfir sig“.
Hún veit manna best hvernig skapa skal
heimilislega stemmningu enda meðlimur í
gleðisveitinni Heimilistónum sem skipuð er
fleiri stórleikkonum og eru einmitt að spila
þegar þetta blað kemur í hendur lesenda.
Það er komið að því að setjast við borðið
og bæta sér í munni einhverju af því góð-
gæti sem prýðir kaffiborðið. „Ó, þetta er
nú bara eitthvert lítilræði sem ég setti
saman“, segir húsfreyjan enda er hóg-
værð dyggð.
Vinafundurinn verður varla huggulegri
en í „kompaníi“ með stjörnusnittum og
röndóttri súkkulaðiköku.
Heimili húsráðanda, Eddu, er sérstak-
lega notalegt og persónulegir munir í
hverju horni. Edda er mikill safnari án þess
að einskorða sig við eitt tímabil eða einn
ákveðinn stíl. „Öll tímabil hafa eitthvað við
sig,“ segir hún og málið er bara að vanda
valið við hvern hlut. Hennar stíll er „nos-
talgía“ í bland við það nýja, Fríða frænka
við hliðina á nýmóðins græjum, hlutir sem
hafa erfst, fundist á skrítnum stöðum –
merkið skiptir ekki máli svo lengi sem hlut-
irnir hafa til að bera einhverja viðbótarvídd.
Fölbleikar skeljar, útsaumuð fiðrildi,
„bródering“, skeljar og blóm – „more is
more“, eins og Edda segir kát.
Hún dregur fram fugla og hjörtu úr gull-
akassa sínum merktum „Mjög brothætt“
og hver gripur hefur sína sögu á bak við sig