Morgunblaðið - 05.02.2004, Qupperneq 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. FEBRÚAR 2004 41
✝ Ásmundur Jó-hannes Jóhanns-
son fæddist í Reykja-
vík 29. október 1928.
Hann lést á hjúkrun-
arheimilinu Eir í
Grafarvogi 27. jan-
úar síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Hildar G.K.
Jóhannesdóttur, hús-
móður í Reykjavík, f.
12. júlí 1891 í Álfadal
á Ingjaldssandi í V-
Ísafjarðasýslu, d. 12.
janúar 1969 í Reykja-
vík, og Jóhanns Ás-
mundssonar, skrifstofumanns í
Reykjavík, f. 24. febrúar 1886 á
Melstað í Miðfirði í V-Hún, d. í
Reykjavík 20. ágúst 1954. Bróðir
Ásmundar er Páll Haraldur Páls-
son, f. 24. nóvember 1920, fyrrver-
andi forstjóri Happdrættis Háskóla
Íslands, kvæntur Bryndísi Guð-
mundsdóttur, f. 16. júlí 1920, hús-
móður og eiga þau fimm börn.
Ásmundur kvæntist 1952 Berg-
þóru Benediktsdóttur, smur-
brauðsdömu, f. 7. ágúst 1927 á
Barkarstöðum í Miðfirði í V-Hún.
Hún er dóttir hjónanna Jennýjar
Karólínu Sigfúsdóttur, húsmóður á
1953. Ásmundur starfaði sem múr-
ari í nokkur ár, m.a. um tíma í
Þýskalandi og Bandaríkjunum. Eft-
ir vinnuslys hóf hann nám í tækni-
fræði haustið 1965 og lauk því námi
vorið 1969 með prófi í bygginga-
tæknifræði frá Ålborg Teknikum í
Álaborg á Jótlandi. Hann hóf störf
hjá Fasteignamatsnefnd Reykja-
víkur strax að námi loknu. Ás-
mundur var byggingastjóri við
byggingu Hótels Loftleiða II. Hann
var framkvæmdastjóri Tæknifræð-
ingafélags Íslands, en hóf störf að
hausti 1973 sem deildartæknifræð-
ingur hjá Eldvarnareftirliti
Reykjavíkurborgar og lét þar af
störfum 1997.
Ásmundur átti sæti í stjórn Múr-
arafélags Reykjavíkur í allnokkur
ár, lengst af sem ritari. Hann sat í
stjórn Sveinasambands bygginga-
manna svo og í stjórn Tæknifræð-
ingafélags Íslands. Hann átti sæti
um tíma í fulltrúaráði Starfs-
mannafélags Reykjavíkurborgar.
Ásmundur var formaður Fram-
farafélags Selás- og Árbæjarhverf-
is 1978–83. Hann var einn af hvata-
mönnum að stofnun og fyrsti
formaður Brunatæknifélags Ís-
lands, Íslandsdeildar Institution of
Fire Engineers, alþjóðasamtaka
um brunavarnir. Hann tók virkan
þátt í starfi frímúrarareglunnar á
Íslandi.
Útför Ásmundar verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Barkarstöðum, f. 27.
júní 1895 að Rófu í
Miðfirði, d. 18. ágúst
1983, og Benedikts
Björnssonar, bónda á
Barkarstöðum, f. á
Barkarstöðum 22.
febrúar 1885, d. 13.
maí 1967. Bergþóra og
Ásmundur eignuðust
fjögur börn. Þau eru:
1) Jenný, bankastarfs-
maður, f. 7. febrúar
1954, gift Guðmundi
Benediktssyni, bæjar-
lögmanni Hafnarfjarð-
ar, f. 9. febrúar 1953,
þau eiga þrjár dætur og þrjú barna-
börn. 2) Hildur Hanna, kjólameist-
ari, f. 28. apríl 1960, gift Gylfa Jóns-
syni, verktaka, f. 15. júní 1958, þau
eiga tvo syni. 3) Jóhann, safnstjóri á
Hnjóti, f. 12. júlí 1961, kvæntur
Magneu Einarsdóttur, sérkennara,
f. 18. október 1958, hún á tvo syni.
4) Benedikt Grétar, nemi í bygg-
ingatæknifræði, f. 2. október 1965,
var kvæntur Margréti Ólöfu Magn-
úsdóttur, djákna, f. 3. apríl 1967,
þau eiga þrjár dætur.
Ásmundur tók sveinspróf í múr-
smíði 1950 í Reykjavík. Hann hlaut
meistara- og byggingaréttindi
Þú vannst með dyggð og vilja hreinum
þitt verk um langan ævidag,
og tókst með þreki mæðumeinum,
en mattist ei um annars hag;
þú gekkst sem hetja í hverri þraut
í Herrans nafni þína braut.
Þessar línur úr minningarljóði eft-
ir Matthías Jochumsson finnst mér
eiga vel við þegar ég minnist tengda-
föður míns, Ásmundar Jóhannesar
Jóhannssonar.
Við Jenný, elsta barn Ásmundar,
vorum enn táningar þegar við eign-
uðumst Heiðu, elstu dóttur okkar og
bjuggum við þrjú fyrstu árin okkar
saman á heimili tengdaforeldra
minna. Aldrei varð ég var við annað
frá verðandi tengdaforeldrum mín-
um en að ég væri velkominn inn á
heimili þeirra þó að því hljóti að hafa
fylgt álag að fá litla fjölskyldu inn á
heimilið. Ég kynntist því þá strax
hvílíkt sómafólk þau bæði voru. Ég
heyrði þau aldrei kvarta yfir nokkru,
finna að eða tala misjafnt um nokk-
urn mann. Þetta eru fágætir eigin-
leikar sem flestir geta svo sannar-
lega tekið sér til fyrirmyndar og
orðið af betri menn fyrir bragðið.
Ásmundur var vel greindur, fróð-
ur og félagslyndur og naut virðingar
allra þeirra sem kynntust honum.
Hann var hreinskiptin og hefði ekki
líkað það að um hann væri skrifuð
einhver lofrolla, en mannkostir Ás-
mundar voru þeir að ekki er hægt að
minnast hans við hæfi, nema eigna
honum falleg lýsingarorð.
Að leiðarlokum er margs að minn-
ast. Nefni ég ferðalögin okkar um
hálendi Íslands og ferðarinnar vest-
ur á Firði og hversu ánægjulegt það
var fyrir tengdaföður minn að koma
til Ingjaldssands við Önundarfjörð,
þar sem móðir hans ólst upp. Ás-
mundur hafði þá aldrei komið þang-
að áður, en móðir hans sagt honum
frá því hversu fallegt væri þar, fjöllin
hrikaleg eins og svo víða á Vestfjörð-
um, fjaran með hvítum sandi og opin
fyrir hafinu og frá Nesdal þar sem
naut gengu laus á sumrin.
Við tengdabörnin fundum það að
honum fannst vænt um okkur og að
við tilheyrðum fjölskyldu hans, fjöl-
skyldu sem hann mat mikils og var
stoltur af að eiga.
Blessuð sé minning Ásmundar J.
Jóhannssonar.
Svo kom þín stund, vor kæri faðir;
Nú kveðja þig vor hjörtu klökk.
Í vorri sorg vér syngjum glaðir,
og segjum Guði lof og þökk.
Svo verður dyggum hvíldin hýr,
sem heim með sæmd frá verki snýr.
(M. Joch.)
Guðmundur Benediktsson.
Elsku afi og langafi, minning þín
lifir í hjörtum okkar.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt,
hafðu þar sess og sæti
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Kveðja.
Barnabörn og barnabarnabörn.
Afi, hvað er að vera forsjáll? Er
hundurinn karlinn og kötturinn kon-
an? Úr þessum spurningum og svo
mörgum öðrum var leyst yfir hafra-
grautnum í Hábænum. Í huga mín-
um sem barns var ekki til vitrari
maður og ekki til sú spurning sem afi
gæti ekki svarað. Sögurnar sem
hann sagði frá sínum uppvaxtarár-
um vöktu líka alltaf mikla kátínu og
ég þreyttist seint á að hlusta á hann
segja frá skondnum atvikum sem
áttu sér stað þegar hann var að alast
upp í Reykjavík.
Eftir að ég eignaðist mína fyrstu
íbúð voru ófáar klukkustundir sem
ég talaði við afa í síma. Við gátum
alltaf talað um allt og það var alltaf
gott að leita til hans. Hann var óspar
á hvatningu og hrós en lét líka vita af
því ef honum fannst að eitthvað
mætti betur fara. Amma og afi voru
dugleg að koma í heimsókn og komu
þá jafnan færandi hendi og með góða
skapið. Afi var mjög stoltur af fjöl-
skyldu sinni og var hann sannkallað
höfuð fjölskyldunnar, Hábæjarætt-
arinnar eins og hann kallaði okkur.
Hann sagði oft að mestu verðmætin í
lífinu væru börnin, barnabörnin og
barnabarnabörnin og var umhugað
um að allir kæmust vel á legg og
hefðu það gott.
Minningin um góðan og örlátan
mann mun alltaf fylgja mér.
Kveðja.
Bergþóra Heiða
Guðmundsdóttir.
Elsku afi. Ég á eftir að sakna þín
sárt, en hugga mig við það að nú líð-
ur þér vel. Það eru margar minn-
ingar sem koma upp í hugann þegar
ég hugsa til þín. Þær mun ég ávallt
geyma í hjarta mér. Þú varst svo
fróður um marga hluti og sem barn
var ég viss um að þú værir með gáf-
aðri mönnum í þessum heimi. Þér
þótti svo vænt um okkur öll og varst
svo stoltur af okkur. Ég mun passa
upp á það að þegar sonur minn verð-
ur eldri mun ég minna hann á hve
langafi hans var góður maður. Ég
bið Guð að styrkja elsku ömmu mína.
Ólöf Ása Guðmundsdóttir.
Ásmundur hóf störf hjá Slökkviliði
Reykjavíkur í septembermánuði árið
1972 og starfaði sem verkefnisstjóri í
eldvarnaeftirliti fram á haustdaga
ársins 1996 Á þessum tíma hafa orð-
ið miklar breytingar á starfsemi op-
inberra stofnana og á það við um
slökkviliðið líka. Það má því fullyrða
að í störfum sínum að brunamálum
hafi Ásmundur náð að kynnast tvenn-
um tímum í eiginlegri merkingu. Það
einkenndi Ásmund ávallt að hann sat
ekki hjá meðan tímans elfur rann hjá.
Hann tók ekki aðeins eindregið þátt í
þeirri þróun og breytingum sem urðu
á starfsháttum í eldvarnaeftirliti,
heldur lagði hann sitt lóð á vogarskál-
ina til bættra eldvarna og öryggis í
þeim efnum.
Sem starfsmaður slökkviliðs var
Ásmundur fagmaður fram í fingur-
góma í því sem hann tók að sér, lét
ekkert fara frá sér nema hann teldi
það í lagi og byggði þá á langri
reynslu í sínu fagi. Hann var alltaf
fyrstur til að tileinka sér nýjungar á
sínu sviði, menn komu aldrei að tóm-
um kofanum þegar leitað var til hans
hvort sem það varðaði tæknimál eða
eitthvað úr reglugerðum. Það lýsir
einurð Ásmundar á skemmtilegan
hátt að hann var að komast af léttasta
skeiði þegar tölvur héldu innreið sína
fyrir alvöru hjá slökkviliðinu. Margur
yngri maðurinn lét þessa nýjung vefj-
ast fyrir sér og bjóst kannski enginn
við því að Ásmundur yrði vígreifur á
þessum vettvangi. Svo virðist sem
karl hafi tekið slaginn í hljóði, en
fljótlega varð ljóst að hann leysti
sjálfur það sem leysa þurfti á sínu
borði ef það snerist um tölvuna.
Þegar litið er um öxl og rifjuð upp
árin með Ásmundi ber samstarfs-
mönnum hans saman um að faglegur
metnaður hafi verið honum leiðarljós;
viljinn til að láta starf sitt bera ávöxt.
Ásmundur var þó ekki ávallt allra,
skapmaður ef svo bar undir, en bar í
brjósti sér ríka réttlætiskennd sem
ávann honum virðingu samferða-
manna sinna. Þeir samstarfsmenn
hans sem kynntust honum utan vinn-
unnar hittu fyrir smekkmann og fag-
urkera sem kunni að meta mat og góð
vín. Ásmundur var vel lesinn og gat
verið hrókur alls fagnaðar á góðri
stund.
Ég vil þakka Ásmundi fyrir kynnin
á lífsleiðinni, og fyrir farsælt starf hjá
Slökkviliði Reykjavíkur.
F.h. starfsmanna slökkviliðsins
Hrólfur Jónsson slökkviliðsstjóri.
Látinn er Ásmundur J. Jóhanns-
son, fyrsti formaður og heiðursfélagi
Brunatæknifélags Íslands. Það var
gaman og uppbyggjandi að starfa
með Ásmundi að stofnun félagsins,
hann hafði mikinn áhuga á því að
stofnaður yrði félagsskapur á Íslandi,
sem hefði það að aðal markmiði að
miðla fræðslu til þeirra sem vinna við
forvarnir og fyrirbyggjandi aðgerðir
gegn eldsvoða.
Haustið 1986 var um 80 manna
hópur frá Íslandi, staddur í Glasgow
á Skotlandi til að fara á ráðstefnu
með sýningu á nýjungum til að ná
fram betri eldvörnum og árangurs-
ríkari slökkvitækni. Ásmundur var
einn af mörgum í þessum hópi sem
höfðu áhuga á að ganga í alþjóðleg fé-
lagasamtök sem þarna voru áberandi
„The Institution of Fire Engineers“
en IFE hefur einmitt þetta háleita
markmið að miðla fræðslu. Þarna var
grundvöllurinn lagður að stofnun
deildar innan IFE á Íslandi, upp-
byggingin hafði langan aðdraganda
og deildin var stofnuð í Viðey 12. maí
1991, og þar var Ásmundur valinn
fyrsti formaður Brunatæknifélags
Íslands, en það er nafn deildarinnar.
Hann var þá yfirmaður eldvarnaefti-
lits slökkviliðs Reykjavíkur og mjög
vel að sér í þeim málaflokkum sem
snúa að áhugasviðum félagsmanna,
Ásmundur var mjög virkur í félaginu
fyrstu ár þess á meðan hann hafði
heilsu til, hann leitaði þekkingar á
mörgum sviðum sem hann miðlaði
öðrum af örlæti og meðfæddri hóg-
værð. Ásmundur var eini heiðurs-
félagi Brunatæknifélags Íslands, við
munum minnast hans með þakklæti
og virðingu. Innilegar samúðarkveðj-
ur sendum við eiginkonu hans og öðr-
um aðstandendum.
F.h. stjórnar BÍ,
Halldór Vilhjálmsson, formaður.
ÁSMUNDUR J.
JÓHANNSSON
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir
Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir
Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís
Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur
Frederiksen,
útfararstjóri.
Guðmundur Þór
Gíslason,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
SIGGEIR BJÖRNSSON
fyrrv. bóndi og hreppstjóri
frá Holti á Síðu,
verður jarðsunginn frá Prestbakkakirkju á Síðu
laugardaginn 7. febrúar kl. 14.00.
Margrét K. Jónsdóttir,
Kristín Marín Siggeirsdóttir, Eysteinn Gunnar Guðmundsson,
Anna Björg Siggeirsdóttir, Kristinn E. Hrafnsson
og barnabörn.
Ástkær frændi okkar og fósturbróðir minn,
GUNNAR KRISTINN AUÐBERGSSON,
Strandgötu 19,
Eskifirði,
lést á dvalarheimilinu Hulduhlíð sunnudaginn
1. febrúar.
Útförin fer fram frá Eskifjarðarkirkju laugar-
daginn 7. febrúar kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandanda,
Guðrún Sveinsdóttir, Jónas Helgason,
Kjartan Pétursson, Guðríður Valdimarsdóttir
Þórir Karl Jónasson.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN LAXDAL JÓHANNESDÓTTIR,
Hrafnistu
í Reykjavík,
sem lést á Hrafnistu í Reykjavík verður
jarðsungin frá Fossvogskirkju föstudaginn
6. febrúar kl. 15.00.
Jóhanna Sæmundsdóttir, Árni Guðmundsson,
Ingvi Hrafn Magnússon, Herdís Berndsen
og barnabörn.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna frests. Nán-
ari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern lát-
inn einstakling birtist formáli og ein aðal-
grein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300
orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetrar).