Pressan - 02.09.1988, Blaðsíða 4

4
Föstudagur 2. september 1988
litilræði
Af blekbulli
Þegar ég er hnugginn finnst mér þjóöráó
aö setjast niöurog skrifaeinhverjavitleysu.
Eins þegar ég er í góöu skapi.
Mér hefur, held ég, alltaf þótt svona
dæmalaust notalegt að blekbulla.
Einanámsefniö sem ég virti viðlits í skóla
var aó skrifa ritgerðir og fór þá eigin leiöir
meö samsetninginn, góöum íslenskukenn-
urum til sárrar skapraunar.
Mér fannst alltaf mest umvert aö koma
eigin sálarástandi yfirá blaö, lét „stuöiö“
sem ég var í þá og þá stundina stjórna ferö-
inni, en hirti lítt um aö skrifa texta einsog
góöum íslenskukennurum fannst góöur
texti eiga aö vera.
Þetta varð til þess aö ég var sífellt uppá
kant viö íslenskukennarana, og fékk oftar
en hitt falleinkunn í íslenskum stíl.
Ég man aö kennarinn, sem kenndi okkur
íslensku í fjóröa bekk í Menntaskólanum á
Akureyri, lagöi jafnan á þaö mikla áherslu
aö hver ritsmíð þyrfti aö hafa upphaf og
endi, en þar á milli væri venjulega haföur
miökafli.
Hann var bókstaflega alveg meö þetta á
tæru maðurinn.
Einhverntímann setti hann okkur fyrir aö
skrifa ritgerð um „Stundvísi" og kraföist
þess aö „henni yrði markaður farvegur inn-
an hins knappa formramma“, einsog hann
oröaði þaö.
Ég skrifaði hjartnæma ritsmíö um þaö,
hve átakanlegt þaó væri fyrir lítil börn sem
væru aö leika sér niöurviö Tjörn í Reykjavík,
aö verða mál aö kúka. Um þá sálarkvöl sem
nístir barnshjartaö, þegar þarf aö gera hlé á
leiknum til aö faraheim,eðakúkaí buxurnar
aö öörum kosti.
Síðan lýsti ég, „innan hins knappa form-
ramma“, pottþéttri aðferð til aö halda í sér,
þegar maður er barn að leika sér niöurviö
Tjörn.
Þar sem aðferðarinnar var ekki getið í ís-
lenskum þjóöháttum fannst mér tímabært
aö vekjaáhenni athygli,en hún varkölluð aö
„pressa“.
Ekki meira um þaö.
Ég fékk núll fyrir ritgeröina og einkunn-
inni fylgdi sú athugasemd aö Schopen-
hauerværi fyrir löngu búinn að afsanna það
aö maöurinn væri félagsvera.
Þá var það sem ég ákvað aö skrifa aldrei
framar fyrir neinn annan en sjálfan mig og
hef staðið viö þaö síöan.
Ég læt mér þaö í léttu rúmi liggja hvort
maðurog maöurástangli rekst áþettablek-
bu11 í fáséðum dagblöðum.
Ég skrifa bara fyrir sjálfan mig um þaö
sem mér er efst í huga.
Núna er þaö sambúðin við konuna mína.
í morgun, þegar ég fór framúr, var konan
mín enn í rúminu afþví hún er í fríi og þess-
vegna ekki í vinnunni.
Eg sá í hendi méraö maturinn yröi ekki til
á slaginu tólf og fylltist beiskju útí lífið, til-
veruna og konuna mína.
Sem ég sat þarna á rúmstokknum, kom-
inn í annan sokkinn, fannst mér allt rang-
læti heimsins hvolfast yfirmig og mig greip
óslökkvandi hefndarþorsti.
Knúinn hatri á öllu sem lífsanda dregur
smeygöi ég mér í hinn sokkinn og klæddi
mig svo í þungum þönkum.
Eg var meö djöfullegt ráðabrugg í huga.
Nú skyldi konan mín, sem ég hef átt í á
fjóröa áratug, já nú skyldi hún fá eftirminni-
lega ráöningu.
Hefndaraögeröin var fullmótuö í huga
mér:
1. Fara útí búð og kaupa í matinn fyrir
hana.
2. Elda síðan matinn fyrir hana.
3. Boröa svo hádegisverðinn einn, á
mínútunni tólf.
4. Njóta þess í botn aö sjásvo konu mína
koma framúr svefnherberginu, klukk-
an rúmlega tólf, niðurbrotna af níst-
andi sektarkennd og sjálfsfyri rl itningu
yfir því aö hafa ekki haft hádegisverð-
inn til reiöu á réttum matmálstíma.
Ég læddist út, til þess hún vaknaði ekki,
því satt aö segja hefur hún lag á því aö redda
hlutum fyrirhorn, þegarhún eráannaö borð
komin framúr.
Svo ók.ég einsog þrumuský vesturí Mela-
búð og keypti lax. Fjögur stykki.
Ég varstaðráðinn í því aö matreiöa laxinn
sjálfur, þó ég kunni ekki til matargerðar,
enda er hún ekki í mínum verkahring.
Ég hugsaði sem svo:
Ef matseldin mistekst gefur þaö aögerö-
inni baraaukinn slagkraft.
Þegar ég svo kom heim aftur meö laxinn
voru öll ummerki einsog ég haföi gert ráö
fyrir. Enginn í eldhúsinu og klukkan aö
veröa tólf.
Sæt hefndin var í sjónmáli.
Konan skyldi sko fá að sjá eftir öllu sam-
an.
Nú fannst mér fyrir mestu aö ýfa upp í
henni sektarkenndina.
Og þarna í eldhúsinu hafði ég sannarlega
ráö undir rifi hverju.
Ég opnaði pottaskápinn og velti þremur
pottum útúr honum, með umtalsverðum
skarkala, tók svo potthlemmana og sló
þeim saman líkt og slagverksmaður í
symfóníuhljómsveit.
Ég sá hana fyrir mér hrökkva upp með
andfælum og fyllast nístandi örvæntingu,
sektarkennd og sjálfsfyrirlitningu yfirþví aö
hafa matinn ekki til á slaginu 12.00.
Píslarvætti mitt var í hámarki og ég hugs-
aöi sem svo:
— Hún á þetta bara skilið.
Svo setti ég laxinn í pott, kartöflur í ann-
an, vatn í báða og stillti hitaplöturnar á töl-
una 12.
Þaö hlakkaði í mér og ég hugsaði sem
svo:
— Þessi aðgerð er í þann veginn að
heppnast svo vel, aö framvegis veröur mat-
urinn á þessu heimili tilbúinn á slaginu.
Þá var þaö aö dyrabjallan hringdi.
Á tröppunum stóö Grímur frændi kon-
unnar minnar og tók svo til orða:
— Sæll elskan mín. Ég er kominn til aö
taka stífluna úr sturtuniöurfallinu.
Ég vísaði Grími inn.
Þegar við komum framí eldhús var konan
mín komin þar. Hún faömaöi frændasinn aö
sér og sagði fagnandi:
— Blessaður Grímur minn. Þú kemur
einmitt einsog kallaöur. Ég er meó lax í pott-
inum og viö ætluöum aö fara að borða. Þú
boröar meö okkur.
Svo lagði hún á borðið fyrir þrjá, raulandi
lagstúfinn „Hann Tumi fer á fætur“ eftir
Mósart og sagöi svo á sinn hátt:
— Og geriöi nú svo vel.
Þaö skringilegasta af öllu var aö ég fór
ekki að gráta.
Eg fór aö hlæja.
Vaaaaaa, hvar fekkstu þessa
I tollfrjálsu búðinni í Arnarflugsvélinni.
arnarflug
Lágmúla 7, slmi 84477 j
arnarflug