Pressan - 16.09.1988, Blaðsíða 4

4
Föstudagur 16. september 1988
litilræði
Af miliarðamæringum
Þegar ég, fyrir löngu, eöa nánar tiltekiö í
dentíð, var alltaf skítblankur og lapti dauö-
ann úr kúskel, einsog þaö var kallaö, var ég
sífellt aö fjargviörast útaf óréttlætinu í
heiminum og því hvaö gæðum lífsins væri
misskipt.
Mér fannst þeir ríku alltof ríkir og þeir fá-
tæku alltof fátækir.
Meö atorku, dugnaði, eijusemi, framtaki,
vinnugleði, aögát og dygöugu líferni komst
ég svo, meö árunum, í umtalsveröarálnirog
er í dag auóugur maöur meö búsetu í besta
og dýrasta hverfi borgarinnar, virtur aö verö-
leikum vegna stóreigna minna, landa,
lausra aura, gæfu og gjörvileika.
Viö það að auögast sjálfur rénaöi óbeit
mín á auðkýfingum og ég fór aö veröa rétt-
sýnn gagnvart þeim sem meö elju og atorku
hafa safnað auöi.
Nú er svo komið aö mér leióast fátækl-
ingar.
Mér hlýnaði um hjartarætur, þegar ég sá
síöasta tölublað Frjálsrar verslunar og ég
fann ögn meira til mín en endranær, þegar
ég sá aö margir af ríkustu mönnum þjóðar-
innareru góökunningjar mínir.
Hugsiö ykkur bara. Ég er búinn aö þekkja
Tolla í Síld og fisk síðan ég var krakki og
Lúffa Clausen síöan hann var krakki og
samt eiga þeir báöir yfir miljarö og skuld-
lausan.
Slíkt er ekki á færi venjulegra athafna-
manna.
Til þarf að koma yfirburðasnilli ofur-
menna.
Þaö kemur æöi oft fyrir aö ég þarf aö vera
innanum mikiö af fátæklingum, einfaldlega
vegna þess aö þeireru svo miklu fleiri en viö
hinir.
I slíkum félagsskap líöur mér ekki nærri
nógu vel.
Mérfinnst ég veraeinsog tígrisdýrsem er
aö reynaaö fá sérmiðdegisblund í hænsna-
kofa.
Hænublund.
Þegar ég er afturámóti í hópi ríkra, sem
ekki er oft, af því aö við erum svo fáir, verö ég
afslappaður, segi brandara, fer meö kvæöi
og syng:
— Inn milli fjallanna, þar á ég heima....
eöa
— Fjör kenni oss eldurinn, frostið oss
herði
fjöll kenni oss torsóttum gæöum aö ná.
í okkar hópi, sem ríkir erum, kemst bar-
lómur ekki aö, heldur svífur stórhugur yfir
vötnunum.
Og þegar þjóðarhagur krefst launalækk-
unar, launafrystingar, gengisfellingar og
kjaraskerðingar á breiöum grundvelli, og
landsfeðurnir grátbæna þjóöina aö heröa
nú sultarólina um nokkur göt, þá gerum viö
„mæringamir" það möglunarlaust.
Viö heröum sultarólina í síðasta gat og
förum létt meö þaö.
Kunningi minn einn, sem vinnur á hag-
stofunni, tók sér fyrir hendur um daginn aö
reikna út hvaö venjulegur daglaunamaöur
væri lengi aö vinna sér inn miljarð. I raun er
þaö einfalt reikningsdæmi, aö minnsta
kosti fyrir mann úr stærðfræðideild.
Algeng laun eru, aö því er mér skilst,
miljón krónur á ári.
Þaö gefur því augaleiö að venjulegur dag-
launamaðursem færi heim til sín meö laun-
in viö hverja útborgun og legöi þau óskert
undir koddann væri ekki nema þúsund ár aö
vinna sér inn þúsund miljónir, en eittþús-
und og fimmhundruð ár aö ná einum og
hálfum miljarði.
Nú vita hinsvegar allir að Pálmi í Hag-
kaupum, Herlúf Clausen og Þorvaldur í Síld
og fisk hafa ekki lifað nærri svo lengi, svo
hvert barn getur séö í hendi sér aö þeir hafa
bara svona gott kaup frá því aö þeir fóru aö
vinna fyrir sér.
Ég fékk vin minn á hagstofunni til aö
reikna þaö út fyrir mig hvaö ríkustu menn í
landinu heföu haft í kaup síöan þeir hleyptu
heimdraganum og fóru útá vinnumarkað-
inn.
Útkoman er eitthvaö um einamiljón á
viku, sem auðvitaðerekki nemasanngjarnt,
þegar haft er í huga aö þeir hafa oft þurft aö
leggja nótt viö dag, taka áhættu og jafnvel
standa viö orö sín.
Ég vii fyrir hönd íslensku þjóðarinnar —
þ.e.a.s þess hluta þjóöarinnar, sem ætlarsér
aö feta í fótspor miljarðamæringanna —
óska þessum gæfusömu og farsælu sóma-
mönnum til hamingju meö auðæfin sín og
lýsi í leiðinni undrun minni og aödáun, eöa
réttara sagt virðingu fyrir mönnum sem
geta rakað saman fé viö þau bágbornu skil-
yröi sem íslenskstjórnsýslabýrdugmiklum
athafnamönnum.
Allir vita hve erfitt er í dag aö láta launin
hrökkva fyrir nauðþurftum og þessvegna
berað viröa það, þegar menn ná því aö eign-
ast afgang.
Að koma sér upp miljarði á stuttri manns-
ævi, og þaö á íslandi þar sem öll umsvif eru
rekin meö bullandi tapi, er ekki á færi nema
undrabarna.
Þess má svo geta aö lokum aö oft heyrast
þæröfundarraddiraö viö hinirríku stöndum
þjóöarhag fyrir þrifum.
Þaö er meö öllu ósannaö mál.
Hinsvegar er þaö staðreynd aö þaö eru
skussar í rekstri sem löngum hafa veriö
þjóöarbúinu dýrkeyptastir.
Fátækir eiga sér sumir þann óskadraum,
aö allirverði jafn fátækirog þeirsjálfir. Aörir
eru aö gæla viö þá hugmynd aö gaman gæti
veriö ef allir yröu sæmilega bjargálna.
Sjálfurvildi ég óska aö alliryröu eins ríkir
og ég og þá helst ríkari en Pálmi, Tolli og
Lúffi.
FLOSI
ÓLAFSSON
ÍTALIR LÆRA AÐ ELSKA
Þetta er ótrúlegt, en þó dagsatt.
ítalir eru farnir að setjast á skóla-
bekk til þess að læra rétta hegðún i
ástamálum! Orsökin mun vera sú,
að kvörtun barst frá sænskum
stúlknahópi, sem kont til Feneyja í
sumarfrí. Stelpurnar sögðust ekk-
ert hafa skemmt sér, vegna þess að
ítölsku strákarnir hefðu ekki verið
nægilega „sjarmerandi“. Þá var
drifið í því að halda námskeið fyrir
unga pilta í Feneyjum og kenna
þeim listina að töfra stúlkur upp úr
skónum. Þeir Iæra að klæða sig,
kurteisa framkomu, samræðulist,
rétt göngulag og hvernig eigi að
brosa og horfa í augun á hinu kyn-
inu. í Mílanó hefur hins vegar verið
opnaður skóli fyrir stelpur, sem
vilja læra að daðra við karlmenn.
Það flökrar eflaust að einhverjum,
að ekki veitti af slíkum námskeið-
urn hér á landi fyrst m.a.s. ítalir
þurfa skólun í ástamálum.
ALDRAÐIR
VÍSINDAMENN VILJA
FÓRNA LÍFINU FYRIR
HINA YNGRI
Um það bil eitthundrað vísinda-
ntenn urn sjötugt hafa stofnað afar
sérstök samtök. Meðlimirnir eru
bæði Iæknar og verkfræðingar, en
þeir hófu undirbúning samtakanna
eftir kjarnorkuslysið í Chernobyl
fyrir tveimur áruni. Eru félagarnir
til þjónustu reiðubúnir hvar sem er
í heiminum, ef eitthvað fer úrskeið-
is við meðhöndlun kjarnorku. Segj-
ast vísindamennirnir vera orðnir
svo gamlir að betra sé að senda þá
inn á hættusvæði en unga menn,
sem eiga lífið framundan. Það sé
auðveldara fyrir aldna menn að
taka hugsanlegum afleiðingum,
eins og t.d. krabbameini, en hina
yngri. Sá, sent hratt þessuni ein-
stöku samtökum af stað, er Sir
Frederick Warner. Hann er 78 ára
gamall og er um þessar ntundir
gestakennari í efnafræði- og laga-
deild Essex-háskóla í Bretlandi.
BRUCE LÍKA DAUÐLEGUR
Bruce Willis, annar aðalleikarinn
í þáttunum Hasarleik (Moonlight-
ing), á við viðkvæmt vandamál að
stríða. Hann er orðinn svo þunn-
hærður að hann er farinn að nota
hártopp. Leikarinn segist ekki vera
neitt áhyggjufullur yfir þessu. Guð
sé bara að minna hann á að hann sé
dauðlegur eins og aðrir. Samt sem
áður ætlar Bruce að láta græða á sig
hár, þegar hann má vera að vegna
anna við kvikmyndaleik. Mótleik-
kona Bruce á við annað vandamál
að stríða. Hún er nú æf vegna þess
að framleiðendurnir hafa ákveðið
að búa til systur handa henni
(þ.e.a.s. i sjónvarpsþáttunum). All-
ar líkur benda til að Farrah Fawcett
fái hlutverkið, en vægast sagt litlir
kærleikar eru með þeim stallsystr-
um.
HVÍTLAUKUR SEXÝ?
Neytendatímarit á Ítalíu sagði
fyrir skentmstu frá könnun á því
hvaða lykt breskum konunt þætti
karlmannlegust og best. Niðurstað-
an kom vægast sagt á óvart. Sam-
kvæmt henni hrifust einungis 38%
þátttakenda af hinum ýmsu rak-
spírategundum, en 62% sögðust
bráðna af sælu, þegar þær fyndu
hvítlaukslykt af karlmönnum!
Ensk'ur blaðamaður (kvenkyns),
sem las ítölsku greinina, var afskap-
lega efins um sannleik þessarar full-
yrðingar og gerði sína eigin könnun
á strætum Lundúnaborgar. Niður-
stöður hennar voru á allt annan
veg, en afkastamesti hvítlauks-
bóndinn í Brtaveldi er samt sem
áður sannfærður um ítölsku niður-
stöðurnar. Hann segir nefnilega að
það hafi verið 50 krakkar í næsta
þorpsskóla, þegar hann hóf rækt-
unina fyrir tólf árum, en nú séu þeir
200. Þetta þakkar bóndinn auknu
hvítlauksáti og þeirn ómótstæði-
Iegu kyntöfrum, sem því fylgi.