Pressan - 31.08.1989, Blaðsíða 4

4
Fimmtudagur 31. ágúst 1989
litilræði
af viðu fötunum
hans Flosa
Eg á Jónínu, ritstjóra, þaö að gjalda, aö eg sit
grátklökkur yfir að líf mitt er allt nú, eg aðeins
gamalt skar sem gleymst hefir að husla. Það
var sem sé hún sem bað mig að koma í „þykj-
ustuleik", svona eins og barna er siður. Eg
mundi, hve þetta hafði verið, fyrrum, óhemju
skemmtilegt, fá að vera hundur, hestur, jafnvel
köttur, og hvílík virðing var ekki að fá að leika
pabba eða Lóu litlu í Gröf? Og þegar Jónína
sagði mér, að eg ætti að leika Flosa, þá hrein-
lega sveif eg á eftir. Slík upphefð hafði mér
aldrei hlotnazt.
Eg greiddi augabrúnir niður; heimtaði barna-
barn að láni; setti upp spekingssvip; hélt til
fundarviðstærsta spegil heimilisins; paufaðist
þangað með útigrillið; þandi út magann og
sagði: „K-E-E-T" svo fölsku tennurnar runnu út
með munnvatninu. Barnabarnið stundi: Alveg
æði! Viö æfðum þetta aftur og aftur, krakkinn
náði þessu meistaralega, en jafnvel kattarófét-
ið mjálmaði á fisk við orðin mín. Eg gafst upp.
Eg varð að grípa til annars ráðs. Tók að yrkja.
Það runnu af vörum mér vísurnar, svona í flosa
og ómars stíl, svo fyndnar og smellnar, að fæt-
ur gátu vart borið mig. En það hló bara enginn
nema eg, og eftir að hafa heyrt hljóðskraf
barna minna og konu, þar sem þau ræddu um
að senda mig til læknis, fyrst kölkun mín væri
slík, þá tók eg að naga neglur í örvænting á ný.
Allt í einu birti: Flosi er þekktur fyrir að segja
skopsögur af konu sinni! En eg er ekki eins mik-
ill „sjarmör" og hann, og enn er eg með í hlust-
um orð kellu minnar, blessaðrar, þegar hún var
að dragsa útigrillinu frá speglinum, niður stig-
ann, svo að eg þori ekki fyrir mitt litla líf að
hætta hjónabandinu í slíkan græfraleik.
Það fór sem sé að renna upp fyrir mér, að eg
erorðinn allt, alltof gamall í „þykjustuleik". Mér
gekk jú ágætlega að leika pabba gamla þó eg
hefði ekki nema klossana hans á fótum, og það
var mér ekki til trafala þó þeir næðu mér nærri
í klof. En þetta var, — er ekki lengur. Nú er mér
innanbrjósts eins og kettlingi, er eg þekkti fyrir
mörgum árum. Hann hafði horft á móður sína
veiða músarrindla og þresti, og þóttist af því
kunna á veiðiskapnum öll skil. Svo er það, að
hann kemur auga á hrafn, — læðist að honum
og læsir í hann klónum. Hrafninn hrekkur við,
hefur sig til flugs. Kettlingurinn beit og klóraði,
og loks geispaði hrafninn golunni. Kettlingur-
inn leit niður, gerði sér grein fyrir urðinni sem
beið hans, og líka byrðinni sem jók hraðann í
átt til hennar. Skelfingu hans skilur kannske
enginn nema eg. Urðin ertímasetning ritstjór-
ans. Afhverju gerði skaparinn mig svona
renglulegan og brothættan, en Flosa svona
hamborgaralegan og eftirsóknarverðan? Eg er
Hafnfirðingur, hálfur, og get því ekki svarað. En
þú átt skilið að brosa á þessari síðu, svona í lok-
in.
Það var fyrir margt löngu. Eg hafði haldið
með frænda mínum út á land, til þess að segja
eitthvað fallegt yfir konu hans blessaðri. Eftir
útför var erfi mikið og gott. Áður en við héldum
af staðnum aftur var ákveðið að halda í kirkju-
garðinn og krossa yfir leiðið. Við röltum eftir
aðalgötunni, hljóð, hugsandi um hve lífið er
stutt, og því döpur. Allt í einu kemur hjólandi
snáði að hlið mér. „Skelfing eruð þið öll göm-
ul," segir sá stutti. Eg jánkaði. „Hvert eruð þið
að fara?" var næsta spurn. Upp í kirkjugarð,
svaraði eg. Við spjölluðum margt fleira á leið
að sáluhliðinu, eg og snáðinn. Þar hugðist eg
kveðja hann, en hann snaraðist af hjólinu og
hljóp að hlið mér. Heyrðu ætlar þú ekki heim?
spurði eg. „Eg, nei,nei, eg get ekki misst af því
að sjá YKKUR FARA UPP! Mig langar svo til
þess!"
Þessi bráðskarpi strákur sá í okkur kirkju-
garðsverur, og mæði mín eftir „þykjustuleik-
inn" nú styður að kauði hefir verið glögg-
skyggnri en allavega eg. Hamingjuóskir til
Pressunnar með afmælið.
SR. SIGURÐUR
HAUKUR
GUÐJÓNSSON
Liföu hvem dag eins og lífið vœri aö hefjast
arinn
Hverfisgötu 8—10 • Sítni 18833