Pressan - 31.08.1989, Blaðsíða 14

Fimmtudagur 31. ágúst 1989
inn á hana við tækifæri og ég læt
leika hana yfir kistunni minni!" Já,
þetta er stundum grátbroslegt," seg-
ir hann. „Maður lendir stundum í
erfiðum kringumstæðum af þessum
sökum og verður að gæta þess að
særa engan. Stundum misskilur fólk
þessa afstöðu mína og ég hef orðið
fyrir því að fólk rýkur á mig á ölhús-
um og hundskammar mig fyrir að
hafa neitað að syngja yfir einhverj-
um ættingja þess!“
Kokkurinn Kristján
Hann segist ekki taka lagið heima
fyrir konu og börn, en hins vegar
slappi hann af við eldamennsku.
Hann þykir framúrskarandi kokkur,
einkum á sviði ítalskra pastarétta,
þótt hann segi sjálfur: ,,Eg er ekki
professional! Hins vegar hef ég
mjög gaman af að elda og mínir rétt-
ir eru farnir að þróast yfir í að vera
alþjóðlegir fremur en ítalskir. Bar-
bara dóttir mín segir að ég sé „súp-
er-sóði“ í eidhúsinu. Þú veist, tómat-
sósa og slíkt sem gjarnan er notað í
pastasósur’ vill spýtast upp um
veggi...! Það er af þessum sökum
sem mér leiðist uppþvottur. Ég vil
gjarnan fá að drasla út í friði — en
einhver annar gangi frá! Annars er
uppþvottur það eina sem mér finnst
lítið aðlaðandi við heimilisstörf; allt
annað get ég gert og geri stundum."
Kristján segir þau ekki sakna þess
að hafa ekki fjölskyldur og vini hjá
sér allan ársins hring, enda eigi þau
mjög nána vini á Ítalíu: „Góðir vinir
okkar þar eru okkur jafn nánir og
góðir vinir hér á íslandi," segir
hann. „ítalinn er mjög tryggur þeim
sem hann binst vináttuböndum og
ég hef lært það af ítölunum að fyrir
vini sína getur maður vaðið eld og
brennistein. Svo sé ég ekki betur en
hér á íslandi séu allir svo önnum
kafnir að lítill tími sé fyrir samveru-
stundir. Að minnsta kosti hitti ég
suma meðlimi fjölskyldunnar oftar
en þeir sem búa hér! Vinaböndin
við íslenska vini og ættingja rofna
ekki þótt maður búi erlendis í nokk-
ur ár, síður en svo.“
Þótt þau hafi haft aðsetur á Ítalíu
í mörg ár hafa þau búið „í ferða-
tösku" meira og minna. Þegar ég
spyr hann hvernig hann haldi að
það gangi núna, með tvo herra í far-
teskinu, svarar hann: „Við erum að
vona að það gangi jafnvel enn betur.
Við ráðgerðum að eignast annað
barn á þessu ári, því við viljum
koma í veg fyrir að Sverrir verði ein-
mana á þessum ferðalögum okkar.
Nú hefur hann eignast bróður og
þeim á vonandi eftir að semja vel
svo leiði sæki ekki að þeim. Hins
vegar vitum við ekkert hvað við
gerum eftir þrjú, fjögur ár þegar
kemur að skólagöngu. Það er mál
sem við tökum á þegar að því kem-
ur.“
Fræðingar gleyma
oft aganum
Hann segir þau sammála um að
félagsleg þjónusta geri sig hvergi
betur en á Islandi, en hins vegar
finnst honum mörgu ábótavant í
uppeldi íslenskra barna: „Maður er
kannski hvergi öruggari en á ís-
landi, en af reynslunni veit ég að
skólaganga á ítaliu er að sumu leyti
betri en hér. Þar spilar aginn stórt
hlutverk. Mér virðist börnum á
Ítalíu vera kennt meira að bera virð-
ingu fyrir sér eldri, umhverfinu og
annarra eignum. Hér finnst mér allt-
of mikið sálfræðirugl vera komið
inn í uppeldi og ég held að allir þess-
ir fræðingar og snillingar gleymi því
að í uppeldinu þarf að vera viss agi
og virðing. Börn hér eru oft með
alltof mikinn yfirgang — og reyndar
fullorðnir líka. Sjálfsagt er þetta
ekki síst minni kynslóð að kenna,
svokallaðri '68-kynslóð, með allt sitt
frjálsræðistal sem hefur fyrir löngu
gengið sér til húðar"
Honum ofbýður hvernig gengið
er um almenningseignir hér á landi:
„Það er ótrúlegt að símaklefar skuli
aldrei látnir í friði frekar en aðrar
opinberar eignir," segir hann. „Það
er stundum eins og fólk sé klikkað
hérna, allt brotið og bramlað sem
hægt er. Þetta viðhorf, „halt þú
kjafti, ég geri það sem mér sýnist",
er orðið alltof algengt hérna. Hér
lenda menn meira að segja í árekstri
á 20 km hraða, bara vegna þess að
þeir vilja ekkert gefa eftir. A Ítalíu,
þar sem hraðinn er mun meiri, er
viðburður að sjá árekstur. Ég þekki
Mílanó út og inn og það er algjört
einsdæmi að sjá árekstur þar. Þar
fara menn hinn gullna meðalveg og
gefa eftir þegar þarf. Ég reyni að ala
Sverri pínulítið upp að ítalskri fyrir-
mynd og nýi sonurinn fær sama
uppeldið. Að minnsta kosti ætla ég
að brýna fyrir þeim að sýna öllu í
kringum sig virðingu, hvort sem
það er fólk eða hlutir."
Deilir hlutverki
tenórsins í Tosca
með Pavarotti
Brátt leggur Kristján af stað í ferð
til Bandaríkjanna. Þar ætlar hann
að syngja í „Tosca" í Chicago og deil-
ir þar hlutverki málarans með hin-
um þekkta Pavarotti. „Fyrstu kynni
okkar Pavarotti voru þannig að ég
móðgaði hann," segir Kristján og
brosir örlítið. „Ég hefði nú getað
vandað orðaval mitt betur og sagði
ýmislegt í votta viðurvist. Pavarotti
móðgaðist gríðarlega við mig — og
ég við hann reyndar. Nokkrum ár-
um síðar heyrði hann mig syngja í
New York og þar bar fundum okkar
saman að nýju. Við féllumst í faðma
og kysstumst — á ítalskan máta! —
og höfum verið mestu mátar síðan.
„Pavarotti móðgaðist
gríðarlega við mig — og ég
við hann reyndar ... en
nokkrum árum síðar féllumst
við í faðma og kysstumst — á
ítalskan mátal — og höfum
verið mestu mátar síðan."
Og nú ætlum við að deila með okk-
ur tenórhlutverkinu í Tosca..
Hann mun pakka niður í næstu
viku, einu sinni enn. Hann segist
vonast til að Sigurjóna kona hans
komist með til Chicago, og litlu Ijón-
in hans tvö, Sverrir sem fæddist 4.
ágúst 1987 og sá nýi, sem enn hefur
ekki hlotið nafn, enda fæddur 22.
ágúst síðastliðinn. „Ég held að föð-
urhlutverk og frami eigi í rauninni
vel saman," segir hann. „í framan-
um verður maöur að hafa föðurlegt
uppeldi að leiðarljósi, framinn verð-
ur að ala mig upp og ég framann.
Föðurhlutverkið hlýtur að vera
hverjum manni eðlilegt og ég hef
tekið þann pól í hæðina að láta
framann einnig vera eðlilegan.
Framinn kostar, en hann má aldrei
kosta það mikið að maður missi
ástríðuna og ánægjuna af því að
sinna hlutverki sínu vel. Þess sama
verða feður að gæta."