Pressan - 10.10.1991, Síða 4

4
jitéyWNrfm
íslenskar stulkur
Jósteinn tollari
lesandi gódur. Jósteinn,
eldri bróðir hans, var eitt
furðulegasta fyrirbæri sem
ég hef fyrirhitt á minni lífs-
fæddri ævi, og hef ég þó
mætt þeim mörgum skrýtn-
um. Jósteinn var dúx í skóla
og tollari. Hlustið nú á. Hann
var hégómlegasti egóisti
jarðarinnar. Það var uppeld-
inu að kenna.
Jósteinn var elsti sonur
Eika Strandamanns og Ki-
ríku. Faðir Eiríku hafði eitt
sinn verið oddviti. Hún
þreyttist aldrei á að segja frá
þessu. Jósteinn mátti hlýða
á þetta daginn út og inn frá
frumbernsku og þetta odd-
vitamál náði ógnvænlegri
stærðargráðu í huga hans.
Hann ákvað að verða álíka
mikilmenni þegar hann yxi
úr grasi. Eiríka sagði: — Þú
ert miklu greindari, Jósteinn
minn, en hann afi þinn. Og
þar sem honum tókst að
verða oddviti, ja, hvað verð-
ur þá úr þér'.’ Þú verður utan-
ríkisráðherra.
í skóla gat enginn séð að
hann væri neitt sérstakt.
Dúxar eru á hverju strái í
Menntaskólanum á Akur-
eyri. Þar var hann ekki einn
um að vera spes. Þar úði og
grúði af furðuverkum. Ef
einhver hældi Ijóði eftir T.S.
Eliot hafði Jósteinn aldrei
heyrt getið verra skálds.
Þætti einhverjum mynd eftir
Bunuel góð uppástóð Jó-
steinn að Bunuel væri ba-
búnapi.
En Eiríka hafði sagt að
hann ætti engan sinn iíka.
Það hlaut að vera satt og
rétt. Hvers vegna gerðist
ekki neitt í lífi hans? Þegar
Lyndon B. Johnson kom til
íslands dreymdi Jóstein und-
arlegan draum. Hann þóttist
standa fyrir utan stjórnar-
ráðið. Johnson kom gang-
andi eftir Lækjargötunni og
fólkið stóð á gangstéttinni.
Allt í einu snarstansaði vara-
forsetinn. Hann hafði komið
auga á Jóstein. — Loksins
hef ég fundið jafningja.
sagði Johnson við einn af
ráðgjöfum sínum. — Takið
ykkur öll þennan mann til
fyrirmyndar. Jósteini fannst
Johnson taka sig í fangið.
Þegar hann vaknaði rauk
hann strax í bæinn og tróð
sér í fremstu röð til að sjá
varaforsetann. Hann átti
von á því að draumurinn
mundi rætast en ekkert
gerðist. Þegar hann hélt
heim á leið, afar sár og von-
svikinn, munaði minnstu að
hann dytti aftur fyrir sig, svo
sperrtur gekk hann.
Þegar hann hafði lokið
menntaskóla ákvað hann að
fara ekki í Háskólann, eng-
inn þar gæti í raun og veru
kennt honum neitt. Hann
varð tollari. Þar gat hann lát-
ið kvikindin svitna. Árin liðu
og hann beið þess að eitt-
hvað gerðist. Eitthvað hlaut
að fara að ske. Og það varð.
Einn góðan veðurdag kom
litill Keflvíkingur til starfa í
tollgæslunni. Hann var
mesta snobb í heimi. Hann
sá strax eitthvað stórfeng-
legt við Jóstein Eiríksson.
Jósteinn var kallaður manna
á meðal „tollarinn með axla-
skúfana". Þeir Snobbið
bjuggu báðir í vesturbænum
og fylgdust gjarnan að heim
frá vinnu. Þá talaði Snobbið
í sífellu um frægt fólk sem
hann hefði hitt en Jósteinn
var gjörsamlega heyrnar-
laus því hann var alltaf að gá
Kins og siöast sagði hrökk
blessaður bíllinn hans Reim-
ars í gang hvar við sátum
undir stýri rallhálfir, báðir
með miðsvetrarprófin sem
rallhálfur prentari hafði
skenkt okkur. Reimar var
fullfljótur á sér og tilkynnti:
— Nú set ég í þriðja, en þar
fataðist honum því vitaskuld
drap bíllinn á sér eins og
skot í þriðja gír. Ekki meira
um sendiráðsbílinn í bili.
Ég held áfram að lesa skrá-
setjara mínum fyrir ævintýri
Reimars. Hans makalausa
fjölskylda stendur mér Ijós-
lifandi fyrir hugskotssjónum
hvort einhver tæki eftir því
að hann, tollarinn frægi, var
að ganga um göturnar með-
al ósköp venjulegs fóiks. Eitt
sinn, er hann var að hugsa
hversu óþolandi allt líf sitt
væri, náði hann í lokin af
málsgrein sem Snobbið lét
sér um munn fara: — Sá
mesti í heimi. Það ert þú, Jó-
steinn minn.
Þetta gladdi Jóstein ákaf-
lega, þótt hann væri of stolt-
ur til að spyrja nánar út í þau
orð sem hann hafði misst af.
Og það var eins gott, því
loksins hafði smávitglóra
læðst inn i hausinn á Snobb-
inu. Snobbið hafði sagt:
— Þú ert mikill hégómi Jó-
sleinn. Sá mesti í heimi.
— Tollari er nú meiri maður
en oddviti, sagði Jósteinn
við Snobbið til að launa
hrósið.
— Aumingja vesalings Jó-
steinn, sagði Reimar þegar
hann hafði rakið þetta fyrir
mér. — Er nú von á manni
góðum? Honum finnst ég
vera hálfviti en mér þykir
ósköp vænt um hann þrátt
fyrir alit. Ef ég yrði dúx yfir
allan skólann mundi það
ríða honum að fullu, ha ha
ha.
Já, sá var draumur Reim-
ars að slá bróður sínum við í
skóla og allt útlit fyrir að það
mundi takast. Við sátum
með öll prófin í höndunum
og prentsvertan varla þorn-
uð. — Æ, sagði Reimar
mæðulega, það verður nú
meira púlið að finna og
muna svörin við öllum þess-
um spurningum.
Ólafur Gunnarsson
í útlöndum gera það
margar ótrúlega gott. Hér
að ofan má sjá myndir af
Andreu Brabin, en hún er
orðin eitt af
aðalandlitunum í helstu
tískublöðum heims fyrir
ekki minni nöfn en
KRIZIA og YVES SAINT
LAURENT ogþað er nú
ekkert smáræði.

0
■sfiroihgiik
og ævintyri hans
Reykjavík
Augun hennar Isabellu Rossellini
Hún er svokallaö andlit fyrir Lancome en þeir hafa nú sett betri
og þróaðri maskara ó markaðinn. Lengi má gott bæta því
Lancome-maskarinn hefur lengi vel verið á toppnum sökum
gæða og góðrar endingar. Ég mœli með þessum toppmaskara.
Z)g v & A/i ght
10. OKTÓBER 1991
Ó hann Egill
Ég hlustaði á útvarpið umMginn og heyrði lag
sem kom mér til að gleyma stað og stund, rokinu
úti, og allt í einu var ég
stödd í suðlægum höfum
Það var lag Egils
Olafssonar „Leiðin er
lengri" sem kom þessari
vellíðan í minn þreytta
kropp.
Nýr diskur með Agli
kemur út í dag.
HcUta/i (úý dUáin
Er ég leit ínn í Nota Bene fann ég ótrúlega hluti.
Gott úrval af stórum og litlum höttum, bæði fínum
og hvunndags. Skartgripir voru þarna í miklu úrvali
fyrir töff táninga og fínar frúr. Einnig voru sexí
undirfatasamfellur á góðu verði og sígarettuveski
eru aftur komin í tísku.