Pressan - 06.08.1992, Síða 6

6
FIMMTUDAGUR PRESSAN 6. ÁGÚST 1992
Þorbergur Aðalstéinsson, landsliðsþjálfari í handbolta
BÁRA OG RÓSA
SEGJA SÖGU SÍNA
Eins og allir vita koma bækur
bara út um jól á íslandi. Hafa ævi-
mmningar verið býsna fyrirferða-
miklar í bókaflóðum síðustu ára
og því kom það svo sem engum á
óvart er fréttist af ævisögum
tveggja kvenna sem væntanlegar
eru um næstu jól. Konurnar sem
um ræðir eru landsmönnum að
góðu kunnar en það eru þær Bára
Sigurjónsdóttir kaupmaður og
Rósa Ingólfsdóttir auglýsinga-
teiknari.
Það er Ingólfur Margeirsson
fyrrum ritstjóri sem skráir sögu
Báru Sigurjónsdóttur, ekkju Pét-
urs Guðjónssonar, en hún rekur
verslunina „Hjá Báru“ og hefur
séð íslenskum konum fyrir sam-
kvæmiskjólum í fjölda ára. Ingólf-
ur Margeirsson hefur helgað sig
ritstörfum um nokkurt skeið og er
hann höfundur metsölubókarinn-
ar um síðustu jól sem var „Lífróð-
ur“, æviminningar Árna Tryggva-
sonarleikara.
Rósu Ingólfsdóttur þekkja
landsmenn meðal annars af skján-
um en hún hefur fengist við ýms-
legt annað en þylja í sjónvarp í
gegnum árin. Rósa hefur aldrei
legið á skoðunum sínum á stöðu
og réttindum kvenna og ekki ólík-
legt að hún viðri þau mál í ævi-
sögu sinni. Bókina ritar Jónína Le-
ósdóttir, ritstjórnarfulltrúi á Nýju
Lífi og fyrrum ritstjóri PRESS-
UNNAR. Eins og Ingólfur Marg-
Rósa
Ingólfsdóttir.
eirsson hefur Jónína áður skráð
ævisögu, nefnilega endurminn-
ingar séra Sigurðar Hauks Guð-
jónssonar, sóknarprests í Lang-
holtsprestakalli sem út komu um
þarsíðustujól.
Bókaforlagið Örn og Örlygur
hyggst gefa út ævisögu Báru Sigur-
jónsdóttur og Forlagið sér um út-
gáfu á sögu Rósu Ingólfsdóttur.
Og þá er bara að bíða eftir jólun-
Bogdansbetrungur
með marga ískápa og mörg sjón-
varpstæki með sér heim í efnhags-
hrunið í Póllandi.
Og sökum þessa er Þorbergur
Aðalsteinsson þjóðhetja á íslandi í
dag. Hann hefur komið íslenska
handboltalandsliðinu lengra en
Bogdan tókst nokkurn tímann.
Hann á því skilið tvær fálkaorður
fyrst Bogdan fékk eina.
Reyndar má efast um þátt Þor-
bergs í árangri landsliðsins. Að
minnsta kosti geta íslendingar
þakkað Guði fyrir að ekki var
staðið að undirbúningi liðsins
með þeim hætti sem Þorbergur
hefði kosið. Hann vildi æfa miklu
Þegar félagsliði gengur vel er
þjálfarinn alltaf aðalhetjan. Þannig
var það þegar Bogdan var með
landsliðið og því gekk vel. Þá var
Bogdan þjóðhetja og fékk meira
að segja fálkaorðuna fyrir. Og á
sama hátt varð Bogdan óvinur
þjóðarinnar númer eitt þegar illa
gekk. Á endanum hrökklaðist
hann af landi brott. Það eina sem
hefur af honum frést síðan eru
spásagnir um hvað hann hafi farið
„Sökum þessa er
Þorbergur Aðal-
steinsson þjóðhetja
á íslandi í dag.
Hann hefur komið
íslenska handbolta-
landsliðinu lengra
en Bogdan tókst
nokkurn tímann.
Hann á því skilið
tvœr fálkaorður
fyrst Bogdanfékk
eina. “
Á að vera skylduaðild að verkalýðsfélögum?
ÞÓRARINN V. ÞÓRARINS-
SON
famkvæmdastjóri VSÍ
Nei, að mínum
dómi á ekki að
vera skylduað-
ild að neinum
félögum. Fólk á
að hafa frelsi til
að vera í þeim
félögum sem
það sjálft vill og
að sama skapi
ffjálst að standa utan félagsskapar
ef því finnst hag sínum betur
borgið með þeim hætti. Eina
skylduaðildin sem unnt er að
hugsa sér að aðild að stofnunum
þjóðfélagsins, svo sem að skatta-
kerfinu en ég tel að ekki sé rétt-
mætt að skylda fólk til aðildar að
verkalýðsfélögum fremur en að
íþrótta- eða hestamannafélögum.
Ef aðild væri frjáls, myndu verka-
lýðsfélög keppast við að bjóða
sem besta þjónustu og þannig
reyna að laða til sín félagsmenn.
Ef málum væri svo farið má búast
við að starfsemi verkalýðsfélaga
yrði öflugri og þau yrðu afkasta-
meiri hagsmunagæsluaðilar laun-
þega. Verkalýðsfélög verða að játa
sig undir lögmál og aga markaðs-
ins eins og öll önnur fyrirtæki.
Skylduaðildin er hluti af menjum
fyrri tíma sem um síðir hljóta að
hverfa, rétt eins og fimmtudags-
lokun sjónvarpsins.
BJÖRN BJARNASON
þingmaður
’ ÆttttíU[ ' mínum huga
^ snýst spurningin
um rétt manna til
kJtSf S~!j * að fá starf, án
þess að vera í
verkalýðsfélagi
og greiða til þess
félagsgjald. Ég tel,
að þennan rétt
eigi menn að
hafa. Með öðrum orðum eigi
menn ekld aðeins að hafa rétt til
að stofna verkalýðsfélög og vera í
þeim heldur einnig til þess að
vera utan slíkra félaga. Margt
bendir til þess, að íslensk löggjöf
og innlendar reglur um þetta efhi
standist ekki alþjóðlegar kröfur,
sem gerðar eru í nafni mannrétt-
inda. Tel ég brýna þörf á að þessi
mál verði brotin til mergjar í op-
inberum umræðum með það að
leiðarljósi, að fyllsta samræmi sé
á milli íslensks réttar og mann-
réttinda- og félagsmálasáttmála,
sem íslenska ríkið hefur gerst að-
ili að á alþjóðavettvangi.
ÁSMUNDUR STEFÁNSSON
forseti ASÍ
Á því er enginn
vafi. Saga verka-
I lýðsbaráttu frá
því á fyrstu ára-
; tugum aldarinn-
ar ætti að sýna,
að það er mikil
þörf fyrir sterk
verkalýðsfélög.
F.a vil taka harS
fram að ákvæði um skylduaðild
að verkalýðsfélögum er hvergi að
finna í lögum, hvorki almennum
lögum né í vinnulöggjöfinni frá
1938. Hins vegar hafa félagar
verkalýðsfélaga forgang til vinnu
á tilteloiu vinnusvæði samkvæmt
kjarasamningi er gerður var á
milli atvinnurekenda og laun-
þegahreyfingarinnar. Þetta
ákvæði tryggir að vísu, að nauð-
synlegt sé að vera í meðlimur í
verkalýðsfélagi en það kemur
einnig í veg fyrir að vinnuveitend-
ur geti kallað til ófélagsbundið
fólk, til að ganga í störf starfs-
manna. Ef ákvæðið væri fellt nið-
ur myndi verkalýðshreyfingin
einfaldlega hrynja tíl grunna. Það
er harla undarlegt ef menn álíta að
íslenskt þjóðfélag geti verið án öfl-
ugra verkalýðsfélaga, sérstaklega
nú í ljósi aðsteðjandi efnahags-
vanda og þeirrar staðreyndar, að
líklegt er að íslenskur vinnumark-
aður muni opnast fyrir erlendu
vinnuafli í náinni ffamtíð.
JÓNAS FR. JÓNSSON
lögfr.Verslunarráðs íslands
að verkalýðsfé-
lögum, bein eða
óbein, ætti ekki
að vera til, hvort
sem þau heita
verkalýðsfélög
eða eitthvað
annað. Slík
þvingun kemur
niður á hinni eiginlegu félagsstarf-
semi eins og sjá má á dræmri mæt-
ingu félagsmanna á fundi og þátt-
öku í atkvæðagreiðslum. Ég tel að
óþvinguð aðild yrði stéttarfélögum
hvatnig til þess að nálgast félags-
menn sína meira. Meginmálið er
að félagafrelsi er aðeins að hálfu
tryggt ef einungis er tryggður rétt-
urinn til þess að stofna félög en
ekki til þess að neita að vera í félög-
um. Slík hálfvelgja gengur einnig á
svig við alþjóðlegar skuldbinding-
ar lslendinga.
meira og keppa miklu meira.
Handknattleikssambandsins var
hins vegar löngu orðið blankt og
50 milljónum betur effir þá Bogd-
an og Jón Hjaltalín. Þorbergur
fékk því ekki alla þá leiki sem
hann hefði kosið. Fyrir bragðið
munu íslendingar keppa um
verðlaunasæti á Ólympíuleikun-
um.
Að ógleymdu morðæðinu á
Balkanskaga. Ef Júgóslavar hefðu
ekki hætt að vera Jógóslavar og
orðið Serbir, Króatar og Guð má
vita hvað og tekið upp á því að
drepa hverjir aðra hefðu fslend-
ingar aldrei komist á þessa
Ólympíuleika.
En ekkert af þessu skiptir máli
nú þegar ljóst er að íslendingar
munu keppa um verðlaun á leik-
unum. Þótt undirbúningurinn
hafi alls ekki verið eftir hugmynd-
um Þorbergs, á hann heiðurinn af
því að hafa náð þó þetta langt
þrátt fyrir slælegan undirbúning.
Eins og þjóðin bar Bogdan á herð-
um sér, þannig mun hún einnig
bera Þorberg. Alveg fram að
næstu keppni þar sem Islendingar
ná ekki tilskyldum árangri. Þá
mun þjóðin hrista Þorberg af sér,
fara að tala um hvaða laun hann
þiggi og gersamlega stöðnun
hans.
Fram að þeim tíma er rétt að
hylla manninn.
A5
Bára Sigurjónsdóttir.