Pressan - 11.11.1993, Blaðsíða 17

MJOTT ER GOTT
Fimmtudagurinn 11. nóvember 1993
PRESSAN
17
m
Rómantlskir breskir fótgönguliöar höfðu þau viö kragalausu jakkana. Seint á áttunda ára-
tugnum vakti yfirræflarokkarinn, hinn órómantíski Johnny Rotten, aftur áhuga karlmanna á
lakkrísbindum. Næst sást til lakkrísbindanna viö háls stórpoppara á borö viö Bryan Ferry
og Nick Cave, sem tilheyröu hinni nýrómantísku tónlistarbylgju (Rikshaw var meö þau í stíl
viö litað háriö). I dag þykja Iakkrísbindin henta einkar vel meö herrafatatískunni, þessum
einhnepptu þriggja eða fjögurra talna jökkum.
Slétt og felld ný-ný-rómantísk lakkrísbindi. Þau gömlu ættu aö duga.
Haföu jakkafötin svört (teinótt ganga) og vertu í hvítri skyrtu, lakkrísbindið er svo punktur-
inn yfir i-iö. Ólíkt því sem gerðist á pönktímaþilinu skal nú allt vera slétt og fellt.
Regla númer eitt er Sumsé: Hentu hvorki gömlum fötum né gefðu þau í safnanir. Komdu
þér frekar upp góöri fatageymslu viljirðu fylgjast meö. Tískukóngar heimsins eru augljós-
lega búnir aö mála sig hugmyndalega út í horn.
Grenntist um sjö ldló á mánuði
Hann varð fyrst þekktur
sem poppari með hljómsveit-
inni Silfúrtónum. Nú er það
hið umtalaða en jafhframt vin-
sæla leikrit Englar í Ameríku
sem dregur athyglina að hon-
um. Þar leikur hann homma
sem sýkist af eyðni. í einni sýn-
ingu breytist hann því úr
hraustum manni í fársjúkan.
Færri vita hins vegar að Magn-
ús Jónsson lagði það á sig að
grenna sig um ein sjö kíló á að-
eins einum mánuði fyrir sýn-
inguna. Hvernig fór hann að
því, spyrjum við sem alltaf er-
um að reyna nýja og nýja
megrunarkúra án nokkurs ár-
angurs.
Var þér uppálagt að grenna
þigjyrír sýninguna?
„Nei, ég tók upp á þessu
sjálfur mánuði fyrir frumsýn-
ingu ásamt Árna Pétri Guð-
jónssyni. Við studdum við
bakið hvor á öðrum. Vor-
um með Kate Moss-æði.“
Hvemigfórstu að þessu?
„Ég hætti svo að segja
að borða en passaði þó að
fá orku. Að auki var ég í
botnlausri þjálfun á hveij-
um degi. Ég brenndi
miklu í svokölluðu pallap-
uði og passaði mig á því
að bæta ekki við vöðvana,
nema magavöðvana.“
Nú er það umdeilt hvort
leikarar eigi að leggja stíkt á
sigfyrir sýningar.
„Það er bara persónu-
bundið hvað menn vilja
leggja á sig. Ég stóð
frammi fýrir því að vera
mjög mikið ber á sviðinu
— með netta velmegun-
arbumbu! Það var ekkert
um annað að ræða fyrir
mig. Ella hefði ég ekki get-
að staðið á sviðinu mórals-
MAGNÚS JÓNSSON. Sæll og sjö kflóum léttari, enda er hann einn hinna lánsömu leikara sem hafa nóg
að gera. Á litlu myndinni er Magnús í Silfurtónaham með velmegunarbumbuna — sjö kílóum þyngri.
laus.“
Ertu ekkert
hrœddur um að
fá anorexíu?
„Nei... ann-
ars er það nú
svolítið skrítið.
Ég er farinn að
borða aftur en
þyngd mín, 65
kílóin, stendur í
stað.“
Hve lengi
hann þarf að
vera mjór veltur
á því hvernig
Englunum reið-
ir af, en líklegt
er að reynt
verði að ná til
unga fólksins í
menntaskólun-
um. Um þessar
mundir er
Magnús að æfa
hlutverk Kamals í fjölmenn-
ustu sýningu vetrarins, Evu
Lunu. Ólíkt mörgum ungum
leikurum hefur Magnús nóg
fyrir stafni sem leikari og var
fastráðinn að Borgarleikhúsinu
í haust.
Evtu nokkuð húinn að leggja
poppið á hilluna?
„Nei, síður en svo. Hljóm-
sveitin var aðeins í tveggja
mánaða pásu meðan á æfing-
un á Englunum stóð. Nú er allt
byrjað á fullu. Fyrstu tónleikar
Silfurtóna verða eftir hálfan
mánuð. Fjölbreyttari en
nokkru sinni en án tannlakks.“
Þess má loks geta að í febrú-
ar fáum við að sjá tvær sjón-
varpsmyndir sem Magnús
leikur í; önnur er finnska
myndin Malbik, þar sem fjórir
bekkjarbræður Magnúsar leika
auk hans, og Nifl, sem er stutt-
mynd eftir Þór Elís Pálsson.
Síðasta föstudag sáust sam-
an að snæðingi á
veitingastaðn-
l um Café
, Parísþau
i Hildur
I Jónsdóttir,
' ritstjóri
' Vikublaðsins,
og Steingrfrn-
ur J. Sigfús-
son, alþing-
ismaður og
| fyrrverandi
ráðherra
Alþýðu-
bandalagsins.
Þar voru og Jón
Sæmundur Bjömsson leik-
araefni og Jónsi stílisti og
fjöldinn allur af fjölskrúðugu
fólki.
Úti á lífinu um helgina var
fjölmargt bráðungt fólk sem
enn á ferskar minningar af
Hallærisplaninu. Flest ung-
mennanna var samankomið á
skemmtistaðnum Casablanca,
sem nú er kominn undir
stjórn Kidda Bigfoot á Berlín.
Meðal þeirra voru Fjölnir
snókermeistari og Svala Björk
Amardóttir sem nú ber titil-
inn fegurðardrottning Islands,
Oliver handknattleiksstjama
og Nanna Guðbergsdóttir
fyrirsætustjarna, Konráð Ol-
avsson landsliðsstjarna,
Helena og Eydís dansstjöm-
ur, Óli Ffaralds matreiðslu-
stjama, Dóra Takefusa sjón-
varpsstjarna, Ólafur Gott-
skálksson íþróttastjarna,
Sambíóbræðúrnir Alfreð og
Bjöm Árnasynir, hinir óþol-
andi samhentu Einar, Gaui
og Stebbi á Pizza 67, öðru
nafni Rip, Rap og Rup, ásamt
einhverjum Sigurði I. Stall-
one og Portúgalinn Paolo
strippari sem var í fötum allt
kvöldið.
Röð myndaðist fyrir utan
Hressó um síðustu helgi þrátt
fýrir óveðrið. Inni í hlýjunni
voru Elsa söngkona í Friðriki
12., Sigríður Guðna einnig
söngkona en án sinnar ný-
stofriuðu hljómsveitar, Gunn-
ar Bjami úr Jet Black Joe,
meðlimir hljómsveitarinnar
Sona Raspútíns
föðurlausir, að
, ógleymdri
| Andreu Ró-
’ bertsdóttur
’ ungfrú fót-
leggjum!
öllu há-
menningarlegri
var veislan sem
Ingólfúr Guð-
brandsson hélt
dóttur sinni,
Þorgerði kór-
stjóra, í Perlunni um helgina
er hún varð fimmtug. Veislan
var vegleg og ekkert til sparað,
sem vekur nokkra fúrðu í ljósi
þess að Ingólfúr hafði ekki
nema litlar eittþúsund krónur
í mánaðartekjur á síðasta ári
samkvæmt skattskýrslu. En
hvað unt það. Til veislunnar
mættu flestir kórfélagar
Hamrahlíðarkórsins og Kórs
Menntaskólans við Hamra-
hlíð fýrr og síðar og var mikið
sungið. Þar var og frú Vigdís
Finnbogadóttir forseti ís-
lands, Sigurbjöm Einarsson
biskup ásamt frú Magneu,
Thor Vilhjálmsson rithöf-
undur, Þorkell Sigurbjöms-
son tónskáld, Jón Nordal tón-
skáld, ÁslaugThorlacius kó-
ramma, Jón Ásgeirsson tón-
skáld, Hróðmar Ingi Sigur-
bjömsson einnig tónskáld,
Ámi Sigfússon borgarfulltrúi
ásamt fr ú sinni Bryndísi Guð-
mundsdóttur talmeinaffæð-
ingi sem bæði em fýrrverandi
kórfélagar, ÖmólfúrThorl-
acius rektor
Menntaskólans
við Hamrahlíð
og Rannveig
T ryggvadóttir,
Rannveig
Fríða Braga-
dóttir söngkona
og gamall kórlimur, Heimir
Pálsson íslenskuffæðingur og
Jónas Ingimundarson píanó-
leikari.
Ennþá er líf í Rósenberg-
kjallaranum ef marka má að-
sókn um helgina. Þangað var
mættur sem fýrr Róbert Ami
Hreiðarsson lögfræðingur
svo og Páll Banine söngvari
Bubbleflies, sem fór upp á
bassahátalarana og messaði í
fótamennt, svo fátt eitt sé
nefnt.
Karlar eru ekki yfir
konur settar — alls
ekki, þau eiga að njóta
jafnræðis en það þýðir
ekki að kynin séu eins.
Þegar kona lítur vel út með
yfirvaraskegg að pissa út um
glugga á lest — þá fyrst verð-
ur hægt að fara að drekka af
viti með þeim kynstofni.
Þangað til eiga þær að
halda sig við það sem þær
kunna, heimilisstörf og inn-
kaup.
Við
mælum
með
... veiðimönnum í varnarbar-
áttu
þeir eru svo hjákátlegir; allt að þvi
jafú barnslega tapsárir og maður
man eftir þeim í kappleikjunum í
den.
... að geimverurnar fari nú að
láta sjá sig
hann er óþolandi þessi endalausi
feluleikur. Og þó, enn lifa sumir í
voninni, sem er oft miklu meira
spennandi en sjálf tilvistin.
... að veitingahús láti af þeim
ósið að bera saman á borð græn-
meti og ávexti
það ætti að vera grundvallar-
kunnátta hvers matargerðar-
manns að kunna að raða saman
fæðutegundum. Grænmeti á ekki
blanda saman við ávexti ffekar en
olíu við vatn.
Naflaskoðun. Ekki bara vegna
þess að Ingó og Vala eru að draga
alia homma og lesbíur, rasista,
framhjáhaldsseggi og fórnarlömb
þeirra fram í dagsljósið. Heldur
einnig vegna þess að við Hfum á
tímum þar sem sannleikurinn
um samfélagið er að verða lyginni
yfirsterkari. Tabúunum fækkar.
Fátt er orðið eftir sem verndar
friðhelgi einkalífsins. Sem er að
mörgu leyti gott, enda hefur
margt misjafúlega „gott“ þrifist í
skjóli „friðhelgi einkalífsins"
(misnotkun, ofbeldi...). Þáttur-
inn í sannleika sagt er skarpasta
andstæða yfirborðsgjálfurs
Hemma Gunn. öll þörfnumst
við örUtillar dýptar, sem sjálfsagt
mun koma fram í næstu skoð-
anakönnun. í sannleika sagt
sannar að hægt er að gera um-
ræðuþátt um tilfinningaleg na-
flaskoðunarmálefúi áhugaverðan
og jafúvel skemmtilegan.
öfi
Sá undarlegi, margtuggni og al-
rangi frasi að „ljótar“ og illa
klæddar konur séu jafnan í for-
svari kvennabaráttunnar. Sú at-
höfú að sitja fyrir ffaman imbak-
assann og sóa dýrmætum tíma
sínum í orðagjálfur um útlit
þeirra kvenna sem birtast á skján-
um í stað þess að hlusta á það sem
þær hafa fram að færa. Þegar upp
er staðið skiptir í raun ekki máli
hvort umræddar konur eru sætar
eða ljótar, vel eða illa til fara. Ef
þær eru sætar fer ekki minni tími
í að velta því fyrir sér. Hvort þær
eru sætar eða Íjótar breytir engu.
Það er hvort eð er lítt hlustað á
konur. Sérstaklega af karlmönn-
um. Þar sem dýpt er inni væri
ekki úr vegi að stytta tímann sem
fer í að skoða varalitinn (eða
ekki varalitinn)
og hlusta á
innihaldið.
Þótt ekki
v æ r i
nema til
þess að
v i t a
h v o r t
m a ð u r
geti verið
með mál-
staðnum
eða á móti.