Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Síða 1

29. ár.
Reykjavík, sunnudaginn 24. desember 1939.
72 síður.
BVERSU MJÖG er alt á hverfanda hveli, það eru
flokkardrættir og dægurþras, dýrtíð og erfiðleik-
ar og þrotlaus harátta og þrotlaus breyting, sem enginn
veit í rauninni. hvert stefnir.
Og veruleikinn, sem við mörgum hlasir — og e. t. v.
flestum - er hræðilega kaldur, svo kaldur að mörgum
finnst liann smátt og smátt kæla þá sjálfa, kuldinn verð-
ur að vana. Þannig v e r ð u r að mæta lífinu, segja menn,
því þannig e r lífið.
Þetta er tímans hjól, þannig snerist það áður og þann-
ig snýst það enn.
En í allri þessari síbreytilegu og þrotlausu rás, er eitt,
sem hefir slaðið stöðugt um aldirnar: H eilö g j ó I.
Klukkurnar hringdu þau inn, þegar Reykjavílc var títið
þorp og þái varð heilagt; og klukkurnar hringdu þau inn
eftir að Reykjavík varð nýtískubær og þá varð heilagt.
Og hvorl sem vér förum í þröngu víkurnar norður á
Ströndum eða gistum lágreistan bæ djúpt í dalbotni,
hvert sem vér förum um byggt bót, — á jólum verður
alstaðar heilagt.
Um borg og bygð, um slrönd og dal er þá hlustað á
rödd Guðs. Það er mikilfengleg stund, því það er ekki
nema í þetta eina sinn á árinu, sem ö ll þjóðin hlust-
ar eftir rödd Guðs. Og hvílíkur fagnaðarboðskapur frá
herra himins og jarðar: Yður er i dag frelsari
fæddur. Frelsari frá öllu liinu illa, frá synd og eymd,
frá lygi og hræsni, frá sérgæsku og ábyrgðarleysi, frá
hugleysi og hiki og tvístran, frá öllu því, sem lamar yð-
ur og hræðir, er þér horfið inn i hugskot yðar ■— frá
öllu þ v í, s e m hefir g r e y p i f ang a m a r k t o r-
tryg n i n nar o g k ul d a n s i nn í líf d aga n n a.
Þetta er boðskapur jólanna, og þetta er fagnaðarefni
þeirra: Yður er frelsari fæddur — frá þessu öllu —• Krist-
y
ur Drottinn. Og sjá, hann e r lind Guðs lifandi máttar,
sem fær gjört yður styrka, gefið yður nýtt líf og heim-
inum nýja ásýnd.
Hví skyldi eklci færast yfir friður og djúp gleði á jól-
um við slíkan boðskap, slíkt boð frá Guði sjálfum. Jú,
þá verða strengir hjartans viðkvæmari, þái færist nær hið
helga, háa, en færist fjær hið lága. Þá þýðast lindir sam-
úðarinnar og kærleilcurinn breiðir úr sér. Þá er sem tjald
sé dregið frá og menn sjái inn í hið fyrirheitna, kenni
ilm Guðs ríkis, — og ný gleði grípur hjörtun og menn
syngja:
„Sé drottni dýrð“.
Þannig eru jólin, en síðan er sem aftur sé dregið for-
tjald fyrir. Togstréytan hefst á ný, baráttan, tortrygnin,
kuldinn. Skipum er sökt, borgir eru brendar, svipa
hins illa lemur þjóðirnar.
Frá þessu áttum vér kost á að frelsast fyrir kraft Drott-
ins Jesú, gjöf jólanna, ef ho num h e f ð i í alvöru
v eri ð v eitt v i ð t a k a.
Og vér minnumst þessara orða:
„Og Ijósið sldn í myrkrinu
og myrkrið meðtók það ekki“.
Hversu lengi? spyrjum vér. Iiversu lengi þolir heim-
urinn það, að „l j ó s i n u“ sé hafnað?
Hugleiðum þessa spurningu á þessum jólum. Hugleið-
um hana í einlægni frammi fyrir augliti Drottins •— og
biðjum hann þess, að oss megi veitast sönn jól og sönn
jólagleði.
G ar ð ar S v a v a r s s o n.