Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Qupperneq 10

10
VlSIR
sh. hvert 100, svo að við hlóg-
um dátt).
Þýskur undirforingi, sem
hlotið hafði Járnkrossinn fyrir
það, hve góð leyniskytta hann
var, lét menn sína fara að
syngja göngulag. Við vildum
ekki vera eftirbiátar þeirra og
sungum þá „The Boys of Bonnie
Scotland“. Þannig hélt söngur-
inn áfram, alt frá söngnum um
hinn góða konung Wenceslaus
og enduðum á „Auld Lang
Syne“. Undir þann söng tóku
allir: Englendingar, írar, Skot-
ar, Prússar og Wiirttembergar-
ar. Þetta voru dásamleg augna-
blik, en ef eg hefði séð þetta á
kvikmynd, þá hefði eg þorað að
sverja, að myndin væri fölsuð.
Aðfangadag hafði verið rign-
ingarsúld, en um nóttina brá til
batnaðar og fór að frjósa og var
veðrið hið fegursta þenna dag.
Snjór þakti jörðina, kyrðin var
fullkomin og jafnvel fuglar sá-
ust um alt, en það kom annars
aldrei fyrir. Síðdegis gaf eg um
50 spörfuglum að borða fyrir
utan jarðhús mitt og ætti það
að geta sýnt hversu kyrðin var
mikil.
Eg get ekki neitað því, að
þessi kyrð liafði afskapleg
áhrif á huga minn og kyrðin
var mér, sem öllum öðrum til
mikillar fróunar, svo og það, að
geta gengið um, án þess að
þurfa að óttast limlestingu eða
dauða. Þetta var í fyrsta skifti í
marga daga, sem fallbyssudun-
ur og brakið úr minni byssun-
um hljómaði ekki i eyrum okk-
ar.
Við vorum varla húnir að
sleppa síðasta orðinu í „Auld
Lang Syne“, þegar gamall og
sællegur héri var skyndilega
kominn mitt á meðal okkar.
Hann varð alveg ruglaður þegar
hann sá svona marga menn i
„ríki“ sinu. Eg rak upp óp og
um leið tók allur skarinn, bæði
Bretar og Þjóðverjar, á rás á
eftir héraskömminni. Við
runnum og duttum í frosinni
leðjunni, en að lokum var hér-
inn drepinn. Þjóðverji og einn
okkar pilta duttu ofan á hann i
einu. Skömmu siðar sáum við
f jóra héra í viðbót og náðum
einnig í einn þeirra. Báðir voru
þeir feitir og þungir. Þeir höfðu
vafalaust haldist þarna við síð-
tistu tvo mánuði og lifað góðu
lífi á kálinu, sem óx i „Aleyðu“.
Fjandmennirnir fengu annan
hérann og við hinn.
Klukkan var nú 11.30 árdegis
og þá kom George Paynter til
okkar og bauð okkur „gleðileg
jól“..... Honum fanst sjálf-<
flagt 06 hvíla sig á þeim (iegl,
sem háðar þjóðirnar höfðu svo
í helgi og sagði síðan: „Jæja,
piltar. Eg koin með dálítið til
hátíðahrigða“ og jafnframt dró
hann stóra rommflösku úr
vasa sínum. Allir ráku upp
gleðióp, flaskan var tekin upp
og tæmd, áður en liægt var að
segja „skál“.....
Meðfram öllum skotgröfun-
um skeði þetta sama um dag-
inn og einn fjandmannanna
sagði við mig, að hann væri far-
inn að þrá London aftur. Eg
fullvissaði hann um það saina.
Hann kvaðst vera dauðleiður á
stríðinu og eg sagði honum, að
jafnskjótt og þessu vopnahléi
okkar væri lokið, væri þeir allir
velkomnir yfir i skotgrafirnar
okkar. Þeim skyldi verða þar
vel tekið, fengi nóg að borða og
„fría ferð“ til Isle of Man
(fangabúða).
V íggirðingavinna
í ró og næði.
Hópai'nir hittust aftur síðar
um daginn en kl.4,30 urðum við
ásáttir um að fara ekki meira
úr skotgröfunum okkar — og
við sögðum þeim að vopnahléð
væri á enda. Þeir kváðustþóekk.
mundu skjóta á okkur og
George hafði sagt. okkur að
skjóta ekki nema þeir gerði það.
Við bjuggumst því við rólegri
nótt, en ámintum þó varð-
mennina um að vera vel á varð-
bergi.
Báðir aðilar höfðu notað kyrð
dagsins til þess að flytja birgðir
af timbri og hálmi fram i skot-
grafirnar, en undir venjulegum
kringumstæðum eru þeir flutn-
ingar stórhættulegir. Við end-
urbættum jarðhúsin okkar,
settum timbur í loftin á þeim
nýju og bættum aðbúð okkar
yfirleitt að miklum mun. Jafn-
skjótt og myrkrið skall á fór
öll mín sveit að bæta gaddavirs-
girðingarnar fyrir framan skot-
grafirnar, en varðnienn voru
sendir nær fjandmönnunum, til
þéss að ekki skyldi komið að
okkur óvörum. En engu skoti
var hleypt af og við lukum verki
okkar, án ]iess að nokkuð kæmi
fyrir.
Á vinstri hönd okkar var
önnur skosk herdeild. Vega-
lengdin milli skotgrafa hennar
og fjandmannanna var aðeins
>85—100 yards, svo að þar varð
vopnahlésaginn að vera miklu
strangari. En þýski foringinn,
sem þarna var andspænis var
mjög viðkunnanlegur maður og
um það varð samkomulag, að
hvorir um slg skyldu flytja lik
pienna hinna að markalínunni,
Voru svo 29 Skotar grafnir
þarna í „Aleyðu“......
Þjóðverjarnir virtust koma
vel fram við fangana, sem þeir
tóku og gerðu alt, sem þeir gátu
til þess að draga úr þjáningum
þeirra Breta, sem féllu sárir í
þeirra liendur. Foringinn, sem
áður getur, henti livað eftir ann-
að á likin og harmaði örlög
þessara hugdjörfu drengja.
Þegar George frétti þetta fór
hann til þessa foringja og gaf
honum trefil og siðar um dag-
inn kom sendimaður frá Þjóð-
verjanum, með þykka ullar-
vetlinga að gjöf til Georges.
Sama kveld fórum við upp úr
skotgröfunum og komum fyrir
ramlegum „búkkum“, alþökt-
um gaddavir. Þjóðverjarnir
fóru einnig upp úr sínum skot-
gröfum og virtu okkur fyrir sér,
sitjandi á brjótvörnum skot-
grafa sinna. Við höfðum þó
sagt þeim, að vopnahléð væri á
enda......Nú, næsta morgun,
þegar eg var að snæða árdegis-
verðinn minn, kom einn undir-
foringjanna til mín og sagði, að
fjandmennirir vildu aftur hafa
tal af okkur.
Eg hafði skipað svo fyrir, að
enginn mannanna mætti fara úr
skotgröfunum til móts við Þjóð-
verjana. En undirforingjann,
sem áður getur sendi eg með
tveim mönnum af stað, til þess
að gæta þess að Þjóðverjarnir
kæmi ekki' of nærri skotgröfum
okkar. Síðan fór eg og talaði
við þá. Það var sami hópurinn
og komið hafði daginn áður og
þeir Iétu í Ijós þá ósk, að vo]ina-
Iiléð héldi áfram.
Eg hafði fengið skipun um
að hefja ekki skothríð að fvrra
bragði og tillcynti Þjóðverjun-
um það. Vopnahléð hélt svo á-
fram þ. 26., þangað til kl. 4.30,
er eg tilkynti þeim að það væri
á enda. Við höfðum sent þeim
plómubúðinga og þeir þökkuðu
hjartanlega fyrir og héldu til
skotgrafa sinna. Munurinn á
þessum vopnahlésdegi og þeim
fyri'i var sá, að síðari daginn
leyfði eg aðeins einum undir-
foringja og tveim óbreyttum
hermönnum að vera úti i „AI-
eyðu“, svo að Þjóðverjarnir
voru einnig færri.
Þenna dag notuðu báðir að-
ilar lil þess að bæta aðbúð sína
og um kvöldið héldum við á-
fram að dytta að gaddavirsgirð-
ingum okkar og gátum lokið við
þær. Við bjuggumst ekki við
neinu uni nóttina, en kl. 11 vor
um við skyndilega vaktir af
værum blundi. Sendiboði frá yf-
lrforingjanum tilkynti mér þá,
áð þýskur liðhlaupi hefði ljósti
að upp, að Þjóðverjar myndu
gera allsherjar árás kl. 12.15 um
nóttina, við ættum að húast til
varnai’ þegar i stað og að liðs-
auki væri á leiðinni til okkar.
I huganum bölvaði eg þessum
liðhlaupa fyrir að raska nætur-
ró okkar, enda kom það á dag-
inn, að það var alt upþspuni,
sem hann liafði sagt. Eg dreif
lið mitt á varnarstaðina, gerði
nokkrar varúðarráðstafanir og
kl. 11.20 kom George til okkar.
_. . . Skyndilega hófu okkar
fallhyssur skothríð, en fjand-
mennirnir létu sér nægja að
svara með 23 sm. umsátursbyss-
um en engin þeirra kúla sprakk.
Hvergi var hleypt af riffli og
kl. 2,30 var helmingur mann-
anna látinn fara að sofa, en
hinir voru látnir lialda vörð.
Liðhlaupinn hafði sagt frá
því, að tvær heilar hersveitir
væri komnar að baki skotgraf-
anna til liðveislu Þjóðverjunum
sem þar væri. Þetta var tilkynt
stórskotaliði okkar og það hóf
strax slcothríð á staðinn, þar
sem liersveitirnar létu að sögn
fyrir berast. En eklcert skeði og
eg fékk ekki nema tæpra
tveggja stunda svefn fyrir ld.
6.30, en þá fara allir á varð-
staði, rétt fyrir dögun.
Eg ætlaði að sofna dálítið um
átta leytið (þ. 27. des.), en þá
fóru fandmennirnir enn á stjá
til þess að tala við okkur. Und-
irforinginn og mennirnir hans
tveir fóru. til móts við þá og
þegar eg lieyrði hlátrasköll ber-
ast frá þeim, fór eg einnig á
vettvang.
Þeir spurðu okkur hvað við
hefðuni eiginlega verið að ólát-
ast um nóttina og sögðust hafa
staðið vörð, án þess að geta
sofnað dúr alla nóttina. Þeir
höfðu haldið, að við ætluðum að
fara að gera áhlaup, þegar stór-
skotahríðin liófst, og hún liefði
orðið mörgum að bana að baki
skotgrafanna.
Eg sagði þeim að þýskur lið-
lilaupi hefði komið yfir til okk-
ar og þeir mætti þakka honum
alt þetta, en við værum sjálfir
honum ekkert þakklátir. Þeir
fullvissuðu mig um, að þeir
hefði ekki héyrt eitt einasta orð
um álilaup, og eg trúði þeim, því
að þeir hefði varla leyft okkur
að setja upp þessar girðingar og
hindranir undanfamar tvær
nætur, ef þeir ætluðu sér að ráð-
ast á okkur. En Þjóðverjarnir
héldu því fram, að vopnahléð
okkar stæði ennþa, enda þótt eg
segði þeim, að því hefði lokið
kveldið áður.
Var svo haft sama fyrirkomu-
lag og daginn áður, gð einn und'