Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Síða 16

ié
VÍSIR
PÁFAGAUKURINN
AÐ afloknum félagsstjórn-
arfundi sagði Geerl
Christian við Niels:
„Það er hvort sem er komið
kvöld; eigum við ekki að bregða
okkur á listamannadansleikinn
um leið?“
Niels kinkaði kolli og þeir fé-
lagar lögðu af stað.
Það var blátt áfram hrifandi.
Það umkringdu Niels fagrar,
skartklæddar konur og báðu
hann að dansa við sig. Þær
klöppuðu honum á kinnina,
klipu hann í magann og drukku
kampavín.
Niels varð að borga. Þær
drukku inikið kampavín, Niels
líka.
Þarna var líka happadrætti.
Það var í góðgerðaskyni. Ágóð-
inn átti að renna tii spánskra
barna. Með öðrum orðum, það
átti að flytja þau heim lil sín
frá Danmörku fyrir þessa pen-
inga, og auk þess átti að stofna
Jivíldarheimili fyrir fyrverandi
gæslustúlkur þessara barna.
Niels varð að kaupa marga
miða. Hann vann ekkert á þá.
Reyndar gerði það ekkert til,
því ágóðinn rann jú til almenn-
ingsheilla.
Niels ákvað að freista ham-
ingjunnar í síðasta sinn og
keypti ennþá einn miða.
„Aðalvinningurinn!“ hrópaði
sölustúlkan.
Niels rétti hendina út eftir
risastórum tuskubangsa, en
stúlkan svaraði: „Lifandi páfa-
gaukur!“
Niels hélt til dyra, hélt fugla-
búrinu langt fyrir framan sig,
rétt eins og hann væri að lýsa
fram fyrir sig með fjóslugt, og
sá eiturgrænan páfagauk stara
á sig gegnum grindurnar með
fyrirlitlegu augnaráði.
Þegar Niels var kominn úl á
götu hringsnérist alt fyrir aug-
unum á honum. Hann settist á
gangstéttina, lét búrið niður við
hliðina á sér og hugsaði málið.
Konan hans var dýravinur.
Samt hefði tuskubjörn ef til
vill--------
„Mig næææææðir!“ öskraði
páfagaukurinn alt í einu.
Níels lirökk í kút og reis á
fælur, fór úr kápunni, vafði
Iienni utan um búrið og reikaði
heirii.
Nei, hugsaði hann með sjálf-
um sér, tuskubirnir eru elsku-
legar skepnur. En páfagaukar
eru lika friðsöm og skemtileg
húsdýr. Eg er viss um að Elsu
þykir gaman að honum. Ilenni
verður að þykja gaman að lion-
um, hélt hann áfram að hugsa
i einræðisanda.
Það var óvenju erfitt að kom-
ast heim. Niels livíldi sig á
hverju götuhorni, setti búrið
niður á gangstéttina, leit i gegn-
um aðra e'rmina á yfirhöfninni,
sem vafin var utan um búrið,
rétt eins og hann væri að skoða
í risastóran sjónauka, og full-
vissaði sig um að páfagaukur-
inn lifði. Hann virtist sofa.
Niels komst heim, læddist
upp stigann og smeygði sér
hljóðlega inn úr svefnherbergis-
dyrunum. Hann lét búrið út í
eitt hornið og fór að hátta í
myrkrinu. Ó, hvað það var gott,
að Elsa vaknaði ekki!
Alt í einu byrjaði páfagauk-
urinn að raula: „Svo dönsum
við, svo dönsum við —“
„Usssssss!“ reyndi Niels að
]>agga niður i honum. En það
var of seint. Elsa var vöknuð,
hún kveikti Ijós og sagði: „Og
svo syngur þú í þokkabót!“
„Eg?“ sagði Niels sakleysis-
lega. „Þig dreymir!“
„Svo dönsum við, svo döns-
um við til dauðans“ hélt páfa-
gaukurinn áfram að syngja.
„Hjálp! Hvað er þetta?“
hrópaði Elsa og þorði ekki ann-
að en fela sig undir sænginni.
„Það er páfagaukur!“ reyndi
Niels að skýra fvrir konunni
sinni og handfjatlaði um leið
axablöndin i vandræðum sín-
um. „Það er lílill páfagaukur,
sem mig langaði til að gefa þér
hjartað mitt.“
„Komstu með hann af fund-
inum?“ spurði Elsa hreimlaust
undan sænginni.
„ójá,“ svaraði Niels, „eg
keypli hann af fátækri ekkju
eftir gamlan félaga minn. Þú
getur ekki ímyndað þér, livað
hún átti bágt, aumingja konan.
Maðurinn hennar, sem annars
var heilsuhrauslur og ánægður,
lá einn góðan veðurdag stein-
dauður í rúminu, þegar liann
vaknaði.“
„Svo!“ sagði Elsa og fann
e'kki lil meðaumkunar. Hún reis
upp i rúminu, þegar hún var
búin að fullvissa sig um að
])essi skepna væri ekki eins
hættuleg og hún hélt í fyrstu.
„Etur hann pappírsræmur?“
Niels horfði með skelfingu
niður á gólfdúkinn, sem var al-
þakinn með pappírsræmum.
„Umbúðirnar!“ sagði hann
hálfsmeylcur.
Elsa var komin fram úr rúm-
inu og virti páfagaukinn fyrir
sér með gaumgæfni.
„Bara snotur,“ sagði liún, „og
Iivað keyptirðu hann dýran?“
En Niels svaraði ekki. Hann
var kominn upp í rúm og stein-
sofnaður.
Um hádegisleytið daginn eft-
ir, er Niels kom heim til mið-
degisverðar tók Elsa á móti
lionum með þessum orðum.
„Hann talar alveg eins og mað-
ur, hann sagði mér alt.“
Niels rak upp stór augu.
„Ertu vitlaus?“ sagði hann
„Ætli það?“ sagði páfagauk-
urinn.
„Þú varst á listamannadans-
leiknum í gærkvöldi!“ sagði
Elsa sigri hrósandi.
„Það varstu!“ öskraði páfa-
gaukurinn.
„Eg las í fjölfræðiorðabók-
inni,“ sagði Elsa, að þessir gljá-
grænu páfagaukar eru mjög
dýrmætir. Þeir koma frá Hond-
uras og geta orðið meir en
bundrað ára gamlir. En þeir
])ola illa næðing.“
„Það er satt,“ samþykti páfa-
gaukurinn.
Elsa fór fram í eldbús.
Niels fékk sér eill brenni-
vínsstaup. „Jæja, hann er þá
ekki eins meinlaus og eg hélt,“
hugsaði Niels í öngum sínum.
Ilann fékk sér annað staup.
„Tvö staup!“ kallaði páfa-
gaukurinn.
Elsa kom þjótandi utan úr
eldhúsinu, tók brenuivínsflösk-
una af Niels og fór með bana
fram.
Þegar hún var komin út úr
dvrunum gekk Niels að vin-
skápnum lil að fá sér eilt kon-
iaksstaup. Hann þurfti að beita
allri sinni skerpu til að átta sig
á hlutunum, e'n hann gat nú
einu sinni ekki hugsað, nema
hann fengi sér neðan í því----
KOKOSQUIST
„Hættu!“ öskraði páfagauk-
urinn vonskulega. Niels kiptist
við, lét flöskuna aftur inn í skáp
og læsti Iionum.
Ilann reyndi að hugsa. Hvað
sagðist Elsa liafa lesið í fjöl-
fræðiorðabókirini: „En þola
illa næðing.“
Niels opnaði alla glugga upp
á gátt, sömuleiðis dyrnar fram
á ganginn, svo vindurinn feýkti
gluggatjöldunum til og mynd-
irnar skulfu á veggjunum.
Páfagaukurinn sat hnipraður
saman í einum kút og læsti
klónum fastar utan um rimina,
sem Iiann sat á.
Niels bjóst við konunni sinni
á hverri stundu, þorði ekki ann-
að en loka gluggunum og byrj-
aði að lesa dagblöðin.
Páfagaukurinn gargaði og
blístraði. Svo tók hann upp á
því að linerra og loks hóstaði
hann rétt eins og maður. Niels
gat e'kki lesið stakt orð fyrir
honum.
Um nóttina hugsaði Niels
lengi — mjög lengi — um hvað
gera skyldi.
I morgunsárinu, um það leyti
sem Niels var að festa blund-
inn, kallaði páfagaukurinn: „Á
fætur með þig!“ Á því augna-
bliki tók Niels mikilsverða á-
kvörðun.
Eftir lokunarthna um kvöld-
ið labbaði hann inn i lyfjabúð
og bað um sterkan skamt af
zyankali. Lyfsalinn var mann-
þekkjari og sá strax, að liann
stóð frammi fyrir lifsleiðum
sjálfsmorðingja. Þess vegna
fékk hann honum natron bicar-
bonicum í staðinn fyrir zyan-
kali
Þegar Niels var orðittn einn
eftir lijá páfagauknum livolfdi
■hann eiturskamtinum niður í
matardolluna hans. Um kvöld-
ið var Niels i svo góðu skapi,
að Elsu fór ekki að verða urn
sel og leit öðru hvoru til lians
rannsakandi augnaráði.
Næsta morgun sá Niels sér til