Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Qupperneq 27

VÍSIR
27
Po ¥s G-e lCOLKÆi
„Skein yfir landi sól á sumarvegi“
og síðum skrúða klæddi tigin fjöll,
er sterkum fótum standa í grænum teigi.
Hinn snoðna feld af snjáðri vetrarmjöll
snasirnar rifu og földu niðri í giljum.
Hlaðbúin niður í skaut er skikkjan öll,
er dreymin áin dokar við um hríð
í dalsins faðmi á hraðri leið að ós.
Þar eilífð hafsins tekur við af tíð.
Á lágum bakka roðnar eyrarrós
og reyrinn andar þýtt á græna móa.
Raddhreinir fuglar syngja sumri hrós:
Hin svifamjúka, guldröfnótta lóa,
rauðfættur stelkur, — kinkar kolli við, —
kliðandi flokkur leggjahárra spóa.
I vestri gnæfir hamraþil á hlið
hátt yfir sveit og lága dalabænum.
Hraundrangar benda á heilög sjónarmið
handan við létta gára á skýjasænum.
Óskafley sigla þar með ljósbjart lín,
langferðum vön í þýða sumarblænum.
Framan af óttu ástarstjarnan skín
uppi yfir brún og horfir niður í dalinn.
Þegar hún fyrir dagsins birtu dvín,
daggtárum gráta blóm um fjallasalinn.
Svalvindar þerra síðar dögg af blöðum,
söknuður vakir, djúpt í bikar falinn.
Blasir við sjónum bónda aflaglöðum
beitin í hlíð og gróðursælum lautum.
Kjarngresið sprettur þar í þéttum röðum.
málmbjölluhljóm frá kringdu horni kenna.
Kyrlátur friður signir alla jörð.
Loggeislar úti á lygnum firði brenna.
Um grænar dældir dreifist lokkuð hjörð.
Daggvímuþungir blómakollar anga.
Smalasveinn heldur yfir ánum vörð.
Sælt er í hlíð að dreyma daga langa:
Dvergarnir bræða gull í hamrasmiðju.
Kafa þeir höf og grafa í fjöll til fanga,
en dísir binda belti um fjallsins miðju,
brugðið úr mjúkum dalalæðu þræði.
Hlíðin er eins og dyngja góðrar gyðju,
gersemum prýdd og fóðruð dýru klæði
og tjölduð öll með refli úr rósavef
er rekkjan, þar sem gesti er búið næði.
Trúnaðarmálum hvísla hrísla og sef.
Hendingar óma í glöðu fuglakvaki.
Náttúran öll er rímuð, stef við stef.
Sviðið er breytt á einu andartaki,
útsýnið víkkar fram í nýja heima,
langt, langt í burtu í fjarska að fjallabaki.
Hillingastrendur gulls og frægðar geyma
glóhærða mey í skjóli prúðra lunda.
Nývaktar þrár um allar æðar streyma.
Enn breytist sviðið. Fram til mannafunda
fullhugar þeysa í skarlatsrauðum klæðum,
gullrekið stál og steinda skildi munda.
Snjallyrði falla snögg og beitt í ræðum.
Snarráðir drengir þreyta sund og leiki.-------
Dumbroðuð sígur sól að vesturhæðum.
Sýnirnar leysast upp í móðu og reyki.
Hópvanar ær að heimastöðli lötra.
Húmskuggar fela vofu og álf á kreiki.
Litklæðin eru breytt í bága tötra,
býlin í lágan kofa og þýfðan völl.
Þjóðin er snauð og reyrð í ramma fjötra.
„Sólroðin líta enn hin öldnu fjöll“
út yfir fagra sveit og græna dalinn.
Meðan þau standa, elskar þjóðin öll
p.fburðaskáldið góða. — Þar var alinn
hann, sem að flutti ljóðin ljúf og snjöll,
Iistina bestu á Fróni, — ungi smalinn.
Mun ekki ennþá hlíð og dranga dreyma
drenginn, sem átti þarna forðum heima?
skrautsaumuð gullnum vír og hvítum liljum. þarflegt til fóðurs mjólkurám og nautum.
Sem silfursproti sindrar foss í hlíð Lagðsíðar ær frá lágum stöðli renna,
og sylgja skín hið neðra í tærum hyljum, léttstígar eftir gamalkunnum brautum,
Yasile sá veru i hvitri skikkju nálgast.
horfast í augu við dauðaun?
Hvers vegna? Hvers vegna?
Stormurinn var enn í sínum
versta ham og endrum og eins
lvfti Yasile hægri hönd sinni og
þurkaði snjóinn af augum sín-
um.
'Hvi kont vetur — og sumar ?
Hví voru menn hraktir svo
langt á brott fná því, sem þeim
var kærast? Hví vöknuðu þess-
ar þrár í huganum? Hví hafði
það gerst, sem var svo ljuft, og
gat aldrei gerst aftur? Hvers
vegna? Hvers vegna?
Vasile skildi það ekki.
Æ, en þarna, langt í fjarska
var einhver ljósglæta? Einhver
Ijósrönd, — eins og föl rák á
dökkum himni. Var nýr dagur
að renna? Var þessi ógnarnótt
á enda?
Vasile starði á ljósrákina,
sem honum fanst hann liafa séð
úti x fjarskanum. Var kornið
undir dögun? Var í raun og
veru nýr dagur að renna? En
ljósrákin stækkaði ekki, varð
ekki rauðari —- og þó var hreyf-
ing á henni — hún virtist hreyf-
ast — virtist færast nær — það
var ljós, sem færðist nær — til
hans.
Ljósið kom til hans!
Þegar Vasile reyndi siðar,
þegar bjart var orðið, að segja
hinum frá þessu — félögunum,
sem höfðu sofnað, vildu þeir
ekki trúa frásögn hans og þó
höfðu þeir sofið, en hann, Vasile
liafði verið glaðvakandi — en
þannig voru mennirnir, eins og
hinn vantrúaði Tómas, þeir
urðu að þreifia á til ])ess að
trúa......
Vasile sá veru i hvitri skikkju
nálgast. Færast nær sér hægt og
stöðugt. Hún gekk vfir snævi
þakla sléttuna, þessi vera, um-
vafin birtu — og veran sjálf var
birta, ljós, og svo var ljósmagn
hennar mikið, að Vasile furðaði
sig á að þeir skyldu ekki vakna,
félagar lians, og hann skildi það
aldrei.
En fyrir aftan veruna var eins
og löng ljósrák i snjónum, —
braut dýrðarinnar, troðin helg-
um fctum því að það var
Mannsins sonur, sem kom yfir
snjóbreiðuna til Vasile Cmðs
sonur.
Utan úr næturdimmunni kom
hann — svo bjartur og dýrlegur,
að Vasila hneig niður á kné sín,
þreif af sér loðhúfuna og kross-
lagði kaldar hendurnar á hrjósti
sér.
Allar deilur, alt mótlæti, allar
þjáningar — alt var það gleymt.
Allur efi var horfinn — allar
spurningar gleymdar.
Nú var hann að eins varð-
nxaður í myrkrinu, barn, sem
hafði vilst, en guð sjálfur leitað
uppi. Ósegjanlegur fögnuður