Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Síða 33

VÍSIR
33
eiga „hvit hjól“ i skógum Ftín-
ai’bygðanna.
*
Milli jóla og' nýái’s vorum við
sendir til þess að gegna varð-
skyldustörfum á öðrum stað.
Við lögðunx af stað árla morg-
uns, í tveimur flokkum, og fór
sá flokkui’inn, er við Hlick vor-
um í, lengi-a austur á hóginn
en liinn. Þegar yfii-foringjai’nir
liöfðu komið og gefið okkur
fyi’irskipanir sínar gaf Dick*
korpóráll fyrirskipunina: Á-
fx-am, gakk! Ánægðir og kátir
yfir að eiga fyrir höndum ný
æfintýri, lengra inn í skógun-
urn, hófu hermennirnir söng.
Þeir sungu um leið og við
sveigðum austur á hálsinn, þar
sem vegurinn liggur milli
trjánna, þessa alkunnu her-
mannavisu:
„Pack up your troubles
in your old kit bag
and smile, smile, smile.
Waiting for a lucifer
to light your fag
smile, boys, that’s the style.
What’s the use of worrying,
it never
was worth while,
So — paclc up your ti’oubles
in your old
kit bag and smile, smile,
smile**
Og eins og' tiðast, þega búið
var að syngja eina visu á göngu,
komu fleiri á eftir, jafnvel
gamla „Tipperai’y-vísan“ (It’s a
long way to Tipperary), en það
var altaf örugt mei’ki, um að
dátamir væri kátari en í
xneðallagi, þegar hún var sung-
in lika. Og þeir sungu visu, sem
alt af vakti góðar tilfinningar í
hugunum, og því ætla eg líka að
tilfæra hana hér, en hún er svo
hljóðandi:
There is a long, long
trail awinding
into the land of my dreams,
where the nightingales
are singing
and a white mooii beams.
There is a long, long
night of waiting
* Sbr. söguna „Góða nótt“. í
leikslok, 2. útg. 1932.
** í lauslegri þýðingu: Láttu
alla erfiðleika þína niður í
gamla bákpokann þinn og
brostu. Og meðan þú bíður eftir
eldspýtu (lucifer) til þess að
kveikja í pípunni þinni, skaltu
vera kátur eins og dátar eiga að
vera. Til hvers er að vera að ala
áhyggjur — það gagnar mönn-
um ekkert og því er best að
„láta erfiðleikana“ í pokann ög
vera glaðir (brosa).
DVERGUR OG RISI.
Þessir hestar eru báðir af sama kyni, Percheron-kyni. En
annar er „dvergur“ og hinn er stærsti hestur af þessu kyni, sem
til er í Bandaríkjunum. Sá stóri er 2100 pund á þyngd.
until my dreams all come true,
— till the day
when I’ll be going down
tliat long, long
trail witli you.*
; « •* "**y • ..
En það voru ekki einvöi’ð-
ungu sungnir angurværir söngv-
ar, heldur og hressandi, fjörug-
ir alþýðusöngvar og vísur, sem
hermennirnir slcildu, sem í voru
hugsanir skyldar þeim, er þeir
sjálfir báru í brjósti. Iívæði,
sem í var þjóðai’rembingur og
hvatning til víga, voru aldrei
sungin iá slíkurn göngum. Og
einnig í þessu er sönnun fyrir
þvi, að hermennirnir eru í raun-
inni flestir óbrotnir menn, sem
elska friðinn — að minsta kosti
niðri fyrir, þeirra hugai'heimur
geymir þrár og vonir fi’iðarelslc-
andi manna, þótt hinn rauði og
ógurlegi örlagabjarmi ófriðar-
ins sé þar ávalt yfir öllu —
Ixverri hugsun.
Og svo var áfram gengið all-
lengi. Allir vegir voru snævi-
þaktir, og eins svörðui’inn
milli trjánna. Svartir háviðir
skógarins voru eins og risa-
þyrping til að sjá, en liver risi
var þó með hvítan koll, því að
snjóinn festi í liminu.
V ARÐST AÐURINN
VIÐ BRÚNA.
Loks nárnum við staðar hjá
brú nokkurri yfir smáá. Snot-
urt býli var handan árinnar,
* 1 lauslegri þýðingu: Það er
ói-alöng leið að fara eftir bugð-
ótta, ti-oðna stígnum, sem ligg-
ur inn á land di’auma minna
þar sem dillandi söngur nætur-
galans kveður við og geislar
mánans bleika skína. Eg á
langa, langa nótt fyrir höndum,
uns alhr draumai’ mínir rætast
— uns sá dagur kemrn', er eg,
sem fer þessa löngu leið, fæ —
samfylgd þína.
húsið gamalt að sjá, en hvítmál-
að og snoturt. Ain, sem rann
meðfram túninu, var hæg-
streyma óg lét niður hennar vel
i eyrum. Þai'na þttum við nú að
vei’a um skeið. Hei’bergi feng-
um við til umráða í húsinu, en
varðstaðurinn var við brúna,
og þaðan var fagurt um að lit-
ast. Alt um kring skógivaxnir
hálsar og hæðir, en áin, sem
liðaðist þarna milli hæðanna,
til mikillar prýði. Eigi sást
þarna til annara bæja og um-
ferð vai' sára litil. Þjóðvegurinn
var i nokkurri fjarlægð og um
brúna fór að eins heimafólk og
vart aðrir, nema þeir sem er-
indi áttu við það. Vitanlega var
engin þörf á að hafa varðflokk
þai-na. En það var — og með
réttu — álitið mikilvægt, að all-
ir setuliðsmenn hefði einhvei’j-
um skyldustöi-fum að gegna, því
að gott er að hei’menn, eigi síð-
ur en aðrir, verði ekki fyrir hin-
um illu áhrifum iðjuleysisins.
Og svo var hamingjunni fyrir
að þakka, að þarna var brúar-
krýli — á slíka staði var altaf
lxægt að setja varðflokk — og
að það vorum við, sem vorum
sendir þangað.
Það mátti svo heita, að við
værum þarna fi’jálsir menn.
Yfirforingjarnir komu að eins
endrum og eins. Við félagar
skiftumst á að vera iá verði við
' brúna, þar sem við aldrei létum
bál slokna á meðan við vorum
þar. Dick var einvaldslconungur
í þessu í’íki og við þegnarnir og
litli korpórállinn okkar var ein-
valdskonungur við okkar hæfi:
Kátur, mildur og sanngjarn.
Hann leit á okkur sem jafn-
ingja og við hlýddum hverri
skipun hans fúslega og af glöðu
geði.
Þarna við brúna ræddum við
um atburði liðinna daga og það,
sem fram undan var. Eða — ef
svo bar undir — sátum við
þögulir við báhð, hver með shi-
ar hugleiðingar, vonbrigði og
vonir.
ELn þarna var kyrð og gott að
vera og í frístundum var kostur
einveru í skóginum, ef einhverj-
um okkar var einveru þörf. Og
þar var gnægð veiðidýra. Þeir,
sem ekki höfðu skyldustörfum
að gegna, reyndu sumir á stund-
um að komast í færi við þau, en
gekk misjafnlega, því að dýrin
voru frá á fæti og vör um sig.
Sumir okkar komust aldrei í
færi við dýr, enda fátt slyngra
veiðimanna í okkar hópi. Þar
má þó taka undan Lloyd skóg-
ai'mann frá Ontario, sem hlaut
auknefnið „VilMdýraveiðarinn“ *
um þessar mundir, er hann
lagði af velh dákind eina fríða.
Hefðum við dvahð þai’na um
langt skeið mundum við áreið-
anlega hafa lært ýmsar veiði-
nxannalistir af Lloyd. En þótt
fæstir okkar væru veiðimenn
nema að nafninu var okkur ó-
blandin ánægja í því, að vera á
vakki um skóginn.
JÓLAPÓSTUR Á
G AMLÁRSKV ÖLD.
Og riffiMnn tóku flestir með
í skógai'farir. Við kunnum því
allir hið besta að vera á þessum
afskekta og friðsæla stað. Endr-
um og eins fengum við póst og
það var á gamlárskveld, er við
höfðum fengið bréf og sending-
ar, sem komu alla leið frá Can-
ada, sem nú slcal sagt frá. Þetta
var jólapósturinn, dálítið á eftir
áætlun. Við vorum aldrei nema
tveir á verði í einu þama við
brxina. Og þetta kveld vorumvið
HMck þar.
* Sbr. söguna „í veiðilöndum
keisarans“. f leikslok, 2. útg.
1932.
9