Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Qupperneq 39

VlSIR
39
Ástin hefir skotið mér í hið
heilaga hjónaband í dag. Tala
við þig sednna.
D.
Anna las þetta stutta bréf aft-
ur og aftur. Hún trúði ekki sin-
um eigin augum. Davíð giftur.
Þetta hlaut að vera einhver
misskilningur. Samt var það
vist satt. En hvers vegna hafði
hann ckki sagt henni þetta fyr
en nú á sjálfum aðfangadegin-
um. Það var kuldalegt og ónær-
gætið. En hann hafði sjálfsagt
einhverja ástæðu fram að færa.
Hún vildi ekki ásaka hann, en
gerði það þó. Þetta myndu
verða einmanaleg jól; — pabbi
og mamma voru langt upp í
sveit, Davíð líka fjarri henni,
og svo þessi hræðilega rigning.
Anna hrökk upp af hugsun-
um sínum við það, að einhver
ávarpaði hana. Henni brá þeg-
ar hún sá að búðin var orðin
full af fólki. í fátinu stakk hún
bréfinu á milli blómanna sem
hún hafði verið að hagræða i
körfunni og fór svo að afgreiða.
Það sem eftir var dagsins var
látlaus ös. Anna hafði þvi eng-
an tíma til að hugsa um einka-
mál sín. Það var ekki fyr en
búið var að loka, að hún mundi
hvar hún hafði látið bréfið.
Dæmalaus aumingi gat hún
verið! Verri staður var ekki til
en fegursta blómakarfan í
versluninni! Hún flýtti sér að
borðinu og auðvitað var karfan
horfin.
Anna starði ráðalaus á auða
borðið. Hvað átti hún að gera?
Bréfið var falið á milli blóm-
anna. Miklar líkur voru til þess
að viðtakandi körfunnar rækist
á bréfið og læsi það. Og það
gat haft alvarlegar afleiðingar
í för með sér.
— Hver keypti körfuna, sem
stóð hérna? spurði hún Heiðu.
— Hvaða körfu?
— Æ — þú veist. Stóru
körfuna, sem kostaði tuttugu
og þrjár og fimtiu, sagði Anna
dálítið óþolinmóð i rómnum.
— Það veit eg ekki, góða
min. Eg hefi selt ótal körfur,
öllum hugsanlegum manneskj-
um. Og þó það ætti að drepa
mig, þá veit eg ekki hvað þær
heita, það veit heilög hamingj-
an.
— 0, hættu þessu þvaðri,
andvarpaði Anna. — Lina!
Seldir þú stóru körfuna, sem
stóð hérna?
— Bíðum nú við, sagði Lina,
um leið og hún ldpraði augun
saman og hallaði undir flatt til
þess að eiga hægara með að
hugsa.
9— Þú hlýtur að muua eftir
’ ' ’
GLEÐILEG JÓL! • Ullarvcrksmiðjan Framtíðin.

J .................................................................................................................................................................
GLEÐILEG JÓL!
Málning og járnvörur
kliiiliillliiiiilinillilkilftll Jklllll(llirilllllllllkYTiinj|laiiliák,iiii4||T
GLEÐILEG JÓL
og gott og farsælt nýlt ár, með þökk
fgrir það, sem er að líða.
SIGURÐUR KJARTANSSON.
GLEÐILEG JÓL!
Bókaversl. Þór. R. Þorlákssonar.
r-------------------------------------v
GLEÐILEG JÓL!
Ppottahúsið Grf/ta,
X
henni. Manstu ekki að við vor-
um einmitt að tala um það í
morgun, hvað hún væri falleg
og þú óskaðir, að þú fengir eina
slíka körfu frá einhverjum
leynilegum aðdáanda.
— Ó-jú — nú man eg það.
Hún kostaði tuttugu og þrjár
og fimtiu.
— Já.
— Eg seldi hana, — þvi mið-
ur. Lina andvarpaði mæðulega.
— Og það er ekki nokkur von
að eg sjái liana framar i lífinu.
Sá, sem keypti hana er víst
harðtrúlofaður.
—- Þekkirðu hann?
— O-já, ætli maður kannist
ekki við Daníel Guðmundsson
lögfræðing.
— Segirðu að hann heiti
Daníel? spurði Anna óttaslegin.
Verra gat það ekki verið. —
Undirskriftin á bréfinu var
bara D.
— Hann ætlar víst að gefa
kærustunni körfuna, í það
minsta bað hann mig fyrst að
senda körfuna til ungfrú Ingu
Péturs á Vesturmel. En svo
hætti hann við það, og bað mig
að senda hana á Suðurbraut
eitthvað. Hann ætlar auðvitað
að fara sjálfur með körfuna til
hennar, og það finst mér líka
rétt hjá honum. En hvað varð-
ar þig eiginlega um þetta?
í staðinn fyrir að svara, hljóp
Anna inn í fatageymsluna,
þreif kápu sína og þaut út, áð-
ur en Lina fengi ráðrúm fyrir
athugasemdir sínar.
— Hvað gengur að Önnu?
spurði Heiða. — Hún gerir
mann forvitinn?
— Veit ekki, spurðu blómst-
urpottinn þann arna frekar en
mig, sagði Lína og ypti öxlum.
Þegar Anna kom út, vafði
hún kápunni að sér, dró hatt-
inn dálitið niður í annan vang-
ann og hljóp svo af stað. Hún
hoppaði upp í strætisvagn, sem
í þcssu nam staðar á gatnamót-
um. Við Suðurbraut fór hún úr
bílnum og fann eftir dálitla
stund húsið, þar sem Daniel
lögfræðingur bjó. I því liún
studdi á dyrabjölluna kom ein-
hver hlaupandi upp tröppurnar
og staðnæmdist við hliðina á
Iienni.
Er hún leit við, sá hún mann
sianda við hliðina á sér. Það
var hár og karlmannlega vax-
inn ungur ’maður. Hárið, sem
gægðist framundan hattinum,
var svart og gljáandi, augun
dökk og biðjandi, nefið beinl,
munnurinn óvenju rjóður og
fagur, hakan hvöss.
Alt þetta sá Anna í einnt svip-
an og &n þess aS gera sér grein
fyrií ásteeðunni, flugu um huga