Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Qupperneq 43

VlSIR
43
SKUGGAMYNDIR HEIMA.
Flest börn, og jafnvel fullorðnir líka, hafa gaman, af að framleiða sín-
ar eigin myndir — skuggamyndir á vegg eða tjaldi. Þessar myndir get-
ið þið framleitt á vegginn með því að hreyfa fingurna á mismunandi
liátt. Þið getið búið til dýramyndir allskonar, hunda, ketti, fugla, svín
o. s. frv., og þið getið látið þau hreyfast eftir óskum, látið þau hreyfa
eyrun, leggja kollhúfur, opna munninn o. s. frv.
Reynið þið að líkja eftir þessum myndum, sein þið sjáið hérna.
Fáið þið reykjarpípuna han-s pabba ykkar Iánaða og búið þið til nefstóran
karl með barðastóran hatt. Og svo skuluð þið búa til kisur og allskonar
hunda. Þið getið reynt að búa til önnur og fleiri dýr en þið sjáið hérna,
eða búa til myndir af fólki og ýmsum munum. Þetta reynir á hug-
myndaauðgi ykltar, og auk þess getur verið skemlilegt að sjá skoplegar
rnyndir á veggnum ykkar, kannske myndir, sem þið hafið aldrei séð
áður og sjáið aldrei framar.
búi. Þá sagði hesturinn: „Nú
skaltu mylja niður þessa þrjá
brauðhleyfa svo að maurarnir
geti etið þá.“
„Hvers vegna?“ spurði Jose.
„Við þurfum þá handa sjálfum
okkur.“
„Fleygðu þeim,“ sagði hest-
urinn. „Það borgar sig altaf að
gera góðverk.“
Svo héldu þeir áfram leið
sinni og komu þar að, sem örn
sat fastur i gildru.
„Stígðu af baki,“ sagði hest-
urinn, „og frelsaðu vesalings
fuglinn."
„En verðum við ekki of lengi,
ef við stönsum?“ spurði Jose.
„Vertu alveg óhræddur,
gerðu eins og eg segi þér og
vertu aldrei þreyttur á að vera
öðrum fil lijálpar.“
Svo héldu þeir áfram uns þeir
komu á árhakka. Þar lá fiskur,
sem hafði kastast upp á bakk-
ann og var nú að reyna að kom-
ast út í strauminn aftur. „Farðu
af baki,“ sagði hesturinn,
„Taktu fiskinn og hjálpaðu
honum að komast út í ána.“
„Við megum ekki vera að
því,“ sagði Jose.
„Það er altaf tími til þess að
vera öðrum til lijálpar,“ sagói
livíti liesturinn, „láttu þér ald-
rei finnast, sem þú hafir ekki
tima til þess að gera góðverk.“
Stuttu síðar komu þeir að
stórum kastala, sem lá falinn
■ í frumskóginum. Þar var Bella-
Flor og var hún að gefa dúf
unum sínum korn.
„Bíddu nú við“, sagði hviti
hesturinn við Jose’. „Nú ætla eg
að hlaupa og sína listir mínar
svo Bella-Flor verði hrifin af
mér. Þá mun hún segja, að sig
langi til þess að fara á hak mér
og þú skalt bjóða henni það,
en eg mun prjóna og frýsa. Þá
mun hún verða lirædd, en þú
skalt segja að það sé af því, að
eg sé óvanur honum, og að eg
muni strax stillast, ef þú setjist
á bak hjá henni. Svo setjist þið
bæði á bak og þá tek eg sprett-
inn heim til hallarinnar.
Þetta fór nú alt eins og hest-
urinn hafði sagt. Þegar þau
voru komin af stað, sá Bella-
Flor, að hún hafði gengið i
gildru, en það var nú fullseint
séð. Þá henti hún vasaklútnum
sínum upp í stórt tré og bað
svo Jose að fara af baki og
klifra eftir honum.
„Á ákvörðunarstað okkar er
meira en nóg af vasaklútum“,
svaraði Jose.
Þá fóru þau yfir ána og lét
hún hringinn falla ofan í
strauminn og bað svo Jose að
ná í hann, en hann svaraði, að
á ákvörðunarstað þeirra væru
til fjölmargir hringir. Þá komu
þau að maurabúinu og
fleygði þá Bella-Flor úr korn-
skálinni og sagði við Jose, að
hún myndi vera honum mjög
þakklát, ef liann næði fyrir sig
í kornið. — „Á ákvörðunarstað
okkar er til meir en nóg af
korni,“ svaraði Jose.
Að lokum komu þau til hall-
arinnar, og varð konungurinn
mjög feginn að sjá aftur Bella-
Flor, sem hann var svo ást-
fanginn af.
En hún læsti sig inni í her-
bergi sínu og neitaði að opna.
Konungurinn skipaði henni að
opna, en hún neitaði og kvaðst
ekki opna herbergið fyrr en
henni væri færðir þeir hlutir,
sem hún hefði týnt á leiðinni.
„Það er ekkert annað fyrir
yður að gera, Jose“, sagði kon-
ungurinn. „Þér eruð sá eini, er
vilið um þessa hluti og þér
verðið því að fara og finna þá.
Og ef þér komið án þeirra verð-
ið þér hengdur.“
Vesalings Jose varð mjög
hryggur, þegar hann heyrði
þetta. Hann fór nú á fund hvíta
hestsins og sagði honum frá
þessu. Hesturinn sagði: „Vertu
ekki hræddur. Söðlaðu mig og
svo skulum við fara og finna
þá.“ — Þeir héldu nú áfram
ferðinni uns þeir komu að
maurabúinu. „Langar þig ekki
til þess að ná korninu?“ spurði
hesturinn. — „Jú, sannarlega,“
svaraði Jose. — „Þá skaltu kálla
á maurana og biðja þá að færa
þér kornið. Og ef þeir geta ekki
fundið það, þá munu þeir skila
þér aftur brauðinu, sem þú
gafst þeim.“
Og þannig fór það. Maurarn-
ir, sem voru mjög þakklátir
fyrir brauðið, færðu honum
kornið.
„Þarna sérðu,“ sagði hviti
hesturinn, að hver sem gerir
góðverk, uppsker fyr eða síðar
laun sín fyrir það.“
Næst komu þeir að ánni, sem
nú var i vexti og þess vegna
mjög gruggug. — „Hvernig á
eg að fara að þvi að ná hringn-
um upp úr þessari djúpu á,
sem er svo kolmórauð, að eg
get ekki séð i botn og þar að
auki liefi eg ekki liugmynd um,
hvar Bella-Flor hefir kastað
hringnum ?“
„Vertu ekki áhyggjufullur,"
svaraði hesturinn. „Kallaðu á
fiskinn, sjem þú bjargaðir og
hann mun ná honum fyrir þig.“
— Jose gerði það og fiskurinn
stakk sér og kom upp aftur
með hringinn í munninum og
vaggaði hreykinn uggunum, á-
nægður yfir því að hafa getað
sýnt þakklæti sitt.
Að lokum komu þeir að
trénu, þar sem vasaklútur
Bella-Flor blakti í efstu grein-
unum. — „Hvernig get eg náð
þessum vasaklút?“ spurði Jose.
„Til þess að ná honum myndi
eg þurfa að hafa stigann hans
.Takobs.“
„Ve'rtu ekki áhyggjufullur,“
sagði hvíti hesturinn. „Iiallaðu
á örninn, sem þú bjargaðir úr
gildru veiðimannsins og hann
mun ná honum fyrir þig.“ —
Jose gerði eins og hesturinn
sagði honum. Hann kallaði á
örninn og hann sótti vasaklút-
inn og fékk Jose hann, en þakk-
lætið Ijómaði í flugsúg hans, er
liann livarf burt.
.Tose var ákaflega glaður yf-
ir, hve vel þetta hafði gengið
og snéri nú heimleiðis til Iiall-
arinnar. — En þegar Bella-Flor
voru sýndir hlutirnir, þá sagði
hún, að hún kæmi ekki út úr
herberginu fyr en sá, er hefði
rænt henni, hefði verið hrend-
ur lifandi, já, steiktur í oliu.
Konungurinn var það mikið
illmenni, að hann samþykti
þetta og sagði við .Tose, að það
væri engin önnur leið fyrir
liendi, liann yrði að brennast.
Jose fór hryggur á fund hvíta
liestsins og sagði honum hvað
nú stæði fyrir dyrum.
„Vertu óhræddur,“ sagði
hesturinn, „Nú skaltu söðla mig
og hleypa svo hratt að eg löð-
ursvitni, og þá skaltu þvo lik-
ama þinn upp úr svitanum, og
þá mun það ekke'rt saka þig,