Tíminn Sunnudagsblað - 04.03.1962, Blaðsíða 20

— Hver er þessi undarlegi maður?
Eg tók eftir, að Júlían Mastakovitsj
liristi höfuðið tortryggnislega, þegar
gestgjafinn svaraði honum.
Hláturinn sauð niðri í mér, þegar
ég gelck á eftir þeim inn í salinn.
Þar sá ég, að þessi áhrifamikli maður
talaði af mikilli hrifningu við konu,
sem hafði rétt í þessu verið kynnt
fyrir honum. Hún hélt i hönd litlu
stúlkunnar, sem hann hafði verið að
tala við í garðs-kálanum skömmu áður.
Hann átti ikki nógu sterk orð til
þess að lýsa fegurð barnsins, yndis-
leika, gáfum og framkomu. Hann jós
skjallyrðum yfir móðurina, sern hlust
aði á hann með andakt og tár í aug-
um. Gestgjafinn naut einnig þessar-
ar gleði og allir gestirnir tóku þátt
í herini. Börnunum var bannað að
leika sér á meðan samræðurnar fóru
fram, svo að þau trufluðu ekki. And-
rúmsloftið var fyllt lotningu. Síðar
heyrði ég móðurina, sem var djúpt
snortin af orðum Júlían Mastakovitsj,
biðja hann að gera sér þann einstaka
heiður að heiðra heimili hennar með
nærveru sinni. Og hve hræsnislaus
var ekki hrifning Júlíans Mastakov-
itsj, þegar hann tók á móti þessu
boði! Gestirnir dreifðust um salinn,
svo sem góðir siðir buðu, og kepptust
við að bera lof á vínsalafrúna og vín-
salann og litlu dóttur þeirra, en þó
einkum og sérstaklega Júlían Masta-
kovitsj.
— Er þessi herramaður kvæntur?
spurði ég mann, sem stóð við hlið
ina á mér.
Júlían Mastakovitsj rak mi.g í gegn
með eituryddum augunum.
HEILAGUR JÚAN
Til eru margar sagnir um hluti,
sem allt í einu urðu óbærilega þung-
ir. Hér á landi eru slíkar sagnir eink
um bundnar við lík, sem átti að færa
til greftrunar, en gerðust svo þung á
miðri leið. að þeim varð ekki lengra
komið.
Fyrir tæpum tveimur áratugum á
atburður af þessu tagi að hafa gerzt
í bænum San Júan Parangarikútíró í
Mexikó.
Hinn 14. dag marzmánaðar árið
1943 hófst eldgos á engi einú við bæ-
inn. Gosstrókurinn stóð fimm hundr-
uð metra í loft upp, og vikri og gos-
efnum rigndi yfir hús og akra í ná-
grenninu. Bæjarbúar lögðu á flótta
meö það, sem þeir gátu með sér flutt,
og presturinn fékk sér til hjálpar
nokkra menn, sem hann ætlaði að láta
flytja á brott tvær líkneskjur úr kirkj
unni. Líkneskjur þessar voru úr tré,
og táknaði önnur frelsarann, en hin
heilagan Júan de la Kolkas.
Líkneskjurnar vógu tæp hundrað
— Nei, svaraði maðurinn, felmtri
sleginn vegna jskammfeilni minnar.
Fyrir skömmu varð mér gengið
fram hjá NevskijJkirkjunni. Fólks-
fjöldinn og hinir mörgu vagnar drógu
að sér athygli mína. Eg heyrði ein-
hvern nefna orðið „brúðkaup“. Dag-
urinn var myrkur og kaldur. — Eg
ruddi mér braut í gegnum þvöguna
og kornst inn í kirkjuna og sá brúð-
gumann, lítinn, bústinn og uppstrok-
inn mann. Hann tiplaði fram og aftur
og gaf skipanir sínar. Skömmu síð-
ar var hrópað að brúðurin væri að
koma. Um leið sá ég töfrandi fagra
stúlku, sem var í blóma æsku sinnar.
En hún var föl og sorgbitin, horfði
fjarrænum augum fram fyrir sig og
augu hennar voru rauð eins og hún
hefði nýlega grátið. Höfðingleg festa
andlitsdráttanna gæddu fegurð henn-
ar djúpr'i alvöru, en í gegnum svip-
festuna og höfðinglegt yfirbragð henn^
ar lýsti barnslegt sakleysi, sem var
í senn ráðvillt og magnvana, líkt og
þögul bæn um miskunn.
Það var sagt, að hún væri tæpra
sextán ára. — Þegar ég aðgætti brúð
gumann nánar, þekkti ég þar Júlían
Mastakovitsj, sem ég hafði ekki séð
í fimm ár. Og þegar ég leit aftur á
brúðina .... Guð minn góður! —
Eg flýtti mér sem ég mátti út úr
kirkjunni. Eg heyrði fólkið umhverfis
mig skrafa um að brúðurin væri for-
rík, hefði fengið fimm hundruð þús-
und rúblur í heimanmund og svo
mikið af vasapeningum ....
— Reikningsdæmið stenzt sem sagt,
hugsaði ég og ruddist úr þvögunni
út á götuna.
OG FRELSARINN
pund, hvor um sig, og átti að vera
auðvelt að bera þær brott. Allt fór
líka að vonum, þar til mennirnir
komu með þær út úr kirkjudyi'unum.
Þá gerðust þær skyndilega svo þung-
ar, að kalla varð á fleiri menn til
hjálpar.
Mennirnir stauluðust áfram með þær
frá kirkjunni. En nú er ekki að orð-
lengja það: Líkneskjurnar virtust sí-
fellt verða þyngri og ómeðfærilegri,
og stoðaði ekki, þótt fleiri kæmu til.
Að lokum gátu sex menn ekki lyft
þeim úr grasi. Sveittir og móðir gáf-
ust þeir upp.
Presturinn lagðist nú á bæn. Allt í
einu spratt hann á fætur, sneri sér í
átt til kirkjunnar, laut yfir líkneskj-
una af frelsaranum, er sex menn
höfðu ekki valdið fyrir stundarkorni,
og hóf hana í fang sér, einn og hjálp-
arlaust. Hann skipaði svo fyrir, að lík
neskjurnar skyldu bornar inn í kirkj-
una aftur. Og það var ekki að sök-
um að spyrja: Burðarmennirnir íundu
Rætt vi®
Kristján Seirmundsson
Framhald af 29. síðu.
— Þú sagðir, að maginn á mávin-
um væri fullur af viðarull.
— Já, ég stoppa með viðarull. Mað
ur lætur hana fyrst í ofurlítinn raka
og mótar hana svo í hendi sér í sam-
ræmi við lögunina á kjöti skepnunn-
ar. Stærðin og lögunin verður að vera
nákvæmlega sú sama.
Kristján tekur hamp af borðinu og
treður í heilabú rottunnar.
— Hún hugsar ekki mikið með
þessu.
— Nei, segir Kristján. — Það er
ekki gott að hafa hamp í heila stað.
Eg nota hamp í hálsinn og höfuðið
og læi'in líka. Vírinn, sem kemur upp
í gegnum hálsinn í mænugatið, fær
íestingu í hampinum, sem búið er að
troða í hausinn. En baðmull er notuð
til þess að stoppa hingað og þang-
að í fuglinum, til dæmis hausinn og
vængina. Svo notar maður auðvitað
alls konar sverleika af vírum, bæði
í stél og til þess að halda vængjun-
um föstum og í fætur og háls, — og
alls konar prjóna og nálar til þess að
sauma með, því að ekki getur maður
notaö saumamaskínuna.
— Hvenær byrjaðirðu að stoppa?
— Það var víst 1930. Eg lærði mest
af bókum. En það er eitt, sem ekki
er hægt að læra af öðrum en sjálf-
um sér. Það er að blása lífi í íugl-
inn. Það verður að koma innan frá.
Það er hægt að kenna allt nema það.
Maður verður að velja fuglinum þær
stellingar, sem eðlilegar eru og líf-
rænar.
— Þess vegna gapir mávurinn?
— Já, ég valdi þessa stellingu, af
því að hún er lífræn.
— Hvernig iestirðu augun?
— Þau eru bara sett í augnatótt-
ina. Augnahvarmarnir harðna utan
um tóttina og halda augunum föstum.
Það er erfitt að fá augu núna, segir
Kristján og opnar skúffur, sem eru
fullar af augum, grænum, gulum,
biúnum, bláum, sem skoppa fram og
aftur í skúffunum, líkt og þau séu
að leita sér að tóttum
— Það var gamall maður í Eng-
landi, sem bjó þessi til, en nú er
hann dáinn. Hann hafði góð augu, seg
ir hann og lokar skúffunum með aug-
unum.
— Þetta verður liklegast myndar-
legasta rotta, bætir hann við og setur
viðarull í magann á rottunni.
Birgir.
hvernig þær léttust við hvert skref,
sem þeir stigu í átt til kirkjunnar.
Frásögn af þessu, vottfest af prest-
inum og söfnuði hans, birtist í blöð-
um í Mexikó.
44
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÍ)