Tíminn Sunnudagsblað - 07.10.1962, Blaðsíða 10

Hjörltifshöfði er allstórt fjall eins og greintlega sést á myr.dinni. Hann rís upp úr svörtum sandinum líkt og eyja úr
hafi. Eitt sinn gnauðaði sjórinn við bergrætur hans, en Kötluhlaup og árframburður hafa skilið hann frá sjónum. —
Aila daga hvítfyssandi öldur að söndunum, og fremst á höfðanum, aðeins tíu faðma frá bergbrúninni, stendur
ibúðarhúsið og horfir móti hafi, veðri og vindum. (Ljósmynd: Lars Björk).
Kötlu, flóðið fer sitt hvorum megin
við Höfðann. Maður gleymir aldrei
Kötlugosinu, meðan nokkur skíma er í
manni. Eg var þá kjötmatsmaður í
Vík. Vélbátar frá Vestmannaeyjum
voru í höfninni að iesta kjöt, þegar
við sáum flóðið koma eftir söndun-
um. Þeir léttu sem skjótast, og engu
mátti muna, að síðustu bátarnir lentu
upp í urðinni austan við Reynisfjáll
þegar flóðbylgjan kom. — Það var
stórkostlegt að horfa á fl'óðið koma
niður sandaija. Það klippti sandinn
á undan sér og göslaði áfram eins og
brimalda og bar með sér ægilega
jaka.
Einn daginn fórum við tveir ríð-
andi og ætluðum upp í Heiðarétt,
sem er almenningur Hvammshrepps-
búa. Það var hábjartur dagur og heið
skír himinn. En allt í einu sáum við
öskuélið koma á móti okkur. Það var
eins og svartur veggur. Við snérum
strax við og vorum komnir upp
á upphleypta veginn, þegar það skall
á okkur. Svo syart var það, að hest-
arnir gátu ekki haldið veginum. Við
urðum að' fara af baki og þreifa veg-
inn. Á kafla var enginn vegur, en við
gátum áttað okkur á hallanum. Við
heyrðum féð jarma þessi ósköp, og
það rakst á okkur í hríðinni, því að
það sá ekkert frá sér. Þetta hélzt i
tvo, þrjá tíma, en svo kom heiðríkj-
an aftur í ljós.
Jæja, hafðirðu heyrt, að það væri
reimt á Hjörleifshöfða? Hver sagði
þér það? — Eg hafði ekki ætlað að
segja neitt frá því. En þú ert auð-.
vitað að drepast úr forvitni. Eg hugsa
iíka, að þeim sé alveg sama, þótt ég
segi frá því.
Eg var eiginlega ekki trúaður á
þetta, og hafði aldrei orðið var við
neitt fyrr. éað byrjaði með því, að
eldri krakkinn okkar varð einhvers
áskynja. Hann var ekki nema á
þriðja ári þá. Við hjónin höfðum far-
ið út í fjós að mjólka, en systir kon-
unnar minnar og sextán ára piltur
voru hjá krökkunum inni í bæ. Dreng-
urinn var í svefnherberginu í vest-
urenda hússins, og það var opið fram
í baðstofuna. Þau sátu í bað-
stofunni og vita ekki fyrr
en strákurinn rekur upp hljóð' og
skælir þindarlaust. Hann skalf allur
og nötraði, og þau héldu, að hann
væri orðinn mikið veikur. Hann róað-
ist þó, en var alltaf að hoifa inn í
herbergið. Okkur tókst að fá upp úr
honum, að hann væri hræddur við
stóra manninn með stóra skeggið,
sem sæti i stólnum við gluggann.
Við tókum þetta svo sem ekki al-
varlega, en seinna fórum við að heyra
högg og undirgang. Hávaðinn var
venjulega ekki mikill til að byrja
með, en jókst svo, þegar á leið. Okk-
ur virtist hann vera í eldhúsinu eða
stofunum niðri, en fólkið svaf allt
uþpi. Þetta á'gerðist, eftir því sem
við vorum lengur. Það var að vísu
ekki eins oft, sem við heyrðum þetta
á seinni hluta veru okkar í Höfð'an-
um og verið hafði í byrjun, en þeim
mun magnaðra var það. Stundum var
eins og hrossastóð væri rekið í kiing-
um bæinn, undirgangurinn var svo
mikill, að húsið nötraði. — Eg sá
-áldrei neitt, en Áslaug, konan mín,
sá oft ýmsu bregða fyrir glugga, sem
sneri út í sund, sem var á milR
bæjarins og útihúsa, — qkki síður á
björtum degi. Það bar mest á þessn
á veturna, en við heyrðum stundum
dangl á sumrin líka.
Jú, ég/get svo sem sagt þér ýmis-
legt af því. — Það var rétt í byrjun
fýlatimans, þegar sautján vikur voru
af sumri, að ég fór út yfir sand heim
á Bólstað að sækja mann til þess að
hjálpa mér við fýlinn. Eg fór síðdeg-
73r
T 1 M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ