Tíminn Sunnudagsblað - 07.10.1962, Blaðsíða 11

is og ætlaffi að vera kominn heim
um hátt mál. Eg átti gráan hund, stór-
an, sem ég hafði með mér. Þá var
heima, fyrir utan konuna mína og
hörnin, kaupakona og stúlkubarn,
sem bróðir minn átti. Fólkið háttaði
á venjulegum tíma. En þegar það
er í þann veginn að sofna, heyrir það
að riðið er í hlaðið. Segir þá við
hvert annað, að nú séum við að koma.
Það heyrir, að gengið er inn í eldhús-
ið og inn í búrið, þar sem maðurinn
var geymdur handa okkur. Og svo
heyrir það, að hundurinn £er að
skarka í diskinum sínum, en diskur-
inn var emeleraður og á steyptu gólfi
í ganginum, svo að talsvert heyrðist,
þegar hundurinn gæddi sér á matn-
um. Fólkið heyrir okkur ekkert tala
saman og er hissa á því, að við kom-
um ekki upp. Það sér þá, að þetta
getur ekki verið annað en „gamla
vitleysan" og sofnar út frá því. —
Vaknar svo við það aftur, að við er-
um að ríða í hlaðið og heyrir okk-
um fara í eldhúsið og hundinn að
diskinum. En hundurinn var allan
tímann með okkur og húsið lokað,
svo að það ga? ekki verið hann í fyrra
skiptið.
Það var líka einu sinni, að ég varð
að fara ofan, því að ég heyrði bar
ið og bióst við, að væru komnir gest-
ir. Eg vaknaði við það, áð mér heyrð
ist bæði barið og kallað til mín með
nafni. Eg fór til dyra og gekk allt í
kringum húsiff, en varð ekki var við
neinn. Þá fór ég upp aftur og lagði
mig til svefns. Rétt þegar ég er að
festa blund er aftur kallað og barjð,
enn þá hærra og gleggra en áður. Eg
fór þá ofan, en allt fór á sömu leið,
enginn maður sjáanlegur. Þegar ég
var kominn upp aftur, var barið í
þriðja sinn, og var ég þá glað'vakandi.
Eg hugsa, að ef til vill sé eitthvað
að í bænum eða útihúsunum og þetta
sé viðvörun frá einhverxi góðri vætti,
klæddi mig og gætti í alla króka og
kima, en allt var í stakasta lagi. Þá
lagði ég mig til svefns aftur og varð
einskis var.
Einna harkalegastur var atgangur-
inn eitt sinn, þegar ég var staddur úti
í Vík. Það var um vetrartíma. Von
var á mér heim um kvöldið, og við
Áslaug og ég höfðum komið okkur
saman um, as ég skylúi kalla á glugg
ann, þegar ég kæmi. Fólkið sofnar
nú, en um nóttina vaknar Áslaug við
það, að henni heyrist ég vera að
koma. Hún heyrði barið, en þar sem
ég kom ekki á gluggann. eins og ég
var vanur, sinnti hún þessu ekkert.
Svo hagar til, að við austurgaflinn á
húsinu er skúr fastur, en á gaflinum
er gluggi. Hún heyrir, að komið er
upp á skúrinn og barið á gluggann og
gaflinn svo harkalega, að henni fannst
sem eitthvað hlyti að láta undan.
Svona gekk þetta lengi, að djöflazt
var ýmist á giugganum effa gaflinum.
Það setti óhug að henni við þetta og
hvarflaði að henni að' vekja sextán
ára pilt, sem var hjá okkur, en þar
sem hún vissi, að hann var myrkfæl-
inn, hætti hún við það. En ekki festi
hún blund fyrr en ég kom heim, en
þá- var þetta um garð gengið,
Nei, hún var ómyrkfælin og kjörk-
uð, en þetta gat stundum verið dá-
lítið' óþægilegt. Einu sinni var hún
til dæmis að sækja mat niður í kjall-
arann, en hann var þiljaður í tvennt,
austur- og vesturhluta og gengið um
stiga upp í ytri gang úr austurkjall-
aranum. Hún sá þá mann koma úr
vesturkjallaranum, ganga þvert yfir
og austur fyrir stigann og hverfa þar
inn í skot. Henni hrá. hörfaði af'ur
og upp. Samt vildi hún ekki una við
svo búið og fór aftur niður og sótti
það, sem hana vantað'i og varð einskis
vör. Hún hafði séð manninn greini-
lega. Þetta var eldri maður og bún-
ingurinn ekki forn. — Nei, það var
áreiðanlega enginn í litklæðum
Gestir urðu yfirleitt ekki varir við
þetta, en þó man ég eftir. að vinur
minn einn, Kjartan Leifur, sem ver-
ið hafði áður að Hjörleifshöfða hjá
Framhald á 7*7 síðu.
i ■
■ r
ipppgij
t •-
.......
r- i
Reynisfiall séð af hafi. Til vinstri er Mýrdalsjökull. Á miðri myndinni er Reynishverfi, og þar er bærinn Reynir, þar
sem Brynjólfur ólst upp. Barn að aldri seig hann eftir fýl í fjallið, en faðir hans var frábær fjallamaður, kleif meðal
annars Reynisdranga og setti þar festi og hafðl þó fýlaklöppu og háf með sér upp, en drangurinn var talinn nær
ókleifur. (Ljósmynd: Lars Björk).
1ÍMINN
SUNNUDAGSBLAÐ
731