Tíminn Sunnudagsblað - 07.10.1962, Blaðsíða 13

öðru en að hér vilji menn búa og
una glaðir lífi. Hvar skal byrja, hvar
skal standa, spyr gesturinn, sem hér
hefur aðeins skamma dvöl, en af öll-
um stórmerkjunum lét ég nægja að
skoða hina miklu og frægu listahöll,
sem Frank Lloyd Wright teiknaði.
Guggenheim-safnið Húsið er furðu-
verk, en vel get ég skilið, að ekki
séu allir jafnhrifnir af því sem safn-
'hyggingu. Húsið er allt of áhrifamikið
* sjálfu sér til þess að geta þjónað
öðrum listaverkum. en safnbygging
er til safngripanna vegna, en ekki
sjálfrar sín. Að minnsta kosti má
hún ekki vera svo frek, að hún dragi
aUa athyglina að sjálfri sér og frá
verkunum, sem hún hýsir. Guggen-
heim-safnið er ekki saklaust af því,
°g ég er víst áreiðanlega ekki fyrsti
uiaðurinn, sem sér það eða hefur
orð á því.
Til Gander
Engar beinar flugsamgöngur eru
mUli New York og Gander. Var því
ekki um annað að gera fyrir okkur
^iórmenningana en að fara krókaleið.
■^■ula dags laugardagsins 14. júlí fór-
U|u við með allt okkar hafurtask á
ý!na miklu flugstöð i Idlewilde, bún-
!r uauðsynlegum farseðlum. Komumst
Vlð klakklaust, en harla sveittir og
®óðir, gegnum hina ægilegu mann-
Pröng á flugstöðinni um borð í risa-
®tóra flugvél, sem flaug með okkur
amiðis til Montreal í Kanada. Þar
Var veður gott, en ekki mjög bjart,
°S fengum við ekki nema litla nasa-
sjón af því Aiikla landi. Tveggja tíma
bið var fyrirhuguð í Montreal og gát-
um við ekki gefið okkur tóm til að
fara inn í borgina, en þess í stað
skoðuðum við hina gífurlegu og geysi-
fögru flugstöð, sem tekur held ég
flestu fram að nýtízkulegum glæsileik
af því, sem ég hef séð. Flugstöðvar
víða um lönd eru að verða einhver
myndarlegustu stórhýsi borganna, og
er engu líkara en talsverð keppni sé
milli landa og þjóða á þessu sviði.
Það er heldur engin furða, því að á
flugstöðvarnar koma allra þjóða
merin, og oft er það eina kynning
þeirra af viðkomandi landi. Enginn
verður fyrir vonbrigðum af flugstöð-
inni í MonljTeal, en þegar við komum
til Gander. blasti þar við önnur glæsi-
byggingin frá, og er sá staður mörg-
um íslendingum kunnur. Nú ætla
Loftleiðir að fara að reisa nýtízku
flugstöð í Reykjavík og satt að segja
er kominn tími til þess. Þarf ekki að
efa, að félagið muni leggja metnað
sinn í að vanda til þeirrar byggingar,
þótt stærðinni verði sjálfsagt þröng-
ar skorður seltar.
Síðari hluta dags lögðum við upp
frá Montreal og flugum austur á bóg-
inn. Komum við til Fredricton í Nýju
Brúnsvík eftir tveggja stunda flug og
var þá orðið mjög lágskýjað, þótt
þokulaust væri á jörðu niðri. Þarna
höfðum við skamma viðdvöl, sem
einu gilti, því að skömmu síðar fór
að rigna, og höfðum við ekki sýn til
landsins. Næsti áfangastaður var
Halifax á Nova Scotia, og seig enn á
ógæfuhlið með veður, og sáum við |
varla bæinn fyrir þoku. í Halifax er I
ein af þessum stórkostlegu flugstöðv- |
um, en þó er bærinn fremur lítill,
ekki nema um 90 þúsund íbúar. Og
áfram var haldið í áföngum. Var næst
lent í Sydney, og hafði þá enn aukið
þokuna, svo að ekki sá handaskil.
Vorum við óratím-i að svamla í þok-
unni, eftir að Dúið var að láta okkur
spenna beltin, og var ekki meira en
svo, að mönnum þætti gaman að slíku.
Átti ég alltaf von á, að nú sæi þá og
þegar til flugvallarins, en svo fór þó,
að ég vissi exki fyrri til en vélin
hlassaði sér niður á völlinn, og hef
ég aldrei verið með í slíkri þokulend-
ingu. En ekki virtist mönnum blöskra
þetta neitt, og rétt á eftir okkar vél
þrúgaðist önnur heljarstór flugvél
niður úr þokunni, eins og ekkert
væri.
í Sydney höfðum við skamma dvöl
eins og á hinum stöðunum, og var
síðan flogið upp í þokuna og upp úr
henni, og blasti þá við ægifögur sjón,
skýjahjúpurinn eins og sæi yfir snævi
þakið, fjöllótt land, en sól að síga
undir sjóndeildarhring í vestri, því
að nú var komið kvöld. Flogið var
hér um bil beint i norður yfir Cabot-
sund og lent í Stephenville á suð-
vestanverðu Nýfundnalandi. Sá mað-
ur eftir að yfirgefa dýrðina ofar skýj-
um og stinga sér niður í niflsvarta
þokuna, en nú brá svo við, að í
Stephenville var bjart og gott veður,
og þótti okkur það mikil og góð við-
brigði. Svalur andvari bærðist og
heimalegt um að litast. Maður nokkur
sem ég hafði talað dálítið við á leið-
inni, dró andann djúpt af sýnilegri
velþóknun.
„Nú erum við komnir í gott land“,
sagði hann. „Hér er gott að vera, og
hér er gott fólk. Þið skulið sanna það,
piltar, að hér er fólkið vinir ykkar,
en ekki óvinir“
Þessi maður var Nýfundlendingur
að uppruna, en hafði ungur flutzt
til Kanada. Nú var hann að fara heim
í frí eftir fimmtán ár, með konu sína
og son. Þótti okkur þessi maður mæla
allvel, enda áttum við eftir að sanna,
að hann sagði ekki ofsögum af góð-
semi fólks í þessu landi. Og nú var
aðeins einn áfangi eftir. Eftir rúm-
lega hálfs tíma flug yfir landið þvert
lentum við í Gander, og var þá komið
undir miðnætti. í Gander er allt risa-
stórt í sniðum og þægilegt aðkomu. .
Sagt er, að Gander sé stærsti flug-
völlur í Kanada og átti víst að verða
mikil miðstöð. En framvinda flug-
málanna hefur að töluverðu leyti
kippt fótunum undan þeim fyrirætl-
unum, sem menn höfðu um þennan
stað, og gott ef hann er ekki orðinn
eins konar vandræðabarn. Einhvern
veginn skildist mér það. En gott var
þangað að koma, og fengum við
t ?33j
pyrstu
kynnln af norðanverðu Ný'fundnalandi voru fremur kuldaleg — úlpuveður.
T í M
I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
NÝFUNDNALANM I.