Tíminn Sunnudagsblað - 27.01.1963, Blaðsíða 5

ósvífinn nágranna. Hann var ama-
samur við skepnur annarra, frekur
til fanga á rekafjörunni á Sigríðar-
staðasandi og ásælinn um beit og
aðrar landsnytjar, refjóttur í viðskipt
um, en bráður og heiftúðugur, ef á
móti honum var staðið. Fór hann
sínu fram, þótt hann væri staðinn að
verki, og svaraði illu til ef hann var
krafinn um bætur. Hann vilaði jafn-
vel ekki fyrir sér að halda tveimur
marsvínum, sem rak á Sigríðarstaða
sand, þótt við sjálfan Björn Ólafsson
á Þingeyrum væri að etja.
í slíkum sennum bar það iðulega
við, að Þorvaldur værj með óþægi-
legum orðum minntur á hvarf skip-
stjórans á Hákarlinum og peninga
þá, sem hann átti ag hafa undir
höndum.
Vig fáa áttj þó Þorvaldur vmeiri
skærur en Jón Arngrímsson, kotung
einn, sem um þessar mundir flosnaði
upp frá Kistu. Skorti ekki ill orð og
dylgjur, þegar þeim laust saman, og
stundum lét Þorvaldur hendur skipta
og kné fylgja kviði, enda átti hann
góða vígstöðu, því að Jón var lítill
vexti. Voru margar sögur af þeirra
viðskiptum.
Eitt sinn sat Jón á þröskuldi á Sig-
ríðarstöðum, er Guðrún Jónsdóttir,
kona Þorvalds, kom heim af kvium
með lamb í fangi. Spurði hún Jón
hvort hann vildi kaupa lambið, en
hann hafnaði boðinu. Þá sagði Þor-
valdur, sem var nærstaddur:
„Hver andskotinn heidurðu, að
vilji selja þér lamb?“
Jón sagðist sízt af öllu vilja eiga
skipti við hann. Greip þá Þorvaldur
skaröxi og reiddi til höggs við Jón.
í sömu svifum kom Guðrún aftan að
honum, náði öxinni og hljóp brott
meg hana. Tókust þeir þá grannam-
ir síðan á í bæjardyrunum. Ruddust
báðir út samtímis og brutu við það
dyraumbúnaðinn. Réðst Þorvaldur að
gestinum með hnefahöggum þar á
hlaðinu, en Jón galt í líkri mynt,
þótt minni væri fyrir sér, enda hafði
hann svipu að vopni.
Þrátt fyrir slíkar sennur áttu þeir
viðskipti sín á milli. Þetta sama ár
hafði Jón fengið Ieyfi Þorvalds til
hrísrifs á svonefndum Bárum við
Sigríðarstaðavatn. Þegar Jón hafði
hrísið, fór hann þangað með kven-
mann til þess að binda það, og hafði
tvo hesta undir reiðingi. Maður frá
Hrísakoti kom í hrísmóann með torf-
ljá, er hann hafði sótt að Ásbjarnan*
nesi. Tóku þeir Jón tal saman, og
lagði maðurinn torfljáinn á þúíu. f
þessum svi’fum ber Þorvald að. Geng-
ur hann að einni hrísbyrði og segir,
að þetta séu engar klyfjar. Jóni þótti
sér brugðið um ónytjungsskap.
,,Það er ekki von“, sagði hann.
„Hestarnir eru ekki miklir gripir,
sem eiga að bera, og maðurinn ekki
mikill til að láta upp“.
Þorvaldur vék þá að því, hvers
vegna Jón hefði ekki komið til
sín með borgun fyrir hrísrifið, og
talaði af nokkrum þjósti. Tók hann
um leig upp torfljáinn og vingsaði
honum í kringum sig. Jókst þref
þeirra orð af orði, unz Jón sagði, að
hann skyldi „passa upp á hundinn,
sem hann létj oftast fara með sér“.
„Hann Snepii“, svaraði Þorvaldur.
,,Það er von þú talir um hann Snep-
il“.
„Það er ekki svo ag skilja“, anzaði
Jón. „Hann svo sem gengur nær þér“.
Þorvaldur skildí þegar, livað hinn
var að fara og skundaði að því sinni
þegjandi burt.
Enn var það einu sinni, að þá
og bónda, sem kom á rauðu vesti í Þorgrímsstaðarétt
TÍMINN - SUNXUDAGSBLIÐ
77