Tíminn Sunnudagsblað - 27.01.1963, Blaðsíða 7

Úr Vesfurhópi.
(Ljósmynd: Þorsteinn Jósepsson).
viðurvist votta í þessa kistu, ef hann
ættj ekki afturkvæmt frá Stóru-Giljá,
taka það úr henni, er hann vísaði
honum til, og innsigla hana síðan.
Eftir mikla eftirgangsmunj Þor-
valds fór svo, að Gísli gaf togun á að
fara með honum, ef Bjarni í Ásbjarn
arnesi fengist einnig til ferðarinnar.
Varð það svo ofan á, að þeir riðu báð
ir með honum að Giljá.
Það voru ófagrar sögur, sem Guðrún
hafði sagt á sýslumannsheimilinu,
svo sem Þorvaldur gat sér ti'l, enda
hefur hann bezt vitað, hvað á und-
an var gengið. Gamla konan duldi
það ekki, að hún var svelt og hrak-
yrt af syni sínum og tengdadóttur,
kölluð kerlingarfjandinn og bölv-
uð eða andskotans kerlingin. Og i
ofanálag á slíkt viðmót bar hún
það á Þorvald, að hann legði á sig
hendur. Einkum hafði hann þó geng-
ið nærr; henni einu sinni, er hann
tók fyrir kverkar henni heldur ó-
þyrmilega. Kvaðst hún þá hafa séð
fulla tvísýnu á, að hún slyppi lifandi
úr greipum hans.
Gestunum var því ekki beinlínis
fagnað, er þeir komu að Stóru-Giljá.
Sigurður sýslumaður bauð þeim þó til
stofu, en er þangað var komið, veitti
hann Þorvaldj þungar átölur fyrir
meðferðina á gömlu konunni. Snar-
aðist hann áíðan brott, en Ingibjörg
kona hans, hélt áfram að lesa Þor-
valdi pistilinn. Samt kvaðst hún
hafa lagt honum líknaryrði við mann
sinn, þótt ekki væri hann þess mak-
legur. Rak hún hann síðan til bað-
stofu, þar sem ‘ móðir hans hafðist
við, og skipaði honum að ’biðja hana
fyrirgefningar. Ekki mun hann þó
hafa verið óðfús til þess, en svo er
samt að sjá, að hann hafi um síðir
gert það úti á Maðinu á Giljá, þegar
gamla konan var búin til heimferðar
með honum.
Mikinn grát setti að Guðrúnu
gömlu, þegar farið var að tala utan
að því við hana, að hún hyrfi aftur
heim að Sigríðarstöðum. Þrábað hún
sýslumannshjónin að hlífa sér við
því. Þó lét hún að síðustu til leiðast
með mikilli nauðung eftir langar for
tölur, enda hafðj Þorvaldur þá heit-
ið sýslumanni að koma henni fyrir
hið bráðasta á öðru heimiii.
Engar efndir urðu þó á þessu. Þótt-
ist Þorvaldur hafa beðið fjóra bænd-
ur fyrir hana, en enginn viljað við
henni taka. Hírðist hún þvi á Sig-
ríðarstöðum eftir þetta og dó þar að
lokum í mikilli eymd.
XVI.
Vorið 1809 var nokkuð sóttfellt í
Vesturhópi. Lagðist þá Guðrún hús-
freyja á Sigríðarstöðum sjúk. Elnaði
henni brátt sóttin, og varð þetta henn
ar banalega. Hún andaðist milli hjúa
skildaga og fardaga.
Þorvaldur fékk nú til bús með sér
unga ekkju, Guðrúnu Einarsdóttur,
Bergssonar, og gekk að eiga hana ár-
ið eftir. Var það flestra mál, að hún
bætti um margt hjá Þorvaldi og
lægði tíðum skapofsa hans, þótt einn
ig kæmi fyrir, að hún brygði honum
um það, sem almannarómurinn gaf
honum að sök.
Ekki var samt sem bylur dytti af
húsi við komu Guðrúnar Einarsdótt-
ur að Sigríðarstöðum. Fyrsta vorið,
sem hún var þar, gerðist atburður,
sem margt var um rætt, þótt ekkert
væri aðhafzt.
Þorvaldur átti tvo drengi, sem báru
syna nafn — hétu báðir Stefán. Var
annaí þeirra tólf ára eða þar um bil,
er hér var komið sögu. Þrátt fyrir
illindi þau, sem voru frá fornu fari
á milli Þorvalds og Þorbergs Árna-
sonar, hafði þessi drengur verið í
fóstrj á Fjósum. En einn góðan veð-
urdag kom Þoivaldur og hafði dreng
inn á brott með sér á laun við Þor-
berg.
Einn dag upp úr miðjum júnímán-
uði voru Sigríðarstaðabörnin við
T í M I N N — SIJNNUDAGSBLAI)
79