Tíminn Sunnudagsblað - 27.01.1963, Blaðsíða 17

LENNART NILSEN-SOMRE:
JÚNÍKVÖLD
Það var Jaugardagur í júní, Tommi
stóð fyrir framan spegilinn og snyrti
sig. Klukkan var að verða tvö, og í
sólskininu fyrir utan hliðið stóð rauð
ur, gljáandi sportbíll, stórkostlegur
farkostur. Það var bezt, að hann hefði
hraðan á, áður en einhver kæmi heim
og sæi hann. Það, sem augað ekki
sér ...
Samt sem áður gat hann ekki slit-
ið sig frá spegilmyndinni. Það, sem
hann sá, glæddi vonir hans um það,
er bjartur og dýrlegur vordagurinn
bæri í skauti sér honum til handa:
Dökkt hár, sem var stuttklippt, breitt,
glaðlegt andlit, sólbrennt hörund án
skeggbrodda, skýr, gráblá augu með
brúnum yrjum, spékoppar í kinnum,
einkum þeirri hægri. Hann brosti
alltaf út í hægra munnvikið. Snot-
urt andlit, ágætur skrokkur — það
var allt nokkuð. Og þegar maður var
svo á glæsilegum sportbíl í ofaná
lag . . .
En var Gunnhildur rétta stúlkan?
Hann sneri baki við speglinum og
tók leðurjakkann: Það var iíklega
bezt að fara í hann í dag, þegar mað-
ur hafði bíl, sem púður var í. Hann
skyldi sannarlega fá vindinn til að
hvína í eyrum þeirra. Gunnhildur
kærði sig raunar ekkert um það, en
það var eins gott að sýna henni,
hversu villtur og vitlaus hann væri,
kannski gat það hjálpað. Hann
renndi upp rennilásnum og gekk út
í sólskinið.
Það var verst við Gunnhiidi, að
hún var allt of góð og lét ótvírætt í
ljós, að hún hreifst ekkert af látum
hans og kúnstum. Þegar blíðusvipur
kom á andlit hennar, var það ekki
vegna spékoppanna eða vegna þess
að hann var huggulegur gæi, heldur
af því að henni féll vel við hann.
Það var eins og að fá rétt upp í
hendurnar eitthvað, sem maður gat
ekki haldið á.
— Og maður græddi ekkert á því,
sagði hann við sjálfan sig, saman-
bitnum vörum. Hann varð að setja
ofan í við hana, hann gat ekki tekið
á móti allri þessari blíðu . . . Hann
hugsaði aftur með sér, að það væri
happ, að enginn var kominn heim
enn þá. En jafnskjótt og hann sett-
ist undir stýri, fannst honum hann
vera maður með mönnum: Fjandinn
sjálfur, hvílíkur bíll!
★
Klukkan í dagstofunni sló tvö
högg. Hún stóð fyrir framan spegii-
inn og hallaði eilitið höfði. Þetta var
dýrlegur dagur, og nú gat hann kom-
ið á hverri stundu og . . . Nei, þetta
var of mikill varalitur. Svona já, það
var bezt að halla sér að sinni eigin
manngerð . . . Hún horfðist í augu
við sjálfa sig! Þér líkar afskaplega
vel við hann, er það ekki? Myndin
í speglinum óskýrðist, og hún greip
burstann og burstaði hárið. Hann
hafði svo þunglyndisleg augu. Og
hann var svo óánægjulegur á svipinn
. . . Hann brosti oft, en það var ein-
hvern veginn eins og brosið næði
aldrei til augnanna. Það var aðeins
í fyrsta sinn, sem þau sáust, einn
regnvotan dag fyrir.rúmu ári — þá
hafði komið bros í augu hans, eins
og hann hefði beðið lengi eftir henni.
Birgitta hafði verið reið yfir því, að
hann ruddist inn. Hún var ekki bein-
línis hreykin af bróður sínum. En
hann hafði ekki skeytt um súran
svip hennar . . .
Eða ímyndaði hún sér þetta?
Hana langaði oft til þess að sjá
þetta bros koma aftur. Stundum
skammaðist hún sín, fannst hún vera
að njósna. Varð hann þess var? Hið
skælda bros hans leyndi mörgu fleira
en það sýndi . . . hann þóttist vera
ófyrirleitinn og kærulaus . . . Hún
sneri baki við speglinum og .^ekk út
í sólskinið.
Hún deplaði augum móti skæru
sólarljósinu. Fann hann, að hún beið
hans í ofvæni? Drengjum gazt ekki
að slíku, var sagt. En hún gat ekki
að því gert, hún gat ekki þótzt vera
hrokafull og kærulaus eins og hinar
stelpurnar ...
Hann vissi, að hann var myndar-
legur og naut þess eins og þægilegs
baðs. Hvar sem hann kom, sneru
stúlkurnar sér við á eftir honum.
Hamt hafði fengið „lánaða“ bíla og
lent í klandri fyrir það — en það
var bara spennandi. Hann þurfti
varla að líta á þær, þá komu þær
hlaupandi. En hún trúði ekki, að nein
þeirra hefði séð brosið, sem henni
hlotnaðist einu sinni.
★
Vegurinn var holóttur og bugðótt-
ur. Hún hafði stungið upp á að fara
þessa leið. Sjálfur valdi hann alltaf
beina vegi, þar sem hann gat spýtt
í. Óþolinmæðin sauð í honum. En
það var fjári laglegt hérna, grænt
og ilmandi . . .
„Við getum kannski skilið bílinn
eftir og labbað," sagði hann þurr-
lega.
„Ó, .iá! Eitthvað stutt.“
Hvers vegna hafði hann gengið i
gildruna? Hann hafði fengið þenn-
an dýrlega farkost „að láni“ í fyrir-
tækinu og átti á hættu skrambans
uppsteit, ef Jónas uppgötvaði það
og nú snigluðust þau rétt áfram.
Hann lagði bílnum í skugga eik
artrés og leit hljóðlega í kringum
sig. „Jæja þá“ En það hamiaði ekki
gegn þeirri undrun, sem gagntók
hann. Hver skrattinn sjálfur, hugs-
aði hann og stakk þumalputtunum
í buxnavasana. Hvern hefði grunað
það . . .
Augu Gunnhildar ijómuðu. „Finnst
þér ekki dásamlegt hérna! Þegar ég
var skáti . . . “ Hún benti í átt að
aömlum kastalarústum. „Komdu!“
Gunnhildur gekk létt og fjaður-
.nagnað á undan honum. Bjánalegt,
nugsaði hann, en var feginn, að hún
leit ekki um öxl. Hann gekk blístr-
andi í gegnum hátt grasið. Hvað
hefðu þau nú verið komin langt úti
á þjóðveginn? Tvö hundruð kíló-
metra hraði var leikur fyrir þennan
bíl. Hún hefði orðið vitlaus af
hræðslu, það mátti bóka.
Hélt hún, að sér yrði eitthvað á-
gengt með þessu? Auðvitað var hún
sannfærð um, að hann væri dug-
legur og góður. Anza kornið! Þessi
vitlausa stelpa . En indæl var
hún, svo indæl, að hann hrökk við
í fyrsta skipti, sem liann sá hana.
Hin dyggðuga systir hans, Birgitta,
hafði verið fýlan uppmáluð: Þessi
elskulega vinkona var ekki stúlka af
hans sauðahúsi. Og það var kannski
rétt hjá henni . . . Hann vildi bara
fá að stjórna sér sjálfur . . .
Hún settist niður. Hann hugsaði
með sér, að nú gæti verið gott að
fá sér sígarettu og settist við hlið
hennar. Hann var einkennilega þurr
í hálsinum. Hann þekkti stelpur . . .
Honum leið illa. Ef þau hefðu bara
setið í bílnum þá . . . . þá hefði hann
sýnt henni sitt af hverju.
Þetta hafði verið erfið vika á verk-
stæðinu, og sólskinið og suðið í
flugunum var svæfandi. Hann lagðist
á bakið í mjúkt grasið og gaut aug-
unum til hennar. Vangamynd henn-
ar bar við bláan himininn, varirnar
hálfopnar, eins og þær brostu. Hún
var fögur á annan hátt en allar hin-
ar, hennar fegurð kom innan frá . . .
Þegar þau skildu á kvöldin, langaði
hann stundum til að gera eitthvað
voðalegt. Eða þá stela bíl og aka
af stað og stíga benzínið í botn. Það
þýddi ekkert.
Hann var ómögulegur Þú
ert nákvæmlega eins og pabbi þinn,
hafði hann alltaf heyrt. Dekurdreng-
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
89