Tíminn Sunnudagsblað - 24.03.1963, Blaðsíða 2

imiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiimimiiimiiiiimiiiiiimmimimiimiimiimmmiijiiiimiiiimmimmmimiiimiiiiiiiiiiimmim
MAÐUR lá og baróisr við dauð-
aan. Hjúkrunarkonurnar stóðu við
rúm hans án þess að geta hjálp-
að honum, og læknirinn tók þög-
ull saman tæki sín, Jjristi höfuð-
ið. Hér var ekkert að gera.
Hinn deyjandi var órólegur, —
svitnaði mikið og fálmaði frá sér
með höndunum, tók andköf — og
í þögninni, sem varð, mátti heyra
hjartað slá þungt og títt inni í
honum, líkt og hamarshögg. Högg-
in heyrðust um alla stofuna og
það mátti sjá æðaslögin utan á
sjúklingnum, þau hriscu allan lík-
amann, líkt og vélbátur, þar sem
ailt nötraði í takt við stimpilslög
vélarinnar.
Loks kom að því, — sjúklingur-
inn gapti með mJklum kvölum,
hjartað þrýstist upp gegnum háls-
ijirt og hoppaði út úr munninum
— og í sama bili féll sjúklingur-
inn saman, brosti með brostnum
augum, fékk loks fróun. En hjart-
að stökk úr rúminu niður á gólfið.
Hjúkrunarkonurnar 'hlupu hver
um aðra þvera til þess að hand-
sama það, læknirinn glefsaði eftír
því með töng. En hjartas var of
liíandi. Það hoppaði uin og þau
gátu ekki náð þvi, og loks tók
það undir sig stökk og hoppaði út
JÓHANNES V. JENSEN: 1
HJARTAÐ I
um opinn gluggann riður á göt-
una.
Þar var sporvagninn, sem kom
r.ð í sömu mund, næm búinn að
aka yfir það og kremja það. Far-
þegarnir teygðu úr hálsunum til
þess að sjá slysið, en sporvagninn
hélt áfram, og þeir fengu ekki
að sjá meira en hjarta, sem nærri
hafði verig ekið yfir.
Hjartað hoppaði áfram yfir tein
ana og var varla komið á gang-
stéttina, þegar það varð fyrir ár-
ás hunds, sem kom bjóíartdi með
öll hárin á hryggnum reist og
kjötlöngun lýsandi úr augunum
— en annar hundur kom þar að í
sömu andrá og beit þann fyrri í
hálsinn, og meðan þeir áttust við,
hoppaði hjartað yfir jarngirðingu,
sem líktist spjótaröð, irn í garð.
Þar voru nokkur born að leika
sér í sandhrúgu. Þau skræktu upp,
þegar þau sáu hjartað og slógu
til þess með litlu sandspöðunum
sínúm, en hjartað boppaði fram
hjá þeim og kastaði sér beint út í
litla tjörn, sem var i. garðinum.
Það synti fimlega, hélt bara áfram
að slá, sogaði vatn inn öðrum meg
in og þrýsti því út hiuum megin,
þannig komst það áfram og hvarf
fijótlega undir yfirborðið.
Niðri í tjörninni syntu karíarn-
ir letilega. Þeir komu og ýttu við
hiartanum með trýninu. skældu
munninn og ætluðu að éta það, en
það var of stórt. Hjartað þrýsti
sér alveg niður á botninn i tjörn-
inni. Þar lá það, þar til komin var
nótt.
Ef einhverjir hefðu veitt því
athygli, hefðu þeir séð, hve óróleg
t.jömin í garðinum var þessa nótt.
Allur vatnsspegillinn hófst og
hneig eins og allt vamig ætlaði
að skvettast út úr tjörmnni, hneig
HJARTAÐ HOPPAÐI OG HOPPAÐI OG KOMST AÐ
LOKUM TIL KAFNARIHNAR, STEYPTI SÉR FRAM
AF HAFNARGARÐINUM NIÐUR í GRÆNAN SJÓINN,
ÞAR VARO ÞAÐ STRAX EINS OG HESMA HjA SÉR.
og hófst í sífellu. ÞaS var líkt
og vatnið hefði andarteppu; það
var hjartað, sem lá á botninum og
skalf.
En þegar vagnarnir voru hættir
að aka, og bærinn var svo hljóður
sem bær getur orðið, rétt um dag-
renningu, vogaði hjartað sér upp
úr tjömirtni og aftur út á götu,
þar Sem það hoppaði af stað eins
hratt og það gat.
Rotturnar voru úti á þessum
tíma dags, þær skoppuðu á víxl
eftir breiðu og auðu malbikinu,
eins og hnyklar, og skildu eftir
sig vot spor frá einu sorpræsinu
til annars. Þær settust, þegar
þær komu auga á hjartað, skutu
eldingum með tönnunum, sendu
skeyti hver til annarrar, en þær
höfðu enga von, hjarlað hoppaði
allt of hratt.
Lítill hópur nátthrafna, stúlka
'og nokkrir rámir karlmenn, sáu
nakig hjartað, sem greirúlega sló,
flýta sér fram hjá, og þau hlógu,
svo að glumdi í götunni, hlátur
þeirra var blátt áfraui líkt og
brestír frá stórum skruðningi og
endurhljómaði í auðum götum
hverfanna, svo mjög var þeim
skemmt. í hliðargötu heyrðist
hljóð, sem minnti á dingui í stórri,
svfjaðri klukku; þetta voru stíg-
vél lögregluþjónsins, sem skullu
á götuhellunum. Og öh húsin
gláptu í óendanlegum röðum með
myrkum, svörtum rúðum á fjór-
um-fimm hæðum.
Hjartað hoppaði og hoppaði og
komst að lokum til hafnarinnar,
stcypti sér fram af hafnargarðin-
um niður í nístingsgrænan sjó-
irn, og þar varð það strax eins og
heima hjá sér. Það synti eins og
hvelja, boraði sig niður og út með
stórum, voldugum slögum og
komst fljótt út í hafdýpið, á leið
til heimshafsins.
Nótt og dag slær hafið, það er
órótt og hreyfist með iðandi hrynj
andi, sem sendir hverja bylgjuna
af annarri inn til allra landa. Og
hafið lætur jörðinni í té hrynjandi
sína, og loftið byrjar að titra,
langt uppi í himingeimnum heyr-
ist sláttur, svo að jafnvel stjöm-
urnar titra. Það er hjartað, sem
liggur á botni hafsins og slær, og
það hættir aldrei, aldrei að slá.
! Í111 j m 111111:11111111 k : 11111111 > i! m 1111 m 11111111! i m 111111: i; 11111111111111111 [ 11111111111111111111111111 i £ 11 m 1111111 i 11111111111! I n i! 1111! 111111111 |T
266
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
I