Tíminn Sunnudagsblað - 24.03.1963, Blaðsíða 19

Tíminn Sunnudagsblað - 24.03.1963, Blaðsíða 19
kettina fyrir brjósti, gáfu sig á tal við hana, báru fram kvartanir' sínar, þinguðu við hana og réðu í áðum sín- um. Það varð upphlaup á götunni: „Komið þið, komið þið! Þarna er kattamamma! Verið þið fljótir! — Þarna er kattamamma!" „Kattamamma", hugsaði sonur hennar, sem vissi ekki iengur sitt rjúkandi ráð. Hún var .’Kki lengur móðir hans. Ást hans á móður sinni togaðist á við gremjuþrungna reiðina. Hanri varð svipþyngri meö hverjum degi, tortryggnari og hatursfyHri. — Hann kunni hvergi við sig, nema í gjaldkerastúkunni í bankanum, þar sem hann naut trausts og virðingar. Allir sneiddu hjá heimdi hans, þar sem hinar gömlu, ringiuðu konur drottnuðu. Amma mín vav eina mann eskjan, sem þar kom endrum og sinn- um, af þeim, sem ekki helguðu sig köttunum. Og það gerði nún vegna hans, það vissi ég, því að hún hafði tekig tryggð við hann, þegar hann var lítill drengur. Hann var oft hrærð ur, og það lá stundum við, að hann táraðist, þegar hún kvaddi. Hún gerði þetta af góðum huga vegna hans, en lét sig einu gilda, þótt Pansína tæki henni kuldalega. Hann hataði Setti- míu frænk-u og þýzku konuna, sem komu og fóru með ketti í körfum og kössum eða jafnvel innan á sér og slepptu þeim út á þökín t trássi við lögregluna — heilum her. Hann vissi, hvað fram fór, en hann iét eins og hann yrði þess ekki var. Hann hvessti á þær augun, þegar hann mætti þeim á götunni, og þegar hann kom heim, opnaði hann gluggann eins og hann þyldi ekki við í herberginu, þar sem þær höfðu setið. Hann hataffi Nikku, sem var verkfæri í höndum þessara geggjuðu kvenna. Hann hataði loðna köttinn svartskræpótta, sem alinn var á hænsnakjöti, kola oJ hrognum og hámaði þetta í sig fyrir augunum á honum. En stundum lifði hana í dagdraum- um. Þá var hann sæU: Móðir hans sat prúðbúin vig hlið hans í fallegu húsi, og í kringum þau \ar hópur gesta, mikilsmetinna manna. Eða þau fóru saman á þá staði, sem fyrirfólk borgarinnar sótti — leikriús, tónleika hús, kaffihús . . . En svo hrökk hann upp — vaknaði til verule'kans. Hvers konar móðir var það, sem hann átti? Öllu kaupi hans var varig til kaupa á innyflum, hfognum og lifur — gamla konan kjagaði um almennings- garða, snuðrandi kringum virkið, um- ræðuefni borgarbúa og hcfð að spotti og spéi af vegfarendum. Hann hefði verið þakklátur, ef það hefðu þó verið hundar, sem hún tók ag sér. Hann hefði getað sætt sig við það; þá hefði hann skilig hana. En ketrir — ham- ingjan góða! Þessi andstyggilegu kvik indi — þau gat hann ekbi umborið — grimm, eigingjörn, i!á, slóttug, ónáttúruleg afskræmi. En, æ — dauðinn vitjar okkar aHra, jafnvel þótt hjörtu okkar séu heit af ást. Það leiff að þeim degi, að drott- ínn kveddi kattamömmu til sín. í þrjá daga lá hún hreyímgarlaus og gat hvorki þreytt göngur um húsa- garða né almenningsgarfa né haft gætur á því, sem gerðist a húsaþökun- um. Hún lá þögul, handan þeirra marka, að aðrir næðu til hennar með lyf og líknarmál, og stacffi í spurn upp í loftið, þar sem húa rirtist eygja eitthvað, sem heillaði hana: Hlýjan, gljáandi belg, þar sem nónd hennar hvHdi í mjúklátu kjassi, íðandi mýkt yndislegra hreyfinga, fuiikomnustu ímynd fegurðar og þokka, glampa gimsteinsins í blárri dýrí heiðríkj- unnar. Og það var eins og augu hennar lokuðust í hinzta sinni, blinduð af allri þessari dýrg og höfuö hennar seig niður á koddann, innsiglað draumnum. Sonur hennar vildi ekki, að svart- skræpótti kötturinn tæki þátt í út- förinni. Röksemdir þýzku konunnar, skipanir og hrakyrði Settimíu frænku og bænarorð og grátkvein Nikku — allt kom þetta fyrir ekki. Hann fékk yfirmenn sína og starfs- félaga í bankanum, þrjá unga herra- menn og tvo roskna menn og ráð- setta, tU þess að bera hana til graf- ar, og hann efaðist ekki um, að aðr- ir kunningjar, sem lengi höfðu forð- azt heimili hans, myndu einnig koma vig þetta tækifæri. Vinkonur móður sinnar gat hann þó ekki rekið á dyr, þótt ekki væri það mffj glöðu geði, að hann umbar þær. Þegar klukkurnar omuðu þetta kvöld, voru þær ekki að kalla fólk saman til þess að syrgja. Lítil lík- kistan stóð í skærri birtu í miðri kirkjunni, þakin blómum, og vinir, kunningjar og samferðafólk umhverf is hana. Öðrum megin við hana stóðu syngjandi prestar. Angetó stóg við fótagaflinn, rétt hjá krjssinum. — Hann laut höfffi og barðist við tvö stór tár — tár, sem vori/ stærri en sjálf augun, fannst honum: Þarna hvíldi móðir hans dáin. Voluð og vegavillt hafði hún kannski verið. En hún var þó móðir hans - hans og einskis annars. Bænalestrinum var lokið, og einn prestanoa gekk fram í kaldri, hátíðlegri þögn með vígt vatn og stökkul og blessaði kistuna. Hann kraup á kné við krossinn, og þá hrundu tárin tvö úr augum sonar hennar. Honum létti við það. „Mjá-á . . .“ Þetta var eins og barn kveinaði. Angeló hrökk við, og fólkið, sem stóð umhverfis kistuna, s'kimaði í kringum sig. Ofheym? Hvað gat pað annað ver- ið? Kötttur í kirkjunm? Hvar þá? Lokaður niðri í kistu rnóður hans? Það gat ekki staðizt — riann hafði sjálfur horft á, þegar henni var lok- að. Þetta hlaut að vera misheyrr. sorg bitins sonar. En þegar hann leit um öxl, sá hann, að frú Freund horfði ögrandi á hann — ósnfnin og ill- girnin skein úr augnaráðiru. Og svo var mjálmað í annað sinn, hærra og greinilegra en áður. Já, — það var hún, sem var með mjátmandi kettl- ing í kápuvasa sínum, og nú lét hún hann sjá lítið trýnig með bitru hlakki í svipnum. Fólkið reyndi að dylja íatið, sem kom á það. En það var ekki vegna þess, að það þyrfti ag þurika tár af kinnum, að alls staðar voru hvítir klútar á lofti á þessum hc-ilaga stað. Angeló fór heim í öngum sínum. Hann langaði mest til þess að fleygja sér upp í rúm. Hiff fyrsta, sem hann rak augun í, þegar hann kom inn, var svartskræpótti kötturmn. Hann sat í hægindastólnum og þvoði snjáldrið á sér með litlum lopp unum. Hann þreif kvikiadið, opnaði gluggann, sem sneri fram að götunni, renndi augum til himins og lét kött- inn falla. Svo leit hann riiður. Hann bjóst við að sjá köttinn lemstraðan til dauðs. En þag var eitthvað annað: Kötturinn sneri sér vig í fallinu og kom léttilega niður á fjóra fætur, rétt eins og það væri svampur neðan í fótunum á honum. Hann var agnar- litla stund að átta sig, teygði svo úr sér og skimaði upp og niður götuna. Síðan lötraði hann af stdff, virðuleg- ur í látbragði, og leit ekki einu sinni við. Ætlaði hann ag tjá bræðr- um sínum og systrum andlát katta- mömmu? Nei, — það var nú eitthvað annað. Hann lötraði hirðuleysislega burt sinna eigin erinda. Á 'r I næsta blaíi mun birtast nýr þáttur eftir Sigurveigu GuSmunds- dóttur í HafnarfirtJi, um suðurgöngu hennar. AtS þessu sinni kemst hún á leiðarenda, og segir nú frá því, er fyr- ir hana bar í Búdapest. T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ 283 i

x

Tíminn Sunnudagsblað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.