Tíminn Sunnudagsblað - 24.03.1963, Blaðsíða 18

í einum hægindastólnum svaf kött
ur í friði ag spekt. Þetta \ar loðinn
köttur, svartskræpóttur, og bakig á
honum minnti á munk af 'Dómínikana
reglunni. En snjáldrið á honum var
keimlíkt grímu á trúðleikara. Kon-
urnar gáfu honum gætur með á-
hyggjusvip, líkt og vakað er yfir
barni á heimili, þar sem einhver er
fársjúkur.
,,Er harin búinn að fá hrcgnin sín?“
Stofustúlkan kinkaði kotli.
„Og lifrina?"
„Já“.
Gaukurinn hafði ekki íyrr rekið
út nefig og tjáð okkur, að klukkan
væri orðin sjö, en húsmóð'irin skeljti
glugganum aftur. Settimía frænka
•og frú Freund tíndu sarnan föggur
sínar og höfðu sig burt, bó með auð-
sýnilegri tregðu, líkt og þeim hefði
verið skipag að hörfa tii nýrra víg-
stöðva. Amma mín hlammaði sér í
stól og veifaði vingjarníega til þeirra
í kveðjuskyni, eins og hún sæi ekki
á þeim fýlusvipinn og hefði ekki hug-
boð um, með hvaða nauðung þær fóru
burt. Parisína lét ekki i ljós neina
ánægju yfir því, að amma settist upp,
duldi jafnvel ekki andúð sína.
Parisína frænka átti son, sem hét
Angeló. Hann var gjaidkeri 1 banka
og kallaður herrann. Hann kom heim
um þetta leyti á kvöldin, og konurn-
ar tvær áttu alltaf að vora farnar,
þegar hann kom. Amma mín beið
hans, hátíðleg á svip, og dró ekki
dul á, ag markmið hennar með héim-
sókninni var einmitt að sjá hann.
Þau heilsuðust ævinlega af mestu
ástúð og horfðu á hvort annað með
aðdáun.
„Ungi herrann . . .“
„Það var þó gaman, ag . . .“
„Það er orðin sjón að sjá þig,
drengur minn . . .“
„Það var fallega gert af þér að
láta sjá þig, blessuð gamla konan.
Komdu bráðum aftur . . .“
Þag var eins með Parisínu frænku
og sumar frægar konur am hennar
daga: Hún hafði ekki farið varhluta
af ástum, sem urðu henni æviraun.
Það var þó ekki karlmaður, sem
hafði sigrað hjarta hennar með þess-
um afleiðingum, svo sern flestum
dettur sennilega í hug. llugur henn-
ar var allur bundinn við ketti. Mað-
ur hennar, efnaður og mikilsmetinn
kaupmaður, var enn á ’ífi, er hún
eignaðist fyrsta köttinn, cg þá leið
ekki á löngu, áður en þeir urðu sex.
Þegar maður hennar féll frá, stóð
hún ein uppi með son stan, og þá
fjölgaði köttunum svo fram úr hófi,
að nágrannarnir gerðu uppreisn. —
Loks skarst lögreglan í leikinn. Sá úr
skurður var felldur, að írú Parisínu
leyfðist ekki að hafa nema einn kött
á heimili sínu og til frekari varúðar
var kveðið á um það, að þetta skyldi
vera högni. Syni hennar 'rar falið að
sjá um, að hún hlýðnaö'ist þessum
fyrirmælum.
Aeins einn kött.
Það var bágt fyrir einmana konu,
sem unni öllum köttum af öllu hjarta,
að sætta sig við slík fyrirmæli. Þetta
var viðlíka og að rétta bar.hungruð-
um manni tannstöngul til þess að
naga.
En syni hennar datt ráð i hug: —
Hann stakk upp á því, að þau færu í
skemmtiferð, því að þá þióst hann
við, að hún sætti sig við íhlutun lög-
reglunnar og gleymdi köttunum. Hún
féllst á uppástungu hans, og þau af-
réðu að fara til Rómar og Napólí.
Hann iðraðist þessa fijótt. Hann
kom aftur heim eftir tvær þrauta-
vikur, dauðþreyttur og sargramur.
Þegar til Rómar kom, fór Parisína
undir eins að skoða baðnýsi Díókletí-
ans, rústir keisarahallanna á Palatín-
hæðinni, katakomburnar og hring-
leikasviðið, og í þessum tornu rúst-
um, sem bera svo mikilfenglegt vitni
um dýrð og glæsibrag borfins stór-
veldis, uppgötvaði hún sér til mikill-
ar gleði annað stórveldi, iðandi af
lífi, er henni fannst miklu meira um
vert en hitt. Það var engin leið að
halda aftur af henni, hún varg ekki
slitin frá' þessum gömlu súlum og
stöplum, bogum og burstum, svöl-
um og þrepum — frá ödum þeim
kattarnórum, högnagreyjum, stegg-
kvölum, fressræksnum, bleyðurýj-
um og læðuöngum, sem þír voru. —
Kjass hennar við stóra köttinn, sem
lá á borði kökusalans í An-gnó-kaffi-
húsinu, vakti slíka athygJi, að múg-
ur og margmenni þyrptist að, og það
lá við, að sonur hennar forðaði sér
burt og létí ráðast, hvernig henni
reiddi af. Og þegar hún sá feiknar-
stóran, bröndóttan kött við dymar
á Péturskirkjunni, hrópaði hún upp
yfir sig, ag þetta væri kötturinn páf-
ans og vildi upp frá því endilega ná
tali af Hans heilagleika og spjalla
við hann um ketti, því að hún þóttist
þess fullviss, að hann hefði ekki
minna dálæti á þeim en hún.
í Napólí, þar sem fólk kann sér
ekkert hóf í elskusemi sinni, keyrði
þó fyrst um þverbak. Hún fór búð úr
búð, leitaði í húsagörðum, snuðraði
í anddyrum og ruddist Inn í skugga-
legar kompur dyravarðanna — ekk-
ert gat freistað hennar 'i’ þess að
gera hlé á leit sinni að köttum,
hvorki kirkjur né konungshallir, kast
alar né eldfjöll, eyjar né baðstaðir
— alls ekkert.
Þegar heim kom, sagði hún við
hneykslaðan son sinn:
„Þú ert asni, og hafðu mín orð
fyrir því. Hvaða erindi heldurðu eig-
inlega, að ég hafi átt annað tíl Rómar
og Napðlí?“
Settimía frænka tók undir, berg-
málaði og endurómaði. Frú Freund
var framtakssamari. Hún hafði unn-
ið það til fyrir kettina að giftast
gömlum kararmanni. Sex árum síðar
var hún enn við þau eíni, að hún
gat alig önn fyrir áttatíii köttum, en
nú voru efnin gengin til þurrðar,
og það voru síðustu aurarnir, sem
hún var að tína í þessi fósturbörn
sín. Kvistherbergi hennar var í senn
gistihús og sjúkrahús íaita. Þeir
skriðu þar inn tU þess að sofa, éta,
gjóta og njóta hjúkrunar. Þeim Par-
isinu frænku varð skrafdrjúgt: Þær
hlógu saman að því, er gengig hafði
í haginn, og hugguðu hvor aðra, þeg-
ar á móti blés. Oft sátu þær á eintali
eða hvísluðust á og létu e’ns og þær
vissu ekki af öðru fólki. Þær töluðu
annarlega tungu, viðhöfðu alls konar
teikn o,g dularfullar bendingar, brugg-
uðu launráð. Iðulega stóðu þær sam-
an við gluggann og héldu hvor utan
um aðra — þá voru þær að bíða eftir
ketti, sem þær höfðu sent út á þökin
í einhverjum leyndardómsfullum er-
indagerðum. Og þær kysstust ems og
tunglóðar stelpur.
Settimía frænka sat fyrir aftan
þær. hress í bragði, og fékk sér í
nefið annað veifið.
Nikka var höfg í sendifei ðum. Hún
fór klukkan sjö á hverjum morgni
með tvær stórar körfur tii kaup-
manns, sem seldi innyfli og alls kon-
ar innmat. Hann hafði tekig frá tvö
hundruð litla skammta handa henni,
og með þá hóf hún göngu sína. Hún
fór í Lárusarklaustrið og Maríu-
klaustrið, D’Azeglíógarðinn, Bassó-
virkið og að þrepum heilags Nikulás-
ar. Alls staðar voru kettir — frávill-
ingar, flækingar, útUegukeair, stroku
kettir, kláðakettir, blindi" xettir, slas-
aðir kettir, sjúkir kettir. Hún átti að
vitja þeirra allra fyrir hádegi og
koma síðan heim til húsmóður sinnar
og segja henni, hvað fyrir hana hafði
borið. Tvisvar í viku tygjaði Parisína
frænka sig líka. Hún hneppti ævin-
lega að sér á leiðinni niður stiga. —
Gamall fjaðrahattur sat hallur á
höfði hennar, gat við gat á slæðunni,
sem hékk fyrir andliti hennar, dræs-
ur dingluðu á hnakkanum, bolurinn
allt of víður, pilsið missit:. Það var
herfilegur búningur. Þannig arkaði
hún af stað með Nikku og bar tvær
körfur eins og hún. í annarri var
margs konar lostæti handa köttunum,
í hinni lyf, sárabindi, smyrsl, plástr-
ar og hægðameðöl. Kettirnir komu
þjótandi í öllum áttum, þegar þeir
sáu hana: Mjá-á-mjá-á, :n;4 á-á! Þeir
þyrptust utan um hana, ðandi af ó-
þolinmæði, nudduðu sér upp við hana
og læstu sig upp eftir henni. Börnin
komu líka hlaupandi til þess að missa
ekki heldur af þessu, og fullorðna
fólkig nam staðar og horfði . Allir
þekktu hana orðið, og þeir, sem báru
282
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ