Tíminn Sunnudagsblað - 31.03.1963, Qupperneq 4

★
Þá er þar til að taka, sem fyrr
var frá hoifið, þegar pílagrímurinn
frá íslandi beið í borginni Ratibor í
Efri-Slesíu eftir fari til hins mikla
kirkjufundar í Búdapest, höfuðstað
ar Ungverjalands.
Um hádegisbil lagði ég af stað á-
leiðis til jáinbrautarstöðvarinnar.
Ekki íann ég innganginn f þann stað
og spurði marai til vegar. Hann benti
mér að ganga beint af augum. Þá
kom ég Ioks að mörgum samsíða
brautartcnum og fór að klöngrast
yfir þá. Kemur þá hlaupandi á móti
mér lestarvörður, öskrandi vondur,
sem von var og sagði, að hér væri
stranglega b unað að ganga yfir.
Hvort ég sæi kk' þetta skilti! Á því
stóð orðið „Ve ooten" — bannað. Það
orð stóð afskapiega víða í Þýzkalandi,
Guðmundsdóttír: Pílagrímur í Búdapest
og var ég farin að átta mig á þýðingu
þess. Eg skammaðist mín mikið fyrir
að hafa reitt þennan skikkanlega
mann til reiði og varð ósköp aumingja
leg. Hann blíðkaðist fljótt og sagði nú
mildari í máli, að ég hefði ekki þurft
annað en að festa hælinn milli tein-
anna og hrasa. Hefði lestin komið á
þeirri stundu. hefði ég ekki farið
fleiri ferðir.
í Risafjölium
Nú kom lestin loksins, og fékk ég
gott sæti ein í klefa. Næsta borg
hét Oderberg. Heitir núna Bohumin.
Á leiðinni þangað kom til mín vörð-
ur og bað mig sýna vegabréfið, því
að nú vorum við að fara inn yfir
landamæri Tékkósíóvakíu. Þegar til
Oderbergs kom, stökk ég út úr lest-
inni með allt mitt dót. Hélt, að hér
ætti að skipta um lest. Til allrar
hamingju spurði ég vörð til vegar.
,,Þér eigið að vera kyrrar í vagn-
inum“, svaraði hann og beif sundur
orðin. Eg allt að því flaug inn í lest-
ina- aftur. í áætluninni stóð, að við
ættúm að fara frá Oderberg klukk-
an hálffjögur, og myndum við koma
til Búdapest klukkan hálftólf um
nóttina. — Nú voru þýzku hermenn-
irnir horfnir, en margir báru tékk-
neska einkenmsbúninga. Einhver ann-
ar svipur fannst mér yfir Tékkum en
Þjóðverjum, þótt lítið gæti ég skoðað
mig um hjá þeim. — Lestin rann
fremur hægt áfram, því að vegur-
inn lá upp í móti um hæðótt land,
enn þá fallegra til að sjá en sléttlend-
in áður. Einkum voru beykiskógarn-
ir óviðjafnanlega fagrir. Loks stönz-
uðum við stutta stund í borg, sem
hét Karwin. Nú var þýzkan horfin af
auglýsingunum meðfram vegunum og
tékkneska komin í staðinn — mér
gersamlega oskiljanlegt tungumál.
Þarna var ákaflega þéttbýlt. Feikna-
akrar teygðu sig inn á milli trjálunda,
mikil og falleg tún — og skjöldóttar
kýr! Eg sá aldrei einlita nautgripi
í þessum löndum.
Nú sáust toksins fjöll: Riesenge-
birge — Risafjöll. Þau minntu tölu-
vert á Skarðsheið'ina eins og hún
blasir við úr Skorradalnum, nema
hér voru engin Skessuhorn. Fjöll
þessi voru algróin upp á brúnir, og
jafnvel efst uppi á hnúkunum uxu
dökkgrænir greniskógar. Stór, grasi-
vafin ijóður voru innan um skóginn í
hlíðunum og hús og bændabýli hátt
uppi undir fjallseggjum. — Lestin
skreiddist áfram upp brekkurnar. Fór
nú að sjást birkikjarr, líkt og hér
heima á íslandi. Aldrei hafði ég aug-
um litið aðra eins náttúrufegurð.
Þannig hlaut ísland að hai'a verið í
árdaga — viðivaxið milli fjalls og
fjöru.
Það er óskaiand íslenzkt
sem að yfir þú býr,
aðeins blómgróin björgin,
sérhver baídjökull hlýr.
Þannig ókum við áfram í þessum
dýrlega fjalllendi lengi dags. Byggð-
in strjálaðist, eftir því sem öfar dró,
og allt landið var umvafið myrkum
skógum. Loks fór að halla niður af,
og lestin hentist áfram niður brekk-
urnar með skeilum eins og harðasta
jódyn.
Og stiklandi, tröllefldir fákar fnæsa,
og froða vellur um bóg. —
Og riddarar fornalda rétta sig hátt,
og reifar árblikið Mundíuskóg.
Við ókum fram hjá þorpi, sem hét
Trenchin. Fornleg riddaraborg gnæfði
á háum hamri yfir bænum, þar sem
snotur hús stóðu í þyrpingu kring-
um stóra kirkju. — Þetta útsýni kom
eitthvað kunnuglega fyrir sjónir. Frá
þessum löndum hafa kannski verið
sumar fallegu landslagsmyndirnar,
sem töluvert voru í tízku á íslenzkum
heimilum fyrir nokkrum áratugum.
Þá fannst manni sem þetta væru ein-
hverjar ævintýramyndir frá landinu
fyrir sunnan sól og austan tungl. En
hér blasti við hinn fegursti veru-
leiki. Engin furða er, þótt margir
vilji eiga þessi lönd. Af þeirri ástæðu
292
/
Í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ