Tíminn Sunnudagsblað - 14.04.1963, Blaðsíða 13

með stuttum tónbilum, veija því inn á milli frétta af frið-
arsamningum, slysum og eldsvoðum, að íslenzkur hör hafi
farið í úrvalsflokk, ásamt þeim írska, á landbúnaðarsýn-
ingu í Dyflinni.
Þar við göngum niður þrep að Kaserngötunni, í miðju
gleri, stáli o-g steypu Helsinki, bylgja allir Línakradalir
á Fróni heima aftur btáir í endurheimt réttnefna og í
minningu Rakelar í Blátúni, höldum við inn á verkstæði
DÓRU JUNG, þar sem línvefur er sleginn guði til dýrðar
og mönnum til aflausnar.
Þarna er kirkjuleg list í deiglu. Stór sending til guð-
ræknibrúks í Bandarikjum er að verða fullger, og í leið-
inni er sem smáskammtur af Vídalínspostillu hvolfist yfir
okkur, þar við stöndum. Þa-rna er aftur kominn agi og
reisn hins rómanska forms: Siifurþráðakrúsifix og gull-
ofnir kaleikar þjáningarinnar og hringurinn eilífi, sem
erfzt hefur milli trúarbragða í geðþóttatúlkun hvers tíma.
Og kro-ssinn.
Geómetrisk helgitákn og dularmerki fyrstu kristni
eru' þarna í biandi við gamalgrísk og latínuletruð innsigli
og leiða hugann að rúnaristum úr heiðni, minna á galdra-
lykla miðaldanna. Altarisklæði þessi og messuskrúðar,
paxdúkar og helgra manna handlínur eru svo heiðrík í
einfaldleik sínum, að hvítur galdur virðist á ferð mitt í
hinum óblessuðu dómum. Þaff er því líkast, að þankinn
einn hafi nægt til og orðið að efni, án viðstöðu, eða þá
þessi kirkjulist hefur kviknað af sjálfu sér í klára skírlífi,
sem sonurinn sæli, hvern klæðin eiga að vegsama vestra.
Liðinna tíða kyrrð á að seljast fyrir dollara og flytjast
yfir Atlantshafið, ó, heilaga móðir, ásamt endurómi þeirra
sálma, er enzt hafa gegnum aldir til að milda ögn mann-
lífstrega.
Gamall, síendurtekinn stefjahreimur er þarna í vefj-
unum, sem lofar guð ®inn fyrir það, sem var, og fyrir
það, sem er, þrátt fyrir allt, nema atómsprengjuna.
Á meðan hefur LAILA KARTTUNEN dundað við
dauðra manna handaverk, látið sér nægja að vera hljóður
tengiliður í handverksmennt
kynslóðanna í landi sínu, og
tengt fortíð nútíðinni. Ferðir
hennar um Finnland þvert og
endilangt eru með eindæmum,
úr úr skarmhaugum og glatkist-
um gróf hún gersemar.
Vinnu Karttunen má bera
saman við söfnun Jóns Árna-
Sonar og Bjarna Þorsteinsson-
ar hér heima, utan sögnum og
stefjum safnaði hún ekki, held-
ur vefjarbútum, sem aðrir álitu
ekki skóbótarvirði, enda flest
nýtilegt, þegar komið er á söfn
— eftir bara draslið, sem sóða-
dómurinn hafði bjargað, því
hversu miklu verðmæti hefur
hreingerningaæðið ekki hent á
eldana. Og við erum á leið til
Tavastehus að hitta hana aftur,
þessa hnellnu, snaggaralegu
konu, gráhærða með glit í auga
og heitar, vinnuglaðar hendur,
hæfar að miðla öðrum af örlæti
árið 1947.
Leið okkar hefur legið frá Hangöskaganum, þar sem
svartur skógurinn æpir út í bláinn, þversplundraðir stofn-
ar trjánna standa á höfði og pata sviðnum greinum,
sprengjusvelgir gapa þar í auðninni kringum rústaða
mannabústaði, yfirgefna átthaga, eydda jörð, og fólkið
hefur einnig flúið burt frá Pokala lengra inn í land og
norður á vatnasvæðið grenivaxna sunnan Lathi. Sól
skein í heiði alla daga, hiti, kyrrt. Meðfram öllum vegum
er nýtt land brotið til að setjast að í, eiga heima í aftur,
berfættar konur og börn ruddu þar land með svita á enni
og blóð undir berri il. Engin vélhjálp. Fyrir handsögum
féllu þessi stóru furu- og grenitré, að plógurinn kæmist
. — Þetta er síðsumars
SBT" FINNAVEFUR
Á TVEIM VERKSTÆÐUM
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
349