Tíminn Sunnudagsblað - 14.04.1963, Blaðsíða 20

og vitanlega annar maður á móti hon-
um.
Þegar hór var komiS sögunni, tókst
Beinteinn eins og á loft. Aldrei hafði
hann hitt eins góða félaga, bæði
skemmtilega og velviljaða. Sá, sem
var í andófi með honum, kenndi hon-
um að andæfa og sagði honum, hvað
hafa átti til marks um það, hvort það
færi vel eða illa. Það sæist á því,
hvernig færin lægju í sjónum. Svo
sögðu þeir honum, hvernig hann
skyldi haga sér við féla,ga sína, ef
þeir færu að stríða honum eða kank-
ast við hann. Hann skyldi taka á móti
þeim og ekki hlífa þeim. Hann mundi
vera eins sterkur og hver þeirra sem
var. Þessi ráð sagðist hann hafa not-
að, og þau hefðu reynzt vel. Eftir
þetta þótti hann fullgildur andófs-
maður og stökk aldrei úr skiprúmi í
fússi. Mun þetta hafa verið á fyrstu
árum hans í Króki.
Hann reri síðan allar vetrarvertíð-
ír, ýmist í Þorlákshöfn eða Selvogi,
allt fram yfir aldamót. Félagar hans
hættu að stríða honum, þegar hann
tók að beita við þá handafli, ef með
þurfti.
Einu sinni gerðu þeir honum þó
Ijótan hrekk. Það var nokkrum ár-
um síðar, og reri hann þá hjá öðrum
formanni og var með annarri skips-
Jiöfn. Hann var þá farinn að reykja
tóbak og átti reykjarpípu. Það var
einhvern tíma, er hann tók til pípu
sinnar, að hún var troðfull af tóbaki,
þótt hann ætti þess ekki von, og
þegar hann hafði orð á þessu, sögðu
félagar hans, að hann myndi hafa
troðið í hana sjálfur, þó að hann
myndi ekki eftir því. Skyldi hann
kveikja í og fara að reykja. Hann
gerði þetta. En þegar vel var kviknað
í tóbakinu, gaus upp eldur úr píp-
unni, kveikti í skegginu á honum og
brenndi hann. Eftir þetta var hann
skegglaus me^ öllu á efri vörinni,
neðan undir nefinu. Sjálfsagt hefur
hann reiðzt, þótt hann nefndi það
ekki. En pípunni fleygði hann og
reykti aldrei upp frá þessu.
Móðir hans bjó mörg ár á Álfta-
nesi eins og áður er sagt, og sagðist
hann hafa farið þangað að finna
hana'flest haust og verið viku í ferð-
inni. Kvað þau Þorleif grút hafa kom-
izt vel af, og eitt sinn gaf móðir hans
honum rauðar buxur. Fleira frænd-
fólk átti hann á Álftanesi. Þar bjó
Magnús móðurbróðir hans' um tíma
eða var ráðsmaður hjá ekkju. Bein-
teinn sagði, að hann hefði verið lat-
ur, enda hefði hann lagzt í flakk, þeg-
ar enginn vildi hann fyrir vinnumann.
í einni af þessum orlofsferðum sagð
ist Beinteinn hafa ráðið sig til ekkju
á Álftanesi. Átti hann að stunda sjó-
róðra og gera ýmis karlmannsverk
utan húss. En ekkert varð úr þessu.
Konan dó veturinn eftir.
Ferðir þessar gengu allar vel og
bar fátt til tíðinda, nema einu sinni.
Það var rétt eftir veturnætur, að
hann var á austurleið. Fór hann frá
móður sinni um miðjan dag, og
komst um kvöldið að Helliskoti, er
síðar var nefnt Elliðakot. Gisti hann
þar. Daginn eftir hélt hann áfram
ferð sinni, fór upp hjá Lyklafelli, upp
Norðurvelli að Húsamúla að gamla
sæluhúsinu. Var það þá að mestu
fallið, og hafði hann þar enga við-
dvöl, því að komið var nýtt sæluhús
á Kolviðarhóli, stæðilegt timburhús.
Þar hugðist hann hvíla sig og matast.
Veður var gott, lausasnjór y'fir allt,
en þó ekki svo mikill, að til tafar
væri. Enginn ferðamaður var fyrir
í sæluhúsinu, er hann kom þangað.
Fór hann inn og upp á loft, leysti
upp mal sinn og fór að snæða. Hann
var svo sem hálfnaður, þegar hann
heyrði, að einhver opnaði húsið og
kom inn. Hleri var yfir stigagatinu,
og hafði hann lagt hann aftur, þegar
hann fór upp. Heyrði hann, að gengið
var innar eftir gólfinu niðri að stig-
anum, sem var við austurgafl hússins,
og svo fer þétta að þokast upp stig-
ann. Loks fer hlerinn að lyftast. Þá
var Beinteini nóg boðið. Leggur hann
nestispokann frá sér, stekkur á hler-
ann, stappar á hann og skipar því,
sem í stiganum er, að snáfa burt.
Hafði þetta þau áhrif, að gesturinn
hrökklast niður stigann og drattast
út. En ekki mataðist Beinteinn frek-
ar en orðið var. Lét hann leifamar
í poka sinn, lauk upp hleranum og
skyggndist niður. Ekki sá hann þar
neitt, og fór hann þá niður og út,
en varð einskis vísari. Lagði hann "þá
tafarlaust. á Hellisheiði. Þegar hann
hafði gengið spottakorn, leit hann
aftur. Sá hann þá, að svört flygsa
kom í brautina á eftir honum, og
hoppaði hún eins og hrafnar gera
stundum, en gekk ekki, hvorki í lík-
ingu við menn né dýr. Flygsan var
kyrr á meðan hann horfði á hana.
Gekk hann þá nokkra faðma og leit
síðan við á ný, og var þá þessi óvætt-
ur rétt búin að ná honum. Þá sneri
Beinteinn á móti henni með reiddan
broddstaf og skipaði henni að hypja
sig burt eða hann léti hana kenna
stafsins að öðrum kosti. Við það hörf-
aði þessi sneypa til baka, en hann
hélt leiðar sinnar. Næst þegar hann
leit við, var flygsan horfin, og sá
hann hana ekki eftir það. Og austur
í Ölfus komst hann um kvöldið, án
þess að fleira bæri til tíðinda.
Mörgum árum síðar var Beinteinn
í Selvogi hjá Árna bónda og lirepp-
stjóra í Þorkelsgerði. Það mun hafa
verið um 1890. Þá var það um haust,
að hann var sendur út a’ð Vogsósum
með tvo áburðarhesta eftir rekaviði.
Veður var gott, þíðviðri með þoku-
sudda. Honum gekk vel ferðin að
Vogsósum, og þar var timbrið silað
upp á hestana. Var farið að skyggja,
þegar hann lagði af stað. Með því að
þoka var á, og leið frá Vogsósum aust-
ur í Selvog liggur um klappir og ægi-
sand, svo að þar helzt enginn götu-
slóði, var honum ráðlagt að fara nið-
ur að Strandarkirkju og fylgja vörð-
um, sem hlaðnar höfðu verið til leið-
arvísis fyrir prestinn, þegar hann fór
að Strönd til þess að messa. Bein-
teinn féllst á þetta, þótt þessi leið
væri lengri. Hann komst klakklaust
að kirkjunni, og var þá stutt leið
um sléttar grundir ofan við sjávar-
kambinn austur aö næstu bæjum í
Voginum — um tuttugu mínútna gang
ur. Hann hafði litla dvöl við kirkj-
una og hélt svo áfram austur með.
Þegar hann hafði gengið drjúgan spöl
og hélt, að hann væri senn kominn
til bæja, þá vissi hann ekki fyrr til
en hann stendur upp í hné úti í sjó.
Leizt honum ekki á að halda lengra
í þessa átt, sneri því frá sjónum og
upp fyrir kambinn og hyggst halda
áfram austur til bæja þorpsins. Hann
gengur nú alllanga hríð og uggir ekki
að sér, fvrr en hann er kominn aftur
að kirkjunni. Þá þykir honum vand-
ast málið — leggur þó af stað, þegar
hann er búinn að átta sig. En það ,fer
á sömu leið og áður. Hann lendir
í sjónum aftur, fullt svo djúpt sem
í fyrra skiptið, snýr við og kemur
enn að kirkjunni. Þá tekur hann það
ráð að taka viðinn af hestunum, binda
þá á streng og bíða við kirkjuna,
þar til birtir af nýjum degi, því að
hann þóttist sjá, að þetta væri ekki
með felldu. Bjóst hann við, að það
yrði sitt síðasta, ef hann lenti i sjón
um í þriðja sinn.
Hann beið nú hjá kirkjunni alla
nóttina. Veðrið hélzt óbreytt, logn
og suddavæta. Aldrei sagðist hann
hafa setzt niður, því að hann bjóst
við að sofna, ef hann gerði það, og
kveið því, að þá stæði hann ekki
upp aftur. Þegar byrjaði að birta,
gerðust hestarnir svo órólegir, að
hann gat varla hamið þá. Lét hann
þá trússin upp á þá, batt upp taum-
ana og lét þá ráða ferðinni. Þetta
ráð dugði vel. Hestarnir héldu rak-
leitt austur sandinn og hann á eftir.
Eftir stutta stund voru þeir komnir
heim á hlað í Þorkelsgerði. Þar tók
hann ofan trén, spretti af hestunum
og sleppti þeim á túnið. Enginn var
kominn á fætur, svo að hann varð
að vekja upp til þess að komast í
bæinn. Ekki gat hann þess, hvernig
honum hefði verið tekið, nema hvað
fólkið hefði látið í Ijós gleði sína yfir
því, að ferðin endaði þó vel.
Ég spurði Beintein, hvort ekki hefði
verið reimt á þessum slóðum.
„Ekki hjá kirkjunni“, svaraði hann.
„En á sandinum og með sjónum,
einkanlega eftir það, að Fransmaður-
356
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAf)