Tíminn Sunnudagsblað - 14.04.1963, Blaðsíða 15

ijLtKiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiu
Ej LAILA KARTTUNEN: — EæOd 1895. Bryjar vefnaðar. og teikninám 1915.
S Gengur i Listiðnaðarskóla Finna 1922. Fær styrk úr Korlelinsióð 1926,
E ferðast um Finnland í leit að gömlum vefiarsýnishornum og fer í náms-
— ferð um Evrópu víða. Tekur að sér forstöðu vefnaðar og mynzturútlána-
— deildar Suomen Kasityön Ystavat 1930. Kennari í mynrtrun við Vefnaðar-
E kennara og listvefskólann í Tavastehus 1940—1958. Þau verk hennar, er
S hér fylgja myndir af, eru öll ofin eftir 1958, að hún á sjötugsaldrinum
S dundar við eigin vef á vinnustofu sinni í Hetsinki.
iTiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimimiiiiiiiiiuiiiii
ara að segja, að það sé tæknin, þar
sé hún meistari. Á óralöngum ferða-
l’ögum sínum um Finnland safnaði
hún ekki eingöngu þessum gömlu
vefjum og lét síðar nemendur sína
h'vaðanæva að af landinu halda þeirri
söfnun áfram, heldur vann hún með
fólkinu í flestum landshlutum, og
leitaði uppi ýmiss konar veftækniaf-
brigði, sem ekki voru þá kennd í
skólum, voru sérkennilegur vefmáti
einangraðra byggðarlaga og rétt um
það að glatast, hverfa, ásamt þeim
höndum, sem kunnu verkið. Eða
eigum við að láta nægja að minnast
hennar sem afburðakennara?
LAILA KARTTUNEN: „Konur finnskra
skéga" — myndvefur 1959.
LEIÐRÉTTING
í FRÁSÖGNINNI urn veru Ara Jó-
•hannessonar í beitarhúsunum í Kerl-
ingarfirði í næstsíðasta Sunnudags-
blaðinu var talað um frostaveturinn
mikla 1918—1919. Þetta er mishermi.
Frostaveturinn mikli var 1917—1918.
Gu3 viif þa$
Lýður sýslumaður Guðmundsson
var mikill dryiikjusvoli. Þótti honum
því happ, er tvíbytnu mikla, fulla
af eínhverjum legi, rak á Víkur-
fjöru. Brá haun sjálfur við, er hann
frétti af tunnmmi, og fór á íjöruna
til þess að' kanna, hvað'í henni væri.
Voru nokkrir menn í för með honum,
þar á meðal fangi, er hann hafði í
haldi hjá sér uin þessar mundir.
Lýður lét opna tunnuna og þóttist
þegar kenna, að í henni væri brenni-
vín. Þó virtist honum tryggara að
láta fangann bergja á því fyrstan,
því að minnstur skaði var, þótt hon-
um yrð'i meint af, ef veigarnar kynnu
að vera göróltar. En þegar hann sá^
að fangánum varg ekki um sopann,
sem hann féklc, saup hann sjálfnr á.
Fórnaði hann höndum, þegar hann
fann bragðið, og mælti alls hugar
glaður:
„Guði sé lot! Nú sé ég, að guð vill,
að gamli Lýður drekki“.
SmprátiS í Tisakoti
Þau Jón tisi )g Guðrún, kona hans,
bjuggu í Tisakoti milli Hafrafells og
Borgar í Króksfirði. Búskapurinn var
ekki í marga iiskana, og höfðu þau
betliferðir meir sér til framdráttar.
Varð þeim það drjúgt, er þeim áskotn
aðist, því að þau voru matsár nijög
og spöruðu svo vig sig, að dæmafátt
var.
Eitt sinn tók Jón smjöröskjur og
ýrði úr þeim á fáeina fiskbita handa
sér. Guðrún bneykslað'ist á bruðli
hans og mælti:
„Lætur þú guð sjá það til þín, Jón,
að þú étir smjör?“
„Ó-nei — hann skal ekki sjá það“,
svaraði Jón og fleygði frá sér öskj-
unum. ^
351
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ