Tíminn Sunnudagsblað - 28.04.1963, Qupperneq 20

verið drepin eða ekki og hvort fall-
byssurnar hefðu orðig herfang óvin-
anna eða þeim hefði verið komið
undan. En hanri sá ekkert, nema him-
inhvelfinguna hátt yfir höfði sér.
Himinninn var ekki heiður, en þó
ómælanlega langt í burtu, og grá
skýin voru á hægu reki. Hve hljótt,
kyrrt og hátíðiegt, hugsaði Andrés
fursti — ó, hvað þetta stingur í stúf
við öskrin og orrustugnýinn. Hin
hljóða för skýjanna um endalausan
geiminn er svo gerólík sviptingum
Frakkanna og skyttunnar, sem börð-
ust um þerriburstann úr fallbyssunni
í heiftþrunginní örvæntingu. Hvemig
stendur á því: að ég skyidi þó loks
renna þangað augum núna! Allt er
hégómi og blekking nema þessi óend-
anlegi himinn Ekkert, ekkert er
veruleiki nema hann. Og reyndar er
hann ekki tii beldur. Ekkert er til
nema kyrrðin og friðurinn. Og guði
sé lof fyrir það . . .“ “
Tunglið var komið upp og hellti
geislaflóði sínu yfir Magadínódal-
inn.
„Tunglið er með augu og nef eins
og við“. sagði Lovísa.
„Það eru vötn og fjöll“, sagði Sylv-
ía rödd leiðbeinandans við systur
sína.
„Ef tunglbúar horfa niður á jörð-
ina á þessari stundu, er hún vafalaust
svipuð i þeirro augum“, sagði gest-
urinn, sem kailaðist verkfræðingur.
„Hvernig skyldu stórborgir jarðar-
innar vera, þegar horft er á þær ut-
an úr geimnum- ítalía líkist líklega
helzt striki, og Sviss er eins og punkt-
ur.“
„Hverju líkist þá Mússólíni?" sagði
Lovísa.
„Eða Motta?" bætti Daníel við.
Allir hlógu.
Daníel gekk á móti Ágústínusi,
þegar hann sá til ferða hans morg-
uninn eftir, og fór með hann inn
í húsið um dyr á þeirri hlið þess,
er sneri frá aldingarðinum, þar sem
verkfræðinguriiin svonefndi lá í sól-
baði. Þeir fóru upp í herbergi Lovísu.
Ágústínus gæs/ðist út um gluggann,
lét gluggatjöldin skýla sér, svo að
maðurir.n yrði hans ekki var.
„Þetta er sami maðurinn," hvíslaði
Ágústínus. „í þetta skipti skal hann
þó ekki ganga okkur úr greipum",
bætti hann við Hann neri hendutn-
ar.
„Ertu að gera að gamni þínu?“
sagði Daniel með þeim raddhreim, að
Ágúsfínus leii við.
„Refurinn sit.ur fastur í gildrunni",
sagði hann. „Ætlar þú að sleppa hon-
um úr henni'' Einn þeirra manna,
sem myrða félaga okkar á ítalíu í
fangelsum og tangabúðum út um all-
ar eyjar, er genginn okkur í greipar
af tilviljun Eigum við að láta hann
sleppa?" Það <rar auðheyrt, að Ágúst-
ínusi hafði runnið í skap.
„Hann er á mínu heimili — hann
er gestur minn ‘, svaraði Daniel hóg-
værlega.
„Hann er njósnari", sagði Ágústín-
us.
„Hann var njósnari, en nú er hann
gestur minn“, svaraði Daníel af sömu
hægð og áður.
„Hann kom hingaö dauðvona og
leitaði á náðir okkar. Hann náði
heilsu á heimiii mínu . . .“
Ágústínus trúði ekki sínum eigin
eyrum.
„Hvers konar linka er þetta?“ sagði
hann. „Þú veiz; mætavel, hvaða tök-
um fasistarnir beita okkur. Ekki láta
þeir samvizkusemina hindra sig.‘“
„Eg veit það“, svaraði Daníel." Og
þess vegna er ég ekki fasisti".
„Við lutum í lægra haldi, af því
ag samvizkusemin var okkur fjötur
um fót“.
„Og samt sem áður munum við
sigra“, sagði Daníel.
Ágústínus gat ekki annað en hrist
höfuðið andspænis slíkum þráa.
„Hvað verður hann hér lengi?"
spurði hann svo.
„Ef til vill eina viku enn. Hann er
ekki búinn að jafna sig“.
- „Þá getum við talað betur saman,
áður en hann kveður fyrir fullt og
allt“, sagði Ágústínus.
Daníel afréð að minnast ekki á
þetta vig mæðgumar. Hann vildi
ekki gera þær skelkaðar. Hann forð-
ast líka að vekja tortryggni gestsins.
Ein af mágkonum Daníels hafði al-
ið barn fyrir skemmstu, og það var
afráðið, ag þau hjónin heimsæktu
hana og Sylvía færi með þeim. Lovísa
varð eftir heirna hjá gestinum.
„Þú er> búinn að vera hér margar
vikur, og þér hefur aldrei verið sýnt
húsið“. sagði stúlkan vig verkfræð-
inginn svokallaða.
„Það er af því, ag ég hef legið
rúmfastur“, svaraði hann.
Lovísa sýndi honum allt, hátt og
lágt, meira að segja kjallarann, þar
sem Daníel gcymdi kartöflur sínar,
sveppi, ávexti og garðyrkjuverkfæri,
Og hún fór með hann inn í herbergi
sitt, þar sem þær Sylvía sváfu nú
saman. Athygh hans beindist að
mynd, sem hékk á veggnum. Hún var
í ramma og skreytt tveimur rauðum
pappírsslaufuni.
„Af hverjum er þessi mynd?“
spurði hann
„Matteottí".
Hann hlammaði sér á stól.
„Hver er Matteottí?" spurði hann.
„Það var maður, sem Mússólíni lét
myrða. Hann talaði máli fátækling-
anna“.
„Ertu andfasisti?"
„Já, auðvitað'.
„Er Sylvía þag líka?“
„Hún er enn þá meira á móti fas-
istum en ég“
„Og faðir ykkar?“
„Honum er verst við þá af okkur
öllum . . . En hann talar ekki um
það — hann lætur verkin tala“.
Svo fór Lovísa með hann upp á
efri hæðina.
„Hér er herbergi foreldra minna“.
„Og hvaða herbergi er þarna?“
„Þarna fær enginn stíga inn fæti
sínum. Pabbi bannar það. Það er
fullt af alls konar blöðum þarna inni,
og hann vill ckki, að aðrir séu að
róta í þeim“
Þau fóru aftur niður í garðinn.
Næsta hálftímann var hainn á sífelldu
flökti fram og aftur um garðstíg-
inn. Svo tók hann ákvörðun. Hann fór
til Lovísu og mælti:
„Viltu skreppa fyrir mig með sím-
skeyti á stöðina?"
Hann fékk henni skeytið og dálítið
af peningum. Sjálfur sagðist hann
vera þreyttur og ætla beint í rúmið.
Sylvía færði honum morgunverð
daginn eftir. Hún barði að dyrum, en
fékk ekki neitt svar. Dyrnar voru
læstar Það hlaut eitthvað voveif-
legt að hafa gerzt. Sylvía hljóp hróp-
andi að stiganum, og allt heimilis-
fólkið kom steðjandi til þess að for-
vitnast um, hvað gengi á. Daníel
braut upp hnrðina. Herbergið var
mannlaust, rúmig óbælt, föggur gests-
ins horfnar.
„Hann er farinn", veinaði Sylvía.
„Hann hefur farið án þess að
kveðja", bætti Lovísa við.
„Hann hlýtur að hafa farið i gær-
kvöldi". sagði Fílómena og benti á
römið
Daníel hljóp upp á loftið, og mæðg-
umar heyrðu að hann öskraði og
ragnaði eins og hann væri genginn
af vitinu: „Þjófur! Ræningi! Svikari!
Hann hefur síolið öllum skjölunum
mínum!“ hrópaði hann á milli for-
mælinganna.
Mæðgurnar hlupu upp stigann. Allf
var á tjá og tundri í hei'berginu.
Það hafði verið hvolft úr öllum
skúffum á gólfið.
í þessum svifum kom Ágústínus.
Hann var fölur og æstur, þótt ekki
væri hann búinn að frétta, hvað gerzt
hafði á heimil; Daníels.
„Njósnarinn strauk í gærkvöldi og
hafði á burt meg sér hér um bil öll
skjölin mín, þar á meðal allt, sem
viðkom smyglinu yfir landamærin.
Við verðum að gera öllum viðvart,
sem við þetta eru ri.ðnir", sagði Daní-
el við Ágústínus“. Við megum enga
stund missa“.
„Tuttugu verkamenn voru hand-
teknir í járnhrautarstöðinni í Lúínó
snemma í morgun", sagði Ágústínus“.
Það voru allt menn, sem koma dag-
lega til vinnu hérna megin landamær-
anna og fara aftur heim á kvöldin“.
Sylvía starði á þá, Ágústínus og
föður sinn, í senn ringlug og forvið'a.
Framhald á 382. síðu.
380
T í M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ