Tíminn Sunnudagsblað - 28.04.1963, Page 21

TRYGGVI í
Framhald af 368. síðu.
kvöldig sáum viS allar dældir og dali
fyllast af dún, svo að fjallatindarnir
stóðu einir upp úr. Sólin hellti geisl-
um sínum yfir þennan hvíta dún. Við
stóðum stífir og horfðum á þetta.
Engin orð gátu rúmað hugsanir okk-
ar. Við héldum bara áfram að horfa
og horfa. — Síðustu nóttina lágum
við í snjóhúsi og héldum dýrðlega
veizlu. Daginn eftir héldum vig nið-
ur í Gnúpverjahrepp og komum til
hans Högna í Laxárdal. Honum brá
ekki mikið við komu okkar, en helvíti
urðu sauðirnir hans hræddir, þegar
þeir sáu þessi skrímsli koma.
— Vissirðu um fleiri, sem höfðu
farið þessa leig um hávetur?
— Það hafði einn maður gert.
Sturla Jónsson. Hann átti unnustu
fyrir austan og lagði suður yfir öræf-
in með hundinn sinn til þess að heim
eækja hana. Hann komst til byggða
við 'illan leik En hundurinn hans
varð eftir. Hann lagði ekki í eitt
fljótið.
— En bar ferð ykkar tilætlaðan
órangur?
— Já, hún vakti mikla athygli á
skíðaíþróttinni. Allir fóru að herma
eftir okkur, og krakkarnir gerðu sér
skíði úr tunnustöfum. Svo var sett
af stað krónuvelta, peningarnir ultu
inn og skálinn var byggður. Gamli
Miiller hafði sitt mál fram.
Gullnáman og gamli frændi
— Þú talaðir áðan um demanta, en
er ekki fullt af gulli í þínu landi?
— Jú, það er gullnáma hérna rétt
við Búrfell, svo sem stundarfjórð-
ungs gang héðan. Það var gullleitar
maður í Ástralíu, frændi minn Stein-
grímur Tómasson, 'sem fann hana.
Hann fann kvarts hérna árið 1909
og gull í því. Það var nú maður, sem
MIÐDAL —
passaði í strákakramið hérna. Þetta
var hálfgerður villimaður og ævin-
týramaður. Hann var allur alsettur
spjótsörum; höndin kreppt og fótur-
inn bæklaður eftir spjótsár. Hann
varð að sitja í söðli vegna þessara
sára. Hann var stórríkur, átti gull-
námu úti í Ástralíu. Hann sagðist líka
hafa skotið marga Svertingja. Þeir
gullleitarmennirnir höfðu skotið
svona einm og tvo Svertingja áður en
þeir fóru að ,sofa á kvöldm til þess
að fá svefnfrið á næturnar. Það köll-
uðu þeir „að skjóta Svertimgja í mat-
inn“. Hann smíðaði fyrir okkur strák
ana alls konar vopn, meðal annars
boomerang og kiastspjót. — Þetta
var heljargarpur, karlinn. Einu sinni
bauð mamma honum harðfisk á diski,
en lét svo ummælt, að hann ynni
víst varla á þessu. Jú, ætli það ekki,
svaraði hann og beit skarð í disk-
inn! Hann var ekki lengi hér. Það
kom óyndi í hann. Hann sagði, að
hér væri ómögulegt að vera Hér
mætti ekki einu sinni drepa mann.
Framhald af 371. síðu.
verið látið í veðri vaka við bændur,
að með því viidu þeir koma til móts
við þá. Þeir hafa séð, að fjáreignin
var völt og fóðrin sums staðar bæði
dýr og naumt látið úti.
Þrátt fyrir þetta sóttu ekki fund-
inn nema seytján vinnumenn, og var
því kennt um, að margir hefðu verið
í ferðalögum fyrir húsbændur sina
fundardaginn. Ef til vill bendir þetta
til þess, að sumum bændum hafi ekki
verið sérlega annt um fundinn, þrátt
fyrir undanþágu þá frá vinnu, er
vinnumenn höfðu fengið þennan dag,
og sumum vinnumönnunum sjálfum
jafnvel fundizt í mikið ráðizt og hliðr-
Svo fór hann aftur til Ástralíu. Hann
vildi endilega fá að eiga mig og hafa
mig með, en af því varð ekki. Hann
átti enga afkomendur úti og sennilega
hafa eignir hans fallið undir ríkið.
Eftir þetta skrifaði pabbi frænda
okkar í Ameríku, og fyrir hans til-
stuðlan var farið ag leita að gulli
hér árið 1912. Englendingar unnu
fyrst að þessum rannsóknum. Það
var unnið hér dag og nótt og grafin
göng inn í Búrfell og inn undir mel
hjá Þormóðsstöðum, og voru göngin
um 300 metra löng. En upp úr 1920
tóku þýzkir menn vig og unnu hér
stanzlaust að rannsóknum í fjögur
ár og höfðu marga menn í vinnu.
Þeir töldu, að gullmagnið þarna væri
það mikið, að það borgaði sig að
vinna það við verri flutningsaðstæð-
ur en hér væru fyrir hendi.Þeir fundu
líka kopar, platínu og silfur á þssum
sama stað. Kannski var það platínan,
sem þeir girntust mest. Þéir voru
það öruggir í þessari vissu, að þeir
voru búnir að teikna verksmiðjur
og mæla fyrir vegum. Föður mínum
ætluðu þeir að greiða ákveðna fjár-
hæð strax. En einmitt um þessar
mundir urðu örlagaríkar breytingar
í þjóðlífi Þýzkalands. Gengi þýzka
marksins var breytt, og fyrirtækið
varð gjaldþrota. Féllu þá allar fram
kvæmdir niður um sinn. Én árið 1937
höfðu þeir aftur nág sér á strik og
vildu byrja, þar sem frá var horfið.
Þeir sóttu um leyfi íslenzku ríkis-
stjórnarinnar, en hún synjaði þeim
vegna þess, hve ástandið í heimin-
um var ótryggt.
— Og þar með misstirðu af milljón
unum?
— Það veit ég nú ekki. En faðir
minn var að minnsta kosti orðinn
spenntur, enda átti hann að fá tólf
hluti í fyrirtækinu. Nú eru námu-
göngin hrunin saman og allt er þetta
gleymt. Fæstir Reykvíkingar vita um
þessar guílnámur rétt við bæjardyrn-
ar. — Bh-gir.
að sér hjá þátttöku, þótt annað væri
haft að yfirskini.
Fundarmenn fóru sínu fram, þótt
eigi yrði fundurinn fjölmennari en
þetta. Var Gísli Einai-sson kosinn
fundarstjóri og Jón Jónsson fundar-
ritari. Síðan var setzt á rökstóla, og
gerðu vinnumennirnir samþykkt í
þremur liðum.
í fyrsta lagi skyldu þeir, sem ættu
ær og lömb, selja þann fénað svo
fijótt sem við yrði komið, en kaupa
í staðinn sauði, er eftirleíðis skyldi
vera eini fóðrafénaðurinn, sem vinnu-
menn í Hrunamannahreppi vildu
eiga, „þar eð það er þeim arðmeira,
en bændum léttai-a". Bak við þetta
„Beggja skauta byr". — Hér hafa þeir dregið segl aS húni á sleSanum. Við fremrl
sleðann er hjól, sem sést á miðri myndinni, ef vel er að gætt. Það er af venju-
legu reiðhjóli, en i sambandi við það var kilómetramælir. „Við fengum hörku-
siglingu á Hreppamannaafrétti", — segir Tryggvi.
Vinnumannasamtök í Hreppum -
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
381