Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1963, Page 3

er hann ekki i rónni fyrr en hún hef-
ur verið krufin til mergjar.
Hann byrjaði að umsnúa öllu í her-
berginu, ýtti borðinu út að veggnum,
svo að við hetðum nægilegt rúm til
athafna, eins og hann sagði. Svo fór
hann inn í svefnherbergið og kom
aftur með knippi af reykelsisstöngum,
sem hann kveikti á og stakk í vasa
hingað og þangað um h.erbergið.
Þið vitið, nversu ' undarleg áhrif
þessi höfgi ilmur hefur á skilningar-
vitin. Hann virðist gefa afkáralegu
ímyndunatafli eða ótta lausan taum-
inn.. Á mig persónulega hefur hann
svæfandi áhrif, og ég vildi helzt liafa
mig á burt. en Nickey mátti ekki
heyra það nefnt, hann betolínis
neyddi mig til þess að vera kyrran.
Honum líkaði ekki birtan. „Djöfl-
ar vilja hafa rökkur“, sagði hann, og
á næsta augnabliki sátum við í daufri
skímu frá standlampa, einum af þess-
um lömpum, með rauðu skermunum,
sem maður kveikir á, með þvi að
stinga snúruenda á þilið.
Somers tók þetta líka mjög alvar-
lega. Bókin virtist hafa hann á valdi
sínu. Hann sagði, að við yrðum að
hafa ákveðna fyrirætlun, eitthvert
tiitekið markmið til þess að beina
athygli okkar að, — einhvern mann.
Og í eins konar illkvittnisgáska, stakk
Nickey upp á Hugh. „Hann verður
fyrirtaks miðill, kúrandi þarna uppi
Sá held ég verði illur á morgun,
þegar ég segi honum, að hann hafi
ékki lengur neina sál.“
„Já, en hvert eigum við að senda
sál hans?“ spurði Somers áhyggju-
fullur.
„Það er einmitt það — við skulum
skipa sál Hughs að fara úr líkama
hans og inn í þetta — bíðið andartak.
Ég ætla að klæða gínuna, gera hana
raunverulegri — meira líka“ — —.
En hann lauk ekki við setninguna.
Trylltur ákafi greip hann. Ég horfði
á hann opna skúffur í æðislegu
flaustri, draga upp buxur, vesti og
jakka. Hann festi jafnvel flibba um
háls gínunni og svart hálsbindi með
lafandi endum. Að lokum setti hann
gínuna á stól og lét hendur hennar
hvíla á hnjánum og gekk svo aftur
á bak til að athuga hana. En Somers
fullkomnaði verkið með því að þrifa
af mér gleraugun og festa þau á
kónganef gínunnar.
Áhrifin voru óhugnanleg. Nickey
var eins og barn. sem hefur fengið
nýt! leikfang:
„Hafðu hálflokuð augun, Mason,
nei, deplaðu þeim dálítið", skipaði
hann. „Geturðu ekki séð hann fyrir
þér?“
Gínunm ^vipaði vissulega talsvert
til Hughs Auðvitað gerðu fötin sitt
til þess — Hugh leit alltaf út eins
og hann kæmi beint úr ruslaskrínu.
og hin daufa birta hjálpaði manni td
þess að ímynda sér slægðarsvipinn í
gljáandi augunum.
„Við verðum að mynda hring og
takast í hendur", fyrirskipa'ði Som-
ers. „Ég ætl'a að lesa formúluna upp
úr bókinni — hún er aðein-s fáeinar
setningar, og við verðum allir að ein-
beita huganum að Hugh — hugsa
okkur sál hans yfirgefa líkamann og
fara í gínuna.
Ég gat ekki fellt mig við hugmynd-
ina — hún virtist svo barnaleg —
svo afkáraleg — en ég treysti mér
ekki til þess að stæla við Nickey.
Hacn var svo óskaplega æstur i
þetta. Hann þaut yfir að stólnum
mínum og togaði mig upp á hand
leggjunum.
„Komdu nú, Mason“, hrópaði hann,
og hikandi tók ég í hendur þeirra.
og við mynduðum hring um stólinn,
sem gínan sat á, hreyfingarlaus og
hátíðleg, og tilraunin byrjaði.
Eftir nokkrar .sekúndur byrjaði
Somers að þylja eitthvað, ömurleg-
um, tilbreytjngarlausum rómi. Ég gat
ekki skilið, hvað hann sagði, en það
minnti mig á söng prest meðal frum-
stæðra þjóða, og við’ biðum rólegir,
þangð til sönglið hófst á ný. Smám
saman, en óafvitandi, urðum við al-
varlegri. Án þess að við réðum við
það, urðu hugir okkar örir af hug-
myndinni. Loftið varð seiðmagnað í
lestrarhvíldunum virtist þögnin
þrungin ofvæni. Meðvitund um bið
og vökula athygli náði tökum á okk-
ur. Eftirvæntingin varð næstum
kvalafull. Eftir því sem hún óx, fór
öll meðvitund um tíma og rúm, var
að engu orðin.
Ég stalst til að líta á Nickey. Andlit
hans var rjótt af ákafa. Allt í einu
fann ég. að hann greip fast um hönd
mína. Ég leit snöggt við og sá, að
hann hafði rétt úr sér og hálfteygði
höfuðið upp á við, eins og hann væri
að reyna að hlusta eftir einhverju.
Somers hafði þagnað einu sinni sem
oftar, þegar snögglega, fyrirvara
laust, kvað við tryllt, vitfirringslegt
hláturöskur, beint yfir höfðum okk-
ar. Aðeins eitt öskur — meira ekki,
og svo — geigvænleg, titrandi þögn.
Mér rann ískalt vatn milli skinns cg
hörunds af skelfingu. Þetta var svo
ómennsk rödd — blóðvana — eins
og hún kæmi frá hlakkandi djöfli.
Mér fannst ég verða að gera eitthvað
— framkvæma einhverja líkamlega
hreyfimgu. Mig langaði til að hrópa —
æpa — gera eitthvað, en ég gat það
ekki.
Og þá gerðist nokkuð. Nokkuð,
sem við gátum ekki séð, aðeins skynj-
að — nokkuð, sem gerði okkur svo
skelfingu lostna. að köldum svita sló
út um okkur.
Einhver eða eitthvað kom inn í
herbergið. Við urðum varir við nær-
veru einhvers óþekkts. Við fundum
það. Þessi uggvæna, hrollkennda til-
finning, að horft væri á okkur af ein-
hverjum, sem við ekki saéjum, læsti
sig um okkur.
Laumulega. hræddur um að vera
staðinn að verki, sneri ég liöfðinu o’
leit á Nickey. Þá var eins og blóðið
frysi í æðum mínum. Andlit hans var
afmyndað af hryllingi, og nc-ð-i vör
hans titraði ofsalega, en það var skelf
ingin — örvæntingin í ausum hans,
sem stappaði stálinu í mitt þve",a'idi
hugrekki.
„Nickey, Nickey“, æpti ég. „Hættu
þessu —heyrirðu það. Hættu þessu"
Hann skalf og strauk hend;nm um
ennið. Svo byrjaði hann að flissa
— hlæja — öskra, á sama djöfullega
hátt og við höfðum áður heyrt uppi
yfir okkur. „Það er Hugh“. hrópaði
hann æðislega. „Hugh. segi ég Hann
er hérna — þarna — lítið þið á
hann — hann glottir framan í m s,
hann er------“
Gínan hafði fallið aftur á bak í
stólnum, svo að höfuðið hvíldi á stól-
bakinu, en andlitið sneri að Nickey.
Hægri handleggurinn var á lofti
Nickey var örvita af hræðslu „Ég
skal láta hann hætta þessum grett-
um“, skrækti hann. „Lítið þ'ð á!“
Framhald á bls. 430.
.MÍÉ
Einhver eða eitthvað kom inn í her-
bergið. Við urðum varir við nærv%ru
einhvers óþekkts. Við fundum ]>að. ;$
Þessi uggvæna, hrollkennda tilfinn-
ing, að horft væri á okkur, læsti sig
um okkur.
T I M I N N
SUNNUDAGSBI.AÐ
411