Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1963, Qupperneq 22

sem ég get treyst, og það er lífsskil-
yrði hvers fyrirtækis.
— Hefðirðu ekki viljað hafa minni
umsvif og minna að starfa?
— Nei. Ég hef ánægju af starfi. —
Hver heilbrigður maður þarf að
starfa. Þess vegna hef ég ekki óskað
mér þess, að ég hefði minna að gera.
Ég er ánægður með mitt hlutskipti og
þakklátur forsjóninni, sem hefur la.gt
mér lið i erfiðleikum mínum.
Birgir.
ástrík sambú$
Framhald af bls. 421.
í Hlíðardal, og hafði Týrus mikið
dálæti á honum. heimsótti hann
oft og fór með hann í langar
gönguferðir, en skilaði honum jafn
an heim að lokinni skemmtigöng-
unni.
En það er af endalokum Týrus-
ar að .segja, að auk hins fasta emb-
ættis, ;em tiann hafði í Háteigi,
vai hann a efri árum kvaddur í
þjónustu listarinnar Þegar Leik-
félag Reykjavíkur sýndi hið ágæta
leikriti, Mýs og menn. var hann
meðal leikenda. En þar endaði
hann ævi sína. því að hann varð
bráðkvaddur á leiksviðinu
Eins og að líkum lætur um svo
ungar, lífsglaðar og ástfangnar
persónur eins og þau Týrus og
Limmí voru ) öndverðu, þurftu
þau oft að bregða sér út. þrátt
fyrir bannið. Það kom fyrir á
vetrum, þegar fallið hafði snjór
á næturna og mjöllin lá ósnortin
og hrein yfir allar götur, er við
komum snemma út. að við sáum á
sléttri snæbreiðunni einkennilega
þúst, sem m'öll lá þó yfir En þeg-
ar fótatak okkar barst að þúst
inni. kom það í ljós, að þetta var
Týrus. Hann hafði komið í heim
sókn til Limmíar eftir að húsinu
var lokað. en síðan beðið hennar
rólegur undir hinni svölu ábreiðu.
Ég vann um eitt skeið á Veður
stofunni í Sjómannaskólanum. Þá
kom það oft fyrir, að Limmí leidd
ist heima Langaði hana þá til
þess að ná fundi mínum Rakti
hún þá fótspor mín alla leið í
skólann og þefaði upp yfirhöfn
mína og lá síðan bolinmóð hjá
henni, stundum klukkustundum
saman F.n svo var hún vinsæl af
scarfsfólkin" að enginn amaðist
við henni Ejtt-sinn bar það við i
einni þessa-- 'erð Limmíar. að hún
æilaði að i.anga beint i það her-
bergi. sem Ó2 vann vanalega i. En
þegar hún «om inn. brá hennt i
brún, því ið þá voru margir herra-
menn. öæði útlendir og innlendir
á fundi. Varð hún þá svo hrædd, að
hún stökk > toft upp, þaut til dyra,
lagðist hjá kápunni minni og lá þar
til kvölds.
Þá skal að síðustu sagt frá ævi-
lokum Limmíar.
Einn dag kom til okkar stúlka
frá Háteigi og sagðist hafa vondar
fréttir að færa. Limmí hafði verið
á einni af sínum ólöglegu ferðum
að svipast um eftir Týrusi sínum,
sem þá var löngu dauður. En þá
vildi svo illa til, að bíll ók.á hana
og með þeim afleiðingumrað hún
fótbrotnaði. Og sennilega hefur
hún lemstrszt meira. Hún var flutt
heim, og dýralæknir setti fótinn
í gips. Þolinmæði hennar og still-
ing var söm við sig, og hún lá
í körfu sinni eins róleg og bezt
varð á kosið, þótt hún væri oft
sórþjáð. En helzt vildi hún, að ég
sæti hjá sjúkrabeði hennar, og
lagði hún þá gjarnan framfótinn
á hönd mína. En batinn vildi ekki
koma. Smám saman dró af henni,
og ég varfj þess vör, að hún hafði
misst heyrnina. Dýralæknir kom
oft til hennar. og loks úrskurðaði
hann. að ekki væri annað að gera
en gefa heoni sprautu, sem batt
enda á þjáningar hennar.
Limmí varð okkur öllum harm
dauði, og okkur fannst fátæklegra
inni hjá okkur, eftir afi hún var
horfin. Og skarðið, sem hún skildi
eftir. reyndist vandfyllt.
Bergsteinn Kristjánsson.
GerningatrúBur
Framhald af bls. 411.
Hann hentist að borðinu og greip lang
an stál-pappírshníf, stökk í átttaa að
stólnum. En hann hlýtur að hafa
rekið fótinn í snúruna frá lampanum,
því í sama vetfangi varð aldimmt í
herberginu
Á meðan ég þreifaði fyrir mér til
þess að finna slökkvarann, heyrði ég
ryskingar og snöggan andardrátt
manna, sem börðust um yfirtökin.
Mér gekk illa að finna slökkvarann,
en þegar ég kveikti. var Nickey með
hnéð á brjósti gínunnar, og í villi-
mannlegri grimmd rak hann papp-
írshnífinn á kaf í háls henni. Síðan
þreif hann gínuna og fleygði henni,
af ástríðufullri heiftúð, á gólfið.
En í sama bili og hún féll á gólfið,
hey'rðist annar dynkur — eitthvað
Lausn
59. krossgátu
féll þunglega á gólfið uppi yfir okkur.
Hvað sem við kunnum að hafa ætlað
að fara að segja, þá dóu orðin á vör-
um okkar. Við þutum fram að dyr-
unum, allir þrír, en Niekey hafði af-
læst, svo að við yrðum ekki ónáðaðir.
Við þeyttum upp hurðinni og hent-
urnst upp stigann. Við hringdum,
hömruðum og börðum á yztu hurðina,
en enginn kom fram. Þá hljóp Som-
ers niður aftur, og við vissum, að
hann hafði farið að sækja dyravörð-
inn. Hvorugur okkar Nickeys talaði
orð á meðan við biðum, en eins og
hrædd börn l’eituðum við hvor að
annars hendi.
Þegar þeir komu aftur og við kom-
umst inn í litlu forstofuna, fórum
við beina leið að vinnustofu Hughs.
En dyrnar voru læstar að innan-
verðu. Við beygðum okkur að skráar-
gatinu og sáum, að lykillinn stóð í að
innan, en ekkert hljóð heyrðist það-
an, svo að við settum herðarnar í
hurðina. Hún lét undan við fimmtu
atliögu, og ég datt inn í herbergið.
Ljós var í herberginu, en allt var
á tjá og tundri, eins og þar hefði
verið flogizt á, og á gólfinu, beint
uppi yfir staðnum, þar sem Nickey
hafði fleygt gínunni, lá Hugh —
dauður.
Blóð vætlaði hægt úr sári á háls-
inum, á nákvæmlega sama stað og
pappírshnífurinn stóð í hálsi gínunn-
ar niðri. En þarna var enginn hnífur
né verkfæri af neinu tagi, svo að við
gætum séð.
Og enn þá höfðum við ekki sagt
nokkurt orð hver við annan — aðeins
Nickey hvíslaði einhverju að dyra-
verðinum, og hann fór burt. En við
settumst taæglátlega niður og biðum
eftir lögreglunni“.
R. J. þýddi.
59 K 1 \/ i SSS 0
■1 K o N n N r V
9. N n N i J4 i T S
5 u D D I 1 u Ú
i V 0 M G n r L 1 K
i ó i ú i L jsSs lí i- U N n *
i R 6 N 6 < L y F 7 p > N
y N G 1 R ú M G G
U 6 G n U n V E ? s
1 6 U p M T T (t V
1 í L M n w 1 P 1
1 s 7 R n K. S S M I P 1 p
I K n 1 s V /t K J fl N | L 1
S n‘ u K l W 6 ö 1? n I N
I p M t 1 G V N / V N
s P N VNXS S L E G N U .....
1 Ö i s /t L F n I VVRJ. n 3 N Ó u i 0 1 's H I N U rt N
fí r T U K G 6 N G U N u M 1
t) 1 tJ R K i U R I N P L
u N G n ó P u K 11 R n L L
T t M I N N
430
SUNNUDAGSBLAÐ