Tíminn Sunnudagsblað - 02.06.1963, Qupperneq 10

stóð fönninni, og þá fyrst varð mér
ekki um sel. Sá Mettur vissi ég að
ekki var á iþeirri leið, sem ég hugð-
ist og átti að vera á. — Eg settist
niður við klettinn og þótti nú vand-
ast málið. Ég tók upp nestisiþita minn
frá Ingi’björgu á Brennistöðum og
fór að reyna að hressa mig upp með
að borða hann. En geigur og kvíði
tók nú að sækja fastar að. Hvergi sá
neitt fyrir fannburði og liríð og aug-
ljóst var, að ég var orðinn vi’llur
vega og gat á engu greint, hvert
halda skyldi. Átti ég að láta fyrir-
berast þarna undir klettinum, eða
standa upp og halda áfram út í óviss-
una? — Hugurinn um hvort tveggja
fór um mig sem kaldur straumur. Mér
var ljóst, að tvísýnt var og meira en
það, hvort ráðið, sem ég tæki, til hvers
drægi, ef slíku veðri héldi áfram.
— Og nú komu mér í hug bænarorð
séra Ásmundar, er hann á föstudags-
kvöidið bað fyrír heimför okkar og
mælti á þá leið, að hinn stytzti spöl-
ur lífsgöngu okkar gæti orðis ganga
harms og háska, ef hönd Guðs og for-
sjón ekki vekti yfir fótmálum okkar.
Og spurningin fór, sem ólífisör
gegnum huga minn. Gat það verið,
að þessi heimför mín, ekki lengri
leið, yrði ein slík ganga? Gat skeð, að
bæn séra Ásmundar yrði ekki heyrð,
svo innilega, sem hann bað okkur
ánægjulegrar heimferðar? — Mér
fannst óhugsandi að trúa því. Það
hlyti eitthvað að gerast, sem leiddi
mig heilu og höldnu til byggða. —
Og sem ég hafði setið þarna nokkra
stund í þessum hugleiðingum gerð-
ist það, sem ég vonaði. — Allt í einu
tók að rofa meir og meir í hríðina.
Ég reis fagnandi á fætur og tók að
horfa í kringum mig, til að athuga
hvar ég væri staddur. Og nú birti
svo, að til fjalla sá. Sá ég þá skjótt,
að ég var staddur nyrzt á hamrabelti
því, sem liggur í eystri brún Tóar,
fyrír botni Bárðarstaðadals. Hafði ég
því gengið í norðaustur í stað suð-
austurs. Og það sem mér vakti nú
hroll mestan var það, að er ég leit
niöur fyrir fætur mína, sá ég að
ég átti aðeins ógengin tvö til þrjú
fótmál fram á naumustu brún klefta-
beltisins. Hefði ég ekki hitt á klett-
inn í hríðinni og áð undir honum,
heldur gengið nokkrum fetum lengra,
lá það eitt fyrir mér að ganga fram
af hömrunum og hefði sú ganga orðið
a.m.k. slysaganga, ef eigi annað meir,
sem fyllstu líkur eru til. — Ég tók
nú til fótanna og hélt suður hamra-
beltið og suður fyrír enda þess og þar
niður í Árnastaðafjallið. Veðrið hélzt
allbjart, en tekið var nú fast að
nálgast rökkur. — Mér óx þróttur
og þrek, er rofaði í hríðina og ég
fann mig á réttri leið. Ég gekk því
svo hratt sem ég gat, og þó að fann-
burðurinn um daginn hefði allmikið
spillt gangfæri, var ég sæmilega fljót
ur út í Árnastaði. Þar þá ég góðgerð-
ir og hélt síðan heim að Úlfsstöðum.
En á milli þeirra bæja er aðeins
snertispölur. Var þá orðið dimmt af
kvöldi. Þann tíma allan hafði veðiir
haldizt sæmilegt. En, sem ég steig
fyrstu skrefin inn fyrir túnfótinn á
Úlfsstöðum, skall aftur saman með
glórulausa snjóhríð. Fór hríð sú harðn
andi um nóttina og hélzt allt fram
undir kvöld daginn eftir. — Er það
víst, að hefði ég legið úti þann tíma,
mundi ég ekki frá tíðindum sagt hafa
þá er rofaði upp.
Mér hefur oft verið hugsað til þess
arar ferðar minnar, einu ferðar, sem
ég hef villzt í, á fjöllum uppi. — Og
ávallt er mér kemur þetta ferðalag í
hug, vakna sömu spurningar í huga
mér: Var það tilviljun, að ég í hríð-
inni fann klettinn á brún hamrabeltis
ins, í stað þess að ganga fram hjá
honum og fram af klettinum? Var
það einnig tilvdjun, að hríðaiTof urðu
•meðan ég áði við klettinn, svo að ég
sá villu mína og náði réttri leið, og
að þau hríðarrof héldust þar til ég
var kominn svo að segja í bæjarblað
heima, en þá skellti á hríð aftur? —
Eða voru það hinar einlægu og inni-
legu ferðabænir séra Ásmundar frá
föstudagskvöldinu, er hvoru tveggja
happinu ollu? — Þeir, sem te]ja
Guðstrú og bænarhug gömul hindur-
vitni og óskhyggju ema, munu ekki
í vafa um, að hér hafi aðeins tilvilj-
anir einar að verki verið. — En vaka
ekki önnur og æðrí, ósýnileg öfl oftar
en við gerum okkur ljóst, bak við
það, sem við köllum tilviljanir? Og
eitt er víst, að aldrei getur það slcaða
valdið né torleiði, að fylgt sé orðum
sálmaskáldsins er svo kvað:
„Bænarlaus aldrei búin sé,
burtferð af þínu heimili".
Knútur Þorstemsson.
490
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ