Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1963, Blaðsíða 3

ÖÐRU SINNI var ég kallaður tU
yfinheyrslu ásamt öllum öörum ka-
þólskum mönnum í fangelsinu. Top-
cliffe var viðstaddu.r og margir em-b-
ættismenn aörir. Þegar þeir höfðu
borið ailar venjulegar spurningar
fram og ég svarað þeim á sama hátt
og ég svaraði þeim alltaf, komu þeir
a3 efninu. Þeir viidu komast að því,
'hver væri afstaða okkar til ríkisstjórn
arinniar. Þeir gerðu sér vonir um að
flækja okkur í því, sem við segðum
um drottninguna og ætluðu síðan að
ákæra okikur fyrir það. Þeir sneru
sér að mér og spurðu:
„Viðurikennig þér drottniniguna
sem sanna og löglega drottningu
Englands?"
„Ég gieri það“, svaraði ég.
„Þrátt fyrir það, að Pius V. hafi
bannfært hana?“ spurði Topcliffe.
„Ég viðurkenni að hún er drottning",
svaraði ég, „þótt ég viti líka, að bann
færing hafi átt sér stað“. Auðvitað
var mér kunnugt um það, að páfi
hafði lýst því yfir, að bannfæringin
hefði enn ekki tekið gildi á Englandi.
Það hafði verið dregið að beita henni,
þar til hægt yrði að gera það með
árangri,
Topclifife bar fram nýja spurn-
ingu:
„Hvað myndir þú gera, ef páfinn
sendi hingað her og lýsti því yfir,
að tilgangur hans væri sá einn, að
gera ríkið aftur kaþólskt? Og ef
hann lýsti um leið því yfir, að eng-
in önnur leið væri fær til þess að
endurvekja kaþóls-ka trú, og skipaði
i embættisnafni ölluni trúuðum að
styðja hann? Hvorum megin myndir
þú þá vera, drottningarmegin eða
páfa?“
Þá sá ég til fullniustu illkvittna
slægð mannsins. Hann hafði orðað
spurninguna þannig, að hvert sem
svar mitt yrði, átti ég vísa þjáningu
fyrir það, annaðhvort á líkama eða
sál. Ég valdi orð mín, þegar ég svar-
aði.
„Ég er trúr kaþólskur maður og
trúr þegn drottningar. Ef þetta kæmi
fyrir, og það tei ég ekki líklegt, þá
myndi ég gera eins og sæmir trúum
kaþólsOaim og trúum þegn“.
„Nei“, sagði hann. „Ég vil fá hreint
og ákveðið svar. Hvað myndirðu
gera?“
Ég svaraði: „Ég hef þegar sagt yð-
ur, hvað ég ætla um það og ég mun
ekki gefa neitt annað svar“.
Þá rauk hann upp í geysimikilli
bræði og bölvaði mér í sand og ösku.
Ég var færður burt og fluttur til
Lundúnatums. Þar var ég afhéntur
vihkisstjóranum, liðsforingja, sem hét
Berkeley. Með mig var strax farið
í stóran tursn þriggja hæða háan, mieð
fangelsum á öllum hæðum. (Slíkir
tuirnar eru margir í víginu). Um nótt
ina var mór komið fyrir í klefa á
fyrstu hæð, og hann fól mig á vald
fangaverði, sem hann bar sérstakt
traust til. Fangavörðurinn kom með
dálítið af h'álmi, breiddi úr honum
á gólfið og fór svo og lokaði dyrum
herbergisi'ns með stórum slagbrönd-
um og járnboHum.
Á þriðja degi kom fangavörðurinn
rakleitt til klefa míns, þegar hann
hafði snætt. Hann virtist taka það
nærri sér að kcma, og sagði mér, að
yfirdómiararnir og dómsmálaráðherra
drottningar væru komnir og óg yrði
að fara strax ttl fundar við þá.
„Ég er reiðubúinn", sagði ég. „Leyf
iff mér aðeins að fara með Faðir vor
og Ave María niðri“.
Hann leyfði mér það, og síðan fór-
um við báðir inn í húgakynni virkis-
stjórans. Þar biðu mín fimm menn,
og hafði enginn þeirra nema Wade
yfirheyrt mig áður. Hann var þama
ttl þess að slkýra frá ákærunum gegn
mér.
Dómsmálaráðherrann tók fram papp
irsörk og skrifaði formlega skýnslu
um yfirheynsluna. Þeir spurðu ekki
um einstaka kaþólska mann, heldur
aðeins um stjórnmálaleg efni, og ég
svaraði á svipaðan hátt og ég hafíi
aHtaf gert. Ég sagði, að Kristmunk-
um væri bannað að hafa afskipti af
stjórnmálum og af þeim sökum hefði
ég aldrei látiff þau til mín taka. Vildu
þeir fá staðfestíngu á þessu, hefðu
þeir hana í höndunum. Ég hefði ver-
ið í fangelsi í þrjú ár og verið yfir-
heyrður hvað eftir annað, en þeir
hefðu ekki komiff með neitt skjal eða
eitt einasta trúverðugt vitni, sem sýnt
gæti fram á, að ég 'hefði átt þátt í
einihverri þeirri starfsemi, sem beint
væri gegn stjóminni.
Þá spurðu þeir mig og um bréf
þau, sem ég hafði nýlega fengið frá
feðrunum eriendis, og þá ski'Idi ég
fyrst, hvers vegna ég hefði verið flutt
ur í Turninn. Ég svaraði:
„Hafi ég .einhvern tíma fengiff ein-
hver bréf erlendis frá, fjalla þau
ekki um stjómmál. Þau eru ekki um
annað en f járhag®aðstoð til kaþólskra
manna á meginlandinu“.
„Fenguð þér ekki seudan paikka
fyrir skömmu“, spurði Wade, „sem
þér komuð svo áleiðis til Henry
Gamets?“
„Hafi ég fengið pakka og kom-
ið honum áleiðis, hef ég ekki gert
annað en skyldu mina. En ég endur-
tek, að þau einu bréf, sem ég hef
fengið eða komið til skila, fjalla um
fjármál trúaðra og lærisveina á meg-
inlandinu“.
í þriðja og síðasta kaflanum,
sem Sunnudagsblað Tímans
birtir úr sjálfsævisögu föður
Gerards, segir hann frá fanga-
vist sinni í Lundúnaturni, öfl-
ugasta og nafntogaðasta fang-
elsi Englands. Þar er honum
misþyrmt að skipun yfirvald-
anna, en að lokum tekst hon-|
um að flýia á ævintýralegan hátfÉ
\
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
555