Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1963, Blaðsíða 6

„Samlkvæmt skipun drottoingar og
riktsstjómar afhendi ég y®ur þenn-
an sagói Wade vHJ hann. „!>ér
eigið að pynda hann tróvar sinnum
i dag, og tróvar sinnum hvern dag,
J>ar til hann meðgengur".
Maðurinn tók mig í sina vörzlu, og
Wade fór. Eins og iður fórum við
til pyndingaklefans. Hringimir voru
settir á sama stað um úlnliði mína
og áður. Þeir komaist ekki annars stað
ar fyrir, því að beggja vegna við þá
hafði holdið þrútnað. Hringina var
hvergi hægt að festa nema í skor-
unni á milli. Ég kenndi mjög sárs-
auka, þegar þeir voru settir á mig. En
Guð aðstoðaði mig og ég fómaði hon-
um með glöðu geði höndum mínum og
hjarta. Ég var hengdur upp á sama
hátt og fyirr, en þessu sinni fann ég
meira til í höndunum, en minna í
brjósti og kvið. Ef til viU stafaði það
af því, að ég hafði ekkert etið um
morguninn.
Svona héfck ég og baðst fyrir, stund-
urn háfct, sfcuindum í hljóði, og ég fól
mig á vald Drottins vors, Jesú og
Hans Heilagrar Móðiur. Að þessu
Kinni leið lengri tími, þar til ég féll
í ómegin, en þegar að því kom, gekk
þeim svo ilia að lifga mig við, að
jþeir héldu ég væri látinn eða að
deyja, og bölluðiu á virkisstjórann. —
Ég veit ekki, hve lengi hann stóð
við eða hve lengi ég var meðvitund-
ariaus. En þegar ég kom til sjálfs
míns, hékk ég ekki lengur uppi, held
ur sat á bekk og men® studdu við
mér á báðar hliðar. Fjöldi manna
var við, og tennur mínar höfðu ver-
ið aðskildar með nál eða einhverju
jámtóJi og volgu vatoi heilt ofan í
nig.
Þegar virkiisetjórinn varð þess var,
að ég mátti mæla, sagði hann vlð mig:
„Sjáið þér ekki, hve mHdu betra
væri fyrir yður að vægja fyrir drottn
ingu en dieyja á þennan hátt?“
Guð kom mér tU hjálpar, og ég
gat svarað af meiri þrótti en áður.
„Nei, það sé ég ekki. Ég vil þúsund
eiinnum heldur láta' lífið en gera það,
sem þér farið fram á“.
„Svo þér viljið þá ekki meðganga?"
„Nei, ég vÚ það ekki", sagði ég.
„Og mun ekki gera það meðan ein-
hver Ufsneisti er með mér“.
„Jæja þá, þá verður að hengja yð-
ur upp aftur núna, og eftir hádegið
lí‘ba“.
Hann sagði þetta- etos og honum
þætti leifct að verða að framkvæma
þessi fyrirmæli.
„Eamus in nomlne Dominl", sagði
ég. „Ég hef aðeins eitt líf, en þótt
ég hefði þau mörg, myndi ég fórna
öllum í þágu sama málstaðar".
Ég brauzt á fæbur og reyndi að
ganga að súlunni, en varð að fó að-
stoð. Ég var mjög móttfarmn, og hafi
einhver þróttur verið eftir í mér, var
mér gefinn hann af Guði, og gefinn
mér óverðugum, af því að ég var
félagi Reglimnar. Ég var hengdur
upp aftur. Sársaukinn var geysileg-
ur, en þó fann ég tU mikUlar hug-
(fróunar, sem *nér virtist stafa af
löngun eftir dauðanum. Guð veit bezt,
hvort það stafar af sannri gieði yfir
að mega þjóst fytrir Krist eða eigin-
gjarnri löngun þess að verða með
Kristi. En ég hélt, að ég væri að
deyja. Og hjarta mitt fylltist mikilli
gleði, þegar ég fól mig á vald viija
Hans og varðveiziu og mat eimskis
vilja mannanna. Megi Guð ævinlega
veifca mér sama anda, þótt ég sé þess
fuilviss, að í augum Hams var það
langt frá því að vera fullbominn
andi, því að líf mitt átti eftir aö verða
Jengra en ég hélt þá, og Guð veitti
mér tíma tll að fuilkotnna það í aug-
um Hans, þar eð svo virðist sem ég
hafi ekki verið undirbúimn þá.
Ef til vill gerði virkisstjórinn sér
það ljóst, að ebkert myndi vinnast
með því, að pynda mig lengur. Ef
til viil var komið að maitmálstíma
hans eða kannsbi bann hafi haft
sanna meðaumkun með mér. Hver
fcsrn ástæðan hefur verið, skipaði
hann að taka mig niður. Ég mun
ekltí hafa hangið uppi nema klukku-
stund í síðara skiptið. Sjálfur held ég
að meðaumkun hafi valdið, því að
eftir flótta minn, heyrði ég tiginn
mann segja, að Sir Richard Berkeley,
þessi sami maður, hafi skýrt frá því,
að hann hafi sagt af sér starfi sínu,
þar eð hann vildi ekki taka þátt í
pyndingum sakJausra manna. Og það
er að minnsta kosfi staðreynd, að
hann sagði af sér aðeins þremiur eða
fjórum mánuðum eftir að hann tók
við stöðunni. Annar herforingl var
settur í stað hans, og sá hafði emb-
ættið, þegar ég fJúði.
Ég reyndi að gera mifct bezta tiJ
að beygja mig undir vilja Guðis og
una öUum þeim hömium, sem á mig
voru lagðar.
Þetfca var f lok júlí og komin hátíð
hlns Blessaða Föður (þ.e. Ignatiusar
Loyola, stofnanda reglu Kristtnunka),
og mig var farið að fýsa að fó tæJd-
færi til að syngja messu á nýjan leik,
og þá datt mér lausnin aílt í einu í
hug. Ef tíl vHl gætí ég fengið tæki-
færi til þess í klefa kaþólsiks manns,
sem var í tuminuim andspænis mín-
um. MiIJi ldefa hans og klefa míns
var aðeims garður. Hann hafði setíð
tíu ár i fangelsinu og verið dæmdur
til dauða, en dónmiim hafði enn ekki
verið fullnægt. Á hverjum degi var
hann vanur að fara upp á svalaþakið
yfir klefanum, en þar var honum
leyft að ganga um til að fá hreyfingu.
Þar var bann vanur að heilsa mér
og falla á kné tU að fcatoa við blessun
minni.
Þegar ég veltí þessu fyrir mér, taldi
ég að þetta væri gerlegt, ef hægt
væri að teJja fangavörðinn á að leyfa
mér að fara yfir tU hans. Konu hans
var leyft að heimsækja hann á ákveðn
um dögum og færa honum hrein föt
og annað, sem hann þarfnaðist. Þetta
bar hún með sér f körfu, og þar sem
hún hafði gert þetta árum saman,
höfðu fangaverðimir hætt að rann-
safca innihald fcörfunnar. Ég gerði ráð
fyrir þvi, að með aðstoð hennar væri
hægt að ná smám saman í það, sem
þurfti tíl messugjörðar. Vinir mínir
myndu að sjálfsögðu leggja það til.
Ég ákvað að reyna. Þess vegna gaf
ég manninum merki um að taka vel
eftir bendingum mímum. Ég þorði
ekki að kalla tíl hans, því að talsvert
sund var á milli okkar, og einhver
hefði getað heyrt tíl mín. Hann horfði
á mig tatoa fram pappír og penna og
þykjast skrifa. Síðan hélt ég örktani
yfir kolaeldinum og lyfti henni síðan
upp eins og til að lesa. Síðan vafði
ég krossi innan í blaðið og sýndi með
látbragði, að hann ætti að fá það.
Hann virtist skilja, hvað ég var að
reyna að gefa í skyn.
Næsta sfcref var að fá vörð'tan til
að færa samfanga mínum etan krossa
minna, en sami maðurinn annaðist
gæzlu ofcbar beggja. Fyrst neitaði
hann því, og sagðtet ekfci geta' lagt
í iþá áhættu, þar eð hann hefði enga
tryggtagu fyrir þvf, að hinn maður-
tan geymdi leyndarmálið.
„Ef maðurinn segði konu stani frá
þessu og það vitnaðist, kæmi það
niður á mér“, sagði hann.
En ég taldi kjark í liann og sagði
honum, að það væri afar álí'klegt.
Siðan lét ég hamn hafa dálitía pen-
inga eims og ég gerði alltaf, og hann
féllst á tilmæli mín. Hamn tók bréfið
og kom því tíl skila, en maðúrtara
skrifaði ekkert svar eins og ég hafði
mælzt til að hann gerði. Þegar hann
gekk upp á þakið næsta dag, þakkaði
hann mér með bendtagum og hélt á
lofti krosstaum, sem ég hafðí sent
tU hans.
Þegar þrír dagar voru liðnir og
hann hafði ekki svarað, fór mig að
gruna ástæðuna. Þess vegna endur-
tók ég allar bendingarnar, og nú af
meiri náíkvæmni. Ég sýndi honum,
hvernig ég kreisti fram appelsínu-
lög og dýfði pennanum í löginn. Síðan
hélt ég örkinni að eJdtaum tíJ að fá
skrifttaa fram. Þessu sinni skildi
hann mig og næsta bréf mitt bar
hann að eldtaum og las það. í svartau
sagðist hann fyrst hafa haldið, að ég
vUdi, að hann brenndi blaðið, af því
að ég hafði krotað fáein orð með blý-
anti á það, og það hafði hann gert.
Hann svaraði tillögu minni, og
sagði hana framkvæm'anlega, ef vörð
urinn leyfði mér að heimsækja hann
að kvöldi og vera þar allan næsta
158
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ