Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1963, Blaðsíða 7

dag. Konan myndi koma með allan
messusfcrúð'ainn, sem hún feTigi í
hendur.
Næs-t lá fyrir að tala við vörðinin.
Vair hann fáanlegur til að leyfa mér
aðeins einu sinni að heimsækja sam-
fanga minn? Ég sagðist vilja snæða
með homum og lofaði, að hann fengi
að taka þátt í veizlunni. Hann neit-
aði algjörlega. Han-n var hræddur
um að til mín kynni að sjást, ef ég
gengi yfir garðinn, eða þá að virikis-
stjórinn tæki upp á því að heimsækja
mig ein-mitt þennan dag. En ég benti
honum á, að það hefði aldrei komið
fyrir og væri afar ólíklegt, og í lok
fortalanna bar ég fram gulivægustu
röksemdina. Ég lofaffi að gjalda hon-
um reiðufé fyrir greiðann. Hann féllst
á að gera þetta.
Ég ákvað daginn, fæðingarhátíð
hinnar HeUögu Meyjar. Áður kom ég
því í kring, að kona samfangans hélt
til ákveðins staðar í borginni. Þar átti
hún að hitta John Lillie, og hann átti,
samikvæmt fyrirmæl-um í bréfi frá
mér að láta hana fá það, sem þurfti
til messugjörðar. Ég hafði einnig
sagt Lillie að láta hana fá nokkrar
litlar óblátur, þar eð ég vildi með-
taka Saikramentið, LiMie náði í allt
þetta og konan bar það inn í fangeisið.
Þegar kvöldið kom fór ég með
fangaverðinum yfir og dvaldist hjá
manninum alla nóttina og næsta dag.
Eins og við höfðum lofað verðinum,
var konu mannsins ekki sagt neitt
um þetta. Um morguninn söng ég
messu. Ég fann til mikils hugarléttis,
þegar ég veitti SakrEmentið, þessúm
göfuga játanda Krists, sem svo lengi
hafði verið án þeirrar huggunar. Ég
vígði einnig tuttugu og tvær oblátur
og hafði þær með mér til klefa míns,
og endurtók hina heilögu kvöldmál-
tið þar í marga daga á eftlr með
nýrri ánægju og hugarfróun.
Þegar ég fór til hans þetta kvöld, \
hafði mér ekki dottið flótti í hug.
En þegar við sátum þar saman um
daginn, sló það mig, hv-e nærri þessi
tum væri síkinu, sem var umhverf-
is ytri byggingar virki-sins, og ég
taldi það vera kleitft að fara á kaðli
frá þaki turnsins yfir á vegginn utan
síkisins. Ég spurði manninn, hvað
hann héldi um það.
„Jú, það væri auðveldlega hægt“,
sagði hann. „En þá þurfum við að
haía nokkra mjög góða vini, sem eru
fúsir að hætta á að aðstoða okkur“.
„Vinirnir eru fyrir hendi“, sagði
ég, „ef þetta aðeinis er hægt og þess
virði, að það sé reynt".
„Hvað mig snertir", sagði hann,
„er ég fús á að gera tilraunina. Mér
mundi líða betur í felum hjá vinum
mínum og geta notið huggunar Sakra
mentanna og ánægjulegs félagsskap-
ar, í stað þess að eyða ævinni hér
inni á milli fjögurra veggja“.
„Ágætt“, sagði ég. „Nú skulum við
biðja bænar, og ég skai bera málið
undir yfirboðara minn og gera það
sem honum lízt bezt“.
Þeirri stund, sem við áttum eftir
samverunnar, vörðum við til að ræða,
hvernig við skyldum fara að, ef við
gerðum tilraunina. Þegar ég var kom-
inn aftur til klefa míns um kvöldið,
skrifaði ég yfirboðaranum fyrir mttli
göngu Johns Lillies og lagði alla
hugmyndina fyrir hann í smáatrið-
um. Faðir Garnet svaraði, að sjálf-
sagt væri að reyna þetta, en þó ætti
ég ekki að hætta lífi mínu við flótt-
ann.
Síðan skrifaði ég hinum forna gest
gjafa mínum og sagði honum, að við
ráðigerðum flótta, og bað hann að
nefna þetta við ei-ns fáa og hæigt
væri. Fréttist ráðabruggið, væri það
úr sögunni. Síðan spurði ég John
Liilie og Richard Fulwood (hann var
þá þjónn föður Garnets), hvort þeir
vttdu hætta á þetta, og ef svo væri,
bað ég þá að koma á ákyeðinni nóttu
að veggnum utan sikisins. Með sér
áttu þeir að hafa kaðal og binda
hann við staur. Við skyldum vera á
þakinu og kasta niður járnkúiu, sem
fest væri í sterkan þráð af því tagi,
sem notaður er við pokagerð. Þeir
áttu að hlusta í myrkrinu eftir að
kúlan kæmi til jarðar, finna spott-
a-nn og binda enda kaðalsins við
hann. Síðan skyldum við draga kaðal-
inn upp á s-núrunni. Ég sagði þeim
að festa hvíta pappírsmiða eða vasa-
klúta frama-n á sig, svo að við gætum
þekfct þá með vissu, áður en við
fleygðum kúlunni. Einnig áttu þeir
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
559