Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1963, Blaðsíða 5

handlegglna fasta yfir liöfði mér. Eg
gat þó tyllt tániHn til jarðar, og þeir
urðu að grafa holu í gólfið til þess
að ég yrði á lofti. Þeir höfðu hengt
mig á hæsta kenginn í súlunni, og
gátu ekki komið mér hærra, nemá
með því að setja upp nýjan keng.
Svona hékk ég og fór með bænir
fyrir sjálfum mér. Höfðingjarmir, sem
stóðu hjá, spurðu mig, hvort ég vildi
meðganga núna.
„Ég get það ekki og vil það ekki“,
svaraði ég.
En ég gat naumast sagt þessi orð,
svo sárar kvahr gripu mig. Verstar
voru þjáningarnar í brjósti og kvið,
hönduim og handleggjum. Allt blóð
virtist þjóta upp í handleggina og
hendumar, og mér fannst blóðið
streyma fracn úr fingrunum og út í
gegnum húðina. En þetta var aðeins
skynvilla, sem stafaði af því, að holdið
þrútnaði, þar sem hlekkimar komu
að því. Sársaukinn var svo ákafur, að
ég hélt, að ég mundi ekki fá staðizt
hann, og aúk þess sóttu að mér
freistingar. Ég fékk þó enga tiihneig
ingu eða löngun til þess að skýra
þeim frá því, sem þeir vildu fá að
vita. Drottinn sá veikleika minn með
augum miskunnar sinnar og leyfði
ebki að min væri freistað meir en ég
fengi staðizt. Með freistninni sendi
Hann mér fróun. Hann sá kvöl mína
og hugarstríð og veittí mér þessa
náðarhugsun: „Þeir geta ekki gert
þér neitt verra en að taka þig af lífi,
og þú hefur oft óskað þess að mega
gefa líf þitt Guði Drottni þínum. —
Drottinn Guð sér allt, sem þú mátt
þola. Hann gebur gert alla hlutí. Þú
ert í gæzku Guðs“. Með þessum hugs
unum gaf Guð með sinum óendanlega
góðleik mér náð undirgefninnar, og
í ósk og löngun eftír dauðanum fól
ég Honum að gera við mig eins og
Honum þóknaðist. Á þessari stundu
lauk sálarbaráttu minni og jafnvel
likamssáirsauikinn virtist verða þolan-
legri en fyrr, þótt ég sé viss um að
hann hafi hlotið að vera meiri með
aukinni þreytu og áreynslu á líkam-
ann.
Þegar höfðingjarnir umhverfis sáu,
að ég svaraði ekki spurningum þeirra,
fóru þeir heim tíl viridsstjórans, og
biðu þar. Öðíru hverju sendu þeir
mann til að fylgjast með því, hvað
mér liði.
Þrír eða fjórir stæðilegir menn
voru skildir eftír tíl að stjórna pynd-
ingunum. og fangavörður mlnn varð
einnlg eftír. Ég held, að hann hafi
verið kyrr af góðsemi, því að á fárra
mínúta fresti tók hann fram klút og
þerraði svitann, sem stöðugt draup
niður eftir andUtí mínu og líkama.
Þetta velttí mér nokkra fróun, en
hann jók kvöl mína, þegar hann fór
að tala. Hann hélt stöðugt áfram að
bvetja mig og grátbæna til að hafa
meðaumkun með sjálfum mér og.
skýra frá því, sem yfirvöldin vildu
fá a® vita. Hann færði fram svo mörg
mainnleg rök, að ég taldi, að Djöfull-
inn hefði skotið þvf að honum að
gera sér upp góðvild í minn garð,
ellegar þá, að ofsækjendur mínir
hefðu falið honum að reyna að leiða
mig í gildru. En ég fann til allra
þessara tílmæla óvinarins eins og
högga úr fjarska. Þau virtust eklki
srierta sál mína eða bafa nein áhrif
á mig. Oftar en einu sinni greip ég
fram í fyrir honum:
„Hættíð þessu tali í guðanna bæn-
um. Haldið þér, að ég hyggist glata
sálu minni tíl þess að bjarga lífinu?
Þér eruð mér aðeins til ama“.
En hann nuddaði áfram. Og öðru
hverju komu hinir tii liðs við hann.
„Þér verðið krypplingur álla ævi,
ef þér lifið. Og þér verðið píndur á
hverjum degi, þar til þér cneðgang-
iö“.
En ég bað í hljóði og ákallaði nafn
Jesú og Maríu.
Einhvern tíma eftir hádegið, að
ég held, féll ég í ómegin. Ég veit ekki,
hve lengi ég var meðvltundarlaus, en
ég held, að það hafi ekki verið lengi,
því að mennirnir lyftu mér upp eða
skutu palli undir fætur mína, þar
tíl ég hafði komið tíl sjálfs míns aft-
ur. Þegar þeir heyrðu bænalestur
minn, létu þeir mig þegar í stað
ihanga aftur. Þetta gerðu þeir í
hvert sinn, er óg misstí meðvituind
þennan dag, — það mun hafa verið
átta eða níu sinnum, — þar til klukk
an var orðin finwn.
Á fimmta tímanum kom Wade aft-
ur. Hamn gekk að mér og spurði:
„Viljið þéir nú hlýðnast drottning-
unni og stjórn hennar?"
Ég svaraði: „Þér viljið fá mig til
að syndga. Ég vil það ekki“.
„Þér þurfið ekki að segja annað
en að þér viljið tala við Oecil, ritara
drottningar", sagði Wade.
„Ég get ekki sagt honum neitt“,
sagði ég „nema það, sem ég hef þeg-
ar sagt yður. Ef ég óskaði eftír að
tala við hann, myndi það hneýksla
menn. Þeir myndu halda, að ég hefði
látíð undan, og svo væri komið, að
ég ætlaði að segja frá því, sem chér
bæri að þegja yfír“.
í reiði sinni sneri hann í mig bak-
inu og skálmaði út úr klefanum og
kallaði um leið: „Hangið þá þarna,
þar til þér rotnið á súlunni".
Hann fór. Og ég held, að dómar-
arnir hafi ailir fariS þá, því að klukk
an fímm er tumklukkunum hringt
tíl merkis um, að allir verði að fara,
sem ekki vilji láta loka sig inn. —
Skömmu síðar var ég tektan niður.
Fætur mtair höfðu ekki cneiðzt, en
þó var erfitt að standa uppréttur. —
Þeir fluttu mig aftur til klefa míns.
Á Ieiðlnni mættum við nokkrum föng
um, sem látnir voru vinna í Turnta-
um, og þá sneri ég mér að fanga-
verðinum og sagði, svo að þeir mæt'tu
heyra:
„Það fcemur mér á óvart, að dómar
arnir skuli vilja fá mig til að segja
hvar faðir Gamet eigi heima. Þeif
'hljóta þó að vita, að það’ er synd-
samlegt að svíkja saklausan mann?
Það mun ég aldrei gera, jafnvel þótt
dauðinn sé annars vís”. ..
Þetta sagði ég til þess að htadra,
að þeir gætu borið það út, að ég hefði
skýrt frá einhverju, eins og þeir gera
iðulega. Ég vildi einnig, að þessir
menn gætu borið það, að ég hefði
einkum verið spurður um föður Gar-
net, svo að bann gæti frétt það og
hugsað um eigið öryggi. Ég sá, að
fangavörðurinn kunni því ekki vel, að
ég talaði í þeirra ábeyrn, en mér stóð
á sama um það.
Þegar ég var kominn í klefann, virt-
ist maðurtan kenna í brjósti um mig.
Hann kveikti upp eld og færði cnér
dálítlð af mat, því að kvöldverðar-
tími var kominn. En ég gat ekki borð
að nema lítíð, lagðist fyrir og hvíld-
ist til morguns. Þegar hlið virkisins
höfðu verið opnuð morguninn eftír,
kom fangavörðurinn tU mín og sagði
mér, að Wade væri komtan og ég
yrði að fara niður til fundar við
hann. Ég fór í víðerma möttul, þvi
að hendur mínar voru svo þrútnar, að
ég komst ekki í hinn venjulega mött-
ul minn, og fór niður.
Þegar ég kotn tan í bús virkisstjór-
ans. sagði Wade við mig:
„Ég er sendur hingað i nafni drottn
ingar og ritara hennar, Cecils. Þau
segjast vita með vissu, að Garinet
skipti sér af stjórnmálum og sé rik-
inu hættulegur. Við iþetta leggur
drottninig tign sína og Cecil heiður
;sinn. Þér verðlð að fallast 6 að
segja okkur tíl bams, ef þér ekki vilj-
ið vefengja orð þeirra beggja“.
„Þau geta ekki talað af reynslu“,
sagði ég, „eða haft traustar heimild-
ir fyrír sér. Þau þekkja ekki mann-
tan. Ég hef búlð hjá honum og
þekki hann vel, og ég get sagt með
fullri vissu, að hann er ekki slífcur
maður“.
„Svona nú“, sagði Wade, „hvers
vegna eíkki að viðurkenna sarmleik-
ann og svara spurntagum okkar?“
„Ég get það ekkl“, sagði ég, „og
vil það ekki“.
„Yður væri hollara að gera það“,
og í þessum orðum töluðum kallaði
hann á mann, sem beið í næsta her-
bergi. Þetta var þrekvaxtan maður,
secn Wade kallaði „ptatagameistara".
Ég vissi, að embættísmaður með þes3
um titli var tíl, en síðar komst ég að
því, að þetta var ekki sá maður. Þessl
var foringi í stórskotaliðinu. Wade
kallaði bann þetta tíl að skjóta mér
skelk £ bringu.
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ
557