Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1963, Blaðsíða 8

að liafa tneð sér árabát, svo að við
gætutm komizt skjótlega í burtu.
Þegar allt hafði verið undirbúið
og nóttin ákveðin til flóttans, lagði
gestgjafinn minn forni, sem var
hræddur við áhættuna sem ég tók,
inikla áherzlu á, að fyrst yrði kannað,
hvort hægt væri að múta fangaverð-
inum til að hleypa mér út úr fang-
elsinu, en það hafði verið auðvelt
í lánsklæðuin. Þess vegna bauð John
Lillie fangaverðinum í nafni vinar
núns þúsund flórínur þegar í stað
og hundrað flórínur á ári það sem
ætti eftir ólifað. Vörðurinn tók það
ekki í mál. Hann sagði, að hann yrði
að leynast alla ævi og yrði hengdur
ef hann næðist, gengi hann að þessu.
Við létum þetta þá falla niður og
héldum okkur að fyrri fyrirætlun.
Ég bað alla, sem vissu um málið,
að biðja fyrir frahigangi þess. Einn
aðalsmaður, erfingi mikillar landeign
ar, strengdi þess heit, að fasta einn
dag á viku alla ævina, ef ég kæmist
heilu og höldnu á brott.
Nóttin rann upp. Ég grátbændi
fangavörðinn og mútaði honum til að
leyfa mér að heimsækja samfanga
minn. Ég fór þangað yfir. Vörðurinn
lokaði okkur báða inni í klefanum,
setti siagbrand fyrir dyrnar, eins og
aHtaf, og fór. En hann hafði einnig
sett slá fyrir dyrnar, sem lágu að
stiganum til þaksins, og við urðum
að losa með hníf steininn, sem hélt
boltanum. Önnur leið var ekki tU út.
Að lokum fórum við hljóðiega upp
stigann ljóslausir, því að vörður var
settur allar nætur í garðinum fyrir
neðan ,og við töluðum aðeins í hvísl-
ingum. Uan miðnætti sáum við bátinn
með vinum okkar nálgast. John Liilie
og Richard Fulwood voru undir ár-
um, og þriðji maður sat við stýrið.
Það var sá, sem fyrrum var fanga-
vörður minn í Hringlunni, og hann
hafði útvegað okkur bátinn. Þegar
þeir lögffu að landi, kom maður út úr
einu húsinu á bakkanum einhverra
erinda. Þegar hann sá bátinn koma,
tók bann mennina tali og hélt að
þeir væru fiskimenn.
Hann fór aftur i rúmíð. En hjálpar-
mennimir þorðu ekki ag fara í land
fyrr en hann væri örugglega sofn-
aður, og þeir reru fram og aftur fyrir
frEman. Tíminn íeið. Það var orðið of
seint að geræ tilraunina þá um nótt-
ina.
Þeir reru aftur áleiðis til brúar-
iinnar, en nú var farið að falla að
og straumurinn var sterkur. Hann
hrakti bátinn að staurunum, sem rekn
ir höfðu verið í ána til að draga úr
vatnsflaumnum. Þar festist hann og
komist hvorki aftur á bak né áfram.
Á meðan hækkaði vatnsborðið og öld
urnair' gengu á bátinn af slíku afli að
við lá að honum myndi hvolfa og
mennirnir lenda í fljó'tinu. Þeir
gátu ekki annað gert en biðja til
Guðs og hrópa á hjálp.
Við vorum uppi á þaki turnsins og
heyrðum hróp þeirra. Menn komu
fram á ha-kkann, og við gátum séð
þá i skini kyndlanna, sem þeir báru.
Þeir ýttu fram bátum til að veita
aðstoð. Nokkrir bátar fóru allnærri,
en þeir voru hræddir við að fara
alve-g að þeim, þar eð straumurinn
var of sterkur. Þeir mynduðu hálf-
hrirng um-hverfis þá, og voru áhorf-
endur að hættunni, án þess að þora
að koma til aðstoðar. Innan um öll
sköllin, þekkti ég rödd Richards Ful-
woods.
„Ég vissi, að vinir ok-kar eru i
ihæ-ttu“, sagði ég.
Félagi minn vildi ekki trúa, að ég
gæti greint rödd manna í jafnmikilli
fja-rlægð, en ég þekkti rödd hans að-
ein-s allt of vel, o-g mér leið illa við
þá huigsun, að jafnágætir m-enn væru
í lífish-áska mín vegna.
Við báð-u-m fyrir þeirn. Þótt við
hefðum séð ma-rga kom-a þeim ti-1 a-ð-
stoðar, hafði þeim enn ekki verið
bjargað. Þá sáum við ljós ve-ra láttð
síga ofan af brúnni, og eins konar
körfu var fest við kaðalinn, sem nið-
ur fór. Kæmust þeir í körfuna, yrðu
þeir dregnir upp. En Guð gaf gaum
að hættu þjóna sinna, og að lokum
kom aflmikið hafskip, mannað' sex
sjóimönnum, og það hætti sér að bátn
um og tók Lillie og Fulwood um borð.
f því hvolfdi bátnum, áður en þriðja
manninum var bjargað, alveg ein-s o-g
báturi-nn hefð’i aðeins haldizt á floti
vegna þeirra kaþó'lsiku ma-nna, s>em
í honum vo-ru. En fyrir Guðs mildi
tókst -ma-nninum, sem í ána féJ'l, að
ná taki á kaðli, sem hékk niður af
brúnni, o-g var dreginn upp. Á þennan
hátt varð öUum bjargað, og þ-eir héldu
heúnleiðis.
Næsta dag sendi John Lillie mér
bréf að vandia, sem fangavö-rðurinn
bar á mil-li. Ég hefði mátt búast við
því, að hann segði eitthvað á þe-s-sa
1-eið: „Nú vituim við það, — það
kenndu hrakfarirnar okkur í nótt —
að Guð vill ekki, að við Mtum verða
af þessum flótta“. En það var sí-ður
en svo. Upphaf bréf-sins var þetta:
„Gu-ð hafði ekki ætlað, að við hefð
um framgan-g í gær. Han-n bjar-gaði
okkur a-f náð sin-ni úr lífsháska. Hann
hefur aðeins frestað degi-num. Með
Guðs hjálp komum við aftur í nótt“.
Þessi staðfesta og trúarþrek mann-s
ins huíghreysti félaga mi-nn. Hann var
þess fullvi-ss, að o-kkur myndi takast
þetta. En mér reyndist mj-ög erfitt að
fá leyfi fangavarðarins til að dvelj-
ast aðra nótt í öðrum kl-efa en mín-
um, o-g við óttuðumst það mjög, að
hann tæki eftir steininuim, sem við
höfðum losað, þegar hann setti slána
fyrir dyrnar næsta kvöld. En h-anri
veitti honum enga eftirtekt.
Áður ha-fði ég skrifað þrjú bréf,
sem ég ætlaði að skilj-a eftir í klefa
minum. Fyrsta bréfið var tíl fanga-
varðarins, og þar réttlættt ég það, að
gripa ttl fló-tta án þess að gera hon-
um viðvart. Ég sagðist ekki gera ann
að en það sem ég hefði rétt til. Ég
hefði e-ngan glæp f-ramið og væri
ranglega haldið í fan-gelsi. Ég sagði
honum, að ég myndi ævinlega minn-
ast hans í bæn-um mínu-m, gæ-ti ég
ekki hjálpað honum á annan hátt.
Tilgangur þessa bréfs var að draga
úr s-ök hans, færi svo að hann yrði
fangelsaður fyrir flótta okkar.
Annað bréfið var til virkisstjórans.
í því bréfi bar é-g fra-m frek-ari afsak-
anir fyrir fangavörðin-n, og staðhæfði
að hann hefði ekki átt upptökin að
flóttanum og hefði aldrei leyft hann,
hefði- honum verið kunn-uigt um ráða-
bruggið. Því til sönnunar nefndi ég
hvílíkt gylliboð við hefðum gert hon-
um, en ha-nn neitaði. Ég kvaðst hafa
knúið fra-m leyfi hans tíl að f-ara í
annan kl-efa með miklu-m efttrgangs-
munu-m, og það væri rangt að tóta
bann gjald-a fyrir það me-ð lífinu.
Þriðja bréfið var ttl ráðherranna.
Þar skýrði ég fyr-st frá ástæðum þ-ess,
að ég tæki mér þa-ð frelsi, sem ég
ætti rétt til. Ég gerði það af á-st á
frelsi-nu sjálfs þess vegna, en einnig
vegna kær-leika til s-ál-na, s-álna, sem
glötuð-ust daglega í Engl-andi Ég
vildi koimast út til að bjanga þeira frá
synd og trúaTviil-u. Þeir vi-ss-u aS ég
bæri hreinan skjöld, hva-'5 stjórnmála
afs-kipti snerti, og mættu vita, að ég
myndi ekki flekka hann síðar. Að
lokum staðfesti ég o-g s-an-naði, að
hvorki virkisistjórann né fangavörð-
inn væri hægt að sa-kfell3- Þeír hefðu
ekk-ert um málið vitað. Flóttí minn
væri ei-ngöngu undirbúinn af mér og
vinum mínum.
Á réttum tíma fórum við upp á
þakið. Báturinn nálgaðist. Enginn
skiptt sér af honum og hann lagðist
upp a-ð bakkam-n;. „Sá há-lfvolgi" var
kyrr í bátnurn, -en kaþólsku mennirn-
' ii’ tveir fóru í land með kaðal. Þetta
var ný-r kaðall, því að hi-num höfðu
þeir kastað í ána, þe-gar þeir lentu
í erfiðleikunum nótttna áður. Þeir
fóru að skipunum mínuim og festu
kaðalinn við staur, og síðan biðu þeir
eftir járn-kúl-unni, se-m við köstuðum
niður. Þeir fundu hana skjótlega o-g
, festu kaðalenda-nn í sn-ærið En
okkur reyndist mjög erfi-tt að draga
kaðalinn upp. Han-n var afar gildur
og tvöfaldur. Það var samkvamt til-
mælum f-öður Gam-ets, til þess að
hindira, að kaðallinn brysti undan
líkamsþunga mí-nuim. En í reynd jók
þetta áhættuna.
Þá komu í ljós nýir örðugleikar, sem
við höfðum ekki séð fyrir. Fjarlægð-
in milli turnsins og staursins var mj-ög
Framhald á bls. 574.
560
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ