Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1963, Blaðsíða 13

svona fátækleg og frumstæð, en í
útlöndum og e.t.v. bara í Keykja-
vík voru til margs konar veiðar-
færi, sem auðvelt var að veiða þá
með. — Og þó, það gat borið við,
að bara einn af þeim stóru tæki á
færin okkar, og þá mundum við
taka á allri kænsku og lagni til að
koma honum á iand. Svona sil-
unga höfðum við séð stöku sinn-
um, þegar fullorðnu mennirnir
veiddu þá í ádráttarnet seint á
haustin í Rangá.
Við dvöldum ekki lengi við hyl-
inn, því að okkur þótti veiðin rýr.
Við hönkuðum upp færin og sett-
um litlu silungana á kippu, tókum
Randver í lautinni, og nú settist
ég á bak honum. Svo héldum við
sem leið lá suður með ánni. Þegar
við komum suður undir Sauð-
hamar, sáum við Golsu standa þar
uppi, montna, örugga og hnar-
reista með tvö lömb sitt við hvora
hlið. En Golsa hafði orðið fyrir
miklu umtali heima, og fengið
auknefnið Fjallafála. Þótt hún
væri orðin fimm vetra, hafði hún
aldrei orðið kvíaær, af því að hún
fór snemma sumars til fjalla, og
varð enginn hennar var fyrr en
síðari hluta sumars. Þá kom hún
í heimahaga með vænan dilk, og
stundum tvo, og allt fas hennar
bar vott um, að hún þóttist hafa
unnið fyrir mat sínum; og svo
var það nú. Hún stóð grafkyrr og
starði á okkur, þótt við nálguð-
umst hana, þar til hún stappaði
niður framfótunum og rauk í
burtu, og dilkarnir fylgdu henni
fast eftir.
Nú beygðum við til vesturs og
yfir Hákrappa; þetta svæði, sem
var sífellt undrunarefni í okkar
augum. Geysidjúpar og þröngar
lautir, sem ekkert sást úr nema
himinninn, hvíldu milli hóla og
barða, og allt var gróið grasi. Þá
vissum við ekki hvernig þetta
land hafði skapazt, en sáum bara,
að það var ólíkt öðru landslagi,
sem við vorum kunnugir. En nú
vitum við, að þetta eru ævagamlar
eldstöðvar, og að löngu fyrir land-
námstíð hefur þetta land staðið í
Ijósum l'oga. Það.var þarna, sem
stundum á dimmum vetrarkvöld-
um sást heiman frá bænum, hand-
an við ána, bláleitt ljós, og sagt
varð að logaði upp af peningum,
sem grafnir höfðu verið í jörð
Þegar við komum yfir Hákrapp-
ann, sást til Rangár. Við höfðum
sjaldan rennt í hana og aldrei
orðið varir, enda trúðum við því,
að þar gætv aðeins fullorðnir
Bergsteinn Kristjánsson
Þessi þreklegi dráttarklár og stúlkan virðast vera miklir vinir. Oft verða til
hlýjar tllfinningar milli barns og hests, elns og fram kemur í þessari greln.
Að vfsu fjallar grelnin ekkl um stúlku og hest, heldur drengi og hest. Það
breytir engu; barnssálin er söm við sig.
menn veitt í ádráttarnet. Nú tók-
um við stefnuna þangað. Ég lofaði
Monsa að setjast á Randver til að
hvíla sig. Næst stönzuðum við í
dálitlum hvammi og þar ætluðum
við að borða nestið okkar. í botni
hans sprettur fram silfurtær læk-
ur, sem heitir Krappalækur. Það
er eins og hann renni ekki fram,
heldur líði eða veltist eins og bráð
inn kristall, og hann er svo tær,
að við sjáum steinana í botni hans
nærri því skýrar en þá, sem á
landi eru. Stundum synda endur
við gróna bakka hans, og agnar-
litlar flugur, dökkar á lit, flögra
á steinunum kringum hann, eins
og þær séu að leita sér svala í
sumarhitanum, því að hann er
alltaf kaldur, og því gott að
að drekka úr honum þegar heitt
er í veðri. Það er ekki að undra,
þótt svona lindir fái á sig helgi,
og öðlist jafnvel lækningamátt,
þar sem þær eru fágætar, og það
munaði minnstu, að þessi lækur
hefði á sér eins konar helgi í okk-
(Ljósm.: Páll Jónsson).
ar augum vegna hreinleikans. Því
var það, að þegar við vorum að
enda við að borða nestið okkar,
hrópaði Monsi til mín og sagði:
„Teymdu hann Randver frá lækn-
um, því aö mér sýnist hann ætla
að fara að pissa í hann. Ég forð-
aði læknum frá þessari saurgun.
Ég tók rýjuna undan bitanum
okkar og stakk henni í vasa minn.
Monsi stóð nú upp og tók færin.
Ég tók í tauminn á Randver, og
við gengum allir frá læknum yfir
lága hæð í áttina til Rangár. En
þegar við komum á brún hæðar-
inar, blöstu við okkur Rangár-
hólmar og umhverfi þeirra. Þar
er umluktur dalur: í suðri af
hæðinni, sem við stóðum á, — í
norðri af svörtum og háum mó-
bergshamri norðan Rangár. í
austri af Tungufoss, háum og
vatnsmiklum, syngjandi sitt gamla
lag. En hann sýnist samt vatns-
minni en hann er, því að nær
belmingur af vatni hans steypist
Framhald á bls. 573.

T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
565