Tíminn Sunnudagsblað - 14.07.1963, Blaðsíða 16

Smásaga eftir Líney Jóhannesdóttur
IÍARLRÚST
• Morgunskíman féll inn á gólfið, litt
snauð og köld — eins og hinn ný-
runni dagur væri haldinn megnu
óyndi.
Dálítil stúlka, mállaus að heita
mátti og vesöl á annan hátt, lá vak-
andi í rúminu sínu. Hún kallaði
stöðugt í afa: „Abba, abba.“
Björn gamli Þorgeirsson losaði of-
urlítið svefninn, hann umlaði eins
og hann kenndi til, það var fótur-
inn. Þó allur skrokkurinn svæfi,
vakti kvölin stöðugt í honum.
Stúlkubarnið herti á köllunum:
„Abba, abba“.
„Já, já“, drafaði í afa hennar, nær
svefni en vöku.
Sá, sem fer í land eftir hálfrar
aldar strit á sjónum, er þreyttur og
í landi má hann sofa. En barnið
lét sig ekki, og afi hennar reis upp
við dogg. „Jæja, Jóa litla, þú ert
þá vöknuð. Ja hérna, stráið mitt, það
er að birta sé ég,“ og hann leit upp
á óhreinar smárúðurnar.
Um leið og gamli maðurinn vakn-
aði til fulls, gagntók morgungleðin
Jóu litlu, hún fór að skríkja og velta
sér og endurtók í sífellu: „Abba,
abba“. „Já, já, heillin, ég er að koma
mér fram úr“. Bjössi stundi meðan
Ihann klæddi sig og strau.k annað
slagið yfir mjöðmina. Svo þarna
ætlaði hún að halda sig í dag, ó-
lukku déskotans meinið, undarlegt
hvað hún gat hlaupið til í honum.
Hann beygði sig eftir stafnum og
það brakaði í gólffjölunum undan
þunga líkamans. Síðan Bjössi lenti
í vírnum hérna um árið komst hann
ekkert staflaust.
„Vu, vu“ sagði Jóa og þóttist súpa
með vörunum. „Já, þú skalt fá eitt-
hvað, blessunin. Nú fer ég að hita í
okkur.“ Á leiðinni í eldhúsið flækti
Bjössi enn einu sinni fótinn í heng-
inu. Hann bölvaði úrillur. Undarlegt
uppátæki í henni Guddu að setja
þetta hengi þvert yfir braggann,
þeim veitti þó ekki af ylnum frá
kabyssunni, honum og Jóu.
Eldhúsið var svefnstaður Guð-
bjargar, honum vildi hún gefa ofur-
litla friðhelgi þó ekki væri með öðru
móti en þessu hengi.
Jóa kallaði stöðugt í afa sinn, og
hann svaraði henni jafnharðan, hún
þurfti að fylgjast með því, sem
gerðist frammi hjá honum. „Hvurs-
lags er þetta, eldspýturnar búnar.“
Bjössi rótaði í skápunum og fann
annan stokk. „Öilu þarf hún að troða
í sk;yúnn hún móðir þín, Jóa Htla,
hún ætti þó að vita, að þar er bölv-
aður slaginn hvað mestur.“
Bjössa gekk ilia að kveikja og sá
eftir hverjum haus, sem molnaði af
eldspýtunum. Loksins logaði á olíu-
! Gamli maðurinn bjó í bragga með
dóttur sinni og dótturdóttur. - Allt
líf hans snérist um dótturdótturina.
Rödd hennar var það íyrsta, sem
. hann heyrði þegar hann vaknaði,
og hún var það síðasta, sem hann
hugði að, áður en hann sofnaði. -
En dag einn barði ógæfan að dyrum
í líki einnar vínfiösku.
kveikjunni, en þegar hann ætlaði að
bera eid að stónni, var allt útbrunn-
ið í henni. Honum var litið á rúm
Guðbjargar. Hann var efins í hvort
hún hefði nokkuð háttað. Einhvern
tíma í nótt hlaut hún þó að hafa
brennt fyrir honum spýtunum og það
líklega seint, úr því hann varð henn-
ar ekki var.
Sá tími var löngu liðinn að Bjössi
vissi um ferðir dóttur sinnar, reynd-
ar hafði hann aldrei um þær vitað,
en þegar hann var skriðinn í koj-
una til sjós og hélt sér vakandi ein-
hverja stund, hafði hann séð hana
fyrir sér. Ýmist lá hún sofandi á
koddanum uppgefin eftir leik dags-
ins, eða hún rölti í skólann, og hann
veitti henni samfylgd í huganum.
Eftir að Jóa og afi hennar höfðu
svolgrað í sig kaffið, fór hann að
búa sig til ferðar.
Jóa fylgdist með hverri hreyfingu
hans, tortryggin og þögul,
„Fyrst þarf ég að ná okkur í spýt-
ur, svo ætla ég í búðina að kaupa,
á eftir fer ég til konunnar hans
Stjána“. Jóa gerði skeifu á munninn.
„Hún hefir lofað að útvega mér
jakka og kannski eitthvað á fæturna
Hka. Manstu ekki eftir, að einu sinni
gaf hún þér brúðu? Hver veit nema
hún víki einhverju að þér núna, Jóa
litla.“ Og rödd Bjössa fékk undir-
hreim af gleði.
. En sljó augu Jóu urðu aðeins dap-
urlegri, og það fór að heyrast í henni
hljóð líkt og snökkt-. „Ég skal flýta
mér,“ sagði Bjössi, „ég skal lofa því
að flýta mér.“
Hann margseildist með stafnum
undir rúmið sitt og dró loksins und-
an því poka, honum stakk hann í
handarkrikann og staulaðist út.
Snökthl'jóðin heyrðust nokkra stund
í gegnum lokaðar dyrnar. Bjössi
hlustaði og beið þar til þau hættu.
Það var ekki langt að fara að
ganga á rekann. Bragginn hans
Björns Þorgeirssonar stóð ekki stein-
snar frá sjónum, allur vandinn fyrir
draghaltan mann var að komast nið-
ur malarkambinn. Það voru ekki aðr-
ir en hann um það að hirða spýtur
núna, svo að hann þurfti ekki að
flýta sér nema vegna Jóu. — Fyrst
þegar Bjössi flutti í braggahverfið,
sá ekki út yfir breiðuna af þessari
lágreistu húsaþyrpingu. Á morgnana
veltist urmulla f krökkum út um
hverjar dyr. Þá var stundum lítið að
hafa í eldinn, strákarnir tíndu hverja
fjöl í kofa utan um dúfur. Skyndi-
l'ega var tekið til að rífa braggana,
og það áður en heitið gæti, að þeir
l'ækju, fólkið með börnin hvarf, en í
staðinn risu upp hús með allavega
lit þök og annað fólk flutti í þau.
m
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ