Tíminn Sunnudagsblað - 14.07.1963, Blaðsíða 18

stóð konan í dyrunum með rósótt
efni í fanginu. Bjössi starði á það.
Hann sá ekki betur en að það væri
úr silki.
„Ég hef ekki annað en þetta handa
telpunni“, sagði konan eins og hún
bæðist afsökunar. Bjössi stóð upp og
rétti henni höndina.
„Þakka þér fyrir, heiðursmánneskj
an, þakka þér ævinlega fyrir.“ Svo
bætti hann drýgindalega við: „Henni
er alltaf að fara fram, henni Jóu
minni, ég sé mun á henni síðan i
haust.“ „Jæja“, sagði konan og dró
seiminn, efa blandin, „Gudda er í
það minnsta ekki of góð til að sauma
úr þessu handa henni.“ Bjössi varð
skyndilega gripinn hræðslu. Skyldi
henni ekki þykja þetta of fínt handa
Jóu? „Ég get ekki tekið þetta svona,“
sagði hann fljótmæltur. „Bíddu við,
karlrústin, ég set líklega eitthvað
utan um það.“ Bjössi settist aftur.
„Jæja, jæja, blessunin, þú gerir eins
eins og þér sýnist.“ Hann saug nokkr-
am sinnum upp í nefið, eins og hann
væri að taka í það tóbak. „Það er
aumt að vera orðinn þessi ræfill.
Ég held ég reyndi að koma mér á
sjóinn, ef hún lægi ekki svona i
mér gigtin. Hún er ýmist í mjöðm-
inni eða lærinu, að maður tali ekki
um fótinn, á þeirri kvöl er enginn
stanz.“ „Hún hrekkur líklega ekki
mikið til, styrkóveran þín“, sagði
konan. „O, það er eftir því, hvernig
á það er litið, Gudda litla skaffar
okkur svo sem eftir því sem hún
getur, alltaf höfum við eitthvað í
okkur og því um líkt, en ekkert fram
yfir það.“ Konan rétti honum bögg-
ulinn. Góðverkinu var lokið í þetta
sinn.“ Ég þarf að flýta mér“, sagði
hún. „Þú getur litið inn til mín
aftur, ef þig sár-vanhagar um eitt-
hvað.“
Þegar Bjössi kom út á götuna varð
hann hissa. Það var komin grenjandi
rigning á þessari stund, sem hann
var inni, og án þess að hann yrði
þess var. Heima í bragganum gat
hann þó fylgzt með veðrinu. Hann
reyndi að verja böggulinn fyrir rign-
ingunni, efnið gat blotnað. Skyldi
Guðbjörg annars vilja sauma kjólinn,
einhvern tíma kom að því að telpan
færi fratn úr, og þá varð hún að eiga
eitthvað til að fara í.
Þegar Bjössi kom heim, flýtti hann
sér að vefja blautu bréfinu utan af
gjöfunum.
„Sjáðu, Jóa litla, sjáðu blessunin,
hvað hann afi þinn færir þér“, og
hann breiddi kjólefnið út yfir óhrein
sængurfötin.
Jóa starði lengi á það, svo benti
hún á rósimar. „Do, do“, sagði hún
í spurnartón. „Finndu hvað það er
fmjúkt“ sagði afi hennar, og telpan
snerti það varlega með fingurgóm-
unum. „Þetta er silki“, sagði Bjössi.
„Alveg eins og ég færði henni ömmu
þinni,“ og hann strauk efninu við
rauða og sprungna kinn barnsins.
Þá losnaði gleði Jóu úr læðingi.
Hún tók að skríkja og hlæja og bældi
höfuðið niður í mjúkt silkið. Gamli
maðurinn horfi á hana og minning-
in um hina telpuna, hana Guddu
litlu, skaut upp kollinum.
Þeir höfðu selt í Grimsby eða Hull,
hann var ekki alveg viss á hvorum
staðnum. Þá kéypti hann silkið handa
konunni og ofurlitla kápu úr bl’áu
flaueli, sem kitlaði hann í fingur-
gómana. Hvað hún varð glöð, hún
Gudda litla. Þarna hafði hún sofnað
með kápuna í fanginu, og um morg-
uninn var ekki að tala um annað en
fara í hana. Svo þurfti hún að detta
og koma inn öll útforug. Ógn og
skelfing grét hún þá, vesalingurinn.
Bjössi hrökk við, hann hafði
gleymt eldinum. „Ja, hérna Jóa litl'a.
Ég hefði ekki átt annað eftir en að
láta drepast í kabyssunni hjá mér.“
„Abba, abba, do-do“, sagði Jóa og
gældi við kjól'efnið. „Ef maður ætti
nú kolablað,“ svaraði afi hennar og
púaði í eldinn.
Síðasta morgunferðin reyndi á þol-
rifin í Bjössa. Hann varð að bíða
lengi í mjólkurbúðinni, eina bótin
var, að Jóu litlu skinninu, leiddist
ekki, úr því að hún hafði efnið til að
leika sér að. Á heimleiðinni velti
hann því fyrir sér, hvar saumavélin
konunnar hans sálugu gæti verið.
Hana varð hann að finna, ef Guð-
björg ætti að sauma kjólinn. Hann
ætlaði að nefna það við Guddu litlu,
hvort hún vildi ekki leita í stó’-'
eldhússkápnum, þar sem hún geymdi
dótið sitt.
Nokkru áður en Bjössi kom að
bragganum, heyrði han nhljóð. Hann
fór að leggja við hlustirnar, það var
einhver, sem grét. Allt í einu greindi
hann orðin: „Abba, abba“ í gegnum
storminn.
Vald hræðslunnar er mikið. Ýmist
verða mennirnir stjarfir, eða þei
fara að hlaupa, jafnvel þeir, sem
draga þunga hlekki. Bjössi tók 1
fótanna og hljóp. Skjálfandi hratt
hann upp hurðinni að bragganum.
„Jóa mín, blessunin, hefurðu meitt
þig“, kallaði hann. „Abba, abba, do,
do“, svaraði telpan og grét. Á samri
stundu sá Bjössi Guðbjörgu. Hún
stóð inn við rúm Jóu og hélt á kjól-
efninu. Og hann skildi það, sem gerzt
hafði.
Ósjálfrátt lagði hann mjólkurflösk-
una varlega frá sér og fór að læðast,
eins og dýr, í áttina til dóttur sinnar.
Gamalt sæbarið andlitið var dökk-
rautt af bræði. „Komdu með það“,
sagði hann illilega og fetaði sig nær.
Guðbjörg hörfaði óttaslegin undan
föður sínum og upp að henginu, eins
og hún ætlaði að leita skjóls þar.
„Komdu með það“, endurtók BjMssi
og var þungt um andardrátt. Þá
heyrist fliss bak við hengið. Við hlát-
urinn náði Gudda valdi yfir óttan-
um. Hún yppti öxlum og sló til höfð-
inu. „Ertu orðinn vitlaus, pabbi, að
gefa hálfvitanum allt þetta yndislega
efni, það er meira en nóg á sjálfa
mig“. Það korraði í Bjössa. „Hálf-
vitanum, sagðirðu, hálfvitanum".
Hann færði sig feti nær og skók kvist
óttan stafinn. Guðbjörg sleppti kjól-
efninu og bar fyrir sig hendurnar.
En Bjössi sló ekki. Skyndilega létti
þoku reiðinnar, hann ætlaði ekki að
berja hana Guddu litlu, dóttur sína.
Bak við hengið stóð maðurinn
hlustaði likt og gestur í leikhúsi,
sem hvorki sér né skilur það, sem
gerist hinum megin við tjaldið. Rödd
gamla mannsins vakti engan geig
með honum og grátur telpunnar
kom honum ekki við. Það rann að-
eins saman í hjákátlegan klið fyrir
eyrum hans, og hann flissaði í annað
sinn.
Um leið vissi Björn Þorgeirsson
hvem hann átti að berja, hann sté
fram á heilbrigðan fótinn og rak hnef-
ann af heift í tjaldið. Það sviptist
niður og maðurinn varð sýnilegur,
þar serm hann féll spriklandi á gólf-
ið. Höggið hafði lent á bringspölun-
urn. Jóa hætti að gráta og hlustaði
undrandi á soghljóð mannsins. En
þegar móðir hennar tók til að æpa,
grét hún aftur á ný.
Bjössi tók upp kjólefnið, dustaði
það vandlega og haltraði yfir að rúmi
Jóu. „Vertu ekki að gráta þetta,
blessunin, afi þinn er hjá þér, og
hérna færðu fallega silkið", og hann
breiddi það í annað sinn út yfir sæng-
ina. „Abba, abba, do-do“, sagði Jóa
og benti á rósirnar.
Inni í eldhúsinu stóð Gudda yfir
gestinum. „God gracious", hrópaði
hún hvað eftir annað, mitt á milli
uppgerðar og alvöru. Svo kraup hún
niður, smeygði handleggnum undir
höfuð mannsins og þrýsti því að
brjóstinu. „Jimmy, my boy, Jimmy
honey“, hvíslaði hún gælulega. Mað-
urinn tók viðbragð og hratt henni
frá sér, konubrjóst eru ekki eftir-
sóknarverð þeim, sem eiga bágt með
að ná andanum.
Eftir að tjaldið féll, gat Bjössi
gamli séð allt, sem gerðist í eldhús-
inu, en hann leit aldrei upp frá Jóu.
Þegar hurðinni var skellt,. þá vissi
hann með sjálfum sér, að gesturinn
var farinn. Hann hafði verið ótrúlega
fljótur að koma sér á burt, enda ekki
lent í öðrum eins lífsháska um dag-
ana og ætlaði ekki að hætta á neift
frekar vegna kvenmanns.
f eldhúsinu stóð Guðbjörg og hlust-
aði á vonir sínar deyja í skóhljóði
hermannsins. Það fjarlægðist hratt
og hvarf skyndilega í storminum.
594
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ