Tíminn Sunnudagsblað - 14.07.1963, Blaðsíða 19

Hún bæröi varirnar og hvíslaði í sí-
fellu: „Jimmy, my boy“. Allt í einu
var eins og gripið væri í hana aftan
frá. Jóa litla, sem nú hafði gleymt
sorgum sínum, rak upp hvellan skelli-
hlátur.
Eit't sinn, þegar gleði æskunnar
stóð sem hæst, varð Gudda litla að
nema staðar. Allt frá fyrstu hreyf-
ingu lífsins og til fæðingar þess,
beið hún alein og hrelld. — Á eftir
fannst henni, að sér hefði verið tekin
gröf, hljóð og dimm — og þá lagði
hún á flótta. Hvernig, sem hún hrakt-
ist, eignaðist hún sífellt nýjar- von-
ir, en glataði þeim jafnharðan. Við
hlátur Jóu fannst henni, að nú yrði
hún nauðug eða viljug að ganga ofan
í gröfina. Hún hljóp fram, þreif káp-
una sína af snaganum og gætti þess
að líta ekki inn til föður síns og dótt-
ur. Bjössi heyrði, að hurðinni var
skellt í annað sinn. Hann leit upp
og stundi ofurlítið: Déskotans ekki
sen gigtin, nú ætlaði hún alveg að
drepa hann. Hvurn fjandann vildi
Gudda líka vera að koma rétt á cneð-
an hann fór út í mjólkurbúðina?
Hún var ekki vön því á þessum tíma.
Jæja, jæja, það var búið, sem búið
var. „Eg held, að við ættum að kokka
eitthvað ofan í okkur, Jóa litla“. Það
var dautt í kabyssunni. Um leið og
Bjössi rétti út hendina eftir stokkn-
um, sá hann flöskuna. Hún stóð þarna
á .bekknum, sneisafull, rétt nýdreg-
inn úr henni tappinn. Jóa kallaði til
hans. .„Já, já, heillin, ég kem“, svar-
aði hann annars hugar.
Meðan hann kveikti upp, gaut hann
augunum til flöskunnar. Skrýtið, að
hún Gudda litla skyldi vera orðin
gefin fyrir þetta.
Eldamennska Bjössa var elcki upp
á marga fiska, en Jóa var ánægð.
Eftir að þau höfðu narzlað í sig,
fleygði hann sér upp í rúmið, þreytt-
ur og uppgefinn. Hann seildist eftir
jakkanum af Stjána og breiddi hann
yfir brjóstið á sér, ef hann skyldi
blunda. Erfiðast var að koma veika
fætinum fyrir. Bjössi rumdi og stundi
og fékk engan frið. Loksins lagði
hann fótinn upp á stokkinn og rétt
á eftir tók hann til að púa, hægt og
reglulega. Jóa litla strauk kjólefnið
og hjalaði við rósirnar.
Regnið hafði stytt upp, og ljós
dagsins varð ofurlítið bjartara. Hún
hallaði sér á koddann og reyndi að
horfa út, en sá ekki annað af himn-
inum en gráa tígla gegnum rúðurn-
ar. Þá dró hún silkið upp að háls-
inum og sofnaði við mýkt þess.
Stundu síðar hrökk Bjössi upp.
Allt var hljótt í bragganum, gnauð
stormsins við bárujárnið heyrðist
ekki lengur.
Gamli maðurinn færði sig varlega
fram úr og hélt niðri í sér stununum,
það var í honum hrollur eftir svefn-
inn. Skyldi hann hafa dreymt þessa
flösku? Hann læddist fram og varað-
ist að stafurinn kæmi hart niður.
Onei, þarna grillti í hana á bekknum,
mikið déskotans ögn langaði hann að
dreypa í þetta, hann gat ekki látið
það bögglast fyrir brjósúnu á sér,
hver ætti hana. Fyrsti sopinn yljað:
honum eins og hann hefði lagt kola-
blað í kabyssuna. Það var ekkert var-
ið í að súpa á þessu þarna við bekk-
inn úr því að veðrið hafði batnað
svona. Hann greip flöskuna og stakk
henni í vasann. Áður en hann fór,
gætti hann aftur að Jóu. Hann horfði
um stund á sofandi andlit telpunn-
ar. Ekki nema það þó, að kaila hana
hálfvita. Bjössi fór ekki lengra en
út fyrir dyrnar. Þungur hafsnjður-
inn sefaði löngun hans til félags við
aðra en flöskuna. Hérna á steininura
ætlaði hann að sitja og dreypa í og
hlusta. Brátt svall drykkurinn í blóði
gamla sjómannsins. Hamur þranta
og vesaldar féll af honum, og svikull
styrkur þandi hverja taug, eins og
æskan sjálf væri komin til hans á
ný. Enn einu sinni fannst honum
hafið kalla til sin og hann hóf upp
raustina til ^vars:
„Hafaldan háa, hvað vilt þú mér?
Berðu bátinn smáa á brjósti þér.
Meðan út á mávamiðin ég fer“.
Söngurinn var djúpur og þróttmik-
ill eins' og honum væri ætlað að lægja
sjálfa úthafsölduna.
Deginum haltaði. Inni í bragganum
lá Jóa litla og hlustaði á söng afa
síns í rökkrinu. Hún bærði ekki á
sér. Afi hennar sat fyrir utan eins
og vættur, á meðan gat ekkert grand-
að henni.
Bjössi var kominn langt niður í
flöskuna og orðinn klökkur í söngn-
um, þegar sterkuim bílljósum var
beint að honum. Hvurslags er þetta,
komið myrkur án þess að hann tæki
eftir því. Bílhurð var opnuð og hann
heyrði skvaldur og hávaða. Svo var
henni skellt aftur og hann sá ein-
hverja veru í geisla ljóssins. „Ert
það þú, pabbi?“ sagði rödd, sem
hann þekkti. „Ja, héma, Gudda litla,
ertu komin aftur, blessunin". Hann
reyndi að tala skýrt: „Eg var orðinn
hræddur um, að þú hefðir reiðzt".
Guðbjörg svaraði ekki strax, svo
kom hún alveg að honum. „Eg sé, að
þú hefur fundið flöskuna", sagði hún
án allrar þykkju. „Ja, hérna, Gudda
litla, það var ekkert að finna. Hún
stóð á bekknum. Eg er svo sem ekki
búinn úr henni. Ja, si, sei, nei“.
„Hérna, pabbi“, sagði Guðbjörg
og rétti honum nokkra seðla. „Eg
get ekki komið heim í bráðina. Þú
verður að gæta vel að þeim, settu
þá í vasann meðan ég sé til“.
„Guðlaun, Gudda litla“, sagði
Bjössi, og tróð pcningunum niður í
vasann. „Nú getum við keypt okkur
kolapoka. En þú kemur aftur, er það
ekki?“ „Jú, einhvern tíma“, svaraði
Guðbjörg. „Æi, blessuð láttu ekki
svona, þú getur hengt drusluna aÞ-
ur fyrir, ef það er vegna þess“. Bíll-
inn rak upp gaul. Gudda sneri sér
hratt við og gekk aftur inn í Ijósgeisl
ann. „Bíddu svolítið“, kallaði faðir
hennar. „Nei“, var svarað.. „Mundu
eftir peningunum, þú mátt ekki týna
þeim“.
Meðan Gudda ók í loftinu í gegn-
um svart hraunið, sat Bjössi gamli
á steininum og drakk. Hann reyndi
ofurlítið til við sönginn aftur, en
náði ekki laginu. Fáein ljósker köst-
uðu frá sér löngum gulum rákurn og
það grillti í dökkan hafflötinn milli
þeirra.
Bjössi stóð á fætur, styrkurinn var
horfinn og hann ætlaði að koma sér
inn. Þá mundi hann eftir skelinni,
sem hann hafði gleymt um morgun-
inn. Hann sneri við og staulaðist rið-
andi fram á kambinn. Kvikuröndin
skar sig úr í myrkrinu. Ætli hann
gæti ekki fundið þessa hvítu skel?
Bjössi þreifaði varlega fyrir sér af
gömlum vana. En stormurinn hafði
rekið þangið ofar. Gamli sjómaður-
inn steig í safamikil blöðin og missti
fótanna.
Morguninn eftir fundu mennirnir
með hvítu og rauðu prikin Bjössa.
Hann lá neðan undir kambinum og
sneri andlitinu niður í þangið. Flask-
an hafði brolnað í vasa hans og seðl-
arnir hennar Guddu' lágu i glerbrot-
unum, annað fundu þeir ekki í jakk-
anum hans Stjána. Meðan beðið var
eftir lögreglunni dreif fólk að og
safnaðist saman í hóp uppi á kamb-
inum. Einstaka fóru alla leið niður
í fjöruna og gengu umhverfis dauða
manninn. Sumir þekktu hann í sjón,
aðrir vildu aðeins sjá hann sem bezt.
Kona frá einu af nýju húsunum bætt-
ist í hópinn, hún yfirgaf hann þó
strax aftur og hljóp áleiðis til bragg-
ans, enginn annar en hún hafði tekið
eftir ómi af hljóðum, sem þaðan
bárust. Grátur lífsins vekur ekki
sömu forvitni og _dauðinn. „Honum
varð ekki mikið hald í jakkanum,
karlrústinni“, tautaði hún á leiðinni
upp eftir.
Leiðrétting
í SÍÐASTA tölublaði féllu niður tvö
höfundanöfn með greinunum „Ketils-
staðir á Völlum“ og „Langir eru
morgnar í MÖðrudal". Fyrri greinin
er eftir Halldór Stefánsson en hin
síðari eftir Bjarna Halldórsson. Hlut-
aðeigendur eru beðnir vedvirðingar
á þessum mistökum.
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
595