Tíminn Sunnudagsblað - 14.07.1963, Blaðsíða 17

Bjössi hafði alltaf verið ánægður
yfir, að hans braggi stóð dálítið út af
fyrir sig. — En nú voru þeir farnir
að ææla alla leið niður undir fjöru
Hann hafði ímugust á þessum rauðu
og hvítu prikum. Einn daginn voru
þeir hérna hjá honum Þórði gamla.
fyrir ofan hann, rétt á eftir komu
þeir að rífa hjá honum, hvað sem
karlinn sagði; ja, það var annað en
gaman að láta þá rífa ofan af sér
Bjössi átti ekki von á, að þeir út
hlutuðu neinu Ul að flytja í, — ekki
ætlaði það að ganga svo vel fyrir
honum og Guddu litlu að fá inm
hérna um árið eftir að hann iá i
meiðslunum og ekki borguðu þeir
fótinn, þótt þeir segðu á spítalanum.
að hann ætti að fá hann borgaðan
— En það var ekkert unnið við það
fyrir Björn Þorgeirsson að gera sér
rellu út af lífinu.
Hann fór að klöngrast niður mal-
arkambinn, þreifaði fyrir sér með
stafnum og rak hann í hálfrotnaðar
lirúgur. Neðstar í fjörunni gætti hann
sin að stíga ekki í nýrekið, safamikið
þangið. Stór kúskel lá ofarlega i
sandinum, hún var hvít og falleg
hana ætlaði hann að færa Jóu.
Milli hnultunganna var brakið
skorðað. Fjalir og sjóþvegnir viðar
bútar hurfu í pokann hjá Bjössa
Hann valdi það smæsta, svo að hann
þyrfti sem mmnst að brjóta. Loksins
þegar pokinn var úttroðinn, rétti
hann úr sér og hvarflaði augunum
til hans. „Hann er að hvessa“, muldr
aði hann og br-mhljóðið vakti trega
í sál gamla sjómannsins. Svo
snaraði hann pokanum yfir öxlina
og fikraði sig upp kambinn áleiðis
heim td Jóu.
Gm leið og hann opnaði hurðina
kallaði telpan: „Abba, abba“ og tók
til að skríkja af kæti. „Nú kem ég“
kallaói hann á móti „og með fullan
poka. Þetta er nú bærilegt elds
neyti handa okkur.“ Hann slengdi
niður pokanum vrð rúmið hennar,
en mundi um leið, að hann hafði
gte; mt skelinni.
Jóa rétti fram hendurnar. „Já, já,
bléssunin, líttu í pokann, það ér
reyndar dálítið blautt í honum, sjór-
inn bieytir í öllu og mér líka.“ Hann
hristi sig, og það ýrðust af honum
fáeinir dropar. Þeir hrutu upp í
rúm.ð, Jóa hló og reyndi að grípa
þa.
Þegar eldurmn logaði í stónni, fór
Bjössi út í annað sinn. Jóa snökti
bak við lokaðar dyrnar, og afi henn-
ar beið þess að hún jafnaði sig. Á
meðsHi réði hann það við sig, hvort
hann ætti fyrst að fara út í búðina
ea þá til konunnar hans Stjána. Hún
hafi sagt honum að koma tímanlega,
þótt það væri svo sem eng.n skemmt
un og því um líkt að bíða eftir mjólk
innan um krakka og kerlingar, þá
tcaus hann með sjaitum se^ ao taiv
þangað fyrst. Bjössi taldi aurana
úr vasa sínum. Guðbjörg hafði skilíð
þá eftir á bekknum, hún gerði það
oft, hún Gudda litla. Þeir voru ekki
fyrir öðru en mjólkmni, ekki gat
hann keypt ögn af neinu upp í Jóu.
Hún yrði glöð hún Jóa, ef konan
hans Stjána viki emhverju að henni
skelfing yrði hún glöð. Hann gat ekki
verið að setja það fyrir sig, þó að
konan segði karlrústin við hann
öðru hverju orði Bjössi stakk aur-
unum í buxnavasann og haltraöi í átt
ína til nýju húsanna.
Konan hans Stjana lauk sjáif upp
fyrir honum. Bjössi heilsaði henni
alúðlega. „Þú ert svei mér ekki að
fl'ýta þér, karlrústm", sagði hún „Ég
er á le*ðinni út.“ Þó bauð hún hon-
um inn, og gekk á undan upp þrepin.
Bjössi staulaðist á eftir, öll þ ep voru
honum erfið, hvort sem þau lágu upp
eða niður í móti
í eldhúsinu var dautui amui
Bjössi mundi eftir, að í hvert skipti,
sem hann kom heim af sjónum, hafði
nann lundio svona *lm. Það vai með-
an konan hans lifði, löngu áður en
hann flutti í braggann
Hann hrökk við; það skrjaiaði 1
bréfi frammi á ganginum „Vantaði
þig ekki líka eitthvað á fæturna?“,
kallaði konan til hans „Júu“. svaraði
Bjössi, lítil'látur Konan ýtti op nni
eldhúshurðinm með oinboganum.
„Sjáðu", sagði hún, „herna færðu
skö, sem ég trúi ekki öðru en séu
mátulegir Héfria er jakki aí honum
Stjána. Þér ætti að verða eitthvað
hald í honum, út úr þessum górmum
geturðu "slitið hvundags, skilurðu"
Bjössi margþakkaði fyrir s;g og hafði
ekki orð á þvi, að hann klæddi sig
ekki lengur upp á. Skyldi hún ekki
koma með neitt annað, hugsaði hann
og fyrirvarð sig. Líklega tæki hún
það illa upp, ef hann rétt segði si
svona, að telpan ætti svo sem ekkert
til að fara í — Þá brá konan sér
aftur fram. Bjössi fékk hjartslátt
Hann heyrði ekki betur en að ein-
hvers staðar væn d eg.n fram skúffa.
Svo leið ofurlítil stund. Allt í einu
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
593